Hallo.iedereen,
Sinds kort zit ik op.corona fysio en alles doet me pijn. Heb overal krampen met name vingers en voeten..krachtverlies in me benen. Alles word me teveel, slikproblemen. Als ik naar de wc moet lijk het net of ik het niet lan ophouden maar dat lukt dan wel. Soms denk ik.word ik psychisch..want van me spieren js een feit. Dan heb ik nu een lage bloeddruk. Iemand hierook last van, hoor het graag. Ben ten einde raad, mensen in de omgeving begrijpen het niet.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat naar dat het zo gaat!
Als ik zie: het word me allemaal teveel en de fysio geeft meer klachten, gaat het dan allemaal niet veel en veel te hard voor je??? Volgens mij, maar ik ben ook maar een leek, moeten er heel wat stappen terug gedaan gaan worden. Wat zegt je fysio hierover? Is het een in corono gespecialiseerde fysio?
De beenpijn herken ik wel, al zijn het niet echt krampen. Het is meer een constant aanwezige zeurende, maar tegelijk scherpe pijn, die zeker in de avond een soort van invaliderend wordt.
Ik ben zelf ook pas 7,5 week onderweg. Heb afgelopen donderdag de intake voor corona fysio gehad, maar 1 ding kwam daar duidelijk in naar voren: sporten, oefentherapie, fietsen, te lang wandelen: dat is voorlopig echt niet aan de orde. Komende tijd is het voeding, eiwitten zo hoog mogelijk (ook omdat ik al een maagverkleining heb en voor corona veel spierverlies heb gehad). Ademhalingsoefeningen en afemhaling omlaag krijgen naar de buik + middenrif/diafragma en darmen losmaken. Energiemanagement, balans, grenzen, etc.
De laatste week kan ik minder verder wandelen opeens dan de weken daarvoor. Alles lijkt wat 'slechter' te gaan, behalve mijn astma en de benauwdheid daardoor. Meer vage klachten, ook cognitief en na 15 minuten wandelen op slakkentempo, beginnen de spieren in mijn benen te trillen, verkrampen, geen idee. Het doet geen pijn, maar het is wel een rotgevoel. Je ziet het ook door mijn broek heen als je goed kijkt. Zelfde gevoel als een zenuw in je oog, maar dan in je hele bovenbenen voor en achter. Net of je spieren piano spelen en ieder deel een andere toets aanraakt. Het begint na een minuut of 15. Ik ga het met de fysio bespreken woensdag, maar ik denk dat ik voor de 15 min moet stoppen en dat het toch een soort overbelasting is. Op de helft begint mijn beenpijn ook al toe te nemen en ga ik vaak al langzamer lopen.
Ik moest een 6 minuten wandeltest doen bij de intake voor de fysio. Ik heb de 500 meter niet gehaald en heb tussentijds moeten stoppen vanwege duizeligheidsklachten. Duizelig ben ik sowieso vaak sinds corona. Ook de 24/7 aanwezige hoofdpijn sinds corona werd veel erger, ook als ik moe wordt, of de omgeving me teveel wordt. De pijn in mijn benen was toen ik begon een 8, na de 6 minuten test een 9,5 a 10. Dat zakt langzaam. Dag na de intake was de koek op, en de dag daarna ook trouwens. Er wordt voorlopig niet gesport of geoefend.
Ik heb veel pijn in mijn benen, kuiten en rare gewrichts/botpijnen in mijn vingers. Vooral mijn benen doen de hele dag door zeer. Met net wakker worden gaat het, maar naarmate de uren, de dag en de avond vorderen wordt het steeds erger en kom ik bijna niet meer van de bank af zonder te steunen met mijn handen.
Lage bloeddruk heb ik al sinds de maagverkleining. Die is nu sinds corona juist hoger. Evenals mijn hartslag trouwens. Voor corona had ik een gemiddelde rusthartslag van rond de 52-55, best laag. Die ligt nu tussen de 70 en de 80 en met 3 stappen van de bank naar het toilet boven de 100. Trap op 110-120.
Ik zou zelf zeggen: doe heel wat stappen terug en bespreek met je fysio dat dit zo niet gaat. Want als je lijf zo reageert, dan kan het voor mij eigenlijk niet anders dan aangeven dat je ver over de grenzen heen gaat van wat je lijf nu kan hebben.
Dag Ina en Wendy,
De aanpak van fysiotherapeuten lijkt nogal te verschillen. Op zich goed, omdat de behandeling op de persoon moet worden afgestemd, maar als het gaat om herstellen van covid, moet overbelasting juist vermeden worden.
