Zijn er meer mensen die te laat hun lichamelijke grenzen aanvoelen?
Als ik bij de fysio oefen voelt het vaak of het lichamelijk prima lukt. Pas als ik stop op b.v. de loopband word ik kortademig en de pijn voel ik vaak pas thuis. Uiteraard komt de pijn en kortademigheid gelijk als ik verder over mijn grens ga. Ik probeer echt om op tijd te stoppen maar het lijkt alsof ik die grens niet aanvoel, alsof ik de aanloop naar het over mijn grens gaan mis. Thuis komt de pijn en vermoeidheid dus in volle hevigheid. Het vervelende is dat ik dan dagen nodig heb om bij te komen. Waardoor ik thuis veel minder aankan. Zijn er mensen die dit herkennen?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Ik vind het wel herkenbaar. Ik ben inmiddels meer dan 10 maanden ziek, dus het lukt me nu wel wat beter, maar inderdaad, als ik ook maar een beetje over mijn grens ga, dan ben ik de rest van de dag kwijt. Zo beroerd dat ik niks meer kan.
Misschien helpt het om telkens na een paar minuten even stil te gaan staan, of langzamer te lopen op de loopband en even goed te proberen je lijf te voelen. Echt even focussen op wat je lijf je vertelt. En waarschijnlijk kan je fysiotherapeut je ook helpen om beter je lijf te voelen als je dit vertelt, want de meesten hebben daar wel ervaring mee ook.
Heel veel succes, en beterschap!
Herkenbaar ja,
Zodra ik net op die grens zit dan reageert mijn lichaam heftig erop. Voel me misselijk en krijg braakneigingen. Gevoel van dat ik flauw ga vallen en ontzettend vermoeidheid nog erger dan. Dan erna heb ik zeker 2a3 dagen nodig om ervan bij te komen. Bizar gewoon.
Groetjes anja
Dit heb ik ook! Misselijkheid en flauw vallen. Ik dacht al dat ik het me inbeelden. dus niet.
Jaa ik herken het want ik doe ook teveel en reageert me lichaam heftig wat niet zo fijn is heb nu paar dagen dat mindere dagen ziin als met opstaan merk je al dat niet fijn gaat je wil soms teveel omdat je dat normaal gewend ben ik werk ook weer maar nog geen volledige uren maar gaat ook niet zo maar me teammanager zei je lichaam moet kleine stapjes maken maar in je hoofd ook en jij wil in je hoofd grotere stappen maken dat gaat niet werken . En moet echt tussendoor als thuis ben ff liggen om te rusten en ik ga echt me best doen om kleine stapjes te maken want heb me eigen ermee .is jammer dat we geen app groep hebben om er met elkaar over te praten en en voor elkaar te zijn weet niet of dat optie is en wat jullie ervan vinden
We komen er wel lieverds knuffel van mij
Wat ongelovelijk herkenbaar. Ook al maanden bezig met herstel en de stapjes vooruit gaat zo langzaam. Tijdens de fysioles voelt het allemaal wel OK, maar daarna die na-reacties. Zelfs hyperventilaties heb ik al gehad na fysio oefeningen. Poeh. Heel lastig om de grenzen aan te geven.
Wat fijn om te horen dat jullie dezelfde klachten hebben als ik...en in dezelfde zucht.....wat jammer dat we allemaal zulke klachten hebben. Ik ging serieus heftig aan mezelf twijfelen. Ik had de pech dat ik nog aan het herstellen was van een burnout toen covid begin november mij velde. Ook ik vind het zoooo enorm lastig om mijn grenzen te voelen. Ook misselijk, licht in het hoofd als ik er op dat moment doorga maar soms ook pas thuis. Zelfs twee weken voor moeten boeten...
Nu vind zelfs mijn fysio dat ik niet goed vooruit ga.....
Pfffff de frustratie is soms groot.... Wanneer rek je je grens op en wanneer moet je ver van te voren stoppen. Ik vind het
'
luisteren' ook zoiets....hoe dan? Mijn lijf ken ik niet zo dus ik weet ook niet hoe ik moet luisteren...
Nou fijn om even bij gelijkgezinden stoom af te blazen.?
