Dag allemaal,
Vraag me af of meer mensen hebben meegemaakt dat ze ineens juist te veel energie hadden en maar niet moe leken te worden.
Het gaat nu al een tijdje echt goed met mijn herstel, maar de afgelopen week sloeg mijn energieniveau ineens door naar hyperactiviteit. Ik kon een paar dagen achter elkaar niet goed in slaap komen en was telkens na drie uur slapen al klaarwakker. Vervolgens was ik de hele dag superalert en niet meer te stoppen.
Na drie dagen stopte dit gisteravond dan eindelijk en was ik zo moe dat ik niet anders meer kon dan slapen. Heb vannacht weer wat langer doorgeslapen.
Nu vraag ik me echter af: wát was dit nou weer?! Hoewel het fijn was om te merken dat ik weer langer achtereen dingen kon doen, zit ik hier niet op te wachten. Het geeft een chaotisch gevoel; dat voelde toch ook niet helemaal gezond …
Groet, Sami
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Zou het niet een reactie kunnen zijn op het lange ziek zijn? Misschien wel een heel normaal menselijke reactie ook?
Ik trek het even door naar mijn herstel na de gastric bypass, want energie sinds corona heb ik nog niet?
Een heel jaar met ondervoeding, totaal gebrek aan energie door b12 tekort, b6 stapeling, neurologische klachten, hypo's de hele dag door en daardoor cognitief ook een wrak, ondervoeding, veel pijn en complicaties, geen vertrouwen meer in mijn lijf, nergens alleen naartoe kunnen en durven.
Toen het na dat jaar beter ging, ook na de operatie om wat complicaties op te lossen vooral, kreeg ik ook zo'n periode zoals jij hierboven beschrijft. Ik heb zelf altijd gedacht dat dit ook het psychische effect was op je weer beter voelen; het leven terugpakken wat me het jaar daarvoor was 'afgepakt'. Een soort inhaal-slag. 1 die mijn lijf, naast de energie, ook met voeding kreeg: inhalen wat ik het eerste jaar fors tekort was gekomen, dus opeens goed kunnen eten en honger. Zowel mentaal als fysiek dus.
Meer aandacht heb ik er niet aan geschonken destijds. Uiteindelijk stabiliseerde het wel wat, maar eerst moest het weer 'instorten' ? Alleen het dal werd daarna niet meer zo diep, vooral stabieler.
Hey Sami,
Raar inderdaad, hopelijk heb je er niet vaker meer last van. Het klinkt alsof je lichaam in 'fight, flight' modus staat of stond. Ik heb dit aan het begin ook heel erg gehad, kon niet slapen en was super alert. Heb toen veel ademhalingsoefeningen gedaan en wim hof ademhaling. Je moet maar eens zoeken op nervus vagus oefeningen op youtube, klinkt gek maar kan echt helpen. Bij mij verdween het gelukkig. Geen idee of het daar aan lag. Heel afentoe heb ik nog dat gevoel wel eens kort, maar het slijt hopelijk met de tijd. Succes en sterkte!
Hey Rogier,
Ik moet ook steeds aan de Wim Hof ademhaling denken. Omdat deze ademhaling er voor zorgt dat je lichaam weer uit die sympathische stand raakt. Maar toch durf ik het (nog) niet. Het lijkt me namelijk je lichaam ook een opdonder geven omdat je eigenlijk eerst juist die sympathische stand aanspreekt. Werd jij er niet onrustig van?
Dag Wendy en Rogier,
Bedankt voor jullie reacties. Gisteren lukte het me weer om rustig aan te doen en me ‘normaal’ te voelen. Slapen verliep vannacht ook weer normaal.
Ik denk dat ik ‘al’ weet waar dit vandaan kwam: mijn menstruatiecyclus. Ik heb in de week voor ik ongesteld word altijd een dag waarop ik extra energiek en alert ben. Ik herkende dat nu niet, doordat de heftigheid en de duur heel anders waren (in plaats van een korte wervelwind: een drie dagen durende orkaan). Gistermiddag realiseerde ik me dat dat het geweest moet zijn, toen ik naar de wc ging en mijn ‘maandelijkse ontlastingmoment’ had (de boel wordt dan helemaal geleegd). Soort vaste opruimmomenten in mijn cyclus: van de extra energie krijg ik normaal opruimwoede en met dat ontlastingmoment lijkt mijn lichaam zichzelf op te ruimen.
