Mensen vragen me weleens of ik me niet verveel, wanneer ik al die dagen alleen doorbreng. En eerlijk gezegd, heb ik daar nauwelijks last van. Ik heb al genoeg last van andere dingen: extreme vermoeidheid, mij constant ziek voelen, oorsuizen. De vele onverklaarbare klachten heb ik inmiddels beschreven in eerdere columns. Dus me druk maken over verveling? Nee joh, daar heb ik niet eens tijd voor!
Toch hebben die vele vragen over mijn dagbesteding me onbewust aan het denken gezet. En ergens in mijn brein was iets gaan groeien: Ik moet weer wat bereiken in dit leven. Weer een verhaal hebben waarmee ik aan kan komen op een verjaardagsfeestje: ‘’Ik kan momenteel dan wel niet dit, dit, en dit. Maar ik kan wel dat!’’ Dus een meditatiecursus met een Spartaanse aanpak leek de perfecte mogelijkheid om mezelf eens flink te bewijzen. Als ik me toch zo prettig voel bij regelmatig alleen zijn, dan zal ik laten zien dat ik dit ook kan.
Maar waarom wilde ik mezelf opsluiten in een meditatiecentrum? Nou, ergens in 2021 begon ik serieuzer met mediteren. Mijn vriendin gaf me een workshop ‘Boeddhisme en Meditatie’ cadeau. Gegeven door een Tibetaanse monnik die 25 jaar lang in een Frans klooster had gewoond, maar vanwege de liefde nu in mijn woonplaats Tilburg was beland. Dat klinkt voor sommigen misschien zweverig. Maar wat is er nu meer ‘echt’ dan simpelweg een tijdje stilzitten?
De realistische boodschap was juist hetgeen wat mij die dag aantrok. Plus, het was een bijzonder mens dat indruk op me maakte. Zijn verhaal gaf me enkele antwoorden op vragen waar ik al langer mee worstel. Bovendien merkte ik dat het mediteren mij een bepaalde rust gaf. En dat kon ik wel gebruiken in die stressvolle periode rondom het niet geloofd worden op mijn werk en de diagnose Long Covid.
Dus nu in 2023, na twee jaar oefenen in mijn eigen vertrouwde huiskamer, begon ik vol goede moed aan mijn meditatie avontuur buiten de deur. Tien dagen lang geen communicatie met de buitenwereld. En ook met de andere cursisten mocht niet gesproken worden. Zelfs geen enkel oogcontact. De dagen begonnen om 04:00 en er werd wel tien tot twaalf uur per dag gemediteerd. Vrij extreem, maar mediteren deed ik thuis ook. Dan moest ik dit ook gewoon kunnen, toch?
Toch voelde ik al gauw aan dat het slecht met me ging. Ik kon het strakke tijdschema totaal niet aan. Het angstige gevoel, dat daarvoor al enige tijd verdwenen was, kwam gelijk weer terug. En heftig ook. Ik begon te wankelen omdat ik mijn eigen ritme niet kon bepalen. Vrijwel direct raakte ik volledig uitgeput en werd weer ziek. Ik had mezelf zo veel druk opgelegd dat dit moest slagen, dat het al lang niet meer over mediteren ging. Het voelde alsof ik de stop in één ruk uit het bad trok. Die bij mij altijd al zo overvol zit.
Daarbij miste ik het menselijke contact enorm. En dat terwijl ik dacht zo goed alleen te kunnen zijn! Gelukkig was daar Henk, de begeleider. Met hem mocht ik wel praten wanneer dat nodig was. En hoe kort ik ook van Henk heb mogen genieten, ik zal hem niet snel vergeten. Zijn barmhartigheid en mooie woorden hebben me geraakt. Maar ik kon gewoon niet langer blijven. Ik besloot het complex te verlaten, veel eerder dan gepland.
Net voordat ik mijn auto instapte, zei ik hem dat ik misschien alles al wel heb in het leven. Hij lachte en reageerde met een knipoog: ‘’Dan is het maar goed dat je gaat.’’ Het was een lieve man met het hart op de juiste plek. We hadden een klik samen en deelden meteen onze verhalen met elkaar. In de dagen erna besefte ik me dat die connectie precies hetgeen is waar het voor mij om draait. Het menselijke contact. De ontmoetingen met een ander die ik ken, of misschien nog niet ken. Even dat moment waar je elkaar laat weten: ‘Ik zie jou.’
Het lukt me dus nog steeds niet om te leven op het ritme van een ander. Maar eigenlijk wil ik dat ook niet meer. Ik wil ‘Sabai sabai.’ De Thai zeggen overigens dat je dit het liefst moet combineren met ‘Sanuk.’ En laat dat nu net staan voor gezelligheid: Iets wat je altijd samen beleeft met anderen. Laat ik dat dus nooit meer vergeten. Hoeveel dagen ik door Long-Covid nog alleen doorbreng. Laat ik me niet compleet afsluiten voor de grote boze mensenwereld. Want dat ‘grote’ en ‘boze’ ontstaat pas wanneer ik te lang binnen vier muren zit. Zodra ik de deur uitstap, zie ik dat alleen de ‘mensenwereld’ over blijft. En die voelt echt. Die is echt.