Sterkte allemaal x
Ik herken je verhaal. Ik heb een half jaar geleden COVID gehad. Door een dubbele covid-longontsteking ben ik in het ziekenhuis beland. Ik heb een aantal maanden thuis gezeten en tegelijkertijd een traject bij de fysio gevolgd (fysio en psychomotorische therapie). Ik knapte echt goed op! Ik was ondertussen ook weer gedeeltelijk aan het werk. Ik werk in het onderwijs, school was dicht dus ik werkte veel thuis. Gaf online les. Nu is school sinds 1 maart weer open en werk ik weer grotendeels op school. Ben inmiddels ook weer beter gemeld. En ik loop weer tegen al mijn grenzen aan... Ik ben weer doodmoe, kortademig en heb last van mijn longen. Kortom: ik moet weer een grote stap terug doen...
Heel herkenbaar,
Heb het in januari opgelopen en na 3 maal negatief getest te zijn kwam ik na bloedprikken te horen dat ik antistoffen had aan gemaakt.Werk nu 2 uur word dag en wat huishoudelijke klusjes en werd iedere zaterdag zo beroerd en ziek dat ik toch weer een stap terug moest doen en voor mijn gevoel deed ik al niets maar volgens fysiotherapeut en huisarts was dit waarschijnlijk toch nog te veel.Daarbij ook nog een trombose been opgelopen dus dat was weer een domper!!Heb in het verleden ook Q koorts gehad en daar voelde ik mijn grenzen wel heel goed aan dus het is heel lastig.Mijn hoofd wil wel maar je lichaam werkt niet mee.Merk nu wel dat je dit heel rustig moet opbouwen.
Sterkte met het herstel iedereen
Wat ik hierboven lees is allemaal herkenbaar. Ook ik vind het erg moeilijk om mijn grenzen aan te voelen en ga er regelmatig overheen. Wanneer ik me een dag "beter" voel probeer ik hier (onbewust) alles uit te halen en wordt ik de dag erna afgestraft! Ik heb dan ook een schuldgevoel omdat het voor anderen lijkt alsof het goed gaat en de dag erna loop ik weer te klagen. Voordat ik corona op 5 april kreeg sportte ik 4-5 in de week en als ik niet sportte ging ik wandelen of fietsen. Nu bouw ik onder begeleiding op in conditie. Werken lukt moeizaam, ik werk een paar uur per dag maar ga toch regelmatig over mijn grens heen omdat ik nog even dat telefoontje wil plegen. Omdat ik ook slechthorend ben is mijn energie na het bellen nog sneller op. Het accepteren en doseren is heel moeilijk en ik merk dat ik psychisch ook veel last heb van alles. Ik voel me net een sneltrein die opeens tot stilstand is gekomen. Ik ben een ontzettende controlfreak. Nu ben ik alle controle kwijt en dat wringt ontzettend. Dacht echt als "sportieve" vrouw er even doorheen te fietsen..... maar helaas..... Merk ook dat er vanuit de omgeving soms niet begrepen wordt dat het zo lang duurt zeker omdat de klachten wisselend zijn en ik niet in het ziekenhuis heb gelegen. Wat me ook opbreekt is de aanhoudende hoofdpijn, vooral als ik wakker wordt. Ook kom ik niet in slaap terwijl ik dood- en doodop ben. Heeft hier iemand nog tips voor?
Ik heb wel een advies voor jullie, mindfullness training. Daarmee leer je naar je lichaam te luisteren. Voor de meeste mensen zou dat moeten werken. Misschien kan de fysio je daarmee helpen of weet h/zij iemand die zo'n training kan geven. Mocht dat niet voldoende helpen, dan kun je ook nog een psychosomatische fysiotherapeut inschakelen. Die heeft mij heel goed geleerd om mijn lichaam beter aan te voelen. En ik kon er echt geen barst van voor die tijd.
Mindfullness of een ontspanningsoefening kan helpen met het slapen, Mary. Je zou op youtube bijvoorbeeld de bodyscan van het Radboud kunnen opzoeken en dan ga je lekker ernaar liggen luisteren. Ben je zo weg, en dan aan het eind word je nog even wakker en dan ben je me toch relaxed. Dan draai je je lekker om en slaap je zo weer verder. De lange versie van 40 minuten werkt het best, maar die van 20 minuten werkt ook.