De fysiotherapie die ik kreeg bestond vooral uit uitzoeken wat ik nog kon doen zonder dat ik er klachten van kreeg. Elke week checkte ze eerst of de oefeningen van de keer ervoor me wel of geen klachten hadden bezorgd in de uren en dag erna. Alleen als dat ok was gegaan, voerde ze de oefeningen op om te kijken wat daarmee gebeurde.
Ik leerde er ook op welke signalen die mijn lichaam gaf, ik alert moest zijn, zodat ik wist wanneer ik moest zorgen voor rust. Dat leerde ik doordat ik tijdens en na oefeningen moest aangeven hoe het ging. Voor mij was het een eye-opener toen ik vijf minuten op een lichte stand moest fietsen, wat prima ging qua uithoudingsvermogen, maar waarna mijn draaierigheid was toegenomen. Toen ik de fysio uitlegde dat tijdens het fietsen de tintelingen in mijn armen en handen toenamen, gaf ze aan dat ik dat meteen had moeten melden en dan al had moeten stoppen: het ging er helemaal niet om dat ik bepaalde doelen moest halen (vijf minuten afmaken). Het ging om het inspannen zonder klachten en het leren herkennen van de grens …
Sinds ik dat heb geleerd, is mijn toestand steeds meer verbeterd en inmiddels herstelt mijn lichaam steeds makkelijker na inspanning.
Geef dus goed aan bij de fysio wat er met je klachten gebeurt, zodat je niet teveel belast wordt. Met post-covid is het probleem dat je lichaam te langzaam herstelt na inspanning. Probeer te voorkomen dat je klachten telkens terugkomen of verergeren. De energie die nodig is om daarvan te herstellen, heb je nodig voor je dagelijkse dingen en het, zeg maar, grotere herstel van post-covid.
Sterkte, Sami
Hoi Sami,
Uiteraard zitten er verschillen tussen fysiotherapeuten, maar in de kreukels liggen en slechter worden door fysio lijkt me niet de bedoeling. :)
In mijn geval is het gelukkig mijn eigen vaste fysio die ook de corona revalidatie doet. Er zitten nogal wat anderen haken en ogen aan door ook problemen door de gastric bypass in combi met oefening en beweging. Door de bypass heb ik extreme suikerschommelingen, waarbij met teveel beweging de bloedsuikerspiegel daalt en ik out kan gaan. Geen diabetes, maar tot op heden ook niet behandelbaar. Alleen een ketogene levensstijl houdt het enigszins onder controle, maar ook de koolhydraten is nu eigenlijk dat wat mijn lijf, naast de eiwitten, nodig heeft.
Het is ontzettend lastig om uit te vinden wat nu echt door de corona is overgebleven, of door de bypass, of de combinatie daarvan.
Ze gaan bij mij daarom echt nu eerst alleen zitten op middenrif/darmen en de ademhaling terugkrijgen naar een buikademhaling. Eigenlijk heb ik sinds corona, net als na de vaccinaties, 24/7 hoofdpijn, naast de beenpijn. Beenpijn en hoofdpijn + de duizeligheid nemen al vrij snel toe bij inspanning, maar ik proveer toch te blijven bewegen, op mijn tempo, omdat ik anders echt alleen maar binnen zit. Oefenen e.d. wordt fase 2 pas daar.
Ik vind het sowieso heel lastig waar de grens ligt. De ene dag kan ik een half uur wandelen (wel slakkentempo) en de andere dag is het na 15 minuten al teveel en dan nu sindskort die spiertrillingen in mijn benen. Dat wisselende, geen controle, lastig! Maar ook de terugval die eigenlijk iedere keer 1 of 2 dagen later pas is. Ik begin het meer en meer te herkennen de reacties van mijn lijf, maar de eerste maand na actieve symptomen echt niet. Stuk acceptatie ook denk ik...
We komen er wel, met vallen en opstaan ?
Dank voor je reactie trouwens!
Dag Wendy,
In de kreukels liggen door fysio is met post-covid funest. Eigenlijk is al best lang vastgesteld dat je hierbij moet ‘pacen’ in plaats van geforceerd conditie op te bouwen. Vind het pijnlijk om te zien dat er blijkbaar nog steeds behandelaars zijn die overbelasting onderschatten.
Ingewikkeld dat je met klachten zit met verschillende oorsprong. Maar die ademhaling als eerste aanpakken is handig. Als die weer goed gaat en je er niet meer over hoeft na te denken, gaat alles een stuk makkelijker.
