Midden december ben ik positief getest en daarna twee weken erg ziek geweest. Benauwd, hoge koorts, oogpijn, zeer misselijk en vooral moe. Ik ben even opgenomen geweest op de SEH. Daar is een CT-scan gemaakt waarop te zien was dat mijn longen voor de helft ontstoken waren.
Ik kon mijn zuurstof wel op peil houden, dus mocht weer naar huis met een stevige antibiotica-kuur en pijnstillers.
Na die twee weken langzaam aan het opknappen.
Ik kan nu elke dag een paar kilometer lopen, waarvan de eerste 10 minuten best goed gaan. Daarna slaat de benauwdheid en vermoeidheid toe. Praten tijdens het wandelen kost nog meer energie. Huishoudelijke klusjes gaan, maar bij teveel inspanning duizelig. Praten gaat al beter, maar na een kwartier achter elkaar praten, toch weer benauwder en een schorre stem. Ik kan vaak niet op woorden komen of vergeet dingen.
In mijn hoofd wil ik ontzettend veel. Heb zin om te werken (basisonderwijs) maar mijn lijf loopt 10 stappen achter.
Dat is zo ontzettend frustrerend. Ik ben vaak boos of verdrietig. Ik herken mijzelf soms niet.
Om mij heen hoor ik mensen en huisarts zeggen dat het tijd nodig heeft, maar hoeveel dat is, weet niemand. Ik vind het lastig tegenover mijn werkgever te zitten en aan te geven dat het niet gaat. Zij toont begrip, maar ik vind het vreselijk..
Geen idee wat ik met dit verhaal wil. Misschien gewoon even luchten. Zijn er misschien meer mensen die deze frustratie voelen of gevoeld hebben en tips hebben?
Bedankt voor het lezen....
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hallo LOtu5,
Begrijp je frustratie. Er zijn nog vele antwoorden die we niet krijgen/weten. Tijd pfffff tja geen idee dat maakt het lastig kwa gevoel. Ik zeg ook steeds tijd tja dat heb ik niet, in sept loopt mijn 2 jarige ziekmelding af wat dan he. Ik streef zo hard om beter te worden en merk dat dit me nog meer belemmert . Ik probeer nu mijn werk los te laten en op mezelf te concentreren hoe moeilijk dit ook is. Kan gelukkig met mijn man er goed over praten en samen oplossing zoeken. Zodat het me wat meer gerust kan stellen en dat ik me meer op mijn herstel kan focussen. Ik was gisteren zo overstuur en boos en verdrietig. Wat was er aan de hand, nou ik voelde me zo slecht en in opdracht van revalidatie was ook de vraag of ik mijn bloed opnieuw kan laten controleren. Omdat ik meer vermoeiend ben meer dan anders heftig dus. Ik bel naar mijn huisarts, maar omdat ik benauwd ben en vlgs regels dan bij iemand moet komen vreemde arts dus die helemaal ingepakt is. Moest buiten in de kou wachten totdat hij me komt ophalen buiten de deur. Jeetje zeg wat een gedoe. Maar goed was een jonge knul (arts) vraagt wat er is en ik leg hem het uit. Hij luistert helemaal niet naar mij en begint met zijn vaste regeltjes te doen oke. Uitgelegd dat ik meer heftig moe ben en nu 2 dagen volledig in bed gelegen heb erdoor. Bij inspanning wordt ik misselijk en heb ik braakneigingen. Krijg je te horen bent u bang jeetje zeg daar gaan we weer. Bang wat een groot woord zeg. Natuurlijk ben ik angstig met de vraag hoelang gaat dit duren en hoe kan het dat niet beter gaat. Als u misselijk bent gaat u eerder zitten en rustig ademhaling doen. Tjonge zeg dat doe ik al 10 maanden . Die jonge knul weet echt niet wat ik nu 10 maanden aldoor maak. Diep in me dacht ik zeg niks meer heeft geen zin om die moeite te doen. Dacht alleen nog maar geef me formulier voor bloed te prikken. Thuis ik hield het niet meer tranen over mijn wangen vol van frustratie onbegrip van zo'n jonge knul arts . Waarom niet mijn eigen arts krijgen die kent me toch. Dus ja ik begrijp de frustratie van vele lotgenoten trouwens. Een heel verhaal he wel even opluchting dat ik dat schrijf nu.
Beterschap en lieve groetjes anja
Hallo Lotu5,
Heb je hulp van een ergo- en/of fysiotherapeut? Die kunnen je heel goed helpen bij het managen van je energie, zodat je minder snel over je grens gaat. Misschien nu nog een beetje vroeg, omdat je pas net aan het bijkomen bent van de longontsteking, maar het lijkt me het overwegen waard.
Ik ben ziek geworden in maart, en heb in juni/juli hulp gezocht bij een fysiotherapeut en logopediste (beide 1x per twee weken). Sinds december heb ik daarbij ook ergotherapie (1x per twee weken online). Het gaat nog steeds moeizaam, maar zonder hun hulp was ik echt een stuk verder van huis, dat weet ik zeker. De fysiotherapeut kijkt vooral naar conditie, de ergotherapeut naar de energieverdeling zodat ik goed de dag doorkom en de logopedist helpt bij spraak, ademhaling en ontspanning van de spieren in de borst en het keelgebied.
Oja, en wat betreft frustratie, zeer herkenbaar. Ik ben na 10 maanden nog steeds volledig arbeidsongeschikt. Nog vervelender vind ik alle andere dingen die ik nog steeds niet kan, ik mis mijn 'oude' zelf enorm.
