In maart 2020 zette het coronavirus het leven van Lennie (41, officemanager) volledig op zijn kop. Ze was een actieve, werkende vrouw, maar ineens hadden haar dochters van 10 en 12 een moeder in een rolstoel. Nu is Lennie bijna twee jaar thuis. Wat voor gevolgen heeft dat qua werk en hoe gaat het nu met haar? Je leest het hier. Ook heeft Lennie tips voor anderen.
‘Inmiddels lukt het om tien minuten achter elkaar te lopen en ik heb de rolstoel ingeruild voor een scootmobiel. Mijn energie moet ik nog heel goed over de dag verdelen. Dat doe ik nu door elke keer na een uurtje op te zijn weer 20 minuten te gaan liggen. Op deze manier zitten er wat minder pieken en dalen in mijn dag en probeer ik volledige uitputting te voorkomen. Het voelt goed, maar een normaal ritme is het natuurlijk niet.’
Na drie maanden volledig gestopt met werken
‘Toen ik corona kreeg was ik vijf weken echt ziek en heb ik niet gewerkt. Daarna heb ik een tijdje geprobeerd een paar uur per dag vanuit huis te werken, tegen beter weten in. Ik ben iemand die nooit ziek was en ik wilde gewoon heel graag. Daarbij werk ik in het bedrijf van mijn broers en voelde me ik me ook verantwoordelijk. Maar op een gegeven moment was de druk zo groot, dat ik in overleg met de bedrijfsarts na drie maanden weer volledig de ziektewet in ging.’
Ik zou een maand stoppen, maar ik heb het werk nooit meer opgepakt.
‘Eerst leef je steeds toe naar momenten. Bijvoorbeeld: als ik een half jaar ziek ben, dan kan ik daarna wel weer gaan opbouwen. Of: het zou wel heel fijn zijn als ik binnen een jaar weer aan het werk ben. En dan zit je ineens op bijna twee jaar. Inmiddels ben ik er gelaten onder, het komt nu zoals het komt, maar eerst vond ik dat heel frustrerend. Ik merkte dat werk een groot deel is van je identiteit. Naast 24 uur werken deed ik nog veel meer, zoals voetballen, partijtjes organiseren en ik zat bij de vrijwillige brandweer. Wanneer dat dat allemaal wegvalt, moet je ook jezelf weer herontdekken. Je weet niet meer goed wie je bent in de maatschappij. Ik kon altijd goed anderen helpen maar ineens moest ik hulp aanvaarden. Dat was heel ingewikkeld.’
In december WIA-aanvraag gedaan
‘In december heb ik de aanvraag voor de WIA gedaan en ik verwacht elk moment een reactie. Normaal duurt dat zes weken, maar er is een achterstand. Het is frustrerend om die aanvraag te doen. Natuurlijk heb je er recht op, maar ik wil graag mijn eigen geld verdienen en op mijn eigen benen kunnen staan. Het voelt ergens ook oneerlijk dat ik moet gaan bewijzen dat ik zo ziek ben dat werken niet meer gaat. Ik wil zó graag en alle hulpverleners die ik heb gehad zouden kunnen beamen dat als ik maar half zou kunnen, ik weer aan het werk zou gaan. Nu moet iemand die ik niet ken in een uurtje gaan bepalen of ik een uitkering zou moeten krijgen. Dat voelt tegenstrijdig. Ik begrijp dat er processen nodig zijn om zo een uitkering aan te vragen, maar soms hoor ik verhalen over Long Covid-patiënten die niet meteen begrepen worden door de verzekeringsarts. Dat maakt me wel onzeker.’
‘De afgelopen twee jaar voelde ik vanuit de bedrijfsarts soms wel druk, die probeert je uiteindelijk toch weer richting werk te krijgen. Ik was een keer tijdens een telefoongesprek een beetje positief over hoe ik me voelde en dan krijg je meteen de vraag of je weer kunt gaan opbouwen. Ik voelde me goed, maar niet zo goed om weer te gaan werken. Het is voor hen ook heel lastig, want zij moeten in een telefoongesprek van een kwartier bepalen of jij weer kunt opbouwen of niet. En hoe beoordeel je dat? Als je je been hebt gebroken is het heel duidelijk dat je niet kunt lopen. Maar ik kan los van elkaar heel veel, alleen heel kort. En soms heb ik als ik iets te veel doe daar twee weken last van.’
Veel steun van werkgever en omgeving
‘Gelukkig heb ik van mijn werkgever alle ruimte gekregen om ziek te zijn. Ze kennen me en weten dat ik eerder afgeremd moet worden dan een schop onder mijn kont moet krijgen. Omdat mijn werkgevers familie zijn, zien zij ook dat ik er op een verjaardag niet ben, of na een uurtje helemaal op ben. Dat is normaal gesproken natuurlijk best lastig.’
Als je ergens naartoe gaat, doe je dat wanneer je je op je best voelt. Anders ga je niet. Het moment dat je uitgeput thuiskomt ziet niemand.
‘Ook aan anderen om mij heen heb ik veel steun gehad, zowel collega’s als alle hulpverleners. Ik ben altijd heel open geweest en merk dat die openheid veel respect heeft opgeleverd. Ik heb ook een boek geschreven. Dat was niet de bedoeling, maar ik heb een dagboek bijgehouden, ook om mensen te kunnen informeren.’
‘Binnenkort mag ik opnieuw gaan revalideren, weer een multidisciplinair traject maar dit keer vanuit de werkgever. Hopelijk is dan ook een eerste stapje terug richting mijn werk mogelijk. Maar ik ga het traject nu realistischer in. Ik weet dat ik grote stappen niet hoef te verwachten, maar iets van vooruitgang zou fijn zijn.’
Tips voor anderen
Wees duidelijk en volledig over hoe het met je gaat
‘Wees zo open mogelijk in de dingen die goed gaan maar schaam je ook niet om te vertellen dat het niet zo goed met je gaat. Je weet vooraf dat de bedrijfsarts belt. Als je op dat moment een goede dag hebt, dan vertel je daarover. Maar je hebt die persoon een maand niet gesproken en in die tijd is er meer gebeurd dan alleen die ene dag. Dus het is heel goed om ook de diepe dalen die je hebt gehad te benoemen, of juist de pieken waarop je te veel hebt gedaan waarna je een terugval hebt gekregen.’
Schrijf dingen op
‘Wat mij heel erg helpt is dingen opschrijven, want op het moment dat iemand ernaar vraagt vergeet ik de helft. Dan heb ik dat niet allemaal op een rijtje. Als ik het op de computer opschrijf, krijg ik het beter op orde en kan ik het ook chronologischer vertellen.’
Blijf kijken naar de positieve dingen
‘Leg de focus zo min mogelijk op de dingen die je niet kan. Probeer van de positieve momenten dubbel te genieten, hoe klein die ook zijn. Al is het maar een grapje van de kinderen.’
Hou werk en privé in balans
‘Zorgen dat je werk en privé in balans houdt is heel belangrijk. Je kunt wel alles op alles zetten om twee uurtjes op een dag te werken, maar als je thuiskomt en niet meer de afwasmachine kunt uitruimen, dan heeft het te veel van je gevraagd.’
Blijf realistisch
‘Realiseer je dat de stappen niet groot zullen zijn, anders waren die er al geweest. Als je heel erg hoopt op grote stappen, valt het altijd tegen. Maar zolang er vooruitgang is, is er ook hoop op verder herstel.’
Het interview met Lennie vond plaats op 9 februari 2022.
Meer weten? Alles over de WIA lees je op de pagina WIA-uitkering aanvragen na twee jaar ziek door Long Covid
