Hoi, ik kreeg op 25 november 2022, de eerste keer met corona te maken. Best ziek geweest, maar wat nu is gebleven is dat ik snel buiten adem ben, het erg beanuwd krijg als ik na buiten ga en het is koud, ben veel moe, proef en ruik nix, lang lopen lukt niet, want daarna wordt ik licht in me hoofd, huibuien omdat ik gewoon me zelf niet ben, huisarts gebeld, die zei van ja...je moet je lichaam tijd geven, het herstel verschilt per persoon. Ik ben van iemamd die 40 uur werkte, 10 uur per dag liep, na iemand die nog niet eens 30 minuten kan lopen zonder te huffen en te puffen en duizelig te worden, ik zit in de ziektewet en daar wordt ik niet vrolijk van, en ik zit nu in week 5 a 6 dat ik ziek ben, snotterig nog, ook veel hoesten, veel slapen, geen energy, niets willen doen, ik heb letterlijk het gevoel dat ik nutteloos ben, ook merk ik dat ik enorm down ben de laatste tijd, lange wandelingen lukken niet, want ik moet om de haverklap zitten, please please is er iemand hier met dezelfde symptomen? En hoelang hebben jullie de symptomen al of zijn jullie dr vanaf? Kan ik dingen doen die me helpen me longen weer sterker te maken? Iemand nog tips? Ik ben letterlijk gefrustreerd. Ik herken me eigen lichaam niet meer. Ik ben een vrouw, 43 jaar, en na mijn mening had ik een goede conditie, was altijd in beweging, en nu? Niets! Ik ben op internet gaan zoeken, na antwoorden, en ik kwam deze site tegen. Ik weet het niet meer.
Groetjes, Mij.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi Nathalie,
Ja het is een hele strijd tegen alle frustraties die de ziekte oplevert. Ik heb de benauwdheid alleen de 1ste 3 weken gehad en heb andere klachten (vooral cognitief, hersenmist) die heel lang duren.
Wat we gemeen hebben is dat we onszelf niet meer zijn. Wat voorheen allemaal kon, kan nu ineens niet meer en het lijkt uitzichtloos. Ik heb ondertussen geleerd de situatie te accepteren in plaats van ertegen te vechten of me te laten frustreren (heel moeilijk). Maar daarmee bespaar je wel energie, die je dan weer beter kunt gebruiken. Ik ben nu meer dan 3 maanden verder na de besmetting. Er leek geen eind aan te komen. Bij het minste geringste was ik weer helemaal uitgeput en had ik 2 dagen nodig om bij te komen. Ik kon letterlijk niets meer. Het begint nu, af en toe, een beetje beter te gaan. En dan moet ik uitkijken want als ik dan te enthousiast ben, betaal ik daar weer 2 dagen voor, zoals gisteren en vandaag. Eerste Kerstdag leek de 1ste dag na 3 maanden dat ik weer wat helderder was, iemand uitgenodigd, en het leek of een gesprek voeren iets minder vermoeiend was. Maar ja, dat rotvirus hè, zo bedriegelijk, ik zit er nu alweer 2 dagen van bij te komen. Extreem vermoeid, misselijk...
Het enige wat volgens mij helpt is je er maar aan overgeven, accepteren dat je nu gewoon niets kunt en met de dag, of het uur, leven. En geen energie meer kwijtraken aan je gefrustreerd voelen. Blijven hopen dat het weer beter wordt, maar accepteren dat het heel lang kan gaan duren.
Ik werkte ook tussen de 50 en 60 uur per week, en nu kan ik een half uurtje wandelen en wat huishoudelijk werk doen. Het heeft me wel ook duidelijk gemaakt dat ik het in de toekomst met werken anders wil. Meer tijd voor mezelf en mijn privé en sociale leven. Het heeft ook zijn positieve kanten.