Deze elementen van mijn cyclus waren de eerste maanden van postcovid verdwenen, maar zijn sinds een half jaar teruggekomen. Nu is het net alsof het lichaam ook daarbij weer op zoek is naar een normale afstemming. Het verstoort nu telkens heel fijn de balans die ik de hele tijd probeer vast te houden om van die postcovidtoestanden af te komen.
Ik ben overigens op de hoogte van de nervus vagus en de ademhalingsoefeningen. Eigenlijk val ik regelmatig terug op een ademhalingspatroon. Gewoon een paar minuten achter elkaar: vier tellen inademen via de neus naar de buik, zes tellen langzaam uitblazen via de mond. Doet wonderen! Ik pas dat toe zodra mijn middenrif weer niks lijkt te doen bij het ademhalen, of als ik me onrustig voel en andere klachten opspelen. Werkt overal: tijdens het autorijden; bij het versjouwen van boodschappen in de hitte waarbij de hartslag protesteert; bij het in slaap komen als dat niet lukt …
Was nu echter zo hyper dat ik maar door bleef gaan. Het kwam niet eens in me op om te proberen de boel tot rust te brengen met ademhalen. Bizar. Denk dat mijn hormoonaanmaak ergens doorschiet. Hopelijk is het de volgende maand niet nog erger. Afwachten maar weer …
Groet, Sami
Hallo Sami,
Volgens mij hebben we al eerder via dit forum contact gehad. Mooi om te horen dat het nu goed gaat met je. Ik heb hetzelfde. Begin feb 2022 post covid heb opgelopen (niet zolang als sommige anderen gelukkig), waar ik tot ong juli erg last van heb gehad, waardoor ik amper wat kon.
Erna begon ik uit het niets te herstellen (bijzonder hoe dat in een keer kan). Erna weer covid gehad en dacht ik hier gaan we weer, maar dit duurde slechts twee weken. Sindsdien voel ik me goed en sport ik weer heel veel (5/6x) zonder klachten.
Wat je beschrijft is heel herkenbaar. In een x krijg je energie om alles weer te doen en dit ging ook goed voor 3 weken en nog steeds. Alleen merk ik nu wel dat ik in rust nog hartkloppingen en steekjes rond het hart krijg of tinnitus en slechter slapem. Nu schrik ik hier niet meer zo van, herkenbare kost voor mij, maar wel een signaal van stapje terug. Gelukkig duurt het niet zo lang en heeft inderdaad te maken met zuurstof en ademhaling. Dus ik denk dat we de ademhalingsoefeningen moeten blijven doen ernaast en niet te hyper. Succes nog met de laatste loodjes (hopelijk)
Dag Tjeerd,
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat! Zou niet verkeerd zijn als mensen, nadat ze van het forum verdwijnen, standaard na een paar maanden even laten weten hoe het gaat. Ben daar best benieuwd naar. ?
Je geeft aan dat het is alsof je uit het niets lijkt te herstellen, maar ik ervaar het zelf niet helemaal zo. Het voelt bij mij meer alsof ik heb moeten leren afremmen om tot een zo gelijkmatig mogelijke belasting van het lichaam/zenuwstelsel te komen, waarbij je pieken en dalen afvlakt. Vervolgens heeft het lichaam de ademhaling genormaliseerd en kwam het steeds makkelijker weer vanzelf tot rust. Sinds dat beter gaat, kan ik mezelf weer meer belasten en leiden pieken en dalen minder snel tot langdurige klachten.
Vanaf het punt dat mijn lichaam weer vanzelf beter tot rust kwam, voelde het wel alsof het herstelproces aanzienlijk versnelt. Mentaal dingetje lijkt dat: die versnelling ben je gewoon niet meer gewend na al die maanden traagheid. Daardoor lijkt het alsof het ineens ontstaat, maar eigenlijk heb je er, denk ik, máánden in geïnvesteerd en voor ingeleverd.
