Remco is zeer waarschijnlijk besmet geraakt op zijn werk als buschauffeur. ‘Er kwam een vrouw binnen en die moest heel erg hoesten. Ik zei direct “Als ik nu geen corona krijg, krijg ik het nooit.” Die vrouw zei alleen “Ja maar ik moet naar het ziekenhuis”. Vijf dagen later werd ik inderdaad ziek. Ik koester geen nare gevoelens naar haar. Ik hoop dat het goed met haar gaat en dat ze er bovenop is gekomen.’
Thuis uitzieken
Vlak voordat Remco corona kreeg, had hij al een flinke longontsteking gehad. ‘Dus mijn gestel was al zwak. Dat hielp dus niet voor het verloop van de corona-infectie. Ik kreeg het in het begin van de corona-pandemie. Er werd toen nog niet heel veel getest. Corona-testen werden nog maar weinig gedaan, waren duur, en er waren zeker nog geen thuistesten. Mijn saturatie (het zuurstofgehalte in het bloed, red) was nog redelijk goed. Ik moest het thuis maar in isolatie zien uit te zieken.’
Bouwmarkten
‘Na een paar weken was de infectie wel weg, maar er was iets veranderd. Vroeger kon ik me altijd goed weer oppakken na een moeilijke periode, maar dat ging niet meer. Er viel voor mijn gevoel niks meer op te pakken. Ik was veel buiten adem, heel moe.
En het gekke was; ik kon niet meer tegen supermarkten, raakte heel snel overprikkelt en kreeg dan brainfog. Terwijl ik me in bouwmarkten nog best wel op mijn gemak voelde. Ik weet het niet zeker, maar misschien heeft het te maken met het feit dat het een bouwmarkt een rustiger kleurenpallet heeft. Het is allemaal een beetje dezelfde rustige tint. Terwijl in supermarkten hebben producten veel meer kleurrijke verpakkingen. Echt een bont pallet met ook nog allerlei muziekjes op de achtergrond. Waarschijnlijk zijn dat gewoon te veel prikkels voor me.’
Problemen in de bus
Op een zeker moment dacht Remco: ‘Ik moet over mijn grenzen heen gaan en juist sporten en afvallen, want ik dacht dat mijn overgewicht de veroorzaker van mijn klachten was. Maar hoe meer ik mijn best deed, hoe zieker ik eigenlijk werd. Ondertussen werkte ik nog gewoon op de bus. Ik dacht, dat gaat in elk geval nog een beetje. Maar toen kreeg ik daar ook een probleem. Als je een bus rijdt, ben je eigenlijk acht uur op een dag in hyperfocus. Dat ging gewoon niet meer, die concentratie kon ik niet meer vasthouden. Na een uur of drie, vier ging het gewoon niet meer. Ik werd vergeetachtig en verstrooid. Ik deed ook rare dingen zoals mijn tanden poetsen met handzeep in plaats van tandpasta. Op een avond was het zo erg dat ik mijn zoontje niet meer herkende. Dat heb ik zo erg gevonden, dat was niet cool. Het was mijn moeder die op zeker moment zei: “Ga Hulp Zoeken”.’
Geen hersentumor
‘Nou ja, lang verhaal kort; de huisarts stuurde me naar een neuroloog en zij dacht dat ik een hersentumor had. Dat zei ze pas nadat ze na een MRI had vastgesteld dat haar vermoeden gelukkig niet juist was. Uit de MRI bleek zelfs dat mijn hersenen heel gezond waren, alsof ik pas 35 jaar was in plaats van halverwege de 40. Maar ja, ik had toch echt wel een probleem in mijn hoofd volgens de neuroloog. Ik zou een neurologisch psychologisch onderzoek krijgen, maar toen ik daar kwam kreeg ik te horen dat ik te moe was om het uit te voeren. Terug naar mijn huisarts Geertje. Zij was de eerste die het balletje Post-Covid opgooide. Het was inmiddels januari 2021 en ik was al een jaar aan het klooien ermee.’
Zoek een lotgenoot
Ik ging naar fysiotherapeut Shannon en ergotherapeut Evie, beide kanjers! Daar heb ik heel veel aan gehad. Ik wist amper wat een ergotherapeut was en zij heeft mij zo goed begeleid. De oefeningen van fysio en ergo zijn echt het keerpunt voor me geweest. Het ging beter. Ook heb ik fantastische steun gehad van Esther. Toen ik haar leerde kennen, had ik al Post-Covid en haar reactie was zo nuchter; iets van: ja, we hebben allemaal wat en jij hebt dit, voor mij geen probleem. En natuurlijk mijn zoontje Sylas, hij doorziet mij soms beter dan ik mezelf en hij is pas 8 jaar oud. Ik wil graag de tip geven: zoek de juiste mensen om je heen. Want er is veel onbegrip. Dat is misschien nog wel het ergste en dan is het essentieel om mensen om je heen te hebben die je wel begrijpen en achter je staan. Daar heb ik zoveel steun van ervaren. Daardoor kon ik mentaal ook positief blijven. Zoek ook een lotgenoot waar je ervaringen mee kunt delen. Kim met haar facebookgroep is ook geweldig. Iedereen kan daar het hart luchten en dat is heel waardevol en ondersteunend voor elkaar.’
Blij met de verbetering
'Het klinkt gek, maar ik denk dat mijn tweede covid-besmetting een verbetering betekende, want daarna leek het nog weer beter te gaan. Alsof die tweede infectie uiteindelijk mijn lichaam een boost heeft gegeven. Bovendien kreeg ik na die 2e besmetting wel de corona herstelzorg toegewezen. Ik ben nog steeds snel moe, maar ik heb weer meer energie, ik zit niet meer op de bus, maar heb een eigen bedrijfje met een food truck en dat vind ik hartstikke leuk. Ik ben zo blij dat het beter gaat, ik ben nog niet de oude, maar ik ben blij met de verbetering die er nu is. En ook al zou het niet meer verder verbeteren, dan ben ik toch tevreden, want ik weet waar ik vandaan kom'.