Hoi, zo ontzettend bedankt voor je reactie, je hebt ook gelijk, ik moet maar accepteren dat op dit moment niet alles kan, maar het is en blijft moeillijk. Ik wil zoveel mogellijk controle en het kan niet. Ben net na de winkel geweest omdat ik toch flink wat boodschappen moest doen, en ik heb het geweten, flink hoesten, moe, benauwd. In de auto zitten om te rusten, dit is zo moeillijk, ik had letterlijk de tranen in me ogen, gelukkig heb ik me zoon 21 en me dochter 16 die me met heel veel dingen helpen, daar ben ik ze heel dank baar voor. Ik wil je bedanken voor de reactie, dat geeft ook een beetje het gevoel dat ik niet alleen ben, en ik hoop natuurlijk dat je ook snel weer hersteld en alles weer kan doen. En klopt, nu dat ik thuis zit heb ik wel meer tijd voor me kinderen en kan ik ook op een andere manier nu even genieten van de rust, dat doe ik ook, maar het is zo vreemd allemaal, altijd gewerkt, nauwellijks ziek, en dan ineens dit. Want ook ik riep altijd...ik krijg het niet! Heel stom van me, maar ik kan van geluk spreken dat ik er zo'n beetje goed vanaf kom, want mensen om me heen waten er ernstiger aan toe, en ook naasten die ik kende raakten een familie lid erdoor kwijt. En ik blijf maar tegen mezelf zeggen kom op, het had erger kunnen zijn. En nog raak ik gefrustreerd, omdat ik me ouwe ik mis, alstikd bezig, werken, stappen, wandelen, met de kids weg, maar goed. Ik hoop dat dit allemaal tijdig is. Ik wens jouw een goed volledig herstel, en ook jij moet het rustig aan doen. Groetjes Nathalie
Ik zou om te beginnen een doorverwijzing aan je huisarts vragen voor ergotherapie in de zin van covid herstelzorg.
De ergo kan je gaan helpen net het in bakans brengen vab je dagen, je energie, inzicht helpen te krijgen in wat energie en inspanning kosten, dagindeling etc.
Officieel heb je longcovid als je 3 maanden na besmetting nog klachten hebt. Tot 3 maanden zien ze alles als normaal herstel. Wat dit betreft heeft je huisarts helaas gelijk. Alle verwijzingen die ik heb gekregen waren nav gesprekken met de bedrijfsarts, en toen de.cognitieve klachten zo erg werden, dat het gevaarlijk werd.
Ik zou vooral proberen om met een ergo de juiste dingen te gaan doen en op die manier mss proberen echt langdurig uitval tegen te gaan, of te verkorten.
Qua benauwdheid: corona kan zorgen voor een verkrampt middenrif. Dit middenrif zorgt voor langdurige benauwdheid en hoesten en disfunctioneel ademenen (constant hyperventileren eigenlijk). Een osteopaat, of een goede fysiotherapeut die de techniek beheerst, kan dit middenrif voor je losmaken en zorgen voor de juiste ademhalingsoefeningen. Disfunctioneel en hoog ademen moet terug naar de buikademhaling. Pas op voor fysio's die inzetten op training en conditie.
Bezoek de website van C-SUPPORT. Ook veel informatie. Aanmelden kan echter pas vanaf 3 maanden. Je kunt hier wel veel lezen over wat je zelf kunt doen om je herstel te helpen, tips en adviezen van ergothetapeuten, etc.
Ik ben nu 7 maanden onderweg, werk nog altijd niet (mislukte reintegratie start begin december en binnen een week weer volledig ziek moeten melden). Met de ergo en de juiste stappen krabbelt het langzaam vooruit, maar het gaat langzaam! Ik doe nog steeds zelf geen boodschappen en bestel alles online en laat bezorgen (1 of 2 dingen, maar niet de normale boodschappen) en kan max 15-20 minuten autorijden. Daarna wordt het gevaarlijk. Los van de fysieke klachten veel cognitieve klachten die simpelweg het meest overeen komen met dementie.
Corona herstel is echt alles anders doen dan herstel na andere ziektes. Pacing, rust, doseren, voldoende afwisselen, prikkels vermijden en pas later weer langzaam toevoegen, dingen anders leren doen. De grenzen van je fysieke en cognitieve kunnen opzoeken gaat niet zorgen voor herstel met covid..erbij vandaan blijven wel. En day is echt rust, acceptatie, bewegen binnen je grenzen en heel eerlijk: dus ook eigenlijk niet toch eem berg boodschappen in de winkel gaan halen. Een ergo kan je helpen die grens te bepalen en samem te zoeken naar hoe en wanneer je het dagelijks leven in kunt delen, zonder dat je batterij leegloopt en zonder dat je steeds meer klachten gaat krijgen.
