Inmiddels ben ik bijna een jaar ziek, maar wil ik, na alle hulp en berichten hier, toch even laten weten hoe het gaat. Een tijd geleden heb ik de keuze moeten maken om mijn account te verwijderen in verband met mijn echte naam, herkenbaarheid en heb ik er 1 met een fictieve naam aangemaakt. Die herkenning en herkenbaarheid zullen jullie daarom moeten missen, maar wellicht herkennen jullie toch iets 😉
Juni 2022 corona opgelopen tijdens vakantie. Zoals bij velen fysio geen succes en garantie voor terugval geweest + nog zieker worden. Ergotherapie hielp me des te meer. Terug naar een totaal aantal dagpunten van maar 10 stuks en een minimale belasting. Volledig terug naar rust, voor maanden. Pas toen dat stabiel werd, een opbouw van 2 dagpunten per 2 weken. Rust, rust, rust.
Uiteindelijk leek ik op te krabbelen en moest ik op gaan bouwen met reintegreren met 2 uur per dag. Dat ging na een week al volledig fout. Na een mislukte reintegratie eind vorig jaar, een volledige terugval van ruim 2 maanden en langzaam opgekrabbeld met om de dag 15 minuten werken, gestart medio januari dit jaar.
Vanaf februari kon ik beter autorijden en ben ik gestart met Epiphora. Na een forse verergering van klachten de eerste 2 weken, gingen sommige dingen snel beter. Chronische hoofdpijn, dagelijks van opstaan tot naar bed gaan, verdween. Tinnitus verdween. Ik begon later steeds iets beter te slapen. Ook cognitief ging het steeds iets beter; minder brainfog en hersenmist, meer concentratie, steeds iets beter iets kunnen lezen.
Een maand of 2 gekeken de tweede besmetting. Deze is gelukkig aan me voorbij gegaan met 2 dagen een snotneus en dat was het. Na die besmetting knapte ik weer een behoorlijk stuk op, vooral cognitief. Vermoeidheid daarentegen kwam wel weer terug. Ik sliep niet meer overdag, daarna weer wel. Tinnitus sinds besmetting 2 wel weer terug, maar ik hoop iets mechanisch in het oor: oor plopt constant open en dicht.
Inmiddels ben ik opgebouwd van 10 dagpunten van de ergo, naar 30 dagpunten. Voor corona deed ik veel meer, maar ik heb besloten dat dit genoeg was en dat ik daar niet meer naar terugwil (al is die keuze al baker gemaakt in eerdere fases van mijn leven)🙈 Ik heb dan ook aangegeven dat ik stop met tellen en schrijven, ik ben op het punt gekomen dat het niets meer toevoegd.
Vakantie afgelopen april was een vuurdoop. Zolang ik in mijn vaste dagritme blijf gaat het goed, maar een halve dag iets doen op vakantie, 3 uur dierentuin, dat werd toch weer 3 dagen nachten van 16 uur slaap en overdag in slaap vallen op de bank.
Na de vakantie ook een terugval qua vermoeidheid, ook nog van de tweede besmetting eerder daarvoor. De werkdag (toen 4 a 4,5 uur) ging net en ik moest weer slapen.
Inmiddels is de moeheid weer aan het verdwijnen. Qua reintegreren en opbouw gaat het beter dan verwacht. Van 100% alleen thuiswerken heb ik de afgelopen weken halve dagen op kantoor gewerkt, op eigen verzoek en initiatief. Ik ben inmiddels naar 2 werkoverleggen geweest, waarvan 1 op een externe locatie, inclusief file rijden. Ik was kapot, maar de volgende dag hersteld. Hersteltijd wordt en is dus velen malen korter. Van weken naar dagen en van dagen naar een dag of een halve dag.
