Beste mensen, ik ben hier nieuw. In november 2023 had ik voor het eerst corona. Inmiddels een half jaar verder heb ik geen idee of, wat ik ervaar, het gevolg is van corona. Ik heb nooit fysieke problemen gehad en kan met gemak stukken wandelen en fietsen. Ik merk alleen dat mijn hoofd zo snel vol loopt, als het ware te klein is voor datgene wat er in zit. Een soort enorme druk in het hoofd. Ik verwijt mezelf steeds dat het door mijn eigen denken komt, dat ik positief moet denken, dat het dan wel verandert. Het lukt me alleen niet om niet te denken. Daarnaast merk ik dat ik steeds "scan" op of het er nog is. Ik noem het gevaarsdenken.... Ik loop zo vast in wat het nou is, ik wil zo graag weer aan het werk (hulpverlening) maar vandaag was ik er 4 uur met 1 gesprek en mijn hoofd is helemaal op. Zijn er mensen die dit verhaal herkennen? vooral de vraag of ik het nietvgewoon zelf veroorzaak houdt me erg bezig.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi Francine, heel herkenbaar hoor. Ik denk dat het hersenmist is, waardoor je cognitief niet meer goed kunt functioneren en snel overprikkeld bent. Je informatieverwerking werkt vertraagd, daarom is een gesprek zo vermoeiend, je hersenen lopen achter de feiten aan. Positief denken is natuurlijk altijd goed, maar niet de remedie. Dat is eerder: ontdekken waar voor jou de grens ligt en daaronder proberen te blijven. Overigens kan teveel fysiek actief zijn dit ook triggeren. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Probeer niet teveel van jezelf te vragen.
Thanks, herken jij ook slaapproblemen? En dat je voortdurend in de gevaarsstand staat?
Bij de ergo therapeut kreeg ik wel een soort puntensysteem maar je bent dan de hele dag bezig om alles wat je doet te scoren en dat gaf me veel onrust. Hoe doe jij dat
Ja, veel last van inslaap problemen, vaak tot 4.00 uur wakker liggen. En wat jij noemt de gevaar stand herken ik ook. Constant tegen paniek aan.
Wat mij erg helpt is ademhalingsoefeningen. Box ademhaling en sinds een tijdje doe ik epiphora oefeningen. Of het daarmee te maken heeft weet ik niet, maar ik slaap de laatste tijd iets beter, zolang ik mezelf niet teveel belast.
Ik kon ook niet zo goed met dat puntensysteem overweg. Ik kon sowieso een hele tijd niet goed zien en lezen en zo'n schema was teveel en te onoverzichtelijk voor me. En ik ben een soort van cijferblind, dus alles wat met getallen is is al snel abracadabra voor mij. Dus ik vond dat ingewikkeld en vermoeiend.
Je kunt wel per dag een lijstje maken met je activiteiten en hoelang je die doet en dan aanstrepen met verschillende kleuren voor fysieke en cognitieve activiteit en rustmomenten. En dan kijken of het een beetje gelijk verdeeld is. Met voldoende rustmomenten.
Ik ben bijna 2 jaar ziek nu, en heb nog 6 rustmomenten per dag nodig, echt liggen met ogen dicht. Als ik me daar braaf aan houd lukt het me om enigszins in balans te blijven qua energie. Doe ik dat niet dan stort ik weer in en kost het me veel tijd om weer op te krabbelen.
Het is zo lastig in de gaten te hebben wanneer je dus teveel doet. En als ik het opschrijf dan voelt het zo zwak " teveel doen"..., ik ben juist altijd zoveel mogelijk bezig geweest om te bewegen (want dat is goed) om zoveel mogelijk te doen (want dat geeft afleiding), het zo snel mogelijk weer te proberen (want dan voel ik de bevestiging dat het de goede kant op gaat). En gek genoeg gaat het op sommige momenten, onlangs een bezoek aan vrienden met kinderen, dan prima waardoor ik er vanuit ga dat het op het werk ook wel moet gaan lukken. En als ik daar dan toch weer de reaktie krijg van dat vollopende hoofd is dat voor mij een bevestiging dat het aan mezelf ligt en dat ik er mentaal teveel mee bezig ben.
