Hallo allemaal.
Ik ben op 15 maart besmet geraakt en sta nu na bijna 1 jaar nog steeds in overleef stand. Ik ben toen niet opgenomen geweest in het ziekenhuis maar heb bijna 8 weken doodziek op bed gelegen. Een lang traject volgde, ik herken zoveel van jullie klachten. Blijvend benauwd, druk op de borst, vele weken verhoging rond de 38,5 graden, slap, moe, niet kunnen slapen, het gevoel te stikken etc. Ik heb echt 3 keer gedacht dat ik dood ging. Ben bij diverse artsen geweest, hartslag en bloeddruk blijven verhoogd, maar cardioloog vind niets. Spaans benauwd, gevoel van te weinig zuurstof in mijn lijf, 12 pufjes per dag, maar de longarts zegt dat mijn longen er goed uitzien. Diverse keren bij de huisarts geweest, revalidatie traject gevolgd bij de fysiotherapeut, voedingsadvies bij de dieetiste gehad, ijzer bleek laag, dat wel. Ergotherapeute gezien....etc...etc..
En nog ben ik beroerd, moe, benauwd en functioneer ik als een bejaarde.
Vorige week zei de internist dat mijn schildklier sterk vergroot is, vandaar de slikklachten. Haar voorstel, opereren of een radioactief goedje slikken....maar voor de rest, met die corona klachten kon ze niets........ terwijl ik toch echt denk dat het wel door corona komt.
Waar vind ik een arts die niet naar kleine stukjes van mij kijkt, maar naar het hele plaatje? Ik vertrouw mijn lichaam niet meer en vrees dat het niet meer goedkomt......
Herkennen jullie dit? Het lijkt wel of mijn hele lichaam in overleef stand staat en ik heb geen idee wat ik kan doen om weer een beetje "normaal" te functioneren.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi Bianca,
wat eenzaam en naar allemaal wat je doormaakt. Ik herken dood te gaan/onvoldoende zuurstof in m’n lichaam te hebben. Aangezien m’n saturatie en longfoto normaal zijn, kan het allemaal niet wat ik beweer. Ik snap er zelfs natuurlijk ook niks van. Maar het neemt niet weg dat ik wel de waarheid spreek. Ik denk zelf ook dat het niet meer goedkomt. En dan komen er bij nog die afschuwelijke longbeschadigingen bi die ik heb gevoeld toen het 30+ graden wad. Delen van m’n longen waar gaten inzitten: in ieder geval stuk zijn en leeg aanvoelen. Ik weet gewoon zeker dat er een overreactie is geweest van m’n imuunsysteem. Mogelijk heeft m’n immuunsysteem zelf voor schade gezorgd. Lang verhaal maar ook bij mij kan men niks vinden. Je zou Corona support eens kunnen bellen. Maar ik zou dr weinig van verwachten als ik jou was. Ze zeggen dat er veel onbekend is. Die arts die ik daar weleens spreek zegt dat men denkt dat er op celniveau beschadigingen aan organen zijn, maar men is niet gewend om op celniveau te kijken. Ik hoop dat die arts van het radboud hier iets voor vind zodat er op celniveau wel gekeken kan worden.
Ik herken jouw verhaal dus helaas maar al ge goed. Ik denk velen met ons
Hier hetzelfde ik heb ook iederedag nog klachten en veel pijn in mijn lichaam ben ook nog steeds benauwd 1maart kreeg Ik corona 3 weken op bed gelegen als een goudvis happend naar lucht saturatie van 74 en werd door niemand gehoord en geweigerd bij de spoedeisende hulp mijn man met mij naar de dokter gereden en toen schok ze en stond erbij te huilen ik was hiervoor nooit ziek wn mankeerde niks maar goed jongeren krijgen het niet joh nou dus wel ik ben 26 en mijn leven is voor mijn gevoel na de kl*te en ikheb ook dagelijks blackouts met praten en bijv naar de winkel lukt me niet want ik kom daar aan en door alle prikkels ben ik kwijt wat ik daar ging doen en dat maakt me bang ik heb zoals het er nu naar uitziet ook hersenschade door het zuurstof gebrek dat ik heb gehad dus het is zeker herkenbaar ik hoop dat wij als slachtoffers serieus genomen worden door artsen en instanties maar ben er bang voor dat het niet gezien word
Beterschap
Ik herken veel aan je verhaal.... Ik ben 33 en heb vorig jaar 4 weken thuis gezeten met corona... Ik heb na veel andere onderzoeken en "post-covid-syndroom" stempel gekregen te hebben, onderzoeken in het ziekenhuis die op niets uitliepen, mevrouw, u moet maar geduld hebben, het komt ooit vanzelf weer goed als het goed is maar wij weten het ook even niet meer.... Afgelopen 4 weken ging ik weer achteruit.... Veel meer last van m'n longen, spieren en vermoeidheid, nachtelijk zweten... maar ook mentaal gaat het eigenlijk al een jaar slecht en de laatste weken nog slechter!! Vorige week maandag ben ik tóch maar weer naar de huisarts gegaan, deze keer heeft hij aan de hand van dat ik toch echt wilde weten wat er aan de hand was beloofd een doorverwijzing voor de longarts te maken ná nog 1x bloedonderzoek op andere, niet eerder geteste punten, en wat bleek... ZEER ernstig vitamine D tekort.... En als je dan gaat kijken naar de klachten die ik heb is praktisch alles daarbij verklaarbaar.... Nu sinds een week heel hard aan het boosten en ik durf het eigenlijk nog niet te geloven, maar sinds gister heb ik toch het gevoel dat ik opknap!!!