De eerste kantoordag moest ik oordoppen in, daarna niet meer. Het lukt me zelfs weer om wat te werken, terwijl andere collega's praten, bellen en lachen. Ik ben nu opgebouwd, net volledige eigen regie en indeling, van om de dag 15 minuten naar 4 dagen 5,5 uur, vanaf volgende week 6. Ik doe en kan weer steeds meer mijn eigen werk, als ik kijk naar de functie waarvoor ik ben aangenomen althans. Niet alles wat ik er ooit bij deed.
Ik heb steeds minder en korte pauzes nodig. Moest ik in het begin prikkelvrij rusten na 2 uur, plus alle andere pauzes, nu kan ik een uur of 2 door. Eet of drink iets en kan weer verder. Ik kan weer steeds vaker een muziekje aan zetten op de achtergrond en me toch concentreren.
Ik kan weer met 2 schermen werken, ik kan weer steeds beter lezen en begrijpen. Ik begin mijn vakkennis weer terug te krijgen. Thuis kan ik mijn dingen doen. Na het werk ben ik moe, maar ik ben in de avond hersteld en heb 's avonds nog energie voor andere dingen.
Ik heb en krijg steeds meer vertrouwen. Durf af en toe weer een dagje weg te gaan met manlief, maar calculeer de dagen daarvoor rust in en de dagen daarna ook. We kunnen weet uit eten soms, zonder dat ik gillend het restaurant uitvlieg met turnde oren, duizeligheid en hoofdpijn.
Autorijden blijft een beetje achter en blijft hangen op 30 minuten. Ook rijden met navigatie aan wil nog niet. Datzelfde geld voor wandelen, dat blijft steken op 2,5 uur in 30 minuten, maar als je van 270 meter in 1,5 uur komt, best een prestatie.
De dingen die ik leuk vind en waar ik van ontspan hoef ik inmiddels niet meer als inspanning te rekenen, maar ontspanning. Enkel technisch Lego kan nog een uitdaging zijn en cognitief wel zeer vermoeiend nog.
Fysieke klachten zijn en blijven weg, mits ik bij mijn grenzen vandaan blijf. Ertegen, of eroverheen is een genadeloze afstraffing met de enorme beenpijn en hoofdpijn en de druk op mijn hoofd. Maar m.u.v. de laatste vakantie ben ik daar goed bij weg kunnen blijven.
Mijn hartslag is weer normaal. Ik heb mijn eigen lage rusthartslag van rond de 55 weer terug, in plaats van 90-95. Ook met wandelen en fietsen is deze weer hoe het zou moeten zijn. Ik heb al maanden geen koorts meer gekregen na inspanning.
Of ik ooit nog word wie ik was, dat is een vraag waar ik eigenlijk niet meer zo mee bezig ben.
Geheugen is nog wel echt een ding. De interne agenda die ik altijd in mijn hoofd had zitten geeft nog steeds een overduidelijke error. Boodschappen zonder lijstje daarentegen, lukt wel weer. Zelf boodschappen doen ook trouwens. Geen ah online meer😊
Ondanks de goede opbouw in uren en eigen werk heeft de bedrijfsarts helaas wel besloten tot het invullen van FML lijsten en het inzetten van een arbeidsdeskundig onderzoek om te kijken naar Spoor 1 en eventueel Spoor 2. Een lijst waar ik het niet echt mee eens ben overigens. Ik merk dat dit soort dingen me een soort stress geven waar ik toch niet zo goed mee overweg kan. Het idee dat een wildvreemde, a.d.h.v een idiote lijst, die deels gebaseerd is op natte vingerwerk, gaat beslissen of ik mijn eigen werk nog kan.... (terwijl ik dat al grotendeels doe) vind ik toch wel een ding, en heel groot ding. Temeer omdat sinds het invullen van de FML, ernstige beperkingen eigenlijk alweer minder zijn en wel blijken te gaan. Ik merk dat stress en dit soort dingen wel anders bij me binnen komen nog en de tinnitus ook zeer snel zeer luid maken. Wat weer niet helpt voor de nachtrust. Ik verwacht zelf volledig te kunnen herstellen, voor eigen werk (niet voor alle neventaken) binnen 3 maanden na het eerste ziektejaar. Maar niet als dat spoor 2 gedoe erbij komt en al het gezeur eromheen.
