Karien studeerde bewegingswetenschappen aan de universiteit in Groningen met een master in revalidatie. Daarna is ze via een aantal omwegen terechtgekomen bij de hockeybond (KNHB), waar ze voor haar ziekte werkzaam was als manager van een afdeling verantwoordelijk voor kennisontwikkeling en -deling. Een droombaan noemt ze het zelf, waar opleiding en passie samenkomen.
“Ik hockeyde al sinds mijn achtste fanatiek, maar moest hier in 2019 mee stoppen nadat ik eerst mijn kruisband en direct daarna mijn meniscus afscheurde. Ja, dan houdt het wel een beetje op. Het is achteraf wel een mooie generale geweest voor het revalidatietraject van Long Covid,” zegt ze lachend, terwijl ze eigenlijk bloedserieus is. “Ik heb de afgelopen tijd vaak genoeg gezegd dat ik dacht dat die knie-revalidaties zwaar waren maar nu in schril contrast blijken te staan. Je leven staat door Long Covid pas echt op zijn kop.”
Het leven van Karien veranderde op 5 november 2021. Ze voelde zich al een aantal weken niet zo fit maar de testen bleven negatief. Tot die dag dus. En daar waar ze eerst nog krampachtig vasthield aan de hoop dat het een milde variant was, moest ze hier al snel op terug komen.
“Ik kan niet eens zeggen wanneer ik de diagnose Long Covid precies heb gekregen. Er heeft nooit een afspraak in mijn agenda gestaan zoals: diagnose Long Covid. En eerlijk, van die eerste maanden weet ik ook niet zo heel veel meer. Ik weet nog wel dat ik na een paar dagen mijn vader appte dat het mij gelukt was om die dag een kopje koffie te pakken en dat ik daarmee voldaan op de bank hing. Ik weet ook nog dat ik een maand later pakjesavond via skype bijwoonde, omdat mijn huisarts zei dat ik misschien nog wel besmettelijk kon zijn. Een vriendin zette bordjes eten voor mijn deur en dan konden we twee minuutjes praten via het raam. Daarna moest ik weer gaan liggen. Na vijf weken had ik mijn huisarts aan de lijn tijdens een telefonisch spreekuur. Enorme hoestklachten zorgden ervoor dat ze mij niet naar de praktijk durfde te laten komen. Ik weet nog dat ze op dat moment iets zei als: ‘ja dit lijkt wel een langdurige vorm van Covid te zijn. Doe maar rustig aan, dit kan wel een maand of drie duren’.”
Maar die drie maanden zijn nu al zestien maanden geworden. Zestien maanden van hard werken, volhouden, vechten en lachen, zoals ze zelf zegt. Daar waar ze tijdens haar studie en knie-revalidaties dacht te leren wat revalideren was, komt ze hier nu pas écht achter.
“Ik weet nog dat ik de eerste weken ’s avonds niet durfde te gaan slapen omdat ik niet wist hoe ik de volgende ochtend wakker zou worden. Daarnaast woon ik alleen, met mijn twee katten, dus er was niemand wanneer ik me op mijn slechtst voelde. Ik liet mijn rolgordijn in de keuken open, en de deur naar mijn slaapkamer op een kier, zodat iemand mij zou kunnen zien liggen als ze me zochten. Ik weet nog dat ik alleen was en doodsbang. Dat soort dingen staat niet in de leerboeken.”
Na zes weken ging ze voor het eerst naar de fysio maar werd daar direct weer weggestuurd. “Hij zei dat ik maar weer naar huis moest gaan en dat we het over twee weken nog wel een keer zouden proberen. Volgens hem was ik nog veel te ziek. Ik denk dat het uiteindelijk een week of acht heeft geduurd voordat ik kon zeggen dat het stabiel ging, stabiel slecht.”
Elke maand neemt Karien ons verder mee in haar leven met Long Covid. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