Hoi, Hoi, heel veel info die ik goed kan gebruiken, bedankt voor je reactie hierop. 7 maanden bij jouw? Pfff.. Ik wens je heel veel beterschap en hopellijk komt het weer goed. Wordt er wel een beetje,,,,hoe moet ik het zeggen....angstig van. Ik wil zo graag zo snel mogellijk me leven weer op pakken, ik wil me ouwe ik weer terug. Maar ik weet dat het nog niet zo ver is. Dat hele corona gebeuren, ik heb het nooit ervaren, nooit zo'n griep, zo'n problemen. En hierin ben ik koppig erg koppig. Ik kan niet stil zitten, dat is het probleem. En ik hoop elke dag dat ik me beter ga voelen, en als je dan net dat beetje energy hebt, dan maak ik dr gebruik van, maar ik mag dan met meer klachten terug betalen. Ik ga je adviezen volgen en het er nog een keer met me huisarts over hebben. Ik wil je bedanken voor je bericht, het is makkelijker voor mij om te begrijpen dat ik niet de enige ben met deze symptomen, anders had ik mezelf voor gek verklaard. Ik wens jouw hopellijk een snel en volledig herstel.
Groetjes Nathalie
Je bent helaas echt niet de enige!
Mocht je facebook hebben, er is ook een fijne facebookgroep, besloten; 'Corona patienten met langdurige klachten (Nederland).
Als ik velen lees dan zijn mijn 7 maanden ook nog kort. (Vrees ik)
Ik ken het maar al te goed! Bij mij werd door mijn astma heel snel de bedrijfsarts ingeschakeld, na de eerste ziekteweek al. Toen zei hij: sowieso 6 weken niet werken. Ik dacht: die vent is gek!!! Over 2 weken ben ik gewoon weer aan het werk! Na 6 weken leek het herstel zich langzaam in te zetten, maat ik mocht nog steeds niet werken. Corona revalidatie werd gestart, maar op de verkeerde manier. In plaats van verder vooruit ging ik in rap tempo achteruit en kreeg er ook veel cognitieve klachten bij. Ik heb huilend de huisarts opgebeld nadat ik in de auto zat, alle verkeersregels kwijt was en niet meer wist waarom ik in de auto zat en eaar ik heen ging. Toen kwam ergotherapie erbij. Eerst was het alleem fysiek. Daarna werd al snel ergotherapie ingeschakeld dus en vanuit ergo werd besloten dat corona revalidatie moest stoppen.
Inmiddels volgt mijn huisarts de ergotherapeut in haar adviezen. Zij weet mijn belastbaarheid en gaat over de opbouw, mijn energiebalans, etc.
Het probleem na covid is dat te snel gaan je alleen maar zieker maakt en je richting long-covid duwt, waar je nu nog niet in zit. Neem echt je rust, leer doseren en 'eis' die verwijzing voor herstelzorg naar de ergotherapeut. Die ergo kan echt bijdragen, maar heeft doorgaans ook lange wachtlijsten, dus nu al aanmelden kan echt geen kwaad.
Het ging hier de goede kant op mede dankzij de opbouw van de ergo en alle hulp en adviezen, begon ik me weer mezelf te voelen. Energie kwam langzaam terug, fysieke klachten verdwenen. Cognitief bleef achter, maar eerst hersteld fysiek en dat was normaal. Een verkeerde en te snelle reintegratie zorgde binnen een week voor een enorme terugval en alle klachten terug en weer 100% ziek. Zo snel kan het gaan als je weer te snel en/of verkeerd vooruit gaat en de 'grens' uit het oog verliest. Let wel: dat wil niet zeggen dat dit voor jou ook zo is!
