Elke dag opnieuw worstel ik met simpele taken die vroeger vanzelfsprekend waren. Drie dagen achter elkaar aankleden, zonder obstakels boodschappen doen, een half uur wandelen om het huis, een trap aflopen zonder je evenwicht te verliezen. Zelf de afwas doen en koken zonder overprikkeld te raken door de afzuigkap, extreme spier en gewrichtspijnen of een onverwacht praatje. Als dit drie dagen goed gaat en ik geen zorgafspraken heb afgezegd, dan kan ik een uitje erbij plannen. De prijs die je anders betaalt is te hoog. Het kost namelijk dagen om bij te komen.
De hoop op verbetering blijft altijd. Zelfs als je erbij zit, word je constant herinnerd aan het feit dat je niet meer alles kan zoals vroeger. Alles wat zo vanzelfsprekend was, lijkt nu een wereld van moeite. Het is niet enkel niet meer meedoen of even niet op een woord komen, het is een onvermogen om prikkels te verwerken. En dit belemmert de verbinding met anderen en zet je constant buitenspel.
Mijn achtergrond leert me snel schakelen: mijn moeder is Nederlands, mijn vader Duits, mijn partner Spaans, ik ben opgegroeid in het Franssprekende deel van Brussel en spreek doorgaans Engels met mijn vrienden. Ik beheers deze talen vloeiend, desondanks kan ik nu niet eens meer een simpel gesprek voeren met de supermarktbediende. Mijn informatieverwerking is zo vertraagd dat ik gewoon vergeet wat ik van haar wil. Tot ze zelf zegt: "hier een bonuskaart, alsjeblieft." Oh ja, dat was het! Ik sta in de supermarkt bij de zelfscanner en wil afrekenen.
Inmiddels heeft de al genoemde 3 plus 1 opdracht effect. Ik weet wat ik wil! Ik ga voor stabiliteit en constante progressie. Ik leef niet graag in pieken en dalen. Uiteraard moet je niet bij de pakken neerzitten en soms moet je uit je comfortzone stappen, maar mezelf ziek maken om erbij te horen, doe ik niet meer. De goedbedoelde adviezen zijn vaak misplaatst en pijnlijk. Waarom verwacht men dat mensen met post-covid wel tegen licht en geluid kunnen? Is het ijkpunt of je wel je best doet om beter te worden afhankelijk van gezellig in een kring zitten met een kop koffie en een stuk taart? Je vraagt de buurvrouw met haar zuivelallergie toch ook niet om desondanks die goddelijke cheesecake te proeven, omdat je het haar zo gunt!
Sinds ik niet meer voldoe aan anderen hun beeld van zingeving en gezondheid, kan ik de dingen doen die voor mij een overwinning zijn, maar voor de ander vanzelfsprekend. Iedereen gaat anders om met gezondheid en het is essentieel om zelfzorg te respecteren want een mening is zo gegeven, maar mijn leven is van mij.
Evelyn