Ik wiebel steeds tussen die 2 gedachten; is het nou mentaal of toch het resultaat van de covid.
29 mei heb ik voor de vierde keer op rij corona gehad en na 12 dagen geen koorts meer. Echter ik heb nu slaapproblemen. Altijd een goede slaper geweest, maar ik kom gewoon moelijk in slaap. Word geregeld wakker en ga er dan uit voor een uur en probeer het dan weer. Omdat ik gepensioneerd ben is het voor mij redelijk vol te houden en slaap in steeds in blokken. Erg onrustig allemaal. Weet ook zeker dat het door de ziekte komt. Ook heb ik pijn als ik in bed lig. Van die rare steken alsof er een naald in gestoken wordt. Niet constant. Ook zere schouders gekregen. (was aan de linkerkant al een zwakke plek, maar nu moet ik echt voor het eerst pijnstillers gebruiken anders kan ik niet goed meer bewegen. De rechter had ik nooit last van en nu voel ik zo nu en dan hetzelfde als in de linker, maar heb van de rechter niet echt last. Ook moeilijk diep adem halen. Licht benauwd gevoel. Echt lekker voelt het allemaal niet. Ook zeer traag geworden. Voel me vermoeid en wil dan eigenlijk naar bed en als ik erin lig zou ik er zo weer uit willen, want het voelt niet goed. Heel raar. Nooit heb ik me zo gevoeld. Al eerder heb ik Covid gehad en kon toen maandenlang niet zitten. Dat is wel hersteld. Wie herkent dit ook?
Dag Francine,
Ik herken het vollopen van het hoofd en dat dan een druk ontstaat en dat je eigenlijk heel graag van alles wilt doen, maar dat je dat gewoon niet voor elkaar krijgt.
Daarnaast herken ik ook het scannen op gevaar, maar dan in de zin van het hebben van een soort radar of antenne die continu aanstaat. Bij mij waren mijn hersens altijd al vanzelf bezig met overal op anticiperen en het nalopen van mogelijke oplossingen voor allerlei situaties. Ik heb dat al mijn hele leven (ben 50).
Alleen realiseerde ik me pas door de postcovidklachten, dat dit mechanisme niet iets normaals is. Na de covidbesmetting deed dat automatische scannen, anticiperen en nadenken, het ineens niet meer. Mijn hersens en lichaam kregen het namelijk niet meer voor elkaar om omschakelingen te maken, waardoor mijn hoofd aanvankelijk ‘gewoon’ helemaal stilstond. Toen het wat later wel weer wat op gang kwam, liep het hoofd echter helemaal vast.
Die druk in het hoofd voelde bij mij als vroeger, nadat je op de kop aan de rekstok had gehangen en weer opstond. Alleen zakte die sensatie destijds binnen een minuut weer weg. Nu voelde het alsof mijn schedel te klein was en mijn hersens tegen de boven- en achterkant drukten. Letterlijk een te vol voelend hoofd.
Anderen omschrijven het als hersenmist. Voor mij voelt het echter helemaal niet als mist. Ik ervaar stagnatie en hersencellen die niet meer met elkaar communiceren, of die dat alleen nog in een traag tempo kunnen. De informatie- en prikkelverwerking functioneert niet als voorheen.
Snel schakelen, anderen/dingen begrijpen, altijd overal een oplossing voor hebben of vinden, met van alles tegelijk bezig zijn en continu op de hoogte willen zijn, dat was kenmerkend voor mij. Dat komt beetje bij beetje terug (begon in juni 2021) en het lijkt al meer op vroeger, maar het werkt voor mijn doen nog altijd traag. Mijn werkgeheugen en geheugen zijn nog altijd aanzienlijk beperkter dan voorheen.