Ik had er zelf nog nooit eerder van gehoord of gelezen icm covid.... Maar hoorde om mij heen nu wel mensen die zeiden "oh ja, heb ik eerder gehoord, hebben ze dat niet getest dan???"
Dus ik wil eigenlijk al mijn lotgenoten aanraden, herstel je slecht? Laat een keer vit. D prikken... Wie weet... Mij lijkt het in ieder geval tot nu toe te helpen en ik hoop dan ook dat deze lijn zich voortzet....
Hoi, ik ben inmiddels ook lid van de jaarclub. Sinds 6 maart. Ik heb op aanraden van een vriendelijke verpleegster via Twitter al die tijd vitamine D geslikt. Nu ik dit lees ben ik daar heel blij om. Ik heb ook een tijdje zinktabletten gebruikt, maar ik heb geen idee of die geholpen hebben of niet. En ze zijn heel smerig dus ik neem ze niet meer. Ik heb het virus 13 weken in mijn lichaam gehad, bleek uit de tests, en ben eigenlijk nooit hersteld. En in oktober had ik het weer. Men weet niet of dat een nieuwe besmetting is of een heropleving van het virus van maart. We denken het laatste omdat ik nergens kom, maar ik had geen antistoffen dus het zou ook een nieuwe besmetting kunnen zijn geweest. In ieder geval ben ik toen weer enorm teruggevallen terwijl ik qua herstel nog nergens was. Dus het heeft niet geholpen. Ik heb inmiddels wel een hoop tests gehad en ik hoop dat ze daaruit een goede behandeling kunnen maken.
Heel veel beterschap allemaal ?.
Hallo allemaal,
Vandaag 1 jaar dat ik ziek werdt covid positief. Wat gaat de tijd toch snel pffff, wat is een jaar . Nou 1jaar vol ellende en dat is het nog steeds. De moed zakt steeds verder weg . Wordt ik nog de oude vrolijke Anja en die altijd vol energie was? Ik ben een doener en nu voel ik me als een oude vrouw pfff. Erg verdrietig, frustrerend, eenzaam gevoel enz. Ik probeer echt iedere dag positief te zijn bij opstaan uit bed al. Maar bij het opstaan dan begint alle ellende al. Dan denk ik kom op Anja doorzetten. Dat is makkelijk gezegt he maar wat als je lichaam tegenwerkt? Me verzorgen kost al zoveel energie pfff. En dan nog de rest van de dag wat in huis moet gebeuren. De kabouters doen het niet helaas. Dit is zo bizar allemaal wat dit doet met je . Gelukkig krijg ik wel begeleiding hierin.
Klachten die ik nog heb zijn: ontzettend moe zijn, druk op de borst en pijn aan middenrif wat ook vaak blokkeerd . Dan erg benauwd/kort en kan moeilijk praten erdoor dan ook stem wordt dan hees ervan. Pijn aan mijn l-bovenarm en mijn spieren in benen , lopen Wordt steeds zwaarder dan. Last van haaruitval ook nog steeds. Concentratie problemen en gehoor aan mijn l-oor. Droge mond, misselijkheid en braakneigingen, dit vooral bij inspanning. Totaal geen energie hebben ,Vlgs mij heb ik alles geschreven, zijn nog vele klachten pfff. Momenteel zit ik echt flink erdoor, weet het ook allemaal niet meer . Wordt dit nog beter? Gaat dit herstellen? Hoelang duurt herstel? Vele vragen onbeantwoord . Heb mijn verhaal even weer kwijt getypt.
