Op 15 december 2020 werd ik positief getest op corona en binnen enkele dagen werd ik al snel ernstig ziek, hoge koorts, enorme hoofdpijn waarvoor Tramadol, dodelijke vermoeidheid en totaal afhankelijk. Enkele dagen daarna kwam daar acute ademnood bij waarbij het anderhalf uur duurde voordat mijn ademhaling weer stabiel werd en de saturatie van 71 naar 94 ging. Sindsdien ben ik benauwd, is het met mijn stem mis en heb een bandgevoel in mijn hals. Ik kan geen volle zinnen meer spreken: moet iedere keer ademhalen. Ik ben veel hees geweest en nu nog kost het spreken me erg veel energie en moeite. Slaapproblemen gehad, vooral in het begin veel angsten. Ook nu nog inslaapproblemen; slaap ik eenmaal dan is het oké. Na veel bellen met de huisarts heb ik uiteindelijk een verwijzing losgekregen in maart voor de longarts. Het spirometrie onderzoek was iets beneden gemiddeld maar niet verontrustend hetgeen de klachten niet kon verklaren. Toen naar de KNO-arts verwezen welke de stembanden en hals heeft onderzocht maar ook daar geen afwijkingen. Wel bleek bij bloedonderzoeken dat er sprake is er van enig orgaan-falen: de bloedsuikerspiegel is verhoogd en de nierfunctie verslechterd waarvoor nu een verwijzing bij de nefroloog staat gepland; dit gerelateerd aan corona. Daarnaast ervaar ik bij bepaalde taken al snel spierpijn tussen mijn schouderbladen en ook is soms sprake van een bandgevoel om de borst. Inmiddels ben ik verwezen naar een logopedist in verband met een globusgevoel waarvoor ik therapie zal krijgen. Met mijn energiebalans gaat het langzaam maar zeker beter. Nu eens een periode redelijk goed waarbij het de volgende dag kan gebeuren dat ik bijna niet van de ene naar de andere kant van de keuken kan lopen. Lood in de benen! Ik heb nog perioden van hoofdpijn. Ik doe alles gefaseerd, dat lukt! maar het spreken blijft veel energie kosten. Na een eerdere periode van kanker, de chemo’s en het herstel daarvan vind ik het herstel van corona enorm zwaar. De terugvallen maken het mentaal erg zwaar en ook de omgeving, die weet dat je erg ziek bent (geweest) en met een boogje om je heenloopt, heeft impact. De onzekerheid naar jezelf toe is ook zwaar. Ik ben God dankbaar dat ik er nog mag zijn, dat er nog steeds een opgaande lijn zichtbaar is, dat behandelaren nu klaar staan om me verder te helpen. Ik ga nog steeds voor een volledig herstel en heb moed en vertrouwen dat dit goed gaat komen. Maar het is een lange weg te gaan… bijna een half jaar verder.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat een vervelend verhaal ook! Hoe dan ook fijn dat je lichtelijke vooruitgang merkt. Heel veel sterkte met het herstel en geniet van de goede momenten!
Een lotgenoot!