Wat ik ook herken in wat je beschrijft, is dat je op een gegeven moment teveel op jezelf gaat letten. Een soort reflectie/evaluatiestand. Ik denk dat dat ontstaat, als je niet meer hetzelfde functioneert als voorheen. Dat dwingt je ertoe om je gedrag aan te passen, maar dat lukt alleen als je jezelf steeds monitort of het nog goed gaat.
Nu het steeds beter met me gaat, merk ik dat je daar weer vanaf moet. Ik snap nu ook pas wat dat cliché inhoudt van ‘weer kunnen vertrouwen op je lichaam’. Dat is wat je eigenlijk terug moet krijgen. Vanzelf functioneren.
Die druk in het hoofd, is volgens mij een soort verzadiging die ontstaat doordat het lichaam / de hersens niet snel genoeg de cellen herstellen en opruimen, nadat die zijn verbruikt voor een inspanning. Dat hoort te gebeuren door activering van het rust- en herstelmechanisme van het autonome zenuwstelsel. Als dat echter niet geactiveerd wordt loop je uiteindelijk vast.
Het wordt meestal andersom benaderd, door het te benoemen als dat je teveel in de stressstand staat, dat het lichaam niet uit de stressstand komt, of dat je zenuwstelsel reageert alsof je in gevaar bent (ik kan de uitleg over de oertijd en moeten vluchten voor een leeuw of tijger niet meer horen).
Maar elke vorm van stress, belemmert de activering van de rust- en herstelstand van het autonome zenuwstelsel, terwijl je die uiteindelijk toch echt af en toe nodig hebt om te kunnen blijven functioneren. In de ruststand komen is niet alleen nodig voor degenen met postcovidklachten, maar voor iedereen.
Uiteindelijk maakt het eigenlijk niet uit of jouw klachten voortkomen uit corona, iets anders of jezelf. Meer échte rust krijgen en loslaten, zodat het lichaam en de hersens voldoende tot herstel komen, zal in al die situaties verbetering geven.
thanks Sami! Wel een mooie uitleg; verzadiging van je hersenen. Goed slapen helpt daar denk ik ook wel bij en dat is al een aantal maanden heel erg uit balans, wordt wel beter maar de betere nachten worden nog teveel afgewisseld met mindere en hele slechte nachten.
Hielp bij jou dan vooral dat meer echte rust vinden? Ik ben altijd zo'n "moet-mens" en ook nu moet ik zo snel mogelijk er weer zijn, ik moet positief zijn, ik moet voldoende bewegen, ik moet thuis weer de persoon zijn zoals mijn partner mij kende. Tsja, als ik het schrijf komt dat niet echt over als echte rust.
Een paar opmerkingen, die ook aansluiten op je reactie bij MonaLisa.
Echt rusten is bij mij enorm belangrijk geweest om weer vooruit te komen. Ik heb dat wel eerst moeten leren. Alles wat ik voorheen als rust ervaarde, gaf met de postcovidklachten namelijk helemaal geen rust meer.
Ik ben zelf geen moet-mens, maar een ‘ik-wil-het-en-het-kan-dus-ik-ga-dat-gewoon-doen-mens’. :-D Toen mijn hersens dat ineens niet meer faciliteerden, en het dus allemaal niet meer kon, was dat voor mij een enorme openbaring. Wat een rust geeft het, als je hoofd stilstaat en niet meer de hele tijd vanzelf overal mee bezig is.
Waar ik voorheen altijd overal oplossingen voor zag en me overal en nergens mee bemoeide, moest ik ineens nee verkopen. Deed ik vroeger nooit, ik vond het namelijk juist leuk, de hele tijd bezig kunnen zijn. Dingen uitzoeken, kennis vergaren en continu leren en verbeteren, dat gaf mij energie en beschouwde ik als mijn moment van rust (want dan was ik iets aan het doen voor mezelf, waar ik blij van werd). Zat ik niet te werken of studeren, dan ontspande ik met lezen, met tegelijkertijd een docu, podcast of actualiteitenprogramma aan. :-D
Wandelen of ontspanningsoefeningen, dat was niet aan mij besteed. Dat werkte vroeger op mijn zenuwen.
