Het is even geleden dat ik een column schreef. Een terugval? Niet echt. Eerder een vrije val, maar dan zonder parachute. In een eerdere column vertelde ik ‘de grond te hebben geraakt.’ Maar ik had het mis. Ik zweef al jaren net erboven. Wellicht dat mijn kont soms licht het zand toucheerde. Maar zo’n klapper als laatst maakte ik nog nooit. Blijkbaar moet je eerst de bodem raken om je naar boven af te kunnen zetten. Want sinds lange tijd zie ik weer perspectief op een mooie toekomst.
Gelukkig weten we steeds beter wat Long-Covid met een lichaam doet. Er wordt hard gestreden voor meer duidelijkheid. Maar voor mijn gevoel zit er iets groters achter. Long-Covid legt iets pijnlijks in ons bloot wat altijd zo onzichtbaar is. In ieder geval voor mij. Het is weggestopte emotie. Het is diepgewortelde stress. Het is onverwerkt trauma en de sporen die dat in je lijf achterlaat. Het Coronavirus is op mijn innerlijke schild gaan zitten, waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Het schild dat mij al jarenlang verdedigt tegen heel veel verdrongen narigheid.
Corona heeft dat onzichtbare schild naar de oppervlakte gehaald. Het is zwaarder geworden. Het is nu zo zwaar, dat ik het amper mee kan tillen. Ik ben doodmoe. Het virus is aan mijn schild gaan knagen, waardoor er nu scherpe randjes aan zitten. De karteltjes zorgen voor pijn in mijn lijf. Het prikt en drukt overal tegenaan. Het schild blokkeert mijn ademhaling, eten en alles wat ooit vanzelf kon stromen. Ik voel het de hele dag door en dat verstoort mijn concentratie. Mijn schild is zo aanwezig geworden, dat ik de rust niet meer vind.
Ik ben me tegen mijn lichaam gaan keren, omdat ik er geen vertrouwen meer in had. Het schild werd mijn allergrootste vijand. Totdat ik er laatst een groot gat in sloeg. De diep weggestopte emoties, stress en traumasporen, een stortvloed aan oude pijn en verdriet gutste door de opening naar buiten. Wekenlang was ik ontroostbaar en nam angst de controle over. Het was chaos, maar toch zag ik kristalhelder welke kant ik op moest. Ik zag eindelijk in dat het schild altijd mijn grootste beschermer is geweest.
Dingen vallen nu op hun plek. Ik ben gaan leren hoe trauma werkt in een lichaam en hoe het aan de basis staat van het schild. Ik leerde dat mijn schild is ontstaan uit een ondraaglijk verantwoordelijkheidsgevoel. Hoe het kon groeien door eenzaamheid en de angst voor afwijzing. En hoe het mij steeds meer verlamde door gevoelens van schaamte en geen ‘nee’ meer kunnen zeggen. Ik leerde waarom het schild voor blokkades zorgt. Blokkades die in werkelijkheid beschermende delen zijn om de narigheid niet te voelen. Ik heb geleerd dat mijn lijf al jarenlang tegen me praat, maar ik niet wist hoe ik moest luisteren.
Elke dag oefen ik nu om te luisteren, door ‘simpelweg’ te voelen. Ik verleg mijn focus van alle individuele onverklaarbare symptomen naar mijn gevoel. De gevoelens van eenzaamheid, angst voor afwijzing en schaamte, verdienen veel meer mijn aandacht dan het zoeken naar tastbare verklaringen voor mijn lichamelijke klachten. Long-Covid klonk zo oneindig en zonder hoop. Maar het ontladen van emoties via het lichaam, dat is iets haalbaars. Ook al is dit proces nog steeds erg zwaar.
Beetje voor beetje demonteer ik nu de verschillende onderdelen van mijn schild. Niet te snel. Want wat eronder zit, heeft niet voor niets zo lang beschermd gezeten. Ik prik er kleine gaatjes in, zodat de druk langzaam kan afnemen. Ik huil, ik verkramp, ik tril, ik ontspan, en ik lach weer steeds meer. Wat ik daar eigenlijk mee doe? Ik vertel mijn schild dat ik het vertrouw. Ik vertel mijn lichaam dat ik het vertrouw. En daarmee opent het zich steeds meer. Mijn blokkades vallen weg, de angsten worden minder en de klachten nemen af. Ik begin de rust weer te vinden.
Ik ben je dus niet op het spoor Long-Covid, maar ik begrijp steeds meer wat je zegt. Ik begrijp wat mijn lichaam mij te vertellen heeft. En hoe meer ik luister, hoe prettiger dat lijf weer aanvoelt. En hoe dichter ik bij mijn echte zelf kom. Het gaat er dus niet om dat ik erachter kom wie je bent. Want jij bent degene die al zo lang aan mij probeert te vragen: “Robbert, wie ben jíj́ eigenlijk?”
Nawoord PostCovid NL: Long Covid heeft een biomedische oorzaak maar in je herstel kun je breder kijken dan dat. In het omgaan met de ziekte heeft dat Robbert geholpen en weer perspectief gegeven en dat deelt hij graag met jou.
