PostCovid NL biedt verschillende vormen van lotgenotencontact, van online groepen tot fysieke bijeenkomsten. Thema’s die aan bod komen zijn bijvoorbeeld positieve gezondheid, omgaan met chronische vermoeidheid en het bewaken van je energie, rouw en acceptatie en herstel.
Post-covidmeisjes
Vorig jaar zette Ron, samen met Participe, twee fysieke zelfsupportgroepen op in Aalsmeer. Daarnaast maakt hij al ruim twee jaar deel uit van een online groep met vier vrouwelijke lotgenoten, die hij liefkozend zijn post-covidmeisjes noemt. "Tijdens onze meeting delen we dan lief en leed. Soms praten we over hoe iemand een vakantie heeft beleefd en welke maatregelen zij nam, soms over onbegrip van artsen of specialisten, en andere keren denken we samen na over hoe je een moeilijk gesprek met een instantie het beste kunt aanvliegen. Dat is de kracht van zo’n zelfsupportgroep."
Steun en begrip
Ron faciliteert de gesprekken en zorgt ervoor dat elke deelnemer aan bod komt. “Iedereen is gelijk, maar niemand is hetzelfde. Je hoeft niets, maar mag veel – je kunt je verhaal kwijt en leren van anderen. Elke lotgenoot heeft zijn eigen verhaal en inzichten. En hoe verschillend die meestal ook zijn, de mensen voelen zich verbonden met elkaar.” Ron, die zelf ook als deelnemer meedoet aan de bijeenkomsten, vertelt dat de verbinding in een fysieke groep nog intenser is dan online. “Je hart openstellen en elkaar in de ogen kijken versterken de verbinding, wat het gevoel van eenzaamheid vermindert. Deelnemers ervaren dat ze er echt niet alleen voor staan. Ze delen niet alleen hun verhalen, maar bouwen samen een sterk netwerk van steun en begrip.”
Ingrijpende verandering
Ron volgde de opleiding tot ervaringsdeskundige in de GGZ, toen Madame Corona in maart 2020 zijn leven ingrijpend veranderde. Bijna een maand lag hij in het ziekenhuis, waarvan 10 dagen op de intensive care aan de beademing. Daarna moest hij revalideren en herstellen. “Ik hoopte nog zo dat alles goed kwam. Het lukte me om mijn stage alsnog te doen en zelfs mijn diploma te halen. Intensief sporten bij de fysiotherapeut leek zijn vruchten af te werpen, maar niets was minder waar: ik viel terug en belandde in een zwart gat. PEM (post-exertionele malaise). Ik voelde me doodmoe, uitgeput, kapot. Alles was op adrenaline gegaan. Een keiharde, maar waardevolle les. De belangrijkste les die ik leerde. Pacing is het sleutelwoord: rustig aan doen, binnen je grenzen actief blijven en heel goed monitoren. Dat gaat meestal goed, mede omdat lotgenoten mij op tijd waarschuwen. Als geen ander weten zij in welke valkuilen ik kan stappen als ik te hard wil gaan.”
Voldoening
Ron haalt veel voldoening uit zijn vrijwilligerswerk. "Ik droomde van een betaalde baan in de GGZ, maar de realiteit is nu anders. Hoewel, ik kan nog steeds mensen helpen en heb veel baat bij alle lessen uit mijn opleiding en de ervaringen van mezelf en anderen. Ik streef ernaar om lotgenoten het gevoel te geven dat ze nog steeds meetellen. Ze zijn meer dan alleen hun ziekte. Een luisterend oor en een beetje aandacht zijn vaak al voldoende om er voor iemand te zijn. Zeker als je alleenstaand bent, zoals ik, kunnen de emoties te overweldigend zijn en kun je het ineens even niet meer weten. Dan is het fijn om mensen om je heen te hebben die in hetzelfde schuitje zitten en je moreel steunen. Soms met een schop onder de kont en soms met een liefdevolle dikke knuffel.”
