Goedemorgen lotgenoten,
Ondanks dat ik al bijna 2 jaar lid ben van deze site, hierbij mijn eerste schrijven. Ik ben van de eerste golf en ziek geworden op 20 maart 2020 jl., was super heftig met al bekende kenmerken, echter na 3 weken kon ik weer werken en leek alles normaal, totdat ik een terugslag kreeg in Juli in onze zomervakantie en hals over kop vanuit Spanje naar huis zijn gegaan. na paar dagen weer oke en weer aan het werk. Daarna kwakkelen en viel voor de eerste keer uit eind November 2020. Begin Januari 2021 14 maanden 2-wekelijks fyio gehad en tussendoor ook hulp van ergo en psycholoog gehad. Toen tijdje niets en daarna 3 maanden revalidatie traject fysio/ergo en psycholoog via Belife gehad. In 2021-2022 ook andere therapeuten bezocht, zoals hypotherapeut/holisch coach/acupuncturist/homeopaat/cranio sacraal/orthomoleculair. Ik slik ook diverse supplement zoals smelttabletten b12, Vitame D, lactoferrine, L-arginine, magnesium, visolie van eqology.
Zelf Wim Hof methode, met koud douchen/ijsbaden gedaan/ademhalingsoefeningen/neusademhaling/meditatie/nevus vagus oefeningen etc.
Alles helpt een beetje, helaas ook vaak van korte duur, maar al met al met een tergend langzaam tempo maak ik progressie.
Ondertussen door mijn 2-jarige ziek zijn, nu wel mijn baan kwijt geraakt, middels vaststellingsovereenkomst.
Ik heb toch ook nog veel klachten zoals spierpijn, extreme vermoeidheid, veel en lang slapen, alles teveel vinden als gevolg van energie gebrek.
Maar ook om de zoveel weken huilbuien en heel emotioneel, is dit bij jullie ook herkenbaar en heeft dat ook te maken met het zenuwstelsel wat van slag is ?
Ik zie graag jullie reactie en/of informatie hierover tegemoet.
Groetjes,
Maickey
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dag Maickey,
Als ik lees wat je allemaal hebt meegemaakt vind ik het niet raar dat je emotioneler bent geworden. Misschien dat je door een ander levensritme nu ook meer ruimte hebt voor emoties? Ik heb zelf overigens niet dat ik emotioneler ben in de zin van verdrietig of huilen, maar ik merk wel dat ik nu meer word ‘geleefd’ in hoe ik emotioneel reageer.
Weet niet of jij ook een vrouw bent, maar bij mij heeft mijn menstruatiecyclus heel veel invloed op mijn gemoedstoestand sinds ik steeds meer begon te herstellen. Voor de menstruatie ben ik reactiever. Dat was voor ik corona kreeg altijd al. Maar toen was het een dagje. Tegenwoordig duurt het langer, is het heftiger en kost het me meer tijd om weer ‘normaal’ te worden. Heeft volgens mij heel erg te maken met het probleem dat ik sinds postcovid heb: mijn stressniveau moet niet teveel uitschieten, omdat de hartslag en ademhaling anders omhoogschieten en te hoog blijven.
Voor die postcovidklachten doe ik er het beste aan om zo gelijkmatig mogelijk de dagen door zien te komen. Alleen lukt het niet zo goed om de balans bewaken als hormonen de boel overhoop gooien. In mijn geval dus door de menstruatie.
Sinds december merk ik dat ik chaotisch word van het gejojo tussen ‘me zo goed als normaal voelen’ en ‘het overhoop liggen met proberen in balans te komen om weer van terugkomende klachten af te komen’. Kan me zo voorstellen dat een vergelijkbaar mechanisme bij jou speelt?
Groet, Sami
Hoi Sami,
Dank voor je reactie. Ik ben een man, dus geen last van menstruatieklachten :-), maar wel sinds corona veel andere klachten zoals beschreven. Dat jo-jo effect is herkenbaar, want inderdaad steeds meer momenten op een dag, vaak in de namiddag/avond ga ik mij beter voelen en is het in mijn lijf rustiger. Maar 's ochtends dan toch weer wakker worden met het gevoel in mijn lichaam of er een vrachtwagen over mij heen is gereden. Ook heel veel onrust.
