Hi, ik ben een jongedame van 17 jaar. In de week van 1 februari 2022 ben ik postief getest. De dagen ervoor ervaarde ik al een intense, onbekende vermoeidheid. Ik ben werkzaam in het onderwijs (pabo en bijbaan) dus ik deed iedere dag een zelftest. Na een paar dagen kreeg ik ook last van mijn keel en viel mijn stem vaak weg. Dat is zo gebleven tijdens mijn quarantaine. In die 7 dagen heb ik alleen maar op de bank gehangen, meer kon ik niet. Ik ben een lezer, maar dat ging ook niet. Ook had ik veel last van hoofdpijn en duizelig-/draaierigheid. Als ik stond, wilde ik zo snel mogelijk op de grond gaan zitten. Na een paar dagen ging tv-kijken weer redelijk, net zoals een klein stukje lezen. Toen ben ik ook begonnen met kruispuzzels maken (voor de succeservaring, in de hoop dat mij dat een goed gevoel zou geven). Huisgenoten vonden dat ik er maar goed vanaf kwam, als ik 'alleen een 'beetje' moe was'. Als mijn oma had gebeld, lag ik de rest van de dag te slapen. Ik ben altijd druk in mijn hoofd, gedachten razen door mijn hoofd. Maar tijdens corona was het angstvallig stil in mijn hoofd.
Ik moest weer uit quarantaine en het leven ging door. Toch maar weer naar school en stage. Ik merkte dat logisch nadenken erg lastig was. Grapjes begreep ik niet. Ook merkte ik dat het eigenlijk teveel was, zo'n hele dag school/stage. Maar mijn omgeving vond het toch heel erg belangrijk dat ik doorging: 'ik moest mijn grenzen maar een beetje opzoeken, anders blijf je maar hangen'. Wiebelige benen, hoofdpijn en veel, dikke mist in mijn hoofd als gevolg.
Ik heb al mijn hele leven last van slaapproblemen, sinds de start van mijn opleiding (september 2021) is dit minder en vanaf corona helemaal. Ik herken het gevoel van moe zijn door te weinig slaap, maar de vermoeidheid die ik op dit moment voel is anders.
Nu is het nog geen maand geleden dat ik corona heb gehad, maar de klachten die ik ervaar vind ik voor mijn leeftijd nauwelijks terug. Soms heb ik en opleving, dan voel ik mij weer zoals vroeger. Maar dan merk ik de volgende dag of een paar uur later dat ik eigenlijk teveel heb gedaan. Op dit moment ben ik erg vermoeid, hierdoor heb ik soms moeite met praten. Soms weet ik wel wat ik wil zeggen, maar komt het niet uit mijn mond. Soms wil ik iets zeggen, maar weet ik niet hoe, omdat mijn hoofd leeg is. Ik heb het gevoel dat er een hele dikke mist in mijn hoofd hangt. Hoofdpijn blijft ook terugkeren, net zoals de draaierigheid. Kortom, ik herken op dit moment mijzelf niet meer.
Ik deel mijn verhaal omdat ik niet zo goed weet wat ik ermee moet. Voor de huisarts vind ik het te vroeg. Van mijn omgeving krijg ik wel iets begrip, maar ik voel mij nog niet begrepen. Natuurlijk realiseer ik mij dat het nog veel erger kan, ik ben blij dat ik er nog zo goed vanaf kom.
Beterschap allemaal.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Voor de huisarts vind je het te vroeg??? Ga naar de huisarts! Het gaat duidelijk helemaal niet goed met je. De huisarts zelf kan niet meteen heel veel betekenen, maar die kan je wel doorverwijzen naar ergotherapie, fysiotherapie etc., en checken of je jezelf misschien kan helpen door vitamines bij te slikken. Verder ben ik bang dat je een stap terug gaat moeten zetten. Laat wat vakken vallen, probeer weinig goed te doen in plaats van jezelf te vermoeien met heel veel tegelijk. Praat met je studieadviseur, die kan je helpen vrijstellingen en aangepaste lesprogramma's te krijgen. Ik ga door corona nu vrolijk naar mijn vijfde jaar studie: als het niet gaat dan gaat het niet. Jezelf uitputten zorgt er alleen maar voor dat het herstel langer duurt. Meerdere mensen op dit forum hebben het over de 80% regel: doe 80% van wat je lichamelijk en mentaal aankan, NIET wat je denkt te moeten kunnen. Je weet zelf heel goed wat je grenzen zijn, anderen niet. Heel veel sterkte!
Wellicht geeft het wat steun dat je niet de enige bent die jong deze klachten ervaart. Ik ben een jonge juf van groep 7 van 26 jaar jong en heb vorig jaar drie kwart schooljaar niet gewerkt door o.a. klachten die jij ervaart.
Ik kon niets onthouden, kon niet uit m'n woorden komen, kreeg een kort lontje door overprikkeling en voelde me vaak zo vermoeid dat ik wel verlamd leek. Na 4 weken post-covid klachten ben ik via de huisarts verwezen naar een longfysiotherapeut en ergotherapeut. Vooral de laatste heeft me enorm geholpen met m'n "hoofd"klachten als concentratie en overprikkeling. Ik zou echt aanraden hier een verwijzing voor te vragen. Mijn ervaring is dat wanneer een professional met je meekijkt, je werk- en studieomgeving je klachten (nog) serieuzer nemen. Jij bent dan niet degene die zegt dat je rustig aan moet doen, maar iemand met verstand.. dat werkt blijkbaar toch beter.
Sterkte! En als je je ooit als een waardeloze bejaarde voelt in een lichaam van een jonge meid, weet dan dat het echt beter wordt! Geef het wat tijd. Zoveel als jij nodig hebt.
Hoi Dewi,
Uit je berichtje maak ik op dat je vorig jaar er slecht aan toe was maar dat het nu weer beter gaat. Ben je nu weer helemaal beter of heb je nog restklachten? Hoe gaat het nu met je concentratie en overprikkeling? Kan je weer volledig werken of heb je nog beperkingen?
ik ben zelf nu 6 maanden onderweg en heb de stijgende lijn weer te pakken. Ben daarom heel nieuwsgierig (ook voor een beetje perspectief) hoe die laatste fase(s) er bij anderen uitzien. Blijft het in t zelfde (trage) tempo, of versnelt t toch n beetje op t eind? En blijven de cognitieve en fysieke klachten hand in hand gaan of zit hier nog een volgorde in? Hoor graag je ervaringen!
groeten, linda