Soms zit ik er helemaal doorheen. Er lijkt maar geen oplossing te komen of het gaat nog heel lang duren. Bij het begin van de dag al hoe je de eindeloze dag door moet komen. Heb je tips wat wel en niet werkt om het vol te houden?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi Els, wat naar om er zo doorheen te zitten. Ik denk dat we allemaal dat gevoel kennen. Soms denk ik ineens spontaan genezen te zijn, zo goed voel ik me, om dan een paar uur later weer neergesabeld te worden. Of ik word al doodmoe wakker en denk inderdaad, komt hier ooit nog een eind aan of is dit het.
Ondertussen merk ik wel dat dit mijn nieuwe normaal is geworden en kan ik het als zodanig accepteren en probeer ik vooral naar de positieve dingen te kijken die het me oplevert en te genieten van de kleine dingen. Maar ook bij mij slaat de moedeloosheid en zelfs wanhoop wel eens toe en dat eindigt dan in een flinke huilbui. Daarna, en dat is dan het voordeel van gelovig zijn, kan ik wel weer bidden om kracht om het vol te kunnen houden en vertrouwen dat het ooit weer beter wordt. Ik zie het allemaal als opleiding en voorbereiding voor iets wat in de toekomst nog op mn pad gaat komen.
Mijn voordeel zit hem misschien ook in mn leeftijd (62). Als je nog een heel leven voor je hebt wil je nog vanalles doen en opbouwen. Ik kan denken: ik heb alles al gedaan en gezien en gehad en opgebouwd. En daar kan ik met heel veel dankbaarheid op terugkijken. Ik heb een heel interessant, moeilijk, maar ook mooi, spannend en leerzaam leven achter de rug. Maar nogmaals, ik kan het ook niet iedere dag zo positief zien hoor.
Ik wens je veel sterkte toe. Ook jij kunt het aan. Je bent sterker dan je denkt.
En laatst heb ik het volgende gedicht geschreven:
De quel droit pense-t-elle
La maladie
Pouvoir venir voler ma vie
Pouvoir s'incruster dans ma cervelle
Me vider
De toute mon énergie
Comment pense-t-elle,
La maladie,
Avoir autorité sur moi
Car moi
Neérlandaise de naissance
Je n'accepte pas
Qu'elle infeste
Mon corps, mon âme
Mon identité
Je résiste à cette invasion
Je n'ai pas peur
De me proclamer
Et fidèle à mon blason
J'exclame de tout mon coeur
JE MAINTIENDRAI
Hoi Els,
Het beste helpt hier toch accepteren dat het is wat het is en loslaten waar ik geen invloed op heb. Maar dat heeft tijd gekost.
Ook ben ik gestopt met het zoeken naar informatie, behandelingen, medicijnen, etc.
Wat ik nu ga zeggen bedoel ik meer dan goed, dus voel je niet aangevallen aub, want dat is echt niet mijn bedoeling! Misschien krijg en vind je meer rust als je minder bezig bent met alle onderzoeken, vragenlijsten, publicaties, etc. Je bent er zo ontzettend druk mee en je post zo ontzettend veel hier op het forum. Alle informatie is super voor anderen, maar soms vraag ik me af in hoeverre je jezelf er mee helpt? Soms kan meer afstand helpen, ook in stoppen met vechten en acceptatie.
Hoi Els
Hoe gaat het nu? Bij mij helpt momenteel eigenlijk alleen pacen. Echt voldoende rust pakken. Maar sommige dagen zijn inderdaad al bagger nog voordat ze goed en wel begonnen zijn. Ik hou me dan maar vast aan het feit dat rusten helpt en dat er ook weer betere dagen aan zullen komen.
Knuffel
Mama Marjolein
Hoi Els, hopelijk voel je je momenteel wat beter? Ik herken je gevoel helemaal hoor. Voor jouw beeld, tot mijn besmetting vorig jaar maart ging ik 4x per week naar de sportschool. Topfit en midden in het leven. Twee kids van 6 en 10 en zoveel plannen en willen doen. Nu, nog geen 1,5 jaar later zit ik thuis, werk ik niet meer. Probeer ik de dagen door te komen en mezelf letterlijk overeind te houden. Ook een depressie ligt op de loer vrees ik.. ik start 1 augustus bij Revalis (revalidatiecentrum) in Den Bosch. Ik verwacht daar fysiek geen wonderen, maar hopelijk mentaal wel verder te komen. Ik heb mijn ‘lot’ geloof ik nog niet helemaal geaccepteerd en kijk, lees en probeer wel nog steeds van alles. Zonder resultaat overigens. Ook ik kan jou niet verder helpen, maar weet dat je niet de enige bent. We zitten samen in dit schuitje. Ik heb wel geaccepteerd dat ‘nobody cares’. Nou hoef ik ook geen medelijden maar ik hoor werkelijk niks van heel veel mensen dichtbij me. Er is gewoon geen begrip hoe we ons voelen en eerlijk gezegd is het ook lastig uit te leggen. Op dit moment (sinds 2 dagen) volg ik deze kuur:
https://spermidine.nl/Wetenschap-veelbelovende-long-covid-behandeling
Geen idee natuurlijk of het wat doet, maar wat is nou €64,95😅.
Veel sterkte en beterschap, probeer positief te blijven!
Hallo Els, ik herken dat gevoel. Er fysiek en mentaal doorheen zitten, weinig plezier in je leven en nauwelijks vooruitgang bespeuren. Een eenzaam gevoel. Sterkte, je bent niet alleen en ik ook niet, weet ik nu.
Groeten, Jeroen
Zoek mentale hulp bij praatgroepen, haptonomen, GGZ of andere therapeuten. Laat je stem gehoord worden. Want door zovelen in de maatschappij wordt je niet begrepen en niet gezien, maar je mag er zijn. Ook hoe je nu bent, vermoeid, vreugdeloos en soms totaal in de put. Postcovid remt je in alles, maar laat je niet remmen in het mentale. Zorg goed voor jezelf en geef de aandacht aan jezelf in dat bovenkamertje!
Al het goede toegewenst en heel veel sterkte op de weg die je moet gaan. Hou vol en weet dat je niet alleen bent.