Groet,
Maickey
Hoi Maickey,
Ook ik ben mijn baan kwijt na 2j ziek zijn . (APRIL 2020). Nu nog steeds vele klachten, frustratie en ontzettend boos zijn erom.
Huilen/emotioneel ja ben mijn baan kwijt ,huishouden niet kunnen doen, leuke activiteiten doen lukt ook niet meer. (Grotere activiteiten). Wandelen deedt ik veel en vakantie in Zwitserland, Oostenrijk bergen in. Wereldje is klein geworden voor me. Voelt eenzaam pfff . Zelfs kleine activiteiten kost me zoveel energie dat ik erdoor ook zo uitgeput raak en hierdoor ook weer geregeld in bed lig en behoorlijk ziek ervan ben dan. Dit valt vaak zo lastig uit te leggen aan anderen wat dit met je doet . Ja raak ik emotioneel van en huilen. Ook boos erg omdat ik me erger dat het me niet lukt zoiets simpel . Kan toch niet denk ik. Nu ongeveer 1 maand lukt het me om me erbij neer te leggen. Te accepteren dat mijn dag anders eruit ziet. Dit was zo lastig voor me omdat ik altijd bezig ben. Met hulp van psy en medc hier meer mijn rust in gevonden. Omdat ik steeds met mezelf in gevecht was . Ben van nature een doorzetter en nu lukte me dat niet meer. Accepteren was zo lastig .
Ik lees hier op deze site veel. En weet dat ik niet alleen ben . Om je verhaal te kunnen zeggen doet me goed. Schrijf je even alles van je af. Fijn dat je dit hier kan doen. En ook tips van anderen te kunnen krijgen.
Lieve groetjes Anja
Beste Maickey en Anja,
Als ik jullie verhalen lees word ik er stil van. Heel verdrietig, zoveel kwijt en ondersteboven in je leven. Ik kon zelf, door nauwelijks meer naar buiten te gaan, mijn baan met thuiswerken behouden. Dat te verliezen is voor mij ook echt een angstbeeld (alleenstaande ouder met goedbetaalde voltijds baan, hypotheek etc.). In het voorjaar 2022 kon ik zelf helemaal niets meer — hele dagen liggen, geen tv of beeldscherm, alleen een beetje lezen. Ik was zeker emotioneler dan anders, wanhopig gewoon. Je hebt geen Covid nodig om met zulk (dreigend) verlies en onzekerheid emotioneel te worden. Misschien heeft de Covid emotionele gevolgen, maar het verlies van je leven en de onzekerheid over je toekomst is op zichzelf echt al genoeg om je onderuit te halen.
Rust & medicatie hebben mij enorm vooruit geholpen. Ik wilde een ssri (antidepressivum) omdat het bij sommigen goed hielp tegen de cognitieve achteruitgang (zie op dit forum de uitgebreide verhalen hier:https://www.postcovidnl.nl/gesprek/eindelijk-hoop-na-19-maanden
Ik heb het om die reden aan mijn huisarts gevraagd, maar ik weet vrij zeker dat mijn huisarts het me heeft voorgeschreven omdat ze zich ook zorgen maakte over mijn gemoedstoestand, geheel los van of dat door Covid kwam. In die zin heeft het me denk ik ook geholpen. Ik heb daarna geen aanvallen van grote paniek, moedeloosheid of enorm verdriet meer gevoeld, en ook: nauwelijks tinnitus, geen hoofdpijn, minder vergeetachtig / ongeconcentreerd en minder moeheid. Ik heb langzaam mijn werk (op computer) weer kunnen opbouwen.
Ik probeer er nu, na 6 maanden slikken mee te stoppen, en er komen wel meer emotie en ook weer wat meer klachten terug maar het is intussen aanzienlijk dragelijker dan eerst.
Ik herken dus heel goed al die emoties, ben er zelf nu wel veel beter aan toe. Misschien heeft het voor jullie zin om ook zulke medicatie te vragen, misschien niet. Ik hoop heel erg dat het jullie allebei steeds beter zal gaan, en er een keer een end aan die postCovid komt.
Alle sterkte, een goed leven gewenst - ook al ziet het er misschien anders uit dan je vroeger dacht.
E.