Onderschat het niet, en grijp alle hulp aan die je kunt krijgen! Veel succes en beterschap.
Hallo.
Nou dit zijn bekende verhalen.
Heb ze ook bijna allemaal.
Zelf ben ik positieve getest op 29 10 20.
Meerdere malen telefonisch consult gehad met de Huisarts geen gerustellende antwoorden gekregen.
Antwoord was vitamine pillen nemen en naar de Therapeut gaan om conditie op te bouwen maar ben er niet welkom.
Oudejaarsdag nog naar aandringen van mijn vrouw naar de Dienstdoende Huisarts geweest wegens ernstige ademhalingklachten en last van de longen.
Gelukkig nam de Huisarts mij wel serieus.
Hij heeft alles gemeten ect ect maar alles was goed.
Maar gelukkig nam de ademhalingsklachten af naarmate de oudejaarsavond vorderden.
De week erop ging het weer mis had een goed gesprek met de Arboarts xqua werkhervatting voor 4 uurtjes.
Bij het weg rijden naar het werk ging het al niet goed de kachel op loeiend maar ik kreeg het niet warm.
Inklokken en geprobeerd het werk weer op te pakken ik hield het niet vol na 2 uurtjes wer ziekgemeld naar huis gereden maar nog ijskoud en de zelfde symptomen tijdens de week dat ik positief getest ben.
Ik heb de auto maar langs de kant gezet was op dat moment te gevaarlijk om verder te rijden 20 minuten later weer gaan rijden.
Kom thuis gelijk een hete douche genomen
Maar kon het ondanks de elektrische deken niet warm krijgen duurde wel 2 uurtjes voor ik in slaap viel maar daarna veel geslapen.
Nu weer 2 x getest gelukkig negatief
Maar de klachten houden gewoon aan.
Wilde weer gaan werken maar op advis van het werk moest ik toch thuis blijven wegens besmettingsgevaar en er waren er ook al veel uitgevallen dus het risico was te groot voor het Bedrijf.
Nu ben ik al meer dan 3 maanden thuis en ben nog nooit zolang afwezig geweest van het werk en dat heeft wel een impact op mij.
Ben zelf niet meer naar buiten geweest om een stevige wandeling te maken.
Maar goed dit wilde ik even delen.
En even van mij afschrijven.
Iedereen veel sterkte en een voorspoedige genezing.
Groetjes Theo.
S6&KWW.
sorry voor de spelling.
hoi,
heel herkenbaar je verhaal. ik eind december positief getest, gelukkig niet naar ziekenhuis geweest, maar was er flink ziek van.
ik probeer nu ook mijn conditie op te bouwen en doe o.a. dagelijks de oefeningen die hier ook op het coronalongplein te vinden zijn (fysio eramus UMC), ook loop ik dagelijks een stukje (paar kilometer inmiddels), maar merk dan snel dat mijn ademhaling niet lekker wil. ik word snel kortademig (helemaal bij koude wind) en kan moeilijk praten tegelijk.
Als ik met anderen praat, word ik ook snel wat schor en kortademig en ga mijn keel schrapen.
ik werk ook in het onderwijs en zou net als jij, ook weer heel graag willen. En inderdaad, mijn hoofd wil ook veel meer dan mijn lijf kan.
En de opmerking 'het heeft tijd nodig' vind ik ook een lastige. Jouw frustratie is dus herkenbaar hier bij mij. en tips? helaas die heb ik ook niet echt. Mijn teamleider gaf aan dat frustratie ook energie kost en dat ik moet proberen er me echt bij neer te leggen. Dan komt er een moment dat je ineens beseft dat je weer wat meer kan. (ik wacht er met smart op). Gelukkig houd ik van lezen, dus pak 's middags mijn rust met een boek.
Heel veel sterkte en mocht je een gouden tip krijgen, dan hoor ik het ook graag!
Hallo,
Toch een soort van fijn (sorry!) om jullie ervaringen te lezen! Soms denk ik dat ik gek word van alle vreemde klachten.
Mijn diagnose was longembolieën, nadat ik al langere tijd klachten had, maar (2x) negatief getest op corona. Eind september 2020 ben ik na bloedonderzoek (hoge d-dimeerwaarde) direct naar de SEH gestuurd door huisarts en daarna kort opgenomen vanwege longembolieën. Inmiddels vermoedt men een eerder doorgemaakte coronabesmetting, die niet duidelijk was omdat ik ook in een traject op de afdeling KNO zat met gelijknamige klachten.
Mijn klachten variëren van vermoeidheid, benauwdheid, ademhalingsproblemen, zware druk op de borst, hoofdpijn, oogpijn, extreme spierpijn. Ik slaap slecht, maak me enorme zorgen en voel me moe en uitgeteld.
En daarbij een enorme frustratie. Ik werk in het onderwijs en wil heel graag weer voor de klas, maar praten en een klas managen is echt niet te doen met mijn energie :-I Gelukkig veel begrip van werkgever en bedrijfsarts.
Ik word begeleid door een longarts, longfysio en ergotherapeut, die ook nog eens samenwerken, echt fantastisch!
Ik heb mijn sporten teruggebracht van 3x2 uur fitness en 4x 16 km fietsen per week naar een rondje wandelen van 20 minuten per dag. Om gek van te worden!
Stug blijven doorgaan denk ik :-(