Ik heb de scheurkalender van Omdenken op mijn wc hangen. Gezien de snelheid waarmee die dingen uitverkocht zijn vermoed ik dat ik niet de enige ben. Vanmorgen toen ik wakker werd las ik: Zelfverzekerdheid is niet gebaseerd op wat je kunt; het is gebaseerd op wat je ooit niet kon. En zoals bij zoveel teksten van Omdenken vroeg ik me de rest van de ochtend af wat ze er in godsnaam mee bedoelden. ’s Middags keek ik er nog eens naar en begon het kwartje te vallen.
Ik heb ooit níet kunnen revalideren. In 2018 scheurde ik mijn kruisband af en terwijl mijn teamgenoten zich vertwijfeld afvroegen wat ze moesten doen, wist ik het direct: ‘hou mijn been vast deze pijn duurt 3 minuten.’ En dat klopte, precies volgens het boekje, precies zoals ik het in de studieboeken geleerd had. Ik downloadde het revalidatieprotocol, lag na 10 dagen op de operatietafel en verkondigde aan iedereen die het maar horen wilde: “dit kan ik, die knie krijgt mij er niet onder.”
Die knie kreeg mij er wel onder. Waar ik dacht dat een perfect uitgedacht protocol, een onuitputtelijke dosis doorzettingsvermogen en een onweerstaanbaar droombeeld de benodigde aspecten waren voor herstel miste ik de allerbelangrijkste: het contact met mijzelf. Mijn orthopeed moest het mij vertellen wanneer ik pijn had en ik lag vaker op de grond dan dat ik rechtop stond. Waar ik niet naar het gefluister van mijn lijf wilde luisteren begon het te schreeuwen, net zo lang tot het nog maar één uitweg had: Flauwvallen. Ik raakte compleet oververmoeid en bevond me in een continue staat van stress.
En toen begon ik te leren. Ik leerde dat ik mocht huilen om het verdriet dat ik nooit meer zou kunnen wat ik kon. Ik leerde dat pijn niet zwak was maar mij wat vertelde. Ik leerde dat ik niet tegen die pijn hoefde te vechten maar er naar kon luisteren. Ik leerde dat grenzen er waren om mezelf te beschermen en dat afleiding niet altijd de oplossing was voor een vervelend gevoel. Ik leerde dat mezelf vergelijken met een eerdere versie alleen maar teleurstelling opleverde. Ik leerde dat een nieuwe versie soms iets veel mooiers kon bieden.
Dat laatste leer ik overigens nu pas. Ik leer ook dat een protocol of gouden standaard niet heilig is voor herstel maar dat je dat zelf wel bent. Ik leer dat dit begint met accepteren hoe het nú is. Dat acceptatie niet betekent dat je hier genoegen mee neemt maar wel dat dit het nieuwe startpunt is. Ik leer dat er vervolgens aspecten in je herstel zijn waar jij zelf iedere dag iets mee kan. Ik leer dat je met je lijf kunt voelen waar je behoefte aan hebt en met je hoofd kan kiezen wel gedachten je gelooft. Ik leer dat je nog steeds kapot kan gaan van verdriet zonder het vertrouwen in de toekomst te verliezen. Ik leer dat je jezelf op zo’n moment kunt troosten. Ik leer dat het delen van kwetsbaarheid sterk is. Ik leer dat onderzoek en goed beleid van belang is, maar dat je daar niet op hoeft te wachten om weer een klein beetje grip te krijgen op jouw eigen leven. Ik leer dat je elke dag een keuze hebt. Ik leer dat je jezelf elke dag de vraag kunt stellen: wat kan ík vandaag doen om mij iets beter te voelen? Ik leer dat je elke dag kan blijven streven naar geluk.
En vandaag leer ik dat iets wat mij ooit zoveel pijn heeft gedaan en wat ik niet kon, nu kan zorgen voor vertrouwen in mijzelf.
Elke maand neemt Karien ons verder mee in haar leven met Long Covid. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
