2 april ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis. 5 dagen lang aan de zuurstof geweest kon bijna niet praten en lopen al helemaal niet. Dit kostend ontzettend veel energie, Sindsdien heb ik nog steeds last van concentratie, Spierpijn/gewrichtsoujjn, pijn in de benen vooraaL in de rust. Ik voel me ontzettend moe.
vind het leven niks meer aan nergens zin in.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Ik herken de paniek, gaat dit nog over. En is er meer dan fysio en ontspan pillen, pammetjes etc. Bewegen en blijven bewegen, is goed advies, maar verder? ik zoek naar een remedie en probeerde kath (cath) bladeren uit Ethiopie en het hielp behoorlijk. maar ik kan het niet meer krijgen, is nu verboden. Ik denk dat cath typisch iets is voor de altoplano mensen op grote hoogte, net als coca bladeren in Peru en Rhodiola door Tibetanen, om de zuurstofopname te verbeteren, en dat dus voor post corona iets zou zijn. Maar zoiets zou serieus onderzocht moeten worden, alleen kom je door rivm en ciro bureaucratie niet heen. En voor m'n paniekaanvallen, want het gaat maar niet over, helpt ashwaganda wel wat, dat reguleert de bijnieren.
Dankjewel Luc Sala!
Ik herken me zeker. Vanochtend werd ik weer wakker zonder energie. Douchen, aankleden alles wat ik deed was zwaar. Ik heb mijzelf een paar vragen gesteld. De belangrijkste vraag "doe je er wel alles aan om gezonder te worden?" Niet dus!
Ik eet nu even niet meer voor "de lekker", maar voor brandstof die mijn lichaam nodig heeft. Ik ben gaan zoeken naar lotgenoten en manieren om mijn longen sterker te maken.
Gaat het nu meteen super met me? Nee, maar ik heb wel het gevoel dat ik mee bezig ben. Dat er een oplossing komt, zeg maar.
Vandaag was ik bewust bezig met mijn ademhaling. Waarom was ik zo benauwd de afgelopen dagen, en waarom heb ik er niet altijd last van? Volgens mij wordt het duidelijker.
Wij zijn gelukkig weer thuis gekomen en het is belangrijk dat we de moed niet opgeven. Onze verhalen zijn straks belangrijk voor mensen die met hetzelfde te maken krijgen.
Veel gezondheid toegewenst - maar wel blijven vechten, hoor.
Dankjewel Pablo,
je verhaal en dat er meer mensen het herkennen doet me goed. Soms denk ik dat het tussen me oren zit. MAar het wil echt niet vooral de concentratieverlies is vervelend. Binnenkort naar de neuroloog.
Ik ben nu ook bezig om geen druk meer op me te zetten . Ik probeer conditie op te bouwen. En meer dingen te doen waar ik energie uithaal.
ik wens jou ook een snelle herstel toe.
Hi Pablo, klinkt zeker frustrerend. ik ben zelf ook aanhef herstellen, maar elke week lijkt het wel eerst beter te gaan. Nu ook naar longfysio en dat kan zeker prettig zijn voor begeleiding en wat je wel en niet moet doen. Ik heb wel gemerkt dat meer herstel als echt naar m’n lichaam luister. Als ik last heb, rusten en als het gaat wat doen. Misschien heb je er wat aan. Succes bij je herstel.
Beste Fordka1999,
Wat vervelend dat je je zo voelt. Het coronavirus uit zich erg wisselend. Sommige patiënten overlijden, anderen worden nauwelijks ziek. Een deel van de patiënten houdt langdurig ernstige klachten. Deze klachten vatten we samen onder de term CAS: COVID-19 Associated Syndrome.
Onder dit syndroom vallen een groot aantal klachten op lichamelijk, geestelijk en psychisch gebied, waaronder ook de klachten die jij omschrijft. Krijg je nazorg? Ik raad je aan om met de huisarts in gesprek te gaan over je klachten. Veel sterkte!
Hoi hoi,
ik ben inmiddels gestart met revalidatie, hierin doe ik ademhalingoefeningen om mijn hartslag naar beneden te krijgen. Maar ook kleine krachtoefeneningen om mijn spieren weer wat op te bouwen. Minimale belasting aangezien ik snel vermoeid ben.
Nu heb ik sinds een week dat ik meer “migraine” achtingen klachten heb en het lijkt alsof ik constant wazig zie en lijkt alsof ik net in de zon gekeken heb.
Dit is de gehele dag en voelt erg vervelend in de zin dat het vermoeiend kijkt.
Zijn er meer mensen die dit herkennen en hebben die er ervaring mee?
ik heb ondertussen longfoto’s laten maken en bloedtesten. Hieruit kwam niets.
groetjes Didi