Ook voor het slapen: ik merk dat ik op mijn rug niet in slaap kan komen omdat ik het dan te benauwd heb. Maar op mijn linker zij lukt het wel. Dan heb ik de meeste lucht. Dat kan ook misschien helpen om te weten.
Veel beterschap!
Ik heb wel een advies voor jullie. Mindfullness training. Daarmee leer je naar je lichaam te luisteren. Voor de meeste mensen zou dat moeten werken. Misschien kan de fysio je daarmee helpen of weet h/zij iemand die zo'n training kan geven. Mocht dat niet voldoende helpen, dan kun je ook nog een psychosomatische fysiotherapeut inschakelen. Die heeft mij heel goed geleerd om mijn lichaam beter aan te voelen. En ik kon er echt geen barst van voor die tijd.
Mindfullness of een ontspanningsoefening kan helpen met het slapen, Mary. Je zou op youtube bijvoorbeeld de bodyscan van het Radboud kunnen opzoeken en dan ga je lekker ernaar liggen luisteren. Ben je zo weg, en dan aan het eind word je nog even wakker en dan ben je me toch relaxed. Dan draai je je lekker om en slaap je zo weer verder. De lange versie van 40 minuten werkt het best, maar die van 20 minuten werkt ook.
Ook voor het slapen: ik merk dat ik op mijn rug niet in slaap kan komen omdat ik het dan te benauwd heb. Maar op mijn linker zij lukt het wel. Dan heb ik de meeste lucht. Dat kan ook misschien helpen om te weten.
Veel beterschap!
Dankje voor de tip! :)
Op Netflix staat er nu ook een vrij toegankelijke mindfullnes cursus van headspace. VGZ heeft ook een gratis app en zelf ben ik al jaren gebruiker van de app Calm.
Mindfullness helpt inderdaad, maar het blijft lastig om de grenzen tijdig aan te voelen omdat m'n lichaam vaak pas later signalen afgeeft.
Ja dat herken ik heel erg. Soms heb ik dagen dat ik denk dat alles weer goed gaat en een paar uur later betaal ik daar de rekening van en stort ik ineens in.
Dit vind ik vooral met werk lastig. Dan lijkt het even goed te gaan (waardoor ze op werk misschien ook weer meer van me verwachten) en als ik dan thuis kom stort ik helemaal in en ben ik dagen moe.
Het onvoorspelbare maakt dat ook lastig. Als ik soms bij mijn ouders op bezoek ga kachel ik plots ineens helemaal in. Grenzen aanvoelen is nooit mijn talent geweest, nu voelt het als onmogelijk.
Covid positief: 14 maanden geleden.
Ik voel dat ik mijzelf overbelast doordat mijn vingers/tenen gaan tintelen. Ga ik door dan word ik doodmoe en heb 's nachts last van kramp en benauwdheid (olifant). De rek is eruit. Ik herstel niet goed genoeg en veel te langzaam. Ik doe wel steeds meer ondanks dat ik mij uitgeput voel. Grappig is dat mijn fysiotherapeute aan mijn gezicht kan zien wanneer ik inderdaad op/over mijn grenzen heen ga). Wanneer ik 2 avonddiensten (in de zorg) achterelkaar heb gewerkt (en geen stap meer kan verzetten), merk ik dat ik slechter ga slapen en wakker word met kramp etc. Ik heb voor de grap de saturatiemeter erbij gepakt. Hartslag 45-48 met een saturatie 91-92. Wat helpt is dat ik toch maar de trap 2x op en neer loop of in een heet bad stap. Het verlicht en daarna slaap ik beter/verder. Al met al, het gaat stukken beter. Bijna geen last meer van mn vingers/tenen, smaak/reuk het meeste is hersteld, kracht is stukken verbeterd (alleen de fijne motoriek is 's avonds weg.. ik kan niet eens het klepje van een gehoorapparaat open zetten. Ik ga ook slordiger schrijven). Tja het algehele gevoel van moe zijn blijft maar dat gevoel is anders dan je uitgeput voelen met pijnlijke vingers/tenen. Dat is er alleen nog tijdens/na een avonddienst want thuis kan ik zitten wanneer nodig.
Ook heel herkenbaar voor mij.
Snap er niks van. Stukje lopen uitrusten en denken kan wel weer. En dat is dan helemaal mis moet zeker weer 2 dagen of langer herstellen.