Ik heb me maandenlang een soort pinguïn in schildpadmodus gevoeld doordat alles moeizaam ging en traag moest om te voorkomen dat de boel vastliep. Ander belangrijk voordeel van die ademhaling is dat die helpt bij het rustig blijven of worden. Allerlei lichamelijke stress- en paniekreacties worden minder aangejaagd, waardoor angstgevoelens ook minder opspelen.
Acceptatie, zo … Dat is wellicht stap 1? Niet meer in gevecht gaan tegen alle beperkende klachten, maar die beperkingen leren kennen/herkennen/erkennen, en ze dan eigenlijk gebruiken als hulpmiddel om de ruimte te bepalen waarbinnen je nog wel dingen kunt doen. Zoiets.
Vallen, rustig aan doen en opstaan. ?
Groet, Sami
Een pinguïn in schildpadmodus > als beelddenker ziet dat er toch vreemd uit hoor ;)
Het valt mij op dat veel mensen roepen; "bouw maar snel op, zoek de grens en ga eroverheen. Je lichaam heeft dat nodig te herstellen hoor!". Als je dan aangeeft dat dit nu juist NIET de bedoeling is, dan is het "ja maar jij bent niet gezond". En bedankt! Maar van Covid-gerelateerde zorgverleners verwacht ik toch wel meer kennis en inhoud.
We gaan het zien. Acceptatie is stap 1, maar ook die wisselt met de fysieke en mentale toestand geloof ik. Gister een goede dag, mini stukje gefietst, beetje met Lego blokjes gespeeld en in alle rust, zeer prikkelarm, in mijn tuin gezeten, einde dag 7 min gestofzuigd. Een dag waarvan ik dacht; ik heb rustig aan gedaan, kleine stapjes, rustmomenten, man de hele dag en avond aan het werk, rust. Vandaag is het weer helemaal bal. Ik werd doodmoe wakker. Word ik iedere ochtend, maar dit was zo'n: ik heb gister teveel gedaan moeheid. Toen moest ik naar mijn werk voor het kwartiertje koffie drinken, waarbij je toch weer meer verteld dan je eigenlijk wilt, tegen onbegrip aanloopt. Leiding die het niet snapt en 3 keer probeert af te dwingen dat je iets uitlegt wat hij niet begrijpt, terwijl je het zelf helemaal niet begrijpt en de medische wetenschap ook niet .
Resultaat: knallende koppijn en zelfs het uitruimen van de vaatwasser is al de hele dag niet gelukt. Ik begin nu pas een beetje bij te trekken.
En op dagen als vandaag merk ik, dat ik het denk te accepteren, maar dat diep van binnen toch niet doe. Op goede dagen zoals gister is die acceptatie dichterbij.
Binnenkort maar eens met de huisarts babbelen. Misschien toch wat meer hulp nodig dan alleen de fysio.
Je schreef ergens B12 > de prikkelverwerking lijkt inderdaad ontzettend op B12 tekort, mij wel bekend van 2,5 jaar geleden. Ware het niet dat ik al 2 jaar injecteer, nu al een jaar iedere 48 uur. Maar de klachten zijn echt hetzelfde...
Hai wendy en sammi,
Dankjewel voor jullie reactie.
Kan me vinden wat jullie beide zeggen. Heb het gevraagt aan de fysio en die zei me lichaam is zich aan het resetten. Dus ze doet nu ontspanningsoefeningen en klein beetje.kracht. Door corona heb ik ook chronische hyperventilatie gekregen en laatst ook nog griep gehad dus spieren hebben een optater gekregen. Waar ik bang voor ben is dat mij spieren zo verzwakt aanvoelen en dat ze niet doen wat ik.wil. Vooral.krampen bij mijn vingers en voeten..en als je loop.me benen zo zwaar maar het lukt me.wel.om te lopen..niet rennend. Je krijgt gewoon angst om naar buiten te gaan om.de simpele dingen te doen. Ik.doe.dat wel maar met pijn en moeite. En klopt moet gewoon weer goed eten want zo kom.je ook.aan energie. Alleen de spierpijn in.combi.dat ik het gevoel heb geen.kracht te hebben terwijl er zit wel.kracht maar niet zoals voor corona.natuurlijk. Denk.dat ik.idd de mindsetting moet veranderen naar dit kan ik nu wel. En focussen op ademhaling en beetje krachtspanning en rustig blijven. Dankjewel voor jullie reactie voelde.me al.alleen. ben nu 6 weken onder behandeling. Ook.al.zie ik hetzelf niet de specialisten zeggen wel dat ik.wel een goeie stap maak naar herstel maar zo.ervaar ik hetzelf niet op die manier.