Maar voor je benauwdheid en je middenrif echt: osteopathie of de juiste fysio en ademhalingsoefeningen. Dat heeft mij snel van de benauwdheid afgeholpen. Verder gaat alles tergend traag: in de richtlijnen van de bedrijfsartsen staat ook voor herstel en reintegratie: traag graag! Covid herstel is echt van de lange ademhaling
Hoi Wendy,
Zo herkenbaar, die hersenmist. Inderdaad net of je Alzheimer hebt. Ik was een keer op weg naar de Starlet om bloed te laten prikken en wist ineens niet meer hoe ik daar moest komen. Totaal de weg kwijt. Maar autorijden was sowieso daarvoor al helemaal niet mogelijk omdat ik geen afstanden in kon schatten en achter het stuur zat alsof ik dronken was. Nu gaat het afstand schatten wel weer redelijk, maar nog steeds alsof ik onder invloed rijd. Dus ik doe het maar zo weinig mogelijk, alleen om boodschappen te doen.
En dat terwijl ik een beroep had waarbij ik de hele dag op de weg zat. Baan ben ik ook kwijt nu door aflopend contract. Maar wat ik al eerder zei, dat werd sowieso toch al te zwaar door het hoge aantal uren en werkdruk. Soms gebeuren dingen ook niet voor niets.
Ook geheugen is prut. Geregeld vraag ik me af of ik de hond nu wel of niet eten heb gegeten, dus dan krijgt ze nog maar een keer. Of ik mijn medicatie wel heb ingenomen 's ochtends, maar dat durf ik dan niet in te nemen, want wie weet neem ik dan wel een dubbele dosis. Ik moet 's avonds bewust kijken of ik de gaspitten wel heb uitgedraaid, al een keer een pan zwart laten branden, maar ja, dat rook ik niet.
Op woorden of namen komen, of uit mn woorden komen lukt vaak niet vooral als ik moe ben. Dan gaan mn ogen ook protesteren en kan ik niet meer lezen, tv kijken, beeldschermwerk (ik zit nu ook een beetje moeilijk te typen). Geluid en drukte zijn heel snel teveel, dus muziek luisteren is er ook niet bij. En bezoek ook niet, want praten is al snel te vermoeiend. Daar ben ik 1ste Kerstdag ook weer achter gekomen, terwijl ik net dacht dat het wat beter ging.
En Nathalie, ik zeg tegen mijn vrienden: dit is een training in geduld, en dat is goed, want in ben een heel ongeduldig mens. En in loslaten, want ik ben een controlfreak. En in hulp vragen, want daar ben ik ook nooit zo goed in geweest.
Je ziet het, je bent niet de enige. :-)
Ja erg he! Ik behandel autoschades; hoe dan? Ik ken de regels niet meer. Daar is het reintegreren ook fout gegaan; bedrijfsarts zegt: geen eigen werk. Leidinggevende geeft eigen werk, maar de meest simpele dingen. Ik: niet meer wetende hoe de systemen werken, inlogs die het niet doen, 800 mails in de ene mailbox en 500 in de andere. Gewoon niets meer weten van het werk dat je al sinds 2007 doet..totaal in de paniekstand geschoten en voor het eerst zoveel angst dat je inderdaad je werk niet meer gaat kunnen. In 1 week alle opbouw van 6 maanden compleet 'weg' en terug bij af🤔 eigenlijk ben ik nog het meest geschrokken van hoe hard dat gaat zo'n terugval, die nu toch al weken duurt.
Als je geen afstanden meer kunt schatten lijkt me ook ontzettend eng! Ik kan dat dan weer wel, maar na een minuut of 15 begin ik alleen nog maar te gapen (wss disfuctioneel ademen ook) en verlies gewoon alle concentratie en wordt alles een grote blur.
Oh die medicatie en dieren eten geven, inderdaad! Ik vergeet al 3 weken bijna iedere dag mijn medicijnen. Heb 100 alarmen op mijn telefoon, doos staat voor mijn neus en dan nog. Vogels vergeten eten te geven idem. Doet mijn man nu maar weer. Vergeten dat je aan het koken bent en alles zwart. (Gelukkig geen gas meer dus de kookplaat gaat hier wel gewoon uit).
