Ik ben 49 jaar. Ik ben eind maart ziek geworden. Na 1 week kon ik getest worden (ik ben verpleegkundige) en bleek positief. Niet opgenomen geweest. Het begon met een kriebelhoestje, en mijn holtes die volledig dichtzaten. Binnen 24 uur was ik mijn reuk en smaak kwijt. Ik kreeg pas na 1 week koorts, niet eens heel hoog. En die enorme, allesoverheersende moeheid! Ik ben nooit echt benauwd geweest. Wel kortademig. Na 6 weken teste ik negatief (hertest omdat ik wat restklachten bleef houden, maar ik wel weer aan het werk wilde) en toen dacht ik: Mooi. Even een week of 2 rustig aan en dan ben ik er weer. Niets was minder waar. Moe, moe, moe. En dat irritante kuchje. snel buiten adem Een conditie van niks, die maar niet op leek te knappen. Via huisarts puffers gekregen. Ik kon 2 halve dagen werken, daarna moest ik steeds 2 dagen bijkomen. Ook mijn bijholtes beleven heeeeeel lang opspelen (en die zijn nu nog niet helemaal goed vind ik). In juli hadden we vakantie. en vanaf dat moment voelde ik me beter. Ik kon meer, had meer energie. Echter een paar weken later werd alles weer slechter. Moeheid nam toe, ik kreeg enorme hartkloppingen. Bij de minste inspanning schoot mijn hartslag naar boven de 130. Trillende handen, Afvallen. Ik kreeg een verwijzing voor de post-covid poli, waar ik over anderhalve week de eerste afspraken heb (CT scan, longfunctie). In de tussentijd bloed laten prikken bij de huisarts. Daar bleek dat mijn schildklier te snel werkte. Daar loop ik nu voor bij een internist. De verdenking is nu dat ik de ziekte van Graves heb, een auto immuun ziekte. Mogelijk veroorzaakt de de Covid19. Ik gebruik nu betablokkers, wat iets helpt. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat mijn batterij steeds niet helemaal oplaadt, en ik dus heel snel in het rood ga. Ik wacht nu op de uitslagen van bloed op antistoffen tegen mijn eigen schildklier, wat moet bewijzen dat ik indd Graves heb. Dan kan een behandeling gestart worden. Als ik die antistoffen niet heb, dan volgt een scan. Inmiddels ben ik zelf ook gestart bij een fysiotherapeut, in de hoop mijn conditie iets op te vijzelen.
In juli testte ik trouwens positief voor antistoffen tegen de Corona, dat vind ik een prettig idee.
Lang verhaal. Maar wie weet wel herkenbaar voor meerdere mensen hier. Ik krijg toch wel steun van het idee dat er meer mensen zijn als ik met die vreselijke nasleep. Want soms ga je toch aan jezelf twijfelen.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Je bent echt niet de enige. Er zijn heel veel mensen die heel lang ziek zijn. Ik ben al 7 maanden onderweg en zit nog steeds volledig ziek thuis. En mijn man moet alles in huis doen, naast zijn werk, omdat ik niets kan.
Ik hoop dat de uitslag goed was. En dat ze je kunnen behandelen. Heel veel beterschap.
Hoi Liesbeth,
nee je bent zeker niet de enige. Vervelend jouw klachten. Hopelijk is de begeleiding van de post covid poli helpend.
Ik heb echt het idee dat m’n longen niet meer zoveel zuurstof opnemen en dat ik misschien wel longfibrose heb. Ben pas 43?jaar, dus erg Jong voor zo’n aandoening. Hoewel longfoto en longfunctietest goed waren.
maar voel echt dat m’n longen minder zuurstof opnemen (tijdens onze vakantieweek half september toen het erg warm weer was) en weet niet hoe ik dit moet interpreteren. Ik had op die hotelkamer ook echt dat ik in nacht moeite had met ademhalen en dit resulteerde in heel moeilijk ademhalen. was echt afschuwelijke ervaring. Hier ook angstaanvallen van gehad. Ik ben echt bang dat ik nu juist zoiets heb als een van de weinigen in NL.
ik mag van huisarts niet naar longarts voor ct scan. Ga nu naar een commerciële kliniek om daar een ct scan te laten uitvoeren. Hopelijk is daar iets op te zien, zodat ik smal wat ik heb. Ik ben echt radeloos eigenlijk
Wow, redelijk perplex van alle verhalen. Zijn er cijfers bekend hoeveel mensen (zwaardere) klachten overhouden?
Bij mij 3,5 week geleden dat ik corona had met lichte klachten. Mijn kuchje is nu bijna weg. Maar bij inspanning nu snel druk op de borst. Zal mijn bloeddruk dan eens gaan meten. Voor de zekerheid heeft de huisarts mijn bloed laten testen maar gelukkig alles goed. Zij diagnotiseert het nu als post-covid klachten. Het lijkt nu ook qua energie juist achteruit te gaan. Saturatie is goed. Ik ga overdag een uur of wat slapen. Probeer verder te luisteren naar mijn lichaam. Ben ik langer bij mijn kids van 4 en 7 dan vlucht ik vaak naar boven met druk op de borst. Moet dan echt even bijkomen.
Iemand tips hoe hier verder mee om te gaan?
Hallo.
mijn naam is Denise. Ben 31 jaar. In maart ziek geworden. Het begon met wat benauwdheid maar ik dacht in die tijd aan hooikoorts. Paar dagen later hoge koorts en geen eetlust. Hele weekend overgeven en misselijk en de maandag leek het alsof mijn longen dicht klapte. De ambulance is meteen door de huisarts gestuurd en werd opgenomen. Twijfel of ic opname of gewone afdeling. Met een hoop morfine en zuurstof naar de gewone afdeling maar ik ging alleen maar achteruit. Dinsdag ochtend met spoed naar de ic om in coma te worden gebracht en aan de beademing te worden geholpen. Gelukkig na een paar dagen werd ik weer wakker gemaakt en mocht ik snel weer naar de verpleegafdeling waar meteen gestart werd met fysio. Ik ben zelf verpleegkundige en had zoiets van thuis herstellen kan ik ook dus ik mocht tegen advies van de arts in dan toch uiteindelijk naar huis. En dan begint het pas. Dan merk je hoeveel je hebt ingeleverd. Nu 9 maanden later ben ik nog niet volledig hersteld. Mijn longen zijn wel helemaal hersteld gelukkig maar heb veel restklachten. Dagelijks hoofdpijn waar nu medicatie voor wat gelukkig helpt. Ofja 1 keer per week nog migraine. Daarbij heb ik sinds kort een innerlijke onrust gekregen waar ik niet van kan slapen. En dit heb ik alleen na een migraine aanval. Heb meerdere blaasontstekingen gehad. Erg veel haarverlies. En erg moe. Het liefste slaap ik de hele dag. Ik ben in oktober gestart met fysiotherapie omdat ik niet vooruit kwam. Nu ga ik vooruit gelukkig maar heb nog een hele weg te gaan. Mijn geheugen laat me af en toe nog in de steek maar daar kan ik mee leven. Ik werk nu voor 25% ( ben verpleegkundige) ik hoop dat het niet al te lang meer duurt. Heb soms dagen erbij dat het allemaal niet meer hoeft op deze manier. Maar als ik dan kijk waar ik nu sta en wat ik al zelf behaald heb dan is het wel een groot verschil.voor mij is het herstel erger dan het ziek zijn geweest :(