Christie (60): “Tranen springen in mijn ogen als ik terugdenk aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag. Wat daar met je gebeurt, is onbeschrijfelijk. Dat doet zo veel met je.” Er is nog weinig bekend over het coronavirus en de langere termijn gevolgen voor patiënten die herstellen. Christie is een van hen en deelt hier haar verhaal.
“Ik heb COPD (GOLD 4) en voelde me al sinds eind januari niet helemaal fit. Ik had toen een gewone griep, waar ik gelukkig redelijk snel bovenop kwam. Toch had mijn lichaam een flinke klap te verduren gehad, merkte ik. Want begin maart voelde ik me opnieuw niet goed. Ik had wat verhoging en moest veel hoesten. Ik twijfelde lang om de huisarts te bellen, maar heb het uiteindelijk toch gedaan.”
“Mijn arts schrok toen wel een beetje van mijn toestand. Hij gaf me een antibioticakuur en ik moest hem beloven écht binnen te blijven. Ik volgde zijn instructies netjes op, maar dat mocht helaas niet baten. Een week later kreeg ik koorts en moest ik worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik had toch die rot-corona te pakken.”
Ik had koorts en was erg benauwd. Het voelde alsof er een olifant op mijn borst zat. Nou heb ik dat natuurlijk normaal gesproken al, met mijn COPD. Maar dit was wel een erg flinke jongen.
"Wat daar in het ziekenhuis gebeurt en hoe je je voelt als je op de afdeling ligt met andere coronapatiënten, is met geen woord te beschrijven. Ik was echt bang. Vooral door de beelden die ik in de media voorbij heb zien komen. Bijvoorbeeld van Italiaanse ziekenhuizen, waar de mensen op hun buik aan de beademing liggen, terwijl de zuster zegt: “Ik heb hier nog niemand levend uit zien komen”. Vreselijk. Dat doet wat met je. Vooral als je dan hoort dat je ‘overbuurvrouw’ op de ziekenhuisafdeling naar de IC moet om beademd te worden.”
“Gelukkig wisten de lieve verplegers en artsen mij gerust te stellen. Ze vertelden me dat je in de media vaak alleen de nare dingen ziet, terwijl er ook veel mensen zijn die corona overwinnen. Mensen zoals ik. Want na een week mocht ik weer naar huis. Ik had geen koorts meer. En op wat hoesten na, voelde ik me redelijk. Voor de zekerheid kreeg ik het telefoonnummer van de afdeling mee. Mocht ik toch weer koorts krijgen of mijn zuurstofwaarde zou onder de grens van 92% komen, kan ik dat nummer altijd bellen.”
“Mijn dochter en schoonzoon haalden me op en brachten me naar huis. Daar bleek dat ik helemaal niets waard was. Ik kon net een keer heen en weer lopen in huis, zo benauwd was ik nog. Inmiddels zijn er wat weken verstreken en kan ik zeggen: iedere dag gaat het weer een stukje beter. Natuurlijk heb ik wel wat ups en downs, maar ik blijf positief. Volgende week bel ik met mijn fysiotherapeut om oefeningen voor thuis door te spreken. Fijn dat dat zo kan, want ik sport graag. Maar ik moet wel goed op mezelf blijven passen, want ik weet: dit heeft tijd nodig.”
“Ik denk dat ik er redelijk van af ben gekomen. Ik vermoed dat mijn - al sterk verminderde -longfunctie nog meer achteruit is gegaan. Maar of dat daadwerkelijk zo is, zullen we zien als ik in mei weer naar de longarts ga. Voor nu voel ik me in ieder geval een gelukkig mens. Ik heb een sterk lichaam. En geloof me, dat lichaam heeft nogal wat meegemaakt. Ik lijk wel over een soort oerkracht te beschikken die me door moeilijke tijden heen sleept. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Want dat ik dit verhaal kan navertellen… Ja, dat voelt bijna onwerkelijk.”
Het interview met Christie vond plaats op 07-04-2020.
Hoe gaat het nu met Christie? Dat vertelde ze in juli aan ons. Lees dit vervolgverhaal.