Groetjes Anja
Hallo Anja, hallo allemaal
Wat is het toch een worsteling voor iedereen. Ik heb ook net weer 2 dagen hondsberoerd in bed gelegen. Alles wat jij aangeeft klopt Anja en heb ik ook. Ik heb de moed inmiddels opgegeven dat ik ooit weer mezelf zal zijn. Het houdt maar niet op. Ik kan na een jaar bijvoorbeeld nog steeds niet op mijn rug liggen....het lijkt wel of ik volloop met water. Ze zijn er bij mij ook achter gekomen dat mijn schildklier sterk vergroot is, dus daar moet ik aan geopereerd worden. Hoe is jouw schildklier functie? Heesheid, benauwd zijn en droge mond en slikklachten kunnen daar ook van komen. Misschien heb je er wat aan? Hou vol. Uiteindelijk moet er toch iets bekend worden, waardoor onze klachten kunnen verminderen? Ik hou me vast aan dat ik niet de enige ben, maar moeilijk is het wel.
Veel sterkte.
Hartelijke groet Bianca
Hoi Bianca ,
Schildklier nog nooit op getest, ga het zeker aangeven dat ze hier naar gaan kijken. Bloedsuiker was 2 weken geleden aan de hoge kant. Maar afgelopen week was deze weer goed. Zou een moment opname geweest zijn?. Ik probeer de moed erin te houden, maar deze week wS het weer zo zwaar alles. Klachten meer aanwezig en niks lukte hoe hard ik ook mijn best deed. Veel sterkte ook voor jou.
Groetjes anja
Hoi,
ik wil mijn verhaal kwijt bij mensen die dit ook mee maken en het daarom begrijpen. Ik had in oktober 2020 corona en ben daar nu, 5 maanden later nog ziek van. Ik werk full-time, maar kan nu met moeite 3 dagen in de week werken. Ik ben zo diep vermoeid. Soms voel ik mij iets beter en dan krijg ik zo’n hoop! De eerste keer ging ik meteen meer werken. Maar nu weet ik....dit is een korte up en straks volgt een diepe down. Ik heb pijn in mijn borst bij het ademen. Ik vergeet het vuur onder mijn pannen uit te zetten na het koken omdat ik zo wazig denk nu. Maar vooral de diepe diepe vermoeidheid. Mijn collega’s op het werk zeggen dat ze ook moe zijn wanneer ze een dag op mijn groep (gehandicapte zorg) hebben gewerkt. Hiermee zeggen ze eigenlijk dat ik geen covid probleem heb maar dat we allemaal wel eens moe zijn van het werk. Dit geeft verdriet maar ook voel ik dat ik nou maar weer eens normaal moet gaan doen en weer 100% moet gaan werken. En ik kan dit niet. Met de dagen die ik nu werk ga ik eigenlijk al over mijn grenzen.
Ik ben een paar keer naar mijn huisarts geweest. Maar ik krijg alleen te horen dat dit wel eens voorkomt en ik geduld moet hebben. Ik geloof niet dat ik op een lijstje met long covid patiënten sta. Ik heb zelf om een door verwijzing naar een corona fysio gevraagd. Maar na een aantal sessies gaf de fysio aan dat ik alles kan zonder naar adem te happen en dus geen baat bij fysio heb. Ik moet wel blijven bewegen, wandelen, fietsen. Maar verder afwachten.
Doordat ik jullie verhalen lees, zinkt de moed mij helemaal in de schoenen. Fijn om lot genoten te hebben die weten wat ik bedoel. Maar ik kom hier misschien nooit meer vanaf. Dit is mijn leven nu. Altijd moe.
