Miep (70): ‘Het heeft psychisch heel veel impact op je, en dat terwijl ik al veel heb meegemaakt.’ Er is nog weinig bekend over het coronavirus en de langeretermijngevolgen voor patiënten die herstellen. Miep is een van hen en deelt hier haar verhaal.
“Ik ben wel blij, want er zijn pas longfoto’s gemaakt en die hebben me gerustgesteld, want de longen zagen er keurig uit. Maar het voelt niet als het lijf waar mijn hoofd op zit. Ik ben snel vermoeid, sneller dan vóór corona. Iedereen zegt dat dat voor mijn leeftijd normaal is, maar ik was eerst niet zo. Ik zal het moeten accepteren, denk ik. Daar ben ik ook mee bezig, maar het is lastig. Het heeft grotere impact gehad dan dat ik zelf had verwacht.”
“Ik was op vakantie in Spanje, maar toen kwam daar die lockdown en ben ik eerder weggegaan. Een vriendin met wie ik daar was, ging al eerder terug omdat ze beroerd was. Vier dagen later lag ik ook met koorts op bed en heb ik de dokter gewaarschuwd. Die zei al gelijk: ‘ik hoop niet dat je die corona hebt meegenomen’.”
“Die koorts bleef maar en ik werd steeds zieker. Mijn huisarts belde me elke dag en kwam een saturatiemeter brengen. Ik moest drie keer per dag mijn temperatuur en saturatie doorgeven. Per dag werd die saturatie minder. Totdat ik zo ziek was dat ik geen halve zin meer kon zeggen. De huisarts heeft toen de ziekenauto gebeld. Toen ze me kwamen halen met die brancard was ik heel erg bang. Ik dacht: dit is klaar nu.”
“Ik was ontzettend bang dat ik naar de IC moest. Er werd ook gevraagd of ik daarheen wilde als het nodig was. En of ik gereanimeerd wilde worden. Dat wilde ik allebei, want ik hang nog zo aan het leven. Toch zijn dat moeilijke dingen, en dat terwijl ik nog nooit in het ziekenhuis heb gelegen. Het was allemaal zo nieuw en zo eng.”
“Ik lag op een zaal waar één ander lag, maar die was veel zieker dan ik. Later kwam er nog één bij en die was ook zieker dan ik. Dan word je alleen maar angstiger. De zusters zijn ontzettend lief, maar die mogen alleen binnenkomen als er iets nodig is. Dus die zag je zo weinig mogelijk. Je bent heel ziek en bang maar je bent daarnaast ook heel eenzaam.”
“Het heeft psychisch heel veel impact op je, en dat terwijl ik al veel heb meegemaakt. Ik word regelmatig ‘s nachts wakker en dan denk ik weer aan die tijd en dat het slechter af had kunnen lopen. Maar dan denk ik: niet zeuren, je bent er nog goed vanaf gekomen.”
“Ik ben alweer een maand thuis en ik probeer alles zelf te doen. Alleen gaat stofzuigen bijvoorbeeld niet, daar heb ik de kracht niet voor. De spierkracht is niet meer wat het is als je bijna vijf weken weinig tot niks doet. Dat moet ik zachtjes opbouwen.”
Ik vind dat er veel te weinig aan ouderen wordt gedacht die alleen thuis ziek zijn. Je bent dan van anderen afhankelijk. Nu heb ik gelukkig lieve mensen om me heen, maar er zijn legio mensen die dat niet hebben. Ik denk dat dat een vergeten groepje is.
"In het begin wilde ik te snel, maar je lichaam waarschuwt wel. De volgende dag ben je gewoon een vaatdoek, en lig je met verschrikkelijke hoofdpijn op bed. Ik ben meer naar mijn lijf gaan luisteren. Maar dat is lastig als je dat niet gewend bent."
“Mensen moeten weten wat corona met je doet, omdat heel veel mensen dat gelukkig nog niet precies weten. Daarnaast maak ik me zorgen hoe deze wereld eruit gaat zien, bijvoorbeeld voor de jongeren. Als ik aan mijn kleinkinderen denk: die krijgen het niet misschien niet meer zo leuk als wij het hebben gehad.”
