Schoenen met veters! Het toppunt van mijn ambities voor vandaag. Ik beweeg tegenwoordig in rechte lijnen want ik word duizelig van al dat gebuk. De rit hierheen is een avontuur op zich met twee tussenstops om discreet in de bosjes te braken, dankzij overprikkeling van licht en geluid. Zonnebril, oordopjes, ademoefeningen en de voorspelbare playlist kunnen blijkbaar ook niet alles filteren. Maar hier ben ik dan, ik kan zelfstandig ademen, zonder twintig keer te moeten puffen. Zodra ik thuis ben, wacht een heiligdom van duisternis waar ik bijkom van de strijd die 'een normale dag' heet. Maar niemand, ook ik niet, wil horen over het spectaculaire herstelproces van alleen maar opstaan en me aankleden. Dus ik verberg achter een oprechte en overtuigende glimlach mijn 43 graden koorts en een hoofdpijn die voelt alsof er een fanfare in mijn schedel marcheert.
Het leven met post-covid voelt als een blind date met je eigen lichaam. Gisteren kenden we elkaar door en door, vandaag is alles vreemd en ongemakkelijk. Het ene moment ga je de dag tegemoet met hoge verwachting. Het andere moment mept de pijnlijke realiteit je keihard in het gezicht. Gisteren bijvoorbeeld, toen het gejengel van de buurjongen en een te felle zon resulteerden in de zoveelste overprikkeling. Het eindigde met overgeven over de schoenen van de nietsvermoedende postbode, gevolgd door een nogal ongepaste huilbui.
Mijn dagelijks leven is een aaneenschakeling van 'het kan gebeuren'-momentjes. Ja, ik ben op die afspraak. Nee, ik lig niet meer overprikkeld op de supermarktvloer als ik voor een pak kokosmelk ga. Kleine overwinningen, groot applaus. Elke dag is nu pure overlevingsdrang. Meestal kijk ik naar de bomen om mijn zintuigen rustig te houden. En ben ik opgelucht dat ik me überhaupt nog kan herinneren dat ik op een verjaardag zit. Het gaat niet zoals ik zou willen, maar dit is mijn nieuwe normaal. Welkom op mijn onzichtbare feest!