Toen die hersens wel weer op gang kwamen, liep het echter helemaal vast op elke prikkel of te verrichten actie. Mijn lichaam reageerde erop met paniek: op tilt slaande hartslag en bloeddruk, hersens die meteen weer stagneerden. De enige manier om gaande te blijven, was door ademhalingsoefeningen te doen om alles weer rustig te krijgen.
Ik had een hele tijd niet echt een andere keus dan rustig aan te doen, omdat dat de enige manier was om überhaupt nog iets te kunnen doen. Maar als e.e.a. verbetert, ben je niet meteen weer helemaal als vanouds. De grens van hoeveel je kunt zonder dat je klachten verergeren of terugkomen, verlegt zich. Rustig aan doen en voldoende echte rust, zorgt dat ik op gang blijf, in plaats dat ik de hele tijd terechtkom in gejojo tussen ‘lekker bezig zijn’ en ‘halfgaar zitten wezen om daar weer van bij te moeten komen’.
Dat laatste ervaar ik namelijk als mentaal energievretend. Dat probeer ik te vermijden omdat dat een deprimerend en frustrerend effect op me heeft.
-
Dat laatste is ook mijn houding nu, Sami: ik doe liever 1 of 2 kleine dingen van 5 minuten op een dag en dat ik daar dan ook echt van geniet, dan dat ik iets doe wat ik wel heel graag wil, maar waar ik weer uitgeschakeld van op de bank kom te liggen. Ik vind: iedere dag die ik hier op deze aarde nog heb is kostbaar en daar wil ik zorgvuldig mee omgaan en van genieten, en iedere dag die ik afgeserveerd op de bank lig, is een verloren dag.
Ik hou mezelf tegenwoordig de volgende mantra steeds maar voor: niet doen, maar zijn.
Op mijn deur heb ik met koeienletters geschreven: in de eerste versnelling klim je het best (hoewel ik nu al een tijd niet verder omhoog kom, maar dat is altijd nog beter dan weer naar beneden zakken.
Wat de reactie van de hersenen betreft vergelijk ik het met verzuurde spieren, want het voelt net zo, alleen in je hersenen. Ik heb zelfs eens opgezocht of dat een plausibele hypothese kon zijn, en inderdaad heeft onderzoek uitgewezen dat, als je hersenen belast worden, ze afvalstoffen produceren. Ik vraag me af of dit onderzoek ook al is toegepast op covid hersenen en wat dat oplevert. Misschien zou dat tot een oplossing kunnen leiden. Wil dit nog eens bij C-Support neerleggen, maar ja.... Komt er maar niet van.
Ha MonaLisa,
Die deur, haha! :-) De boodschap klopt voor mij, maar ik zou voor een mooie afbeelding kiezen die dat symboliseert. Tekst wordt zo'n dogmatisch gebod (daar ben ik allergisch voor). ;-)
Iemand die ik ken had ooit overal briefjes opgehangen met 'niks moet', maar daarbij had ik zoiets van: eh ... móét je nu dan niet de hele tijd niks moeten? :-D
Maar, merk je nu ook dat je zo mentaal meer energie overhoudt en dat dat helpt om de 'energievoorraad' langzaamaan te vergroten?
Over de afvalstoffen in de hersenen: ik heb de YouTube-video denk ik al eens eerder gedeeld, maar het past hier ook wel bij.
Wat ik denk is dat bij hersenactiviteit cellen worden gebruikt om signalen te verplaatsen. Daar is energie voor nodig, die ook uit cellen wordt opgewekt. Bij die processen worden cellen ingezet en eigenlijk vernietigd, wat immuunreacties geeft. Immuuncellen komen dan vrij en al die cellen moeten weer worden opgeruimd. Probleem door postcovid/stress is dat dat opruimen vervolgens niet, te traag of te weinig gebeurt.
https://scientias.nl/waarom-je-zo-moe-wordt-van-hard-nadenken-er-verandert-echt-iets-in-je-hersenen/
Dit is het onderzoek wat ik tegen kwam.