myra
Hoi,
ik wil mijn verhaal kwijt bij mensen die dit ook mee maken en het daarom begrijpen. Ik had in oktober 2020 corona en ben daar nu, 5 maanden later nog ziek van. Ik werk full-time, maar kan nu met moeite 3 dagen in de week werken. Ik ben zo diep vermoeid. Soms voel ik mij iets beter en dan krijg ik zo’n hoop! De eerste keer ging ik meteen meer werken. Maar nu weet ik....dit is een korte up en straks volgt een diepe down. Ik heb pijn in mijn borst bij het ademen. Ik vergeet het vuur onder mijn pannen uit te zetten na het koken omdat ik zo wazig denk nu. Maar vooral de diepe diepe vermoeidheid. Mijn collega’s op het werk zeggen dat ze ook moe zijn wanneer ze een dag op mijn groep (gehandicapte zorg) hebben gewerkt. Hiermee zeggen ze eigenlijk dat ik geen covid probleem heb maar dat we allemaal wel eens moe zijn van het werk. Dit geeft verdriet maar ook voel ik dat ik nou maar weer eens normaal moet gaan doen en weer 100% moet gaan werken. En ik kan dit niet. Met de dagen die ik nu werk ga ik eigenlijk al over mijn grenzen.
Ik ben een paar keer naar mijn huisarts geweest. Maar ik krijg alleen te horen dat dit wel eens voorkomt en ik geduld moet hebben. Ik geloof niet dat ik op een lijstje met long covid patiënten sta. Ik heb zelf om een door verwijzing naar een corona fysio gevraagd. Maar na een aantal sessies gaf de fysio aan dat ik alles kan zonder naar adem te happen en dus geen baat bij fysio heb. Ik moet wel blijven bewegen, wandelen, fietsen. Maar verder afwachten.
Doordat ik jullie verhalen lees, zinkt de moed mij helemaal in de schoenen. Fijn om lot genoten te hebben die weten wat ik bedoel. Maar ik kom hier misschien nooit meer vanaf. Dit is mijn leven nu. Altijd moe.
myra
Hierbij ook mijn verhaal...
Ik ben Matthieu, 24 en inmiddels een jaar verder na besmetting. Ik werd begin mei 2020 positief gesteld aan corona. Verder dan hoofdpijn en het verlies van geur en smaak had ik geen klachten, ik heb het dan ook thuis (uitgeziekt).
In de maand juli (2 maanden verder dus) kreeg ik last van zo'n beetje alles in mijn lichaam.
- Hoofdpijn
- Druk op de neus
- Spierpijnen
- Benauwdheid
- Duizeligheid
- Moeheid
- Druk op de maag
-Zware misselijkheid
- Krampen
Naja zoals jullie lezen het gehele pretpakket...
Ik dacht dat ik opnieuw COVID had en ben mij opnieuw meerdere keren wezen testen. De testen waren telkens weer negatief. Ik dacht van heh... wat heb ik dan? Zo konden mij in het ziekenhuis ook niet meer vertellen. Ik heb verschillende testen gedaan. Verschillende röntgenfoto’s zijn gemaakt waarbij een arts zei dat ik een soort bacterie bij mijn longen had zitten en kreeg daar antibiotica voor. Na een week moest ik terug komen, nog een röntgenfoto gemaakt. Helaas was het niks verbeterd en kreeg ik nog zwaardere antibiotica. De dokter constateerde een week later dat het nog zo goed als niks veranderd was en dat ik maar moest stoppen met de antibiotica "het zou vanzelf wel weg gaan".
Ik had de hoop na een week dat het inderdaad weg zou gaan maar tevergeefs. Een week later maar weer terug naar de huisarts gegaan die mij doorstuurde naar een ander ziekenhuis. Verschillende testen laten doen en allemaal onzin medicijnen gekregen die niets uithaalden. Ze hebben een hartfilmpje gemaakt, longtesten gedaan noem allemaal maar op. In dit ziekenhuis werd mij verteld dat er niks mis was met mijn longen... ik vroeg mij dus af... hoe zit het met de X-rays dan die zijn gemaakt waarvan die ene dokter zei dat er iets bij mijn longen zijn.
Lang verhaal kort ze konden dus niks voor mij betekenen. Ik heb denk ik wel meer dan 15 buisjes bloed afgegeven in het jaar 2020 voor verschillende testen maar er kwam niks uit. Nu zijn we dus bijna een jaar verder en nog niks opgeschoten. De huisarts adviseerde mij om naar de fysio te gaan. Ik dacht naja als laatste red middel. Ik ben er 2 keer geweest (de eerste keer was alleen maar een voorgesprek) en de tweede keer nadat hij mij deels had gekraakt zei hij "Tja... ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik voor je kan betekenen want ik behandel eigenlijk alleen maar mensen die niet hun dagelijkse activiteiten meer kunnen doen".
Dat was bij mij niet het geval behalve dat ik tot op heden nog steeds last heb van hoofdpijn aanvallen en benauwdheid. Hij kon dus helaas niks voor mij betekenen. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het niet 24/7 is het komt met vlagen. Soms voel ik mij een hele dag op en top en soms voel ik mij een week heel benauwd en durf ik amper te bewegen omdat ik bang ben nog benauwder te worden.
Ik slaap daarentegen prima. Het begint als ik s'ochtends wakker wordt en ik mijn eerste <adem in adem>, je dan voelt het gelijk dat er iets niet goed is.
Hopelijk wordt er snel iets gevonden want de rest van mijn leven zo leven zie ik niet voor mij.
Hoi Mattieuw, pfffff wat een verhaal wat een ellende. Ik zit natuurlijk ook niet voor niets op deze site, ook veel narigheid van af maart dit jaar thuis. Maar heb jij je zelf al aangemeld bij C-support? Ik denk dat zij wel wat voor je kunnen betekenen. Hoe dan ook heel veel sterkte en hou vol man! Het zal goed komen, hou vertrouwen.
Groet, Linda
Beste mensen,
ik heb heel wat verhalen gelezen op de forum. Ik herken mij in heel veel van jullie verhalen. Ook ik heb Corona gehad en ik heb restklachten. Mijn klachten zijn kortademig, druk borst, hoge hartslag, erg vermoeid etc. Dit terwijl ik altijd met sport bezig ben geweest.
Ik denk zelf dat ik een diagnose POTS ga krijgen. Hier wordt in het buitenland veel onderzoek naar gedaan en ik voldoe aan alle criteria. Mijn hartslag is in rust rond de 50 (lager dan voor Corona). Als ik dan opsta dan schiet mijn hartslag van 50 richting de 100 in een paar seconden tijd. Daarna zakt ie weer richting de 85 en daar blijft ie zo lang ik blijf staan. Als ik dan langzaam loop zakt ik nog iets richting 75. Het komt erop neer dat mijn hartslag alle kanten op gaat. Zelfs het omdraaien in bed zorgt al voor een verhoging van 15 plus. Ook ben ik erg kortademig tijdens het lopen en wordt ik snel hees. Bij POTS is het hart niet defect, maar is de aansturing defect. In theorie zou dit nog kunnen herstellen, maar daar ga ik zelf niet helemaal van uit. Mocht je de diagnose krijgen dan wordt er gekeken naar een behandelplan. Denk aan compressiekousen, fysio, vocht inname, zout inname, en evt verschillende medicatie.
test zelf je hartslag en je verandering hierin bij zitten en staan en lees even POTS in. Niet iedereen zal natuurlijk POTS krijgen. Maar in de US melden zich meer mensen met langdurige klachten die de diagnose POTS krijgen.
Hopelijk een goed en snel herstel,
P
Ps ik heb zelf ook menig buisje bloed afgestaan, longfoto en hartfilmpje. Hier kwam niks uit!
ps ik ben 39 jaar oud
Hoi allemaal,
Ik ben oktober 2020 ziek geworden periode thuis geweest en uiteindelijk opname in het ziekenhuis nu ondervind ik ook nogsteeds klachten intense vermoeidheid, spierpijn in het hele lijf, pijn op de borst, continu spanning in mijn hele lichaam, misselijkheid. Soms gaat het ineens een paar dagen beter maar steeds komt er een terugval. Maak mij nu best zorgen om mijn baan contract loop eind november af en ze zeggen we l dat ik mag blijven maar wat heeft mijn werkgever aan mij ik zit nogsteeds thuis? Ben ook onder behandeling in het ziekenhuis maar zoals zovelen van ons geen echte bijzonderheden aan hart en longen, krijg nu nog ergo en psycholoog, fysiotherapie is te zwaar op dit moment. Ik voel me zo nutteloos, doelloos en futloos, pep me iedere ochtend op voor de Kids maar kan wel janken. Geen idee hoe dit verder moet ?
Hey,
eerst en vooral sterkte.. tis verschrikkelijk en ook ik denk dat ik nooit meer de oude zal worden. Ik was super actief hiervoor (beetje teveel zelfs) en ik kan bijna niets meer doen nu voor 1 jaar en 4 maanden ondertussen (ik ben 36jaar).
Ben helemaal klaar met al die domme therapieën. Niets helpt.. en voor mij persoonlijk vind ik het ergste dat ik probeer uit te leggen hoe ik me voel op bvb men werk, en dat ze het totaal niet begrijpen. Dan krijg je te horen van, ja maar als ik een jaar op bed lig, ben ik ook moe, je moet je erover zetten en terug gaan sporten. De laatste weken probeer ik enkele uurtjes te gaan werken per week maar ik zie er echt van af. Ik kan helemaal niets meer doen voor de rest van de week en ik ben nu weeral 2 weken thuis. Ik ben zo bang dat ik niet meer volledig zal herstellen..
ik ben ergens wel blij dat er meer mensen zijn met deze problemen (niet slecht bedoeld) het geeft wat herkenning van wat we meemaken.
ik wens je veel sterkte ik hoop echt dat we erdoor komen na deze lange donkere tunnel waar weken als dagen voelen en maanden als weken. Ik ben blij dat ik je bericht zag en ik heb me speciaal aangemeld om te kunnen reageren.
groetjes Glenn ?
Hallo Glenn
Wat is het toch zwaar he? Vooral het onbegrip inderdaad. En iedereen vindt er wat van. Probeer anders via je huisarts een diagnose te krijgen. Je hebt long- covid. Punt! Dat heeft bij mij wel duidelijkheid gegeven richting mijn werkgever.
Ik heb ook pufjes gekregen voor mijn longen, ontstekings remmers. Mijn longfunctie is goed, ze zien niets op foto's, maar ik ben en blijf benauwd, en kan na 2 jaar nog steeds niet op mijn rug liggen. Sinds ik die medicijnen gebruik ben ik wel wat opgeknapt. Ik kan echt niet meer zonder. De benauwdheids aanvallen zijn duidelijk minder, dus misschien kun je het daarover hebben bij je arts. Dus géén kortwerkende astma puf, maar echt met ontstekings remmers erin! Ook heb ik veel gehad aan Buteyko. Dat is een ademhalingsmethode, waarbij je leert je ademhaling zegmaar te verlengen. Dus rustiger te maken en minder diep. Je houdt dan meer kooldioxide vast, en dat is veel beter voor je organen. Mij helpt het echt. Misschien heb je er wat aan. De truc is om niet te streng te zijn voor jezelf. Stapje voor stapje vooruit en vaak ook weer terug naar af helaas. Maar door rust te nemen, toch kleine beetjes te bewegen, en leren doseren. Heb je een goede dag, doe ook dan rustiger aan, verbruik niet al je reserves. En loop even de straat op en neer. Ik werk inmiddels mijn 16 uur weer. Ik heb het verdeeld over de maandag en donderdag, dus met meer tijd ertussen dan voorheen. Dinsdag en vrijdag ben ik op. Dat weet ik nu, en hou daar rekening mee. Tussendoor lig ik nog bijna dagelijks een uurtje in bed, en heb ik een feestje ofzo, dan plan ik de dag ervoor al nagenoeg niets, en laat ik de boel de boel. Het is vreselijk dat het moet, ik ben 46 maar voel me vaak 80. Maar we moeten het ermee doen. Ik hoop echt dat je je snel wat beter voelt, en hopelijk heb je iets aan mijn tips. Hou vol en weet dat je niet alleen bent! Veel sterkte. Groetjes Bianca
Dag Glenn,
Zuur dat je voorheen juist heel actief was, maar dat mensen dat compleet lijken te zijn vergeten. Je zou denken ze het verschil zien en snappen dat er iets niet klopt.
Wat heb je tot nu toe voor therapieën gehad? Wat bij mij helpt om nog enigszins te functioneren, is om zoveel mogelijk uit de buurt te blijven van dingen die mijn klachten verergeren. In mijn geval zijn dat: prikkels, drukte, stress, te snel moeten denken of te snel bewegen en te lang met informatie/computers bezig zijn. En wat Bianca schrijft: kleine stapjes, niet te streng zijn voor jezelf. Al moet je volgens mij zelfs helemaal niet streng zijn voor jezelf. Ik denk namelijk dat het beetje energie dat je hebt, te kostbaar is om kwijt te raken aan frustratie. Hetzelfde voor de ergernis die ontstaat door de druk van buitenaf.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar volgens mij wel essentieel: je hebt echt wat anders aan je hoofd. Volgens mij heb je de energie nu eerst nodig om de dag te overleven. Vervolgens heb je energie nodig om uit te vinden hoe je energie kunt overhouden, om uiteindelijk weer meer energie te kunnen opbouwen.
Vandaag stond er in Trouw een stuk over het problemen met re-integratie met long-covid. Er staan onderaan het artikel ook twee links waarin je misschien herkenning vindt.
Sterkte! Sami