Dag Ina,
De vooruitgang gaat hierbij langzaam en op-en-neer, dat maakt het makkelijk om moedeloos of angstig te worden. Maar als je kijkt naar het hele proces, en terugkijkt wat je eerst helemaal niet kon en nu wel, dan zie je vast verschil. Alleen al dat je er beter mee leert omgaan kun je denk ik zien als door jezelf geboekte vooruitgang!
Over die spieren. Ik realiseerde me vrij laat (na zes maanden) dat ik waarschijnlijk spierverlies had doordat ik weinig had bewogen. Dat kwam doordat ik allerlei bewegingsklachten had. Mijn lichaam was maanden stram: gewrichten voelden niet stabiel en ik kon ook geen kracht zetten. Maar als je weinig beweegt worden je spieren zwak en wordt bewegen nog moeilijker. Ik kwam ooit ergens een instructieblad tegen met oefeningen die je eventueel liggend kunt doen om toch in beweging te blijven. Vermoed dat het handig was geweest als ik die in de beginmaanden had gezien. Ik had toen ook continu last van bloeddrukproblemen en draaierigheid als ik te snel bewoog of opstond. Je bent dan geneigd veel te liggen of te bankhangen … Maar ja, die spieren zijn dan zo weg.
Toen ik een keer contact had met iemand van C-Support, gaf zij aan dat een tekort aan vitamine B12 en D en eiwitinname ook een rol kunnen spelen bij post-covidklachten. Bij https://www.zorgwijzer.nl/zorgwijzers/vitamine-b12-tekort herkende ik heel veel klachten bij ‘Klachten op langere termijn’. Eiwitten zijn sowieso nodig om spieren op te bouwen en te behouden.
Heb me niet op tekorten laten testen, maar ik ben voor de zekerheid meer dierlijke producten gaan eten voor vitamine B12 en eiwitten. Misschien handig om je te laten testen op dat soort tekorten om te kijken of die bij jou meespelen.
Groet, Sami
Hai sami en wendy,
Late reactie van mij , ben effe druk geweest met de specialisten. Heb geprobeerd te genieten en heeft beetje wel gewerkt moet ik zeggen. Kan iets meer lopen alleen mijn spieren en eten gaat nog niet zoals het hoort maar beetje verbetering en merk wel dat conditioneel dat fysio noodzakelijk is Bloeddruk bovendruk 98/67 polsslag 75.. vroeger voor de corona was het meestal 120/80. Het werk wil weer dat ik aan de slag ga, terwijl de specialisten zeggen te vroeg daarvoor. Soms denk je echt waarom moet de goeie mensen lijden onder de kwade mensen
Je krijgt corona altijd gewerkt en dan word je achter je kont aamgezeten.
Balen dat je werk je zo achterna zit.
Wat zegt de bedrijfsarts? Is de bedrijfsarts al ingeschakeld? Zo nee, dan zou ik daar zelf om vragen. Je werkgever mag namelijk niet bepalen of ze vinden dat jjj wel of niet ziek bent. Kost allemaal zo onnodig veel energie dit, met risico op echt langdurig uitval als het misgaat.
Hai wendy,
De bedrijfsarts heeft gezegt dat specialistiche hulp is ingezet en dat werk belasting mijn gezondheid zou belemmeren zeg maar. Toch gaat het werk me buggen en proberen af te dwingen door een verzuimconsulent die zegt vind tijd dat je wat gaat doen. Ga zeggen laat de bedrijfarts mij maar bellen, want dan kan hij contact opnemen met mijn specialisten. Deze spanning is niet goed voor herstel.
Dankjewel voor je reactie wendy
Hoi Ina,
Wat vervelend dat je werk hier zo mee omgaat.
Ik zou, in jouw geval, je leidinggevende en de verzuimconsulent eens de link doosturen van de website van C-support geloof ik. Zit je al op 3 maanden ziekte? Zo ja, dan ook zelf aanmelden bij C-support.
Eventueel deskundigen oordeel UWV?
Kan je bedrijfsarts geen contact opnemen en bemiddelen? Er is per juni dit jaar een hele nieuwe leidraad voor werk en herstel na covid-19 waar artsen zich aan houden. Hiervan afwijken maakt je werkgever mogelijk nog aansprakelijk ook voor langer herstel. De leidraad is te vinden op google, maar staat ook op de website van ergotherapie nederland. Die leidraad is helaas niet voor niets gemaat :-/
Hai wendy,
Bedankt voor de tip, ik ga dat in mijn achterhoofd houden mochten ze helemaal niet meewerken. Had een paar collegas gesproken en die dachten dat ik in een burnout zat..dat hadden ze via via begrepen. Ik heb het rechtgezet ben aan het revalideren van corona.
