Dit verhaal komt uit het magazine Achter glas gemaakt door reuksmaakstichting.nl. Foto door: Jan Kok.
Joyce (37) woont samen met haar man en twee kinderen in Sliedrecht. Een skivakantie met collega’s leidde tot het verlies van haar reukvermogen. Na een zoektocht naar antwoorden vindt ze nu rust in afleiding en hoopt ze op een oplossing.
‘Het was alsof er een schakelaar werd omgezet. Van de een op de andere dag was ik mijn reuk en smaak kwijt. In het begin had ik nog wel het gevoel dat het vanzelf terug zou komen en dat ik gewoon moest afwachten. Ik had ook van alles gelezen over reuk- en smaakverlies en daardoor had ik goede hoop op herstel. Die hoop is nu wel grotendeels vervaagd.
Ik verloor mijn reuk in maart 2020. Ik ben nu bijna een jaar verder en zie nog nauwelijks verbetering. Ik heb ook niet het idee dat het nog meer gaat herstellen, ik denk dat dit het is. Ik heb ook af en toe geurvervormingen en alles kan soms ineens hetzelfde ruiken, naar bleekwater bijvoorbeeld. Appels, sinaasappels, alles ruikt hetzelfde. Het is niet meer de geur die je kent, of die je denkt te kennen.
Van poepbroek tot huisgeur
Je loopt tegen de simpelste dingen in het dagelijks leven aan. Ik heb een zoontje van bijna twee jaar en ik ruik zijn poepbroek niet. Dan moet ik van mijn man of van mijn oudste horen dat het naar poep stinkt. Ik ben er doordat ik het niet ruik dus niet alert op. Verder is het gewoon een groot gemis. Ik mis de geuren van eten, van mijn kinderen, van mijn huis.
Sommige geuren brengen ook herinneringen met zich mee en die heb ik nu ook niet. In de zomer heb ik reuktraining geprobeerd. Dat heb ik wel lang volgehouden, maar op een gegeven moment was het klaar. Ik haalde er geen voldoening meer uit en er zat ook geen verbetering meer in. Ik probeer mezelf liever te trainen met de dagelijkse geuren in huis, met het eten en de kruiden uit mijn keuken. Dan ga ik boven de pannen hangen om op die manier iets proberen te ruiken.
Zeepkomkommers
Ook mijn smaak is veranderd. Komkommer smaakt nu bijvoorbeeld naar zeep. Soms maak ik mezelf wel een beetje gek hiermee, dan ga ik steeds meer komkommers eten in de hoop de smaak weer terug te krijgen. Helemaal in het begin liet ik heel veel eten staan, omdat het me toch niet smaakte. Nu overeet ik me soms, in de hoop dat ik het derde hapje van de chocolade wel proef.
In eten en drinken ben ik nog wel op zoek naar een balans. Ik ben gewoon doorgegaan met koken zoals ik altijd al deed, ik moet natuurlijk ook gewoon voor mijn man en kinderen koken. Tijdens het koken vraag ik dan vaak even aan mijn man of hij even wil proeven of het op smaak is.
Zelf vermijd ik vaak ingrediënten die ik niet lekker vind, zoals dus komkommer. Ik kijk helemaal niet naar de kleuren op mijn bord. Ik las dat dit ook een tip is voor mensen met reuk- en smaakverlies, maar ook al heeft mijn bord alle kleuren van de regenboog, als het allemaal hetzelfde smaakt geniet ik daar toch niet van.
Afleiding zonder prikkels
Als ik mezelf wil afleiden ga ik even lekker naar buiten, wandelen of sporten. Zo probeer ik niet steeds online te kijken. Als ik dingen blijf lezen op het internet maak ik mezelf gek. Sinds kort heb ik handletteren ontdekt, een heerlijke afleiding. Hier kan ik helemaal in opgaan, even geen prikkels en niets anders. En de kinderen vinden het ook leuk om mee te kijken!
Mijn man en kinderen zijn sowieso heel erg begripvol, maar ze weten niet helemaal hoe het is. Dat is ook moeilijk te begrijpen als je het zelf niet hebt ervaren. Ik probeer wel van mijn omgeving te leren. Zo was ik laatst met mijn zus aan het schoonmaken. Zij vond de geur van het schoonmaakmiddel erg stinken, en heeft de geur uitgebreid aan mij omschreven. Toen heb ik heel bewust geroken en geprobeerd de geur tot me door te laten dringen. Na een minuutje had ik wel het idee dat ik iets meekreeg van de geur, dat is ook een soort trainen.
Op zoek naar antwoorden
Ik heb echt momenten gehad dat ik heb gehuild en dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik was op zoek naar antwoorden. Na een bezoek aan de kno-arts vertelde zij mij na een aantal testjes dat er op dit moment niets aan te doen was, dat ik ermee moest leren leven. Gek genoeg sterkte dit bericht mij juist.
Nu wist ik zeker: dit is waar ik het mee moet doen. Vanaf toen ging ik op zoek naar een manier waarop ik het wel weer leuk vind om te eten en drinken. Ik ben me gaan inlezen, heb kookboeken bekeken, artikelen gelezen en filmpjes opgezocht. Ik ben ook met anderen gaan praten die ik in de Facebookgroep van Reuksmaakstoornis.nl heb ontmoet. Het is echt heel erg fijn om te praten met iemand die precies hetzelfde meemaakt.
Ik ben ook een echte levensgenieter. Mijn man en ik genieten samen heel erg van lekker eten en drinken. Dat zal zo blijven, al moet ik me daarin dus wat aanpassen. Ik weet nog niet zo goed hoe dit straks zal gaan als alle restaurants weer open zijn. Dan zal het wel weer even moeilijk zijn. Maar ik blijf positief. Er zal toch ook wel ergens iemand op de wereld zijn die zich in onderzoek naar reukverlies vastbijt en uiteindelijk een oplossing vindt?’
Wil je meer weten over het effect van corona op je reuk en smaak? Lees het hier.
Meer ervaringsverhalen van mensen met reuk- en smaakproblemen na corona kun je lezen in het magazine Achter glas.
