Peter (61): "Misschien word ik wel COPD-patiënt." Er is nog weinig bekend over het coronavirus en de langeretermijngevolgen voor patiënten die herstellen. Peter is een van hen en deelt hier zijn verhaal.
“Ik ben vrij sportief, leef gezond, heb geen overgewicht, maar ik word na corona geplaagd door fysieke beperkingen die ik hiervoor niet kende. Als ik wandel met tegenwind of een brug op moet, heb ik het gevoel dat ik mijn longen niet open kan gooien. Er staat een soort druk op.”
“Ik ben fysiotherapeut en weet hoe ik weer moet trainen met wandelen, fietsen en een oefenprogramma, maar dat valt heel erg tegen. En dat terwijl ik normaal een doorzetter ben. Ik ben ook tien kilo kwijt, en het is voornamelijk spierweefsel dat weg is. Dat moet weer terugkomen om te kunnen herstellen. Wat ook niet helpt is dat ik nog licht in mijn hoofd en warrig ben en aanvallen heb van duizeligheid.”
“Ook word ik ’s nachts nog vaak wakker met de beelden van het ziekenhuis en corona in mijn hoofd. Het is een proces dat je moet verwerken. Daardoor ben ik ’s ochtends nog moe en duurt het tot in de middag voordat ik op gang kom.”
“Ik had dertien dagen hoge koorts en was toen helemaal op. In het ziekenhuis kom je in een rollercoaster terecht. Dan laat je alles maar over je heen komen, je bent zo ziek dat het niet meer uitmaakt. Ik werd in mijn eentje op een zaal geplaatst die was ingericht voor corona. Iedereen was in rep en roer vanwege de grote stroom patiënten die eraan zat te komen. Maar niemand vertelde me wat, terwijl je alleen ligt in zo’n grote zaal. Dat is erg beangstigend. Daarna ben ik nog drie keer verhuisd. Het was allemaal heel chaotisch.”
Ik maakte in die vier dagen van opname mee dat er steeds meer patiënten binnenkwamen. Dan begin je te begrijpen dat het serieus is. Je bent afgesloten van de buitenwereld maar begrijpt daar toch hoe heftig het is.
“Ik was gewoon doodziek, lag aan het zuurstof en had een infuus. De volgende stap was de IC. Gelukkig hoefde ik daar niet heen, want dat is een soort loterij: haal je het of haal je het niet? Er waren twee dagen dat ik dacht: als ik het niet meer red, dan mag het wel gebeuren want ik trek het niet meer. Zo moe ben je. Dat is heel raar, omdat ik een vechter ben.”
“Af en toe kwamen volledig ingepakte verplegers binnen, waardoor ze allemaal één gezicht kregen: met een kap, bril, haarmuts en een schort. De namen vergat ik weer doordat ik zo warrig was. Ik voelde me eenzaam en anoniem en had weinig contact met het thuisfront. Daar was ik te ziek en te moe voor.”
“Ik ben nu een maand thuis. Ik ga vooruit en dat stemt me goed, maar het gaat heel langzaam. En ik heb geen idee in hoeverre het goed blijft gaan. Misschien word ik wel COPD-patiënt. En het herstel is ook heel verschillend: de één gaat hard vooruit, de ander veel langzamer.”
“Daarnaast denk ik dat er behoefte is aan verhalen als die van mij, zodat we kunnen vertellen dat het géén griepje is en dat mensen lotgenotenverhalen kunnen lezen. Bij het Longfonds kan het verhaal uitermate goed verteld worden, dat is het podium.”