Het is gewoon kl.te. Ik merk dat het accepteren me op dit moment het meest moeite kost. Ergens blijft die 'vechtstand' toch sluimerend op de achtergrond aanwezig
Hoi, helaas heb ik geen social media, en ook geen facebook. Alleen what's app. Maar even goed bedankt voor je hulp. Ik kan me goed vinden in je verhaal, het accepteren wil niet bij mij, ben hier in huis ook bezig iedere keer, omdat ik dat gewend ben, koken poetsen, dan zit me weer wat anders dwars wat ik in huis wil doen, juist omdat ik alleen maar thuis zit. Ugh.....net weer een huilmoment gehad, en zo gaat dat soms vaker. Auto rijden lukt me wel, in begin had ik zoiets van alsof ik niet bij besef was dat ik aan het rijden was maar dat ging snel weer over. Ik rij geen lange stukken dat doe ik niet, maar ik pak hem wel om eff om de hoek boodschappen te doen, omdat lopen gewoon niet altijd lukt, of omdat ik dan gewoon wanneer het kan wat meer mee pak zodat ik dan de andere dagen niet na buiten hoef. Ik ben een paar keer de trappen op en af gegaan om te kijken hoe lang ik het volhou, en ik zou willen dat ik het niet had gedaan, ik wil maar niet beseffen denk ik. In me hoofd wil ik alles doen, maar me lichaam.....ik kan veel hebben. Enorm veel, maar sinds die corona, ben ik letterlijk een emotioneel wrak dat steeds hulp moet vragen en ik schaam me enorm, en het ergste nu is, je merkt wie er na je vraagt en wie niet! En ooh wat kan ik een lange lijst gaan wissen, best pijnlijk. Maar ja ieder heb ze leven, stond voor de meesten klaar wanner ze me nodig hebben, maar nu zit ik hier en ik moet ervaren dat bijna niemand na me vraagd, ik kan dr om lachen maar ja...we gaan door. Ik bedank me van harte voor je reactie
Groetjes Nathalie
Goedemorgen Nathalie,
Ja erg hè, die rottige emoties. Het gekke is dat ik een hele tijd niets heb gevoeld, ik liep er als een zombie bij, maar wel de hele dag huilen. Gelukkig is het huilen nu minder, en komt het gevoel een beetje terug, maar dan krijg je het volgende probleem, dan krijg je weer zin om dingen te doen, en dat gaat niet...
Ik zat voor mijn beroep op de weg, touringcarchauffeur. En nu kan ik amper 5 minuten rijden. Ook vanwege een andere aandoening die er ook nog bovenop is gekomen, zal ik nooit meer bussen kunnen rijden, dus voor mij is er een dubbele rouw en moeten accepteren.
Het heeft allemaal tijd nodig, het is een proces wat je door moet maken.
En ja, wie je vrienden zijn, daar kom je inderdaad nu wel achter.
Kan pijnlijk zijn, maar het is ook een grote schoonmaak in je leven.
Ik wens je een positieve dag.
Goedemorgen, ben pas sinds 20 miniten wakker ik heb letterlijk iets meer dan 9 uurtjes geslapen, heb wat energy dus dan maar het huis poetsen en hopellijk toch even na buiten voor een frisse neus, ik mis het zo. Gewoon even om de hoek na de bakker, dat ga ik proberen. Jouw verhaal raakt me, bij jouw is het allemaal ietsjes erger, en super lief dat je dat met me deeld, ook al zijn we vreemden. Maar ook jij mag de hoop niet opgeven en natuurlijk wens ik je het allerbeste en een gied herstel, en hopellijk kan je ooit wel weer je beroep op pakken wie weet. Ik wil ook graag snel de draad weer op pakken, even geduld dus. En wat betreft vrienden, inderdaad...je hebt gelijk, nog vlak voor het nieuwe jaar de schoonmaak erin, dat laat ik dan achter in 2022 en neem het niet mee. Pijnlijk, hmm eerder teleurstellend ook, maar misschien ook een eye-opener nu. Met een message dat ik nu inderdaad meer aan mezelf moet denken en niet steeds aan een ander. Hoe dan ook, de tijd gaat door en staat voor niemand stil, dus ik ga maar eens ervoor zorgen dat ik zoveel mogellijk positieve dingen uit me ziek zijn haal, ik heb nu meer tijd vokr me kids, daar ben ik wel dank baar voor, ik kan nu meer dingen in huis doen waar ik geen tijd voor had, de kleren kasten uitsorteren, dat werd ook tijd, en nu dat ze kerstvakantie en nieuwjaarsvakantie hebben, zijn we letterlijk de hele dag saampjes, en nu realiseer ik me opeens, jeetje...dat kon ik allemaal niet doen als ik werkte, samen koken, films kijken, gamen met hun, gesprekken, het gewoon er zijn zonder te zeggen smorgens, kom geef mama een dikke kus want ik ga weer, ik zie jullie vanavond, wetende nu ik heb een dag met ze gemist. Dat doet me heel veel nu, je staat op nu, je kan uitslapen, en je bent nu gewoon met met je kids. Dat is wel een luxe voor mij nu, en het zet me aan denken, zal ik gewoon een dag minder werken? Of wat minder uren per dag zodat ik in de vroege middag al thuis ben? Pfff...maar goed. Heb weer natte ogen, ik denk dat ik maar stop met dit onderwerp. Ik ga dr een positieve dag van maken, en dat wens ik jouw ook, maak het positief en maak er iets moois van, ook al is het......... je weet wel.
