Jeetje eindelijk iets gevonden waarbij ik met lotgenoten kan communiceren. Heel veel verhalen maar mijn hersenen krijgen zoveel leesvoer niet verwerkt. Daarom steeds een stukje getypt om hier vervolgens het volgende (long story short version) te kunnen plaatsten;
2x covid febr 21 en Jan 22
Na de eerste keer (geen klachten tijdens het positief zijn) lange nasleep van een paar maanden, daarna toch "gewoon" gaan werken. Dat was het enige wat ik deed. Daarna thuis uitrusten. Gezin en huishouden hadden er onder te lijden.
Na de tweede keer covid (wederom geen klachten) een week normaal gewerkt daarna 70% en maar doorbikkelen. Gezin en huishouden ernstig verwaarloosd. Ik wilde me zo graag bewijzen (net een nieuwe baan toen covid kwam, en een jaarcontract). Ik heb mezelf over de kop gewerkt. Jullie zien t al aankomen; geen uitbreiding van contract dus nu bij uwv.
Ik heb last van ernstige verstoorde prikkelverwerking. Ik heb last van alle geluiden. Ik kan me niet concentreren. Mijn lief maakt een dagschema voor me met rustmomenten. Zodat ik weet wat ik moet doen. Ikvergeet gewoon om te eten. Ik denk er gewoonweg niet aan. Vergeleken metnormaal doe ik 2% actief. Ik heb heeeel veel moeite met accepteren dat dit het nu is en dat kost me ook veel energie. Iemand tips? Ervaringen delen lijkt me ook fijn.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat een ramp he :-(
Ergotherapeut zoeken die ook bekend is met ASSIT ivm prikkelverwerking.
Ik heb na 3 keer ergo al meer aan de ergo dan de revalidatie bij de fysio.
Ja ergo helpt mij ook beter maar ga zoooooo langzaam vooruit echt frustrerend!
Beste Dkrs,
O herken het zo. Zelf eind jan 2022 geveild door covid. Dacht na twee weken best ziek te zijn geweest (de allesomvattende koppijn, koorts, misselijk) nou dit was het dan en hup weer aan het werk. Kon me nog geen 15 minuten concentreren en de heftige koppijn was weer terug. Aantal keer weer geprobeerd weer aan het werk te gaan. Maar echt kansloos. En mijn gezin had en heeft ook wel te lijden onder mijn long-covid. Prikkelverwerking is ruk. Geluiden inderdaad wat een ellende. Maar ook licht en drukte. Dan komt er hoofdpijn, hersenmist en tinnitus.
En de hoeveelheid ontstekingen die ik het afgelopen jaar heb gehad zijn ook niet normaal meer.
Acceptatie komt en gaat. Er zijn dagen dat ik denk. Het is wat het is en ik moet me er niet teveel druk overmaken. Helpt niet (werkt juist tegen) en kijk wat al wel lukt. Doorgaans nog maar een dag heftige hoofdpijn met sterretjes na teveel prikkels i.p.v. 3 dagen. Das toch al een flinke stap vooruit. En weet je hersenmist heeft ook zo zijn voordelen. Ik vergeet het ook gewoon weer dat ik dan paar dagen geleden weer zo'n vreselijke hoofdpijn heb gehad. Totdat hij weer terug komt en ik denk O ja.... paar dagen geleden lag ik ook zo op bed. Dan ineens herinner ik met het dus wel helaas.
Daarnaast... werk wil ook van alles van me (vast contract, maar nu dus al een heel dik jaar ziek thuis) en dat lukt dus niet. En dan gaat het wrikken. Ik heb dit toch altijd gewoon kunnen doen, waarom lukt het dan niet. En ja uurtje per week waarom zou dat niet lukken als je in gesprek bent met bedrijfsarts.... nou ja omdat een half uur dus al veel is. En dan is mijn acceptatie ook ver te zoeken. Want dan stelt mijn lijf me vreselijk teleur. En als ik dan naar mijn kinderen kijk en die zijn leuk en enthousiast aan het spelen en ik mezelf hoor 'sissen' stil alsjeblieft, dan kan ik wel huilen. Want wat doen de kinderen nou eigenlijk. Dit horen kinderen gewoon te kunnen doen. En dan voel ik me super slecht.
Ik heb gelukkig een superfijne ergo. Die met mij gekeken heeft naar mijn dagindeling. Die ook weet dat ik er op veel momenten alleen voor sta (partner vaart dus is ook vaak langere tijd van huis) en mij ook helpt om te kijken wat al beter gaat en ook blijft aangeven wil niet te snel. Kijk waar je zit (regelmatig dus nog in het rood) en kijk gewoon per dag wat lukt. De momenten dat we elkaar zien zijn al verder uit elkaar. Maar als ik een rotdag heb mag ik haar altijd een berichtje sturen en geeft ze me weer even een oppepper. Dat is zo fijn. Gewoon even begrepen worden zonder dat je alles steeds uit moet leggen of het gevoel hebt dat je verantwoording af moet leggen. Je hebt hier immers zelf niet voor gekozen.
Beetje lang verhaal geworden. Herstel kan helaas gewoon echt superlang duren. En nou ja proberen niet te denken aan wat allemaal niet lukt is als het proberen niet te denken aan een roze olifant. Dus ik probeer de focus maar te leggen aan het denken aan hoe het nu en vandaag gaat. Wat er dan wel lukt en dan terug denken aan het hele begin toen er nog helemaal niks ging. En dan dus de kleine stapjes vooruit zien. Maar eerlijk dat lukt niet altijd en dan is het gewoon harstikke RUK. En weet je dat mag ook gewoon. Soms kan een flinke huilbui of baaldag ook opluchten hoor.
En ik moet zeggen als de energie/ focus er is. Vind ik het zelf ook wel fijn om op het forum verhalen en ervaringen van anderen te lezen. Ook om te beseffen,ik ben niet de enige. En hoe vervelend het ook voor de anderen is. Ook dat helpt wel een beetje.
Sterkte,
groet mama Marjolein