Burnout...jaja daar wordt long-covid constant op gegooid. Maar long-covid is geen burnout en dient ook niet behandeld te worden als burnout. Wel vreemd dat collega's dat dan via via via via iemand horen ?
Hoi wendy,
Heel vreemd allemaal, maar ik ga me daar niet druk om maken. Ga me focussen op me herstel. Heb nu in 1 keer last van geen trek in eten door de moeiheid, last van me darmen heb jij dat ook gehad. Saturatie is vandaag naar 80 gegaan en polsslag 144 heb denk ik teveel gedaan vandaag
Absoluut! Groot gelijk!
Ik herken dat wel. Ik zit de laatste 2 (of alweer 3) weken in een terugval. Daarvoor begon de rusthartslag net wat te verlagen, die is nu voor mijn doen weer erg hoog. Bloeddruk was bij mij laag en is nu door Covid normaal?? Meevaller! De laatste 2 a 2,5 weken heb ik ook verhoging en koorts na inspanning, kan al aankleden zijn of mijn haar doen.
Met die terugval heb ik wel dagen gehad waarop ik zo moe ben geweest, dat eten er niet van kwam. Maar ik blijf wel op mijn eiwitten letten. Voor mijn maagverkleining heb ik altijd flesjes eiwitdrank en whey poeder in huis. Ik zorg dan dat ik minimaal aan mijn eiwitten kom (ik moet nu zelfs 190 gr eiwit per dag). Want ik heb al teveel spierverlies (was nu zelfs duidelijk in de recente bloedonderzoeken).
Vanwege de terugval en de piek van 1 dag met 3 a 4 slechte dagen, heeft de ergotherapeut, om te proberen, me nu op een basisniveau aan energie dagpunten gezet van maar 12. Dat is dus mijn eetmomenten, aankleden, koken in de avond, 10 min wandelen, 1 huishoudelijke taak van max 15 minuten, en tussendoor heel veel rusten, mediteren en ademhalingsoefeningen en 15-30 min iets leuks doen (tekenen, lego). Heel veel energie heb ik nog niet na 5 dagen, maar dat hele diepe dal heb ik de laatste dagen ook niet meer gehad. Hopelijk komt er hiermee meer rust en stabiliteit, want ik kwam er alleen niet meer uit.
Last van mijn darmen heb ik al mijn hele leven dagelijks en sinds de bypass nog meer (pds altijd al gehad en malabsorptie, intoleranties, etc). Dat is door corona niet meer of minder geworden (voor zover ik kan achterhalen).
Daarnaast krijg ik met moeheid en uitputting veel meer last van cognitieve problemen (tot in de auto nieteer weten waar ik heen ga en de voorrangsregels kwijt zijn >>> en als ik iets ken door mijn werk, zijn het voorrangsregels)?, pijn tussen mijn schouderbladen, meer hoofdpijn dan ik 24/7 al heb en kan ik bijna niet meer lopen. De fysieke klachten zijn er nog altijd, maar verergeren fors met moeheid. Daar is dan nu inspanningsintolerantie bij gekomen en de verhoging/koorts.
Hai wendy,
Wauw wel heftig zeg als ik het zo lees
Dankjewel voor het delen.
Toevallig zat ik ook te kijken naar whey proteine.
Maar vervelend is dat wel zeg een terugval.
Ik heb nu ook last van al mijn spieren, heb wel bloedonderzoek laten doen op een vitaminetekort b12/d3 en bezinking. Dus afwachten.
Wat ik eng vind is dat ik me.krachtloos voel als mijn spieren zo voelen alsof ik uitval krijg. Het trekt ook door naar me oren en hoofd pfff.
Hoop dat het bij jou naarmate de tijd vorderd wel beter zal gaan.
Covid veranderd heel je leven. Hoelang is het bij jou geleden dat jij corona heb gehad by the way.
Ik ben ziek geworden in de week van 13 juni, we waren op vakantie. Maar ik was alleen maar benauwd in eerste instantie. Ik dacht dat ik (astma-patient) en long-aanval van de astma had. Niets leek om de symptomen van de nieuwe varianten, want daar ben je toch op gebrand.
Een dag voor de positieve test in de avond echter meer dan 40 graden koorts en ik kwam de trap niet meer op in het vakantiehuis. Wc was vanaf de woonkamer 2,5 meter, dat was een uitputtingsslag. We hadden geen testst meer bij ons, maar toen wist ik; na 2,5 jaar het buiten de deur te hebben gehouden, dit wordt een positieve test. Ook de hoofdpijn begon toen. En dat werd het. Ik ben 3 weken doodziek geweest, mijn man korter, maar ook lang moe. Die is nu sinds een week of 2 pas weer helemaal boven jan.