En inderdaad: hopelijk voor ons de laatste loodjes!
Groet, Sami
PS Bedenk net dat het niet is ‘geïnvesteerd én voor ingeleverd, maar: ‘geïnvesteerd dóór ervoor in te leveren’. Voor mij was dat eigenlijk de essentie van wat ervoor nodig is tot herstel te komen …
Hallo Sami, ik was aan het googlen op deze klacht van hyperactiviteit bij Covid en vond jouw reactie op dit forum. Ik heb het namelijk nu ook! Sinds afgelopen zondag ben ik positief getest op Covid. Sinds zondag ben ik ook echt beroerd met momenten van koorts, maar achteraf gezien heeft het virus zeker een hele week daarvoor al zitten broeien in mijn lichaam. Ik heb best vaak griep en verkoudheid gehad, maar altijd was ik dan gewoon een paar weken gevloerd. Hele dag in bed, geen energie. En in mijn normale leven zonder griep ben ik eigenlijk ook altijd al moe met weinig energie. Maar nu met deze Covid besmetting…. Het raast binnen in mij!!! Zo tegenstrijdig! Gister had ik zo’n energie of eigenlijk is het meer een enorme onrust in mij, dat ik m’n huis heb gepoetst!! Terwijl ik me ziek voel! Heel tegenstrijdig gevoel. Ik snap er niks van! Ik ken dit niet. Onbegrijpelijk. Het is zo’n soort energie en onrust dat ik ook op elk moment kan ontploffen tegen iemand. Heel vreemd. Misschien schopt Covid de hormoonhuishouding helemaal in de war? Ik heb namelijk na elke vaccinatie ook wekenlang geen menstruatie gehad.
Vandaag heb ik die energie trouwens niet, en lig ik de hele dag al stil.
In ieder geval ben ik blij dat ik jouw reactie gelezen heb, want nu weet ik dat ik niet gek ben.
Wat ik ook raar vind is, normaal moet ik niet aan eten denken bij griep of verkoudheid, maar afgelopen zondag, de eerste ziektedag, had ik berehonger de hele dag, wat ik ook niet ken van mezelf. Ik heb echt enorm zitten eten zondag. Daarom denk ik aan het door de war schoppen van de hormonen. Maar ja, ik ben maar een leek.
Dag Lena,
Ja, we zijn niet gek, maar worden er vooral gek van. ?
Wat je schrijft over dat gevoel als een onrust alsof je tegen iemand kunt ontploffen is heel herkenbaar. Dat had ik dus voor de coronabesmetting elke maand in die week voor ik ongesteld werd. Het is echt een hormonaal iets, waardoor ik dan vol energie zit en gedreven word, waarbij ik dan ook nog heel scherp en reactief word. Terwijl dat dan bezig was, had ik het meestal niet door. Pas de dag erna, als ik weer rustiger was, realiseerde ik me dan dat ik best fel op iemand had gereageerd en dat het wéér samenhing met die menstruatiecyclus.
Ik had daar dus na de coronabesmetting maandenlang geen last van. Mijn menstruatie was in die periode veel gelijkmatiger. Pas sinds mijn herstel van postcovid aanzienlijk vooruitging, is het weer aan het opspelen en laatst dus in extreme vorm, waardoor ik het niet herkende.
Je geeft ook aan dat je ineens honger hebt. Ook dat is een ding dat bij mij opspeelde toen ik begon te herstellen. Ik werd ineens elke ochtend wakker met honger: dat had ik voorheen nooit. Ik kwam er toen achter dat het parasympatische deel van het zenuwstelsel, dat betrokken is bij het regelen van de rustreactie van je lichaam, ook de spijsvertering regelt. Volgens mij werkte dat parasympatische deel bij mij niet goed meer door corona en is het herstel bij mij begonnen toen dat deel weer normaal begon te functioneren.
Voor mij zijn die hormonale menstruatietoestanden en dat hongergevoel dus gekoppeld aan de weg naar herstel. Hopelijk is dat bij jou ook het geval.
Groet, Sami
Kwam net overigens een bericht tegen over een boek over hormonen dat is geschreven door een internist-endocrinoloog, waar ik wel benieuwd naar ben: