Robin en Thomas zijn een actief koppel; houden van racefietsen, hiken in de bergen en sporten. Ook koken ze graag en zijn ze graag samen met familie en vrienden. Samen komen ze voor een grote uitdaging te staan als ze allebei niet herstellen na hun Covid besmetting. Ze schakelen beiden een ergotherapeut in om weer rustig aan op te bouwen. Thomas: ‘Achteraf gezien heb ik te veel vastgehouden aan het puntensysteem om energie te verdelen. Energie die ik helemaal niet had. Maar ik dacht, als ik daar maar aan vasthoud dan moet het goed komen. Daarbij hebben we in het begin erg moeten zoeken naar de juiste hulp, in de eerstelijns zorg (zorg waar je zonder verwijzing heen kan, dus bijv. de huisarts of fysiotherapeut) bleek het eigenlijk niet mogelijk goede hulp te vinden die paste bij de ernst van mijn klachten.’
Robin knapt in de zomer wat op maar ziet Thomas juist steeds zieker worden. Zo erg dat Thomas niet meer kan, dan in een donkere kamer liggen. Robin: ‘Thomas had steeds meer zorg nodig en er moest veel geschakeld worden met zijn zorgverleners. Ik werd dus mantelzorger naast mijn eigen Post-Covid klachten. Ik ging in een overleefstand en probeerde zoveel mogelijk te doen. Ik vond het ook heel beangstigend om Thomas zo achteruit te zien gaan. Alles bij elkaar werd het mij echt te veel. Ik leg mensen weleens uit dat ik eigenlijk bovenop mijn Post-Covid ook een burn-out kreeg.’ Robin houdt de zorg voor Thomas een tijdje vol maar stort dan eind dat jaar ook zelf in.
Voor Thomas was deze periode natuurlijk ook heel lastig maar hij kon niet anders, hij was te ziek. Thomas: ‘Ik heb me heel erg schuldig gevoeld en daar hebben we over gepraat. We hebben toen afgesproken niet meer alles met elkaar te delen, bijvoorbeeld hoe slecht mijn nacht was geweest. Want daar maakte zij zich vervolgens zorgen over. Dat was een goed besluit, denk ik, maar het minder delen zorgde er ook voor dat we ons allebei eenzaam voelden.’
‘Dit gaat hier niet goed’
Thomas: ‘Onze familie en vrienden zagen wel dat het niet goed ging maar wisten niet precies wat er niet goed ging en wat ze konden doen’. Robin besluit dat zij een tijdje bij haar broer gaat slapen en overdag voor Thomas te zorgen. Robin: ‘Mijn schoonzus zag toen, dit gaat hier niet goed en toen hebben we mijn huisarts gebeld, die is weer met de huisarts van Thomas gaan bellen en is langs geweest. Pas toen zijn er specialisten ingeschakeld en kwam de zorg beter op gang. Thomas: ‘Ik heb gevraagd, “Kan ik niet ergens worden opgenomen?” want ik vraag Robin op dit moment te veel.’
Robin: ‘Helaas werden er geen geschikte opnamemogelijkheden gevonden. Maar met een SSRI ging het met Thomas iets beter en daardoor kon ik iets ontspannen. Er ontstond ruimte voor mij maar de vermoeidheid kwam juist naar de voorgrond en ik kreeg veel paniekaanvallen. Ik ben toen noodgedwongen 3 maanden bij mijn vader gaan wonen en de vader van Thomas is uit het buitenland gekomen en is voor Thomas gaan zorgen. Elke week zagen we elkaar een half uurtje en we spraken veel voiceberichtjes in om van elkaar op de hoogte te blijven en in contact te blijven. Dat is heel waardevol geweest, die betrokkenheid en de kleine dagelijkse dingen die je over elkaar weet. We zijn blijven communiceren met elkaar maar het was wel een zoektocht. We hebben echt moeten leren om niet te veel met de ander te willen meedenken of oplossen. Om te kunnen zeggen, “ik hoop dat het beter met je gaat” zonder de last van het ziekteproces erbij op je schouders te nemen. Daar hebben we afspraken over gemaakt om onszelf te beschermen. Dat werd makkelijker toen we allebei een goed team aan therapeuten hadden’.
Ommekeer
In maart 2023 werden beiden kort na elkaar opgenomen in hetzelfde revalidatiecentrum. Thomas: ‘Dat heeft echt een ommekeer betekend in het herstelproces. Ik was bang geworden voor bewegen en prikkels. Ook was ik bang om het kleine beetje wat ik kon te verliezen. Daar heb ik langzaam geleerd die controle los te laten. Er moest echt iets doorbroken worden en dat lukte thuis niet. Ik heb met hulp van mijn therapeuten echt die angst er met wortel en al uit moeten trekken en voelde mij steeds minder onveilig.’
Robin: ‘En ook hebben we beiden heel veel gehad aan de psychosomatische fysiotherapeut. Er zat zoveel spanning in mijn lijf. Ik leerde weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en ik kon dat gevoel van onveiligheid loslaten.’ Thomas: ‘Ik kon mijn schouders weer laten zakken en mijn spieren ontspannen, dat scheelde al zoveel energie op een dag. We kwamen beiden uit de neerwaartse spiraal en het ging met ons beiden stapje voor stapje beter.’
Na het revalidatietraject wilden we weer samenwonen. Daar hebben we heel goed met elkaar en onze psychologen over gesproken. Patronen die er waren hebben we doorbroken en dat houden we thuis ook vol. Het was erg fijn dat daar in het revalidatiecentrum ook aandacht voor was, ze hebben echt op maat naar ons gekeken, individueel maar ook hoe we samen verder konden.
De toekomst
Thomas: ‘We kunnen weer nadenken over de toekomst en wat we graag willen. Ja, ik kijk daar positief naar, natuurlijk zitten er rotdagen tussen maar ik kan zo genieten van wat er weer kan. Lachen met elkaar, koffiedrinken met een vriend, een beetje koken wat ik heel leuk vind. Het is anderhalf jaar zo zwaar geweest en nu kan ik de tijd weer doorkomen, dat voelt als zo’n geluk’. Robin: ‘Ik ben aan het re-integreren op mijn werk. Ik kijk met vertrouwen naar mijn herstel maar er is wel wat veranderd. Door wat we hebben meegemaakt wil ik mijn leven nu anders inrichten. Ik wil niet meer gehaast leven en veel meer genieten.’
Partners in Post-Covid
Robin: ‘Mensen zeggen soms “wat knap dat jullie relatie dit overleefd heeft”. Ik wil daarover zeggen, dat ik het als een voordeel ervaar dat wij beiden zo goed begrijpen hoe Post-Covid voelt. Ik denk wel eens, stel één van beide had Post-Covid en de ander niet, hadden we het dan wel samen overleefd? We zijn begin dertig, hoe had je een leven op de snelweg moeten combineren met iemand die heel ziek thuis zit? Het is dus een beetje een vloek én een zegen dat we beiden Post-Covid hebben.’