Nu goed, ik heb daar weinig invloed op; behalve een deskundigenoordeel als ik het er echt niet mee eens ben en verder zal ik de komende weken alle zeilen bij moeten zetten om te blijven ontspannen. En niet terug te vallen doordat gezeur.
Ik doe naast dagelijks mijn Epiphira oefeningen nog steeds oefeningen om de Nervaus Vagus te resetten. Ik doe mijn meditaties en met slapen gaan een lange Yoga Nidra. Verder probeer ik iedere dag te wandelen en 1, soms 2 keer in de week te fietsen (van 500 meter naar 8 kilometer, maar dan moet ik nog wel zitten tussendoor).
Maar ik heb hoop. Hoop dat het grotendeels weer goed gaat komen, met een voor mij nieuw normaal.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dag Cruella,
Fijn dat je er weer bent en dat je er nu zoveel beter voor staat!
Over het niet meer doen dan bij je functie hoort: ik was … bén … me daar nu ook heel erg van bewust. Maar ik merk dat het lastig is als ik op locatie werk. Dan vang ik dingen op en weet ik dat het sneller/anders kan en heb ik echt de neiging om me ermee te gaan bemoeien. Ik vind het eigenlijk ook gewoon leuk/zinvol om anderen (elkaar) te helpen. Maar ik denk nu wel: ‘Ík of eigenlijk, mijn energie en de dingen die ik wil en moet doen, zijn mijn prioriteit en allerlei andere dingen gewoon níét.’
Lastige is ook dat mensen me kennen als degene die waarschijnlijk de oplossing weet, of snel kan vinden, dus ze komen ook uit zichzelf op me af (ict-geneuzel, terwijl ik administratief medewerker ben, dus dat is mijn taak helemaal niet). Mede daarom werk ik nog steeds liever vanuit huis, zodat ik minder snel in die situatie kom. Ben ik op het werk en komt iemand met een ict-vraag waarvan ik weet dat iemand anders, die die taak wel heeft, die vraag zou moeten beantwoorden, dan houd ik me tegenwoordig regelmatig van de domme.
Hup, doorsturen naar de persoon/personen die wel die taak hebben (en dan duurt het soms meerdere dagen voor ze een oplossing hebben; maar dat is simpelweg níét mijn probleem). :-)
Bevrijding is het eigenlijk, om je niet overal meer verantwoordelijk voor te voelen.
Groet, Sami
Hoi Sami,
Dank!
Ja dat is inderdaad wel het lastige van op kantoor werken. Ik heb zelf voor nu aangegeven dat ik er weer ben, maar dat ik mensen niet help en geen vragen beantwoord e.d. Want daar heb ik ook wel een handje van inderdaad. Het blijft toch een ding van grenzen aangeven en nee zeggen.
De muren kwamen op me af thuis eerlijk gezegd en met de huidige werktijden van mijn man zaten en zitten we elkaar ook gruwelijk in de weg als ik thuiswetk. En eigenlijk komt het ook wel een beetje door het laatste gesprek met de bedrijfsarts en die FML lijst en het eventuele spoor 2 gezeur ernaast.
A.d.h van de FML heeft hij geoordeeld dat ik makkelijk weer 8 uur kan werken in een simpele klantcontactfunctie > ooit weleens simpel klantcontact in een functie meegemaakt? Luisteren, doorvragen, onthouden, actief reageren, emoties en/of boosheid van klanten, etc. Mijn werk bestaat uit klantcontact, dan kan ik ook mijn eigen werk weer doen?! Neendat kon niet, dat was anders 🤔 Simpel klantcontact of leidinggeven....huh...leiding geven? Nee, wil ik niet! Ik voel me al verantwoordelijk voor alles waar ik dat biet voor ben...dan lig ik er zo weer uit. Ik wil die verantwoording niet. Of ik het wel zou kunnen. Ja, maar ik wil niet! Volgens mij reintegreren mensen het beste in wat ze kunnen en wat bij ze past 🤷♀️🤦♀️ Bovendien gaat hij op de stoel van de arbeidsdeskundige zitten. Na dat gezeur over leidinggeven begon hij de long-covid dan misschien maar op een burnout te gooien; nee nee nee. Totaal iets anders. Been there, done that! Lijkt er niet op.