Accepteren zal ook niet 1,2,3 lukken. Vaak heeft dat tijd nodig. Ik denk dat de meest natuurlijke reactie in eerste instantie toch vechten is. Precies dat wat nu eigenlijk averechts werkt. Ik heb er ook heel erg moeite mee merk ik. Ik merk wel dat ik, na de klap van het reintegreren begin december, in een soort rauwproces beland ben. Dat js wel een van de stappen binnen een acceptatieproces. Dus wie weet kom ik er nog. En jij ook. Geef het tijd, wees lief voor jezelf ook vooral!
Juist dat proberen en tor het uiterste gaan, zoals met die trappen, helpt je verder het ziektebeeld in. Echt ik snap het, maar stop er alsjeblieft mee. Voor jezelf. Het helpt echt niet bij herstel na covid en werkt averechts.
Long-covid maakt je wereld steeda kleiner. Dat merk ik wel. Niet alleen omdat je zelf minder mogelijkheden hebt om sociale dingen te doen, maar inderdaad ook mensen die je langzaam laten vallen, of keihard. Daar heb ik ook een aantal goede ex-vrienden van..de.non believers die corona, zeker long-covid, onzin vinden en vakantie vieren op kosten van de baas. Het maakt een hoop duidelijk. Het geeft wel weer de kans om je vooral te omringen met mensen die er wel toe doen en die er wel voor je zijn.
Kop op meid, wees liever voor jezelf en stop met het opzoeken van de grenzen en kijken hoe ver je kunt gaan. Ga naar een ergo en laat je begeleiden..ergo is daarnaast ook gewoon een luisterend oor die je niet veroordeelt en oordeelt. Eventueel een POH-GGZ in je huisartspraktijk om te helpen met het mentale stuk
Goedemorgen, je hebt ook gelijk, ik ben gewoon tegen me beter weten in dingen aan doen waarvan ik weet daar krijg je straks spijt van. Het is en blijft moeillijk om te accepteren dat dit met me gebeurd. Een nieuwe dag is aangebroken, en ja heb wat beetje energy en ben aan poetsen, maar ben na 20 minuten alweer aan zitten, ik ga proberen om rustig aan te doen, en in me hoofd ook de positieve dingen er nu uit te halen, zoals dat ik met me kinderen kan zijn de hele dag nu ze vakantie hebben, en ik niet hoef te werken van smorgens tot laat in de middag. Dat laat me wel beseffen dat dit de eerste keer weer is na jaren dat ik tijdens hun vakantie niet werk. Daar geniet ik wel van. Ik kan nu meer dingen in huis doen, die ik lang heb laten liggen omdat er geen tijd voor was. De zolder opruimen, klerenkasten uit sorteren, enz...en eff een goede schoonmaak door het hele huis. Dat zijn dingen die ik me nu in het hoofd print, ik hoef me niet te haasten met koken na werk en boodschappen doen. Klinkt gek allemaal, maar nu zie ik dingen inderdaad anders. Misschien een eye-opener. Maar toch, alles in langzaam tempo, als het maar gedaan wordt. Ik wil geen dag weg gooien, iets doen, tenminste bezig zijn, ook al is het meer zittend, vond een puzzel van 3000 stuks terug in de kast, 2021 bestelt, landschap van zuid afrika met alle wilde dieren erop, mijn droom om daar op vakantie te gaan en dat komt ook, maar die puzzel is nooit aan