Wat je aangeeft over het contrast tussen, zeg maar, privé en werkcapaciteit: ik denk dat je je moet realiseren dat er nog iets mee kan spelen.
Activiteiten kosten namelijk niet alleen energie, maar kunnen je ook energie geven. En ik denk dat je daarom bij privé-aangelegenheden meer energie overhoudt dan bij je werk. Als je in een omgeving zit waarbij je min of meer jezelf kunt zijn en je je ongedwongen jezelf kunt voelen, op een manier waarop je jezelf (her)kent, dan geeft dat een ontzettend goed gevoel aan je terug. Dat is energie én een vorm van rust (lees: geruststellend).
Daarnaast denk ik dat je bij werk veel meer een beroep doet op cognitieve inspanning. Dat is toch eigenlijk niet te vergelijken met hoe je in een privésituatie functioneert?
Wat ik inmiddels geleerd heb, is eigenlijk om veel meer aanwezig te zijn in het nu, in het moment. Voorheen deed ik dat gewoon niet. Ik kon het niet. In mijn achterhoofd zat altijd een soort ‘ga-ik-doen’-lijstje, of eigenlijk: lijst. Een hele lange oneindige lijst. En dat vond ik helemaal prima. Nu denk ik: hartstikke gestoord. :-)
Dus tegenwoordig kan ik wel genieten van wandelen, helemaal niks doen, gewoon in de tuin zitten of wat aanrommelen en eigenlijk in het moment alleen het nu ervaren. Eigenlijk je hersens met rust laten. Daar werd ik vroeger heel onrustig van, want ik had juist prikkels en informatie nodig. Dat sluipt er sinds ik steeds ‘normaler’ word, overigens wel weer vanzelf terug in. Maar eerlijk gezegd probeer ik nu wel die rust te bewaken. Ik wil namelijk niet meer helemaal terug naar hoe ik vroeger dingen deed. Eigenlijk werd ik toen gewoon geleefd door alles wat maar op mijn pad kwam. Ga ik niet meer doen.
Zo'n mens, ik wil het en ik kan het,dat herken ik ook wel. Ik ben iemand die eigenlijk altijd uitgaat van het idee dat met een gezonde mindset je het proces kunt beinvloeden. Het geeft zo enorm veel frustratie dat dat dan helemaal niet lukt waardoor ik in een cirkel kom van; zie je wel, lukt niet,geeft nog meer spanning, nog meer boosheid.
Ik besef me wel dat ook, voordat ik corona kreeg, er weinig rust was. Hele hoge werkdruk en privé ook wel genoeg waardoor mijn brein ook niet altijd genoeg ontspanning kreeg. In de tuin zitten..., dat " kon eigenlijk niet", een boek lezen, piano spelen, creatief bezig zijn...er was altijd wel iets zinnigers te doen. En in deze periode doe ik dat eigenlijk nog steeds door maar te vinden dat het zo snel mogelijk over moet zijn. Zit nog steeds nauwelijks in de tuin, ik "moet" wandelen, Dat zet mijn brein uiteindelijk nog steeds onder druk. Poeh, wat een leerschool....
:-) Het is erg leerzaam ja. Niet altijd even leuk, ook wel confronterend, maar uiteindelijk voor de lange termijn, denk ik, best goed. Gezonder. Goed voor jezelf zorgen en zelf respect hebben voor je grenzen. Wat voor mij overigens niet hetzelfde is als me neerleggen bij de huidige grens. Ik voel namelijk dat er nog verbetering mogelijk is. Het is vooral neerleggen bij, of accepteren dat, het tempo 'wat' langzamer is dan je zou willen.