En voor en na zo'n 8 urige dag kon ik ook nog met gemak een half uur auto kan rijden..MAAR: het verhaal om naar mijn eigen werkplek te rijden > met een reistijd met zowel auto als fiets van maar 8 minuten....dat was te lang?! Huh???? Schiet mij maar lek, echt.
Dus na dat gesprek heb ik mijn manager gemaild; ik kom weer naar kantoor 🤦♀️😆 Hier kan ik dus echt helemaal niks mee.🤷♀️
En eigenlijk pakt het op kantoor werken wel veel beter uit dan verwacht..waardoor de FML eigenlijk niet meer klopt, want volgens de FML ben ik ernstig beperkt voor zo'n omgeving, terwijl het dus eigenlijk prima gaat. (Hoe kun je nou een ernstige beperking opleggen als iemand al bijna een jaar volledig thuis zit en aangeeft; ik weet het niet wat ik zit volledig thuis).
Anyway, tijd voor een goed gesprek op het werk. Ik heb de arbo laten weten het niet eens te zijn net de FML en mijn leidinggevende inmiddels ook. Ik wacht de arbeidsdeskundige af, maar ik neig naar een deskundigen oordeel eigenlijk.
Maar los van bovenstaand 'gezeur' wat energie vreet, loop ik er niet meer volledig van leeg en ben ik eigenlijk blij met hoe het nu 'steeds beter' gaat. 👍
Hoi Cruella,
Nou inderdaad die FML. Geen idee hoe dat werkt. Hoe kunnen ze op basis van wat je thuis al dan niet kan bepalen hoeveel uur je kan werken op kantoor of achter een scherm. Ik kan prima een was doen op een dag. Ik stop die 's ochtends in de wasmachine. Neem rust, stop het dan eens in de droger of hang het op. Neem rust. En de volgende dag haal ik het uit de droger of van de lijn en vouw het op mijn gemakje op.
En ja ik kan ook een stukje wandelen in mijn uppie in de natuur zonder veel prikkels. Ik woon niet in een drukke stad mensen. Als ik me goed voel en verder die dag vrij weinig doe... maar daar wordt niet specifiek naar gevraagd.
Dus hoe bedenk je dan dat ik een vergadering kan voorzitten of notuleren met weet ik niet hoeveel collega's in een discussie....? Nog niet gedaan hoor, want tot nu toe na iedere 15 min toch minimaal 45 rust nodig. Dus zou wel een hele lange vergadering worden... Maar hoe wordt die conclusie dan getrokken? Ik begrijp het niet. Net als wat jij zegt... schiet mij maar lek. Ik kan nog niet eens fatsoenlijk mijn eigen huishouden bij houden. Boodschappen laat ik bezorgen. Voor belangrijke gesprekken plan ik dusdanig veel rust in ervoor en ernaar (dagen) dat ik een beetje kan begrijpen waar het over gaat.
En dan dat tweede spoor, waarvoor je moet solliciteren enzo.... pffff krijg er bij voorbaat al kortsluiting van.
Ik vind het een bizarre nutteloze lijst. Hij zou misschien meer nut hebben als degene die de lijst met je doorneemt en invult; ook echt luistert en noteert wat je hebt verteld.
Ik ben al van mijn 19e chronisch nekpatient. (Samen met mijn moeder in de auto van de weg gereden door een dronken idioot). Die nek gaat prima, mits ik op regelmatige basis de fysio bezoek. Anders kan ik mijn hoofd niet meer draaien. Zijn antwoord in de FML is dua; geen beperkingen en kan hoofd draaien....jaaaa mits zeer frequent fysio!
Ik vind het een draak van een document. Een document wat je professionele leven behoorlijk op zijn kop kan zetten als je over je heen laat lopen. Die lijst gaat bepalen wat de arbeidsdeskundige gaat adviseren ten aanzien van of je je eigen werk nog kan en mag doen. Wtf!
Tweede spoor en al solliciteren ga ik niet zomaar mee akkoord. Sowieso ligt de kwestie al bij de FNV en als dat het advies wordt dan komt er echt een deskundigenoordeel. Ik ben ervan overtuigd dat ik volkedig hersteld kan zijn voor eigen werk, binnen 3 maanden na jaar 1. Maar niet met dit gezeur.
Ha Cruella,
Fijn om te horen dat het je zo veel beter gaat! Ik herken (een beetje) hoe het langzaamaan verbetert— ook bij mij die hartslag minder snel hoog, de hersteltijd van lichte inspanning korter, en de pijn bij over de grens gaan heel intens. Ik heb de afgelopen weken wat teveel van mezelf gevraagd, ben zo weer een paar stappen terug in de tijd geraakt. Ik begrijp het verhaal over fln niet helemaal (heb ik gelukkig niet mee te maken), maar hoop heel erg voor je dat het goed uitpakt!
Over dat leidinggeven: ik vind het een zegen om juist wel zulke verantwoordelijkheden te hebben. Het zijn inderdaad ook bij mij de alledaagse verleidingen je ergens mee te bemoeien, de werkoverleggen en het directe contact met veeleisende types met emoties en onzinnige vragen waar je vaak hetzelfde moet uitleggen waar ik snel uitgeput van raak. Als leidinggevende kan ik tenminste het werkoverleg kort, gestructureerd en schaars houden en de contacten verder delegeren :) Maar het zal in elke baan anders uitpakken.
Klinkt wel heel verstandig en weloverwogen, hoe je erin staat, proberen te kijken wat je hebt en niet wat je had. Ik vind het moeilijker— naarmate het nieuwe meer lijkt op het oude leven komt het verlangen bij mij ook sterker terug. Net als wat Sami beschrijft, je moet anders omgaan met je grenzen.
Veel sterkte met de sporen, vragenlijsten en deskundigen— maar als er iemand is die weet hoe dat te doen ben jij het wel, dus ik durf te vertrouwen op de beste uitkomst voor je!
Fijn dat bij jou ook langzaam dingen beter gaan! Maar wat je zegt: even vergeten en je wordt keihard teruggefloten.
Ik hoop dat de FML verre van je mag blijven! De ergo (tevens reintegratie bla bla deskundige) vind het ook onzin en zegt ook dat ze in mijn situatie en huidige opbouw en voortgang best uit hadden kunnen en mogen stellen.
Grinn gelukkig vinden we ook niet allemaal hetzelfde werk leuk, nog meer personeelstekorten😜. Nee er was ooit een tijd voor leidinggeven. Maar; ik kan niet delegeren en vind dat ik alles beter kan dan anderen (oh wacht...nu weet ik waarom mijn leidinggevende en ik altijd botsen🙈). Maar ik word er gewoon echt niet gelukkig van. Na 1 burnout en een bijna burnout 2, wil ik die kant niet meer op. Het is gewoon; ik kan tot bepaalde hoogte dingen anders doen en dingen aanleren, but in the end ben en blijf ik wel wie ik ben. Niet gezond voor me 😆
Qua niet meer terugkijken is hoe het nu is he 😉 Volgens mij was hier ooit ergens een draadje enkele maanden geleden wat hier ook over ging; geleerd van ziekte en dingen anders blijven doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er na de burnout en bijna burnout ook zo in stond. Maar dat het, naarmate je verder weg gaat van ziekte, toch lijkt dat ik terugval in 'oude' gewoontes. Ik weet dus ook helemaal niet of het zo blijft, maar voor nu geeft het wel rust dat de drang et niet is om te worden wie ik was.
Nog even, de link volgend die Els gaf, naar verzekeringsarts Jim Faas die de WIA-beoordelingen can long-covid onderzoekt, kwam ik op onder gelinkt artikel terecht (op zijn site: https://www.jimfaas.nl/publicaties/rechters-en-deskundigen-welke-geheim…
Inmiddels begrijp ik daardoor wat de FML is en hoe die gebruikt wordt. Uit dit artikel (2009) blijkt op welke manier deskundigen inzetten en dossiers samenstellen loont voor een bezwaarprocedure— als het dossier van het uwv niet compleet is: inzetten op aanleveren van ontbrekende, correcte informatie door behandelaars; als het tot een rechtszaak komt: historisch blijkt dat het inzetten van psychiatrische/ psychologische deskundigen een veel hogere succeskans heeft (bijna 3x zoveel toegekende gronden van bezwaar als bij aanvullende getuigenissen over fysieke klachten)! Zo kan het misverstand dat long-covid iets mentaals is misschien nog eens in het voordeel van de patiënten worden ingebracht…
Thanks! Ik volg Jim Faes ook op LinkedIn inderdaad👍
Nu wordt de arbeidsdeskundige en het onderzoek in jaar 1, in mijn geval uitgevoerd door iemand van de verzuimverzekeraar of de arbo, volgens mij wel iets anders dan het UWV. Maar de lijst is even idioot en onwerkbaar.
Echt...schiet mij maar volledig lek...
🤦♀️🤦♀️🤦♀️🤦♀️
En weet je, ik snap de wetten en de regelgeving en alles. Maar ik vind dat zowel de bedrijfsarts, als de casemanager, als mijn werkgever wel erg luchtig doen over eventueel een spoor 2 naast spoor 1 en/of spoor 2 etc. Het is je werk, je werk is een groot deel van je leven. Men gaat nu bepalen wat jij nog kan en mag, controleverlies, op punten die dan ook nog eens niet goed genoteerd en geregistreerd worden, waardoor ik 'slechter' en beperkter lijk dan ik ben.
Nog los van de stress om het inkomensverlies wat erbij komt. Dit gaat over minder dan een maand in en de werkgever is niet eens bekend met de CAO aanvullingen, laat staan welk salaris voor mij gaat gelden tot ik weer beter ben (70%, 80%, 85% of 100%), niet bekend met de wettelijke regels over 100% over herstelde uren en verlof, etc en dan de aanvulling over de arbeidstherapie uren. Moeten dat nu allemaal uit gaan zoeken omdat ik er uiteindelijk zelf maar om gevraagd heb. Je moet toch weten waar je financieel aan toe bent🙄🙈 Ik kan straks nog iedere loonstrook helemaal na gaan rekenen. Zoveel uur 100%, zoveel uur 80% of 85% en daar weer 100%.
Je moet je bezig houden met wetten, regels, procedures en CAO regelingen en bent aan het verzuipen in dingen die zoveel kostbare energie kosten waar je zelf de kennis voor hebt. Energie die je zo hard nodig hebt voor je herstel.
Beste Cruella,
Weet je, jouw tekst geeft me hoop dat het uiteindelijk goed kan komen. Heerlijk ook, jouw directe duidelijke schrijfstijl met begrippen als 'gezeur' en 'idioot'. Helemaal fijn.
Zelf sinds maart 2022 onderweg met herstel en ook bij mij gaat het echt al een stuk beter dan in het begin, maar die terugvallen en het psychische stuk van het herstel (bijv. of je ooit nog de oude wordt, goed genoeg zijn, etc.) vind ik erg zwaar. Je schrijft dat je er niet meer zo mee bezig bent. Mag ik vragen hoe je dat aangepakt hebt?