begonnen, nu is het moment dr, dat ga ik doen. Ik moet mezelf dwingen om rustig aan te doen. En die huisarts, ja eerder de assistenten, die proberen je eerder advies te geven dan dat ze een afspraak geven, ook het uwv belt vaak met de vraag van ja, wanneer ben je beter, en ooh daar ga ik met de uwv arts over leggen en kijken we dan verder, ik wil niet ziek zijn, dus het voelt zowiso al, alsof ik gepushed wordt om weer te gaan werken, en dan moet je na gaan, in me 43 jaren voor de eerste keer in me leven in de ziektewet, en dan zo lang. En dan ook nog door corona. Ik begin me echt te irriteren aan het feit dat ik me moet gaan verantwoorden wat ik heb, waarvan ik me nog niet eens bewust ben waarom dat allemaal met me gebeurd!!! Letterlijk dacht ik altijd, ik ben sterk, ik krijg dat niet, f.ck you corona, niet met mij. Maar hier ben ik dan. Ik ben nog nooit geopereerd, nog nooit in ziekenhuis gelegen, na ja 2 bevallingen eff maar dat telt niet, me lichaam deed het goed, en dan komt er zo'n virusje, en doet dat met mij! Nu kan je wel snappen waarom ik hier tegen in ga en denk wtf, mooi niet. Maar goed. Ik ga mezelf wat meer rust gunnen, maar ga wel zittend dingen doen, Yeah...puzzelen ha ha ha. Eens kijken hoelang ik over 3000 stukken doe. Ik moet toch wat.
En lieverd, ik bedank me voor je lieve woorden, maar ook jij bent er nog, blijf positief, ik wens je het aller beste, en blijf knokken, zoek dingen die je kan doen, ik besef nu in eens dat ik nu een complete serie kan af kijken op netflix....ahaa....Orange is the New Black misschien ken je die serie ook. Mijn favoriet. Yep weer iets leuks om te doen, kan ik alleen niet kijken waar de kids bij zijn, het gaat over vrouwen die in een vrouwengevangenis zitten met ieder hun eige verhaal. Maar goed. Hoe dan ook, ik wens je het beste, maak er een mooie dag van, en we schrijven, mocht je iets kwijt willen dan hoor ik graag van je...dat schrijven beurt me wel op,
Groetjes Mij
Ja. je gaat zeker door een rouwproces en dat begint met verzet en gaat via verdriet en woede naar acceptatie. En dat heeft tijd nodig. En je verzet opgeven betekent echt niet bij de pakken neer gaan zitten als een slachtoffer, het betekent een manier vinden om hier zo goed mogelijk mee om te gaan, lief voor jezelf te zijn en misschien er wat van te leren zodat je straks op een optimale manier weer verder kunt met je leven.
Ik kan je nog wel wat opbeurende zinnetjes geven die ik ooit tegenkwam:
Problemen zijn richtlijnen, geen stoptekens.
Crisis is een ander woord voor groei.
Take the pain and turn it into power.
Ik weet niet of jullie iets met geloof hebben, maar wat mij erg helpt is dat ik ieder ochtend kijk naar Joyce Meyer (Family 7). Dat is mijn peptalk voor de dag. En op zondag naar Hour of Power (RTL 5), altijd met een ervaringsverhaal van iemand die iets zwaars heeft meegemaakt. Ook als je niet gelovig bent, kun je hier misschien toch kracht uit halen en hoop voor de toekomst. Succes.