Dus...ik tik de 3 maanden aan nu. Na 5 weken leek herstel zich in te ze zetten (fysiek) maar 1,5 week later begon de cognitieve ellende erbij te komen. En eigenlijk vanaf start fysio, ergo en verplichte koffiebezoeken op het werk, teveel buiten deur en qua energie en indeling mijn dag en huishouden niet ingeregeld krijgen, toen ging het mis en nog verder achteruit.
Vlak na corona heb ik bloed laten prikken, maar niet zo volledig, daar kwam nuets uit. 2,5 maand geleden ongeveer. Ik heb vorige week mijn jaarlijkse grote bloedonderzoek voor de gastric bypass 2 maanden naar voren laten halen. Dit is zeer uitgebreid, inclusief alle vitamines, spier- eiwitverlies etc. Daarom weet ik hoe het ervoor staat. Ik slik vanwege de bypass zeer hoog gedoseerde supplementen (geen multi's want ik mag niets waar B6 in zit), maar sommige waardes zijn toch apart. B12 injecteer ik al 2 jaar vanwege de bypass, iedere 48 uur.
Normaal al.haren stabiele waardes zijn nu na corona/long-covid toch bijzonder te noemen. Mijn vitamine D is gekelderd sinds corona van rond de 150 naar 64 (ondanks alle supplementen en vitamine D suppletie). Die moet eigenlijk boven de 80 blijven, maar liefst rond de 100.
Fosfaat is fors gezakt sinds corona, evenals koper/zink. Fosfaat staat wel in relatie met vitamine D, maar fosfaat staat ook in relatie met spierpijnen e.d. Mijn schildklierwaardes zijn altijd heel stabiel, maar TSH en T4 geven nu tegenstrijdige waardes aan. Spierverlies en staat van voeding was/is verslechterd, naar niet zo gek na 2 maanden bijna niet normaal eten. En B1 zit op het randje, maar dat is een bypass probleem. Mijn ijzer is laag normaal, maar dat is al mijn hele leven. Maar ook die is sinds corona gekelderd (en krijg ik door de gbp ook bijna niet omhoog).
En dat maakt het lastig. Door de bypass heb ik veel opnameproblemen (malabsorptie ingreep) en die maken ook dat ze het herstel kunnen vertragen met de covid-klachten. Is het de bypass, is het de corona, of is het een slechte combinatie en verterken ze de zwakke punten nog verder.
Goeiemorgen wendy,
Moet je nagaan wat een terugval allemaal teweeg kan brengen. Denk je van het gaat de goeie kant op, maar gelukkig is je man ervan hersteld ..nu jij nog. Vind wel fijn dat deze forum eris anders voel je je gewoon alleen. Want mensen voelen de moeiheid en de spierpijnen niet, en op.geestelijke vlak krijg je ook een smak.want je lichaam is totaal ontregeld. Heb zo.last van spierpijn en loom gevoel in me spieren voelen zo strak en dan totaal geen eetlust
Moei om.te eten en slikken door.de moeiheid denk.ik.en spierpijn. Zou dat de vitamine d of vitamine b12 tekort zijn denk ik.dan
Bloedonderzoek uitslag krijg ik nog dus als dat het is en krijg medicatie ervoor dan moet ik me wellicht beter voelen. Dan kan ik.maybe beter eten. Want zonder energie kan je moeilijk eten. Als ik jou verhaal zo.lees denk ik wauw veel moeten doorstaan. Vraagje wat voor oefeningen krijg jij bij de fysio. Ik bedoel wat voor oefeningen krijg je qua krachttraining zodat ze kunnen bepalen wat je kan.
Even kort, want ontzettend slecht geslapen.
Ik krijg geen krachttaining en conditie. Dat is bij mijn corona fysio pas fase 3. Ik zit nog steed in fase 1.
Mijn fysio hanteert de laatste richtlijnen > geen cardio, geen kracht, geen conditie en pacing. Dit pas als het lichaam het aankan. En zover is het nog niet.
Fysio maakt en houdt mijn middenrif los (combi fascia, manueel en osteopathie). Maakt mijn buik en darmen los (zelfde als middenrif). Kijkt mee met voeding en eiwitten. Controleert de rusthartslag en saturatie. Bepaald hoelang ik buiten mag wandelen (max 10 minuten). Diverse ademhalingsoefeningen voor middenrif en buikademhaling en open ademen buik en borst. En iedere 6 weken als test alleen een 6 minuten wandeltest.