🙈🙈🙈
Laat ik dat maar op mijn 'Haagse roots' gooien. Ik schrijf niet alleen zo, ik praat ook gewoon zo face to face. Iets wat ze me, met waar ik nu woon, niet echt in dank afnemen soms overigens 😂 Lees: men kan in mijn huidige woonomgeving heel slecht met dit soort directheid overweg. Ik kan dan weer slecht overweg met het gedraai en gekonkel en het niet recht voor zijn raap zijn, wat hier dan weer heel gewoon is in dit stuk platteland 🙈
Ik heb daar eerlijk gezegd geen idee van. Het is niet iets waar ik heel bewust mee aan de slag ben gegaan, of waarvan ik kan zeggen; dit is de truc.
Ik denk zelf dat het bij mij een proces van jaren is, in combinatie met wat andere chronische zaken en inmiddels al 4 jaar complicaties door een operatie die mijn leven, soms dat van mijn man, op zijn kop zetten. Ik ben in 2019 geopereerd, daar veel problemen door gehad en uiteindelijk mijn baan door kwijt geraakt. Op advies jurist bij huidige werkgever open kaart moeten spelen met de sollicitatie. Wel aangenomen, maar met andere voorwaarden en meer contractverlengingen alvorens een vast contract. Dus ook toen alleen maar bezig geweest met vechten om te herstellen en aan het werk te kunnen blijven, mezelf te bewijzen. Want de complicaties zijn er nog altijd, maar werkbaar. Begin juni 2022 eindelijk vaste aanstelling ren 17-06-2022 sloeg corona toe. Weer vechten, want ik had die stempel 'ziek' al op mijn hoofd.
Zaken/klachten die op hun beurt ook weer versterkt werden door de covid-besmetting en de LC. Ik denk dat corona en LC de druppel waren, op een proces van jaren, waarbij ik eigenlijk al constant zoekende was naar of ik mezelf en mijn leven uberhaupt nog terug zou krijgen en constant heb 'gevochten'.
Nadat ik in december een enorme terugval kreeg door een eerste reintegratie poging, ben ik volledig teruggevallen in zowel fysiek als cognitieve LC klachten. Maar ook mentaal/psychisch kreeg ik een enorme opdonder hiervan. Pas toen kwam het besef dat ik niet had geaccepteerd, zoals ik de maanden, misschien jaren daarvoor dacht, ik was al ruim 6 maanden bezig met hard werken aan herstel en hard werken om weer te kunnen wat ik ooit kon en te zijn wie ik was. Eigenlijk zowel voor de covid-besmetting, als daarna.
Ik denk dat ik in december een dusdanige klap heb gehad, dat daarna echt een rouwproces heeft plaatsgevonden. Ik zat er gewoon echt volledig doorheen en heb geloof ik nog nooit zoveel gehuild als in die maanden. Vanuit dat rouwproces is uiteindelijk acceptatie onstaan, berusting, met geleidelijk het besef dat dit me juist tegen hield in het herstel. Het vechten moe, tijdig om te gaan omarmen wie ik nu ben, wat ik nu wel kan en ik zie wel waar het strand.
Vanaf dat punt ben ik gestopt met 'vechten' om beter te worden. Ik ben gaan leven met de dag, of eigenlijk per uur, per paar uur, per dagdeel. Het is een doorgaand proces waar ik zelf geen vinger op kan leggen, behalve dan dat ik nu voor mezelf duidelijk heb dat ik accepteer hoe het is en hoe het komt. (Misschien net behulp van wat actieve acceptatie-meditaties die naar mijn idee ook wel positief hebben bijgedragen)
Pas toen het vechten stopte, kwam er echt ruimte voor herstel.
Wat niet wegneemt dat ik nu, niet in de valkuil moet stappen van weer gaan vechten (uit angst voor tweede spoor gezeik, inkomensverlies, etc).