En terwijl ik aan mijn eigen gevecht op de ruige zee denk blader ik terug in mijn dagboek. Een willekeurige tekst van januari vorig jaar vangt mijn blik: Het is 4 uur ‘s nachts. En het is 4 uur voordat de zon weer opkomt, en 6 uur nadat ik naar bed ben gegaan. Ik lig, nog steeds klaar wakker, na te denken hoe het toch kan dat ik zó moe bent maar niet slaap. Hoe het kan dat ik liever wakker ben tot het weer licht wordt dan dat ik ga slapen met de angst dat het dat niet meer wordt.
Ik blader verder terug en kom bij een tekst: En dan lig je weer jankend als een hoopje ellende op je bed. De meest eenzame, donkere momenten waarbij niemand weet hoe het met je gaat, waarbij je de energie niet hebt om iemand te betrekken in je verdriet en pijn. Omdat het te pijn doet. Ik heb alles al geprobeerd om enigszins controle te krijgen op dat lijf wat totaal niet meer de mijne lijkt te zijn. Dat uit elkaar lijkt te vallen terwijl ik zo hard vecht. Hoe ga ik in godsnaam deze nacht doorkomen.
Revalideren is zo enorm eenzaam. Niet alleen in het begin, niet alleen wanneer je alleen bent, maar 24/7. Het komt met het keiharde besef dat je het uiteindelijk alleen moet doen. Dat jij de enige bent die dat stuur van jouw boot vast kan houden. Dat jij de enige bent die elk moment van elke dag moet dealen met de situatie en die boot tegen de storm in moet bewegen.
En hoewel de storm voor mij steeds vaker even gaat liggen, schreeuw ik het alsnog regelmatig uit van eenzaamheid en frustratie. De frustratie van hoe erg ik mij mis. Hoe erg ik verlang naar het zorgelozere bestaan, het vanzelf gaan, het dobberen, het meedeinen. Hoe graag ik weer weet wat ik aan mijzelf heb. Hoe graag ik ’s ochtends opsta en gewoon mijn leven leef, mijn lijf weer herken, mijn hoofd weer snap en in de spiegel kan kijken zonder intens verdrietig te worden van wat ik daar zie. Hoe graag ik maar gewoon weer een beetje aanklooi, spontaan doe waar ik zin in heb. Hoe graag ik stop met alles afwegen om er maar voor te zorgen dat ik rechtop blijf staan. Dat ik blijf functioneren en dat mijn boot de goede kant op blijft gaan. Tegen de storm in, zodat ik ooit terug kan kijken en zie dat dit de goede kant op was. Dat het zin heeft gehad.
En terwijl ik dit schrijf appt een vriendin mij: ‘zin in een last minute zeiltripje zaterdag?’. En óf ik daar zin heb. Ik kan wel janken van het idee dat ik even mijn stuur los kan laten, niet tegen de wind en ruige zee in hoef te varen maar de zeilen kan hijsen, meevaren op de wind, de armen in de lucht, de zon op mijn gezicht en vertrouwen op dat waar de wind ons brengt. Eventjes, gewoon een dagje met de wind mee in plaats van er vol tegenin, morgen pakken we dat stuur wel weer vast.
Elke maand neemt Karien ons verder mee in haar leven met Long Covid. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