En die behandeling an sich zorgt de volgende dag al voor terugval. Iedere vorm van inspanning of training zorgt nu nog steeds voor meer en ergere klachten. Dus dat punt moet hij voorblijven. Ze passen pacing toe. Behandeling wordt ook volledig aangepast aan hoe ik me voel op een behandeldag a.d.h.v een cijfer voor benauwdheid, mentaal/cognitief en fysiek.
Zolang ik niet met meer energie wakker wordt en ik nog zoveel klachten heb, inspanningsintolerantie, is conditie en kracht een absolute no go. Vaak verslechter je daardoor alleen maar. Juist het te vroeg starten van dat soort dingen, als je daardoor klachten krijgt, kan je herstel in de weg staan.
Mijn lichaam vertelt zonder kracht en conditie en testjes eigenlijk al wat het aankan. Op de dag zelf dooe meer fysieke en cognitieve klachten. De dagen daarna door terugval. Dat is waar ze naar kijken bij mij. De ergotherapeut kijkt ook mee naar de behandelingen van de fysio.
Hai wendy,
Rot zeg dat je slecht heb geslapen.
Dankjewel voor je reactie over de fysio. Ik heb ademhalingsoefening en ontspanningsoefening en een keer middenrif behandeling gekregen. Dacht eerst als ze tegelijk beginnen met intensieve krachttraining dan kunnen ze me opvegen. Had dat gehoord van sommige mensen. Mijn fysio hanteert hetzelfde zover me lichaam het aankan. Ik heb vanaf vrijdag zoveel spierpijn, had fysio gehad maar ze zei nog niet vergeten veel te drinken voor de afvalstoffen in je lijf. Maar jah had geen puf om te eten en te drinken dus energieloos. Maar is dat echt zo dat het beter is om na fysio veel te drinken. Vandaag zelfde liedje maar weer een drinkontbijt nemen want teveel spanning in me keel. Zit daarvoor ook bij de logopedist. Misschien ook in me onderbewustzijn bezig met uitslag bloedonderzoek..alle spieren doen pijn. Maar heb jij toen je een b12 tekort had ook.zoveel.last van je spieren. Ik ga zometeen maar proberen te eten , me uit bed gooien want het is voor.mijn doen veels te laat alweer. Fijne zondag
Ik had vooral neurologische klachten door het b12 tekort. Daarnaast lopen bij mij meerdere dingen door elkaar heen, ook complicaties door de gbp, waardoor niet altijd te achterhalen is welke klacht veroorzaakt wordt door welk tekort door welke aandoening. Ik ben ondervoed geweest en heb daardoor door de gbp al heel veel kracht- en spierverlies gehad. Daar is nu 3 jaar later covid bovenop gekomen.
Slik je eigenlijk vitamines waar b12 in zit? Want dan heeft het bloedonderzoek op b12 geen zin. Je waarde is dan vals verhoogd door de pillen, maar die waarde zegt niets over een tekort als je suppelmenten gebruikt. Hou er ook rekening mee dat een b12 tekort niet na 1 of 2 injecties is opgelost en dat een kuur b12 niet bestaat. Leesbje in op de website van het b12 instituut en zorg, als er een tekort uitkomt, dat je de juiste behandeling krijgt. Helaas hebben de meeste artsen de ballen verstand van b12 en doen ze maar wat en verzinnen zelf verzonnen frequenties en behandelingen. B12 is een zeer complexe materie.
Ik injecteer al 2 jaar, maar ik heb door de bypass wel een opnameprobleem. Ik heb een jaar iedere 72 uur geinjecteerd en nu meer dan een jaar iedere 48 uur. Los van covid ben ik qua b12 problematiek dus ruim 2 jaar bezig geweest om volledig klachtvrij te worden. Injecteren js voor mij levenslang en wordt, als ik eenmaal hersteld ben van covid, zoeken naar eem frequentie die mijn lijf nodig heeft.
Pijn in de benen en spieren is, los van b12, ook een covid ding. Niet alles is op te lossen met vitamines helaas en niet alles is te verklaren door eventuele tekorten. Beenpijn en spierpijn is ook een vorm van overbelasting, moeheid, grenzen over, etc. Zaak is om uit te vinden waar het bij jou door komt als het verergerd.
De pijn in mijn benen is er iedere dag, net als de hoofspijn. Naarmate ik meer moe wordt verergerd deze. Evenals pijn tussen de schouderbladen. Overprikkeling verergerd dit. Met uitputting en ver over mijn grenzen kan ik bijna niet meer lopen en de trap niet meer op. Door rust wordt het beter, ook de hoofdpijn. Maar na 3 maanden is dit nog altijd op niveau van waar ik mee wakker ben geworden.
Als je zo moe bent dat je niet kunt eten doe je nog teveel en ga je dus ver je grenzen over. Nu ik sinds afgelopen maandag op 12 dagpunten van de ergo zit, merk ik dat er rust komt. Hierdoor wordt de pijn in mijn benen ook minder, rusthartslag lager. Maar dat is dus echt merendeels rusten en maar een enkele keer iets kort doen. Fysio terug van 2 keer naar 1 keer en afgelopen week geen werkbezoek gedaan. Een werkbezoek is namelijk al 6 punten. Fysio ook. Ik heb er maar 12 te besteden.
Ik zou contact opnemen met je huisarts hierover en evt een doorverwijzing naar een diëtist vragen. Die kan je begeleiden met voeding en~of medicinale eiwitten voorschrijven. Want hoe minder je eet, hoe groter het spierverlies >>> hoe meer spierpijn en spierzwakte.
En rusten is hier;
Niet
Rusten en ontspannning is wel
Ontspa
Hai wendy,
Ik heb echt wel veel aan wat je me vertel. Ik slik zelf nog geen b12 tabletten, maar omdat ik.de fysio zei laat je op vitamine d, b12 en zink testen. Omdat door corona.mijn spieren zo.pijn doen en vroeger was ik.echt een buitenmens en was overal en nergens. Nu voel ik me net een non achter gesloten deuren. Ik ga me inlezen ook op de site over b12. De arts had het ook over doorverwijzing naar een dietist, want ik.eet niet meer zoals het hoort. Je hebt gelijk over het rusten, ik ben een gezellige bij-tje maar betrapt mezelf dat kletsen via de telefoon met iedereen of whatsappen teveel.word. Moet gewoon echt mijn rust pakken. Nu vraagt mijn lichaam gewoon om rust..heb gewoon meer dan een uur geslapen..wel een broodje geprobeerd te eten en niet te vergeten te drinken. Drinken is voor mij nu ook een issue. Door de moeiheid geen zin in eten en drinken, maar ik dwing mezelf erna toe. Wat mis ik mijn leven hiervoor dat ik gewoon energiek en alles kon eten en drinken. Komt wel maar net wat je zeg eerst kijken waar ik allemaal last van heb en de juiste behandeling krijgen..zo knap je eerder op. Na bloedonderzoek weet ik iets meer en probeer positief te blijven. Wel fijn zo'n forum dat je met mensen zo kunt chatten. Fijne zondag wendy
Dag Ina,
Als de specialisten zeggen dat het te vroeg is, denk ik dat je echt moet voorkomen dat je in een situatie komt waarbij je energie op raakt aan alles wat bij werken komt kijken.
Ik weet niet of jij ook het probleem hebt dat je klachten telkens verergeren na inspanning en het veel tijd kost om daarvan te herstellen? Want dan moet je extra opletten of je wel genoeg energie overhoudt om de simpele dagelijkse dingen te kunnen doen én van de werkgerelateerde inspanning te herstellen.
Zou alleen aan werk beginnen als je daar zelf kunt bepalen hoe je het indeelt/uitvoert; er ruimte is om tussendoor goed rust te pakken én het heen-en-weer reizen niet al belastend is …
Sterkte, Sami
Hai Sami,
Het werk (verzuimcomsulent) gaat zelf als arts spelen. De bedrijfarts heeft gezegt dat specialistiche behandelingen ingezet zijn en dat op dit moment geen werkbelasting moet zijn. Als die.verzuimconsulent me belt dan zeg ik dat het geen optie is want ben totaal niet fit.
Bij bepaalde inspanningen moet ik echt bijkomen. Ga de dokter nog bellen om.bloedonderzoek te doen of ik geen vitamine b12 tekort ko. Of andere vitamines. Ik heb een massagebal met van die spikes aangeschaft voor onder me voeten is voor de doorbloeding zegt men. Want heb zo.last van me benen/armen/tenen voel me zo echt een oude dame pfff.
Dankjewel voor je reactie sami
Wat mij helpt is om ieder klein beetje vooruitgang wat ik bemerk, meteen op te schrijven voor mezelf. Ook omdat ik anders de neiging heb in die negatieve spiraal te belanden. Hoe klein ook, ieder succesje is er 1. Anderzijds is iedere stap terug dan toch weer een kater, een domper, of gevoel van falen..maar de dingen die beter gaan opschrijven helpt me echt wel.
Pas goed op jezelf, want alleen jij weet hoe je jezelf echt voelt..alleen jij weet hoe het echt met je gaat!
Hai sammi en wendy
