‘Corona heeft mij letterlijk uit mijn leven gerukt. Ik ben 25, was altijd actief en sportief, werkte dag- en nachtdiensten op de intensive care, pakte elk feestje mee, en toen kreeg ik corona. Nu bestaat mijn leven uit rust, rust en nog eens rust.’ Emma heeft 6 maanden na corona nog steeds niet haar normale leven terug. Lees hier haar verhaal.
‘Als verpleegkundige op de IC zag ik wat voor vreselijke ziekte corona is toen het virus uitbrak. Ik was er zelfs bij toen de eerste patiënt overleed aan corona op de IC, dat maakte heel veel indruk op mij. Al snel daarna kreeg ik zelf klachten en testte ik positief. Aan het begin leken mijn klachten mild, maar na een week werd ik ineens heel ziek. Op dat moment kon ik nog maar 3 woorden spreken en als ik naar de wc wilde, moest dat met tussenpozen. Ik ben heel erg benauwd en bang geweest. Eigenlijk had ik in het ziekenhuis moeten liggen, maar de angst om alleen te zijn hield mij tegen. Het gaat nu wel beter met mij, maar echt goed gaat het nog niet.’
‘Ik had nooit gedacht dat ik 6 maanden na corona nog niet beter zou zijn. Ik werk niet, ik ben heel vermoeid en vergeet soms midden in een verhaal wat ik wilde vertellen. Van de vermoeidheid heb ik het meeste last. Als ik 200 meter wandel, dan hijg ik alsof ik aan het hardlopen ben. Toch probeer ik weer normale dingen te doen, maar daarna word ik gelijk gestraft. Laatst ging ik bijvoorbeeld boodschappen doen. Die avond was ik zo moe en trillerig, waardoor een glas optillen al zwaar was. Dat is niet normaal, dus boodschappen doe ik niet meer. Mijn leven bestaat nu uit rust, rust en nog eens rust.’
Elke avond hoop ik dat ik de volgende dag weer mijn normale leven terug heb.
‘Mijn herstel na corona gaat heel langzaam, maar het gaat wel steeds iets beter met mij. De fysio leert mij vermoeidheidsignalen van mijn lichaam herkennen. Zo leer ik waar mijn grenzen liggen en weet ik wanneer ik rust moet nemen. Fysiek ga ik met de fysio maar kleine stapjes vooruit, ik leer vooral om een betere balans te vinden tussen rust en iets doen.’
‘Wat ook in mijn herstel heeft geholpen is praten over mijn gevoel. Als ik alleen was, kon ik in mijn gedachten verdwalen. Een psycholoog heeft mij hier goed bij geholpen, dat traject heb ik net afgerond. Ik praat ook met vrienden en familie over mijn gevoel, dan praat en huil ik het van mij af. Dat zou ik lotgenoten met corona aanraden. Je bent fysiek al vermoeid door corona en als je dan ook je emoties gaat opkroppen, dan word je nog vermoeider.’
‘Ik probeer mijn gedachten positief te houden en wil graag weer aan het werk. Het is wel een beetje dubbel om weer op de IC te gaan werken. Aan de ene kant zou ik niet weten waarom ik het spannend vindt. Maar als ik echt weer aan het bed sta bij een patiënt aan de beademing, dan weet ik niet hoe ik erop reageer. Als ik nu iets zie of lees over corona, kan ik zo huilen. Dan kan ik mij zo inleven hoe ze zich voelen. Toch kijk ik er nu vooral naar uit om weer te werken, eindelijk weer doen wat ik altijd deed. Ook het samenwerken met mijn collega’s, dat mis ik nu erg.’
‘Ik ga ervan uit dat ik beter word, maar naar de toekomst kijken durf ik niet goed. Niemand weet hoe lang het nog duurt en dat maakt het psychisch lastig. Ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan, de toekomst kan mij echt bang maken. Elke avond hoop ik dat ik de volgende dag weer mijn normale leven terug heb.’
Dit interview is afgenomen op 25-09-2020