Hoi, mooie woorden. Geloof, ja geen idee, iets moet dr zijn maar weet niet wat. Ik ben altijd al aan knokken, me hele leve al. Vroeg uit huis, was niet gewenst, psychisch thuis mishandeld, met 15 vertrokken uit huis, ouders zijn inmiddels allebei al overleden, half jaar op straat geleefd, daar en daar geslapen, dingen moeten doen om te kunnen eten, 3xsuicidaal geweest, 3e keer lukte bijna. Depressief geweest, lit tekens overal omdat ik mezelf snee. Ik leef met een verleden dat ik nog steeda mee draag, en soms geloof ik niet en soms wel, want wat het ook was, het kwam altijd weer goed. De grootste klap was me zoon, me eerste gewilde engel, nu 21 hij werd geboren met autisme, dat was het zwaarste verwerkingsproces wat ik ooit heb moeten ondergaan. Maar hij heeft me de ogen geopend, via hem zie ik de wereld anders. En me ooh zo prachtige dochter 16, ze maken me happy en door hun ga ik iedere dag weer door. Hun hebben mij gered, of dat allemaal gods werk is? Weet ik niet. Deze wereld heeft me dingen geleerd en laten zien wat een kind niet moest zien en mee maken, maar ik ben dr uit gekomen, maar juist door covid halen me ook herinneringen weer in waar ik niet vrolijk van wordt, daarom was het voor mij ook zo van belang dat ik bezig was en me focuste op andere dingen en dat valt nu weg, maar al met al ik weet ik ga en moet door. Ik heb mijn leven en herinneringen in tattoo's verwerkt, zodat ik geen een dag loop te klagen als het even tegen zit, want ik weet waar ik vandaan kom, en wat ik heb mee moeten maken om eindellijk hier te staan. Ik weet het heeft nix met covid te maken maar je had het over geloof, en ik zit er midden in, ik hoop dat er iets is, en ik hoop dat me oma en opa, die als me ouders voor me waren, me overal door heen loodsen, ik ben iemand die wil zien en dan wil geloven, tot nu toe heb ik niets gezien, maar soms voel ik dat er iets moet zijn, ik mag van geluk spreken dat wat er ook gebeurde, het altijd goed kwam en nu nog steeds. Ik ben van why me? Naar Try Me! Gegaan. Letterlijk. En ik heb geleerd niet alles meer zo serieus te nemen in de wereld, ik heb me aangeleerd te lachen ook al doet het soms pijn, zoals nu. Mijn mooiste tattoo met de tekst...To be strong, You have to Struggle voor altijd op me huid. En nog vele verhalen meer. Maar goed. Zo heeft iederreen wel zijn dingetje. Sorry we hebben het nu wel over een heel ander onderwerp. Excuses hiervoor. Maar zo heb je een beter beeld van waar ik vandaan kom, en dat ik nu eigenlijk niet zo moet janken over het feit dat ik niet kan werken en last heb van me vervelende kwaaltjes dankzij dat virus. Hoe dan ook, ik vind deze pagina een goede plek, ik ben dr sinds gisteren op en krijg goede tips binnnen, en lees verhalen van anderen die het mee maken. Inmiddels ben ik klaar met poetsen, en heb dr letterlijk 3 uurtjes over gedaan, jeetje. Ben moe, na buiten ga ik niet meer, lukt me niet, ik zit nu op de bank, en ik probeer nu te focussen op dat ik wil douchen, dat zou heerlijk zijn, dus dat ga ik nu ook doen, daarna ga ik lekker met me kids spelletjes spelen, een goed spel voor me, MENS ERGER JE NIET! Het regent inmiddels hier dus nee, ik ga geen ommetje maken. Veels te moe, ik kan van geluk spreken als ik het nu haal om te douchen, zo erg dit! En daarna wat eten eventueel. Maar nu genoeg gepraat over mij. Hoe vul jij je dagen in? Als ik dat mag vragen.
Groetjes Nathalie
Hoi Nathalie, ja dat is een bekende reactie, veel bezig willen zijn om de pijn niet te voelen. Maar misschien heeft dit nu net moeten gebeuren om je de gelegenheid te geven om met je verleden in het reine te komen. Dat is ook rouw en acceptatie. Ik denk dat Joyce Meyer voor jou ook wel goed zou kunnen zijn om naar te luisteren of haar boeken te lezen, bv. Durf te hopen, of Geef nooit op. Zij heeft een vergelijkbaar verleden als het jouwe en probeert daarmee nu anderen te helpen.
Ik kan begrijpen waar je doorheen gaat/bent gegaan, want zelf ook een bewogen leven gehad met vergelijkbare problemen met mijn zoon.
Maar weet je, what doesn't kill you, makes you stronger. En zoals Joyce zegt: om je pijn achter je te kunnen laten, moet je er eerst doorheen.
Hoi, ja klopt ook wat je allemaal zegt, gaat goed komen, nu eerst beter worden, en dan volgt de rest.