Wat gebeurt er?
Ai: ik kreeg na éen dag al rode vlekjes op mijn lijf. Gelukkig niet pijnlijk. Ai: ik ging steeds moeilijker lopen en voelde pijn op plekken waar ik het eerder nooit gevoeld had. Zou het met een opkomende griep te maken hebben? 's Avonds werd ik ook telkens flink warm. Ai: ook nog oorpijn. De internist van het expertisecentrum kon het niet plaatsen. Ok kiezen op elkaar en volhouden maar.
Stilstand
Toen kwamen er ook nog bultjes op mijn gezicht en hoofd bij die wel pijnlijk waren. Ik wist niet meer hoe ik op een ontspannen manier in bed moest liggen. Dat hield ik twee gebroken nachten vol. En toen was het klaar. Behandeling gestaakt en een afspraak met de huisarts gemaakt over de huidirritaties. Twee infecties speelden me parten die snel te diagnosticeren waren. De medicatie sloeg gelukkig direct aan. Maar het kwaad was wel geschied. Twee weken nauwelijks bewegen leverde me direct een interne energieschuld op. Een autorit naar Drenthe kon ik gelukkig wel aan: meester Hans had namelijk voorjaarsvakantie. Maar ook daar moest ik vanaf de bank van de omgeving genieten. Dat zette de teller op drie weken.
Ander perspectief
Mijn focus moest ik weer volledig richten op herstel. Het werken, het sporten en de yoga die ik deed moest ik weer gaan opbouwen. Daarom contact gezocht met mijn fysiotherapeut die ook de herstelzorg in mijn 1e jaar post covid had gedaan. Het idee dat ik weer kon gaan werken moest ik ook uit mijn hoofd zetten. Ik had de kinderen al zo gemist. Alhoewel ik een positief mens ben, gaf dit mijn zelfvertrouwen toch wel een flinke knauw ☹
Positieve wending
Om bij de fysiotherapeut te komen moest ik met de tram. Dat lopen naar de tramhalte moest ik wel checken op zijn haalbaarheid. Maar wat bleek: die ochtend stond ik ineens met energie op. Zoveel zelfs dat ik ook weer met de zouttabletten begon, want dat bleek inmiddels tot officiële richtlijn bij POTS klachten verheven te zijn. Dit keer hield mijn lichaam me niet voor de gek. Ik haalde de tramhalte met redelijk gemak en kon zelfs wat boodschappen doen. Alleen ineens enorme jeuk ’s nachts: toch maar weer gestopt met het zout. De volgende dag geen nare benen: integendeel ik kon op de verjaardag van mijn man samen met hem naar de bioscoop.
Weer blij
Naar de fysiotherapeut ging ik zelfs op de fiets. De krachtoefeningen die ik met hem deed vielen ons beiden mee. En wat het belangrijkste was: géén lichamelijke reactie de volgende dag. Met ongeloof beleefde ik deze dagen. Maar stapje voor stapje kwam ik weer op mijn oude long covid niveau. De huisarts drukte me op het hart vooral heel rustig aan te doen. Geen verkeerd advies voor de jonge hond in mij die op zulke momenten de overhand wil nemen. Maar uit alles bleek dat ik weer dingen op kon pakken.
Het vervolg
Naar aanleiding van mijn column in de Trouw van 9 januari werd ik gevraagd voor een live interview op radio 1 (klik hier voor de link). “Mijn internist” van het expertisecentrum zat in hetzelfde programma. De volgende dag hadden wij een online afspraak. Evaluatie van de afgelopen vier weken en helaas geen opstart van het gebruik van Low Dosis Naltrexon (LDN). Ik moest toch met mijn angst’gegner’ het zout weer aan de slag.
