Er is nog weinig bekend over het coronavirus en de langere termijngevolgen voor patiënten die herstellen. Patricia (46) is een van hen en deelt haar verhaal: “Ik ben bang dat mijn longen schade hebben opgelopen, want ze werken nog niet zoals het hoort.”
“Ik heb nu al tien weken lang corona. Al tien weken lang koorts. Elke avond als ik wil ontspannen krijg ik een benauwdheidsaanval en een koortsaanval, het raast als een storm door mijn lijf. Het is zo’n verraderlijk iets. Waarom knap ik niet op? Hoe gaat het met mij over een jaar? Wat is de schade? Het lijkt erop dat ze dat pas over een hele tijd kunnen zeggen.”
“Op 27 maart werd ik wakker met overal spierpijn. Covid was toen al in Nederland, waardoor ik er wel al rekening mee hield in mijn hoofd. Rond lunchtijd kon ik al niet meer bewegen en slecht ademen doordat ik zo’n scherpe en stekende pijn tussen mijn schouderbladen had. Ik ben naar het luchtwegenspreekuur gegaan en daar zei de longarts dat ik er vanuit kon gaan dat ik corona had. Ik moest uitzieken, zei hij.”
“Op 2 april kon ik niet meer uit bed komen. Ik was het spoor bijster, ik was aan het ratelen. De huisarts kwam langs, helemaal ingepakt. Ze wilde de ambulance bellen, maar ik was toch helder genoeg om te weten dat ik dat niet wilde. Ik vond het eng om met de ambulance mee te gaan met alle toeters en bellen. Ik wilde liever op eigen gelegenheid gaan, hoe moe en ziek ik ook was.”
“Nadat alle onderzoeken waren gedaan kwam ik op de corona-afdeling te liggen. Dan hoor je alle hartapparaten, mensen schreeuwen, artsen en verpleegkundigen rennen. Dat vond ik heel heftig. Na een aantal uur kwam de longarts, die er echt heel moe uitzag. Die man was echt moegestreden.”
“De arts zei dat hij zeker wist dat ik corona had. Maar omdat mijn saturatie redelijk was en mijn koorts was verminderd, gaf hij mij de keus of ik nog een nachtje wilde blijven of niet. Dat was geen moeilijke keuze, want ik was gelukkig niet zo ziek en wilde anderen helpen door mijn bed beschikbaar te stellen. Ik dacht toen ook nog dat ik er over een paar weken weer bovenop zou zijn.”
Na mijn ontslag ging ik in quarantaine en dat ben ik nog steeds. Ik wil zo graag dat de koorts weggaat, want pas dan kan ik weer vooruit kijken, mensen zien, naar buiten. Want ik zou het mezelf niet vergeven als anderen dit ook krijgen door mij. Dit is een hel, dit gun je je ergste vijand niet.
“Een glas drinken oppakken was in het begin nog te zwaar, dus ik heb heel lang met een rietje gedronken. Eten was ook te zwaar, dus ik heb veel soep gegeten. Pas geleden ben ik weer gaan koken, daar houd ik heel erg van. Ik word knettergek van het op de bank zitten en ik wil ook nog een klein beetje mijn beweging hebben. We hebben barkrukken gekocht en daar ben ik dolgelukkig mee. Zo kan ik toch een steentje bijdragen in het huishouden, ondanks dat het heel zwaar is.”
“In de vijfde week heb ik zo’n heftige koortsaanval gehad, dat ik nu loop alsof ik spastisch ben. Zelfs de katten zijn daardoor bang van me. Als ik wakker word voel ik me 80, door mijn stramme spieren en de pijn die ik overal heb. Soms moet ik janken van de pijn. De ene dag heb ik veel last van kortademigheid en de andere dag niet. Ik heb een hele rij klachten, maar de typische als hoesten en snotteren heb ik niet gehad.”
“Ik kijk vaak foto’s terug van hoe ik hiervoor was. In december heb ik een musical dinnershow gedaan, die was avond na avond uitverkocht. Dat was echt super. Toen was ik echt in een topconditie. Dat ik er nu zo aan toe ben is heel confronterend, ook omdat het nog niet zo lang geleden is.”
“Ik ben aangemeld bij een hersteltraject voor covid-patiënten. De fysiotherapeut zei dat ik over een jaar pas weer de oude zal zijn. Maar ik ben bang dat mijn longen schade hebben opgelopen, want mijn longen werken nog niet zoals het hoort. Zo daalt mijn saturatie steeds als ik iets doe. Er wordt gezegd dat deskundigen pas over een jaar weten wat covid van binnen allemaal heeft aangetast. Er is nog zo veel onduidelijkheid.”
“Gelukkig heb ik een heel fijne psycholoog, waar ik goed mee kan praten. Ik heb maar even in het ziekenhuis gelegen, maar het is me erg bijgebleven. Ik droomde een tijd over mijn eigen begrafenis. Maar ik probeer positief te denken: ik ben er nog en ik ben ontzettend blij dat ik het kan navertellen. En ik ben niet de enige die langdurig corona heeft, dat is een houvast.”
“Mensen moeten veel meer met hun neus op de feiten worden gedrukt dat corona geen kleinigheid is en je er langdurig ziek van kan zijn. Zo ziek dat je leven stilstaat. En dan heb ik het nog niet eens over de schade die je misschien oploopt. Je moet je heel goed aan die regels blijven houden.”
Dit interview is afgenomen op 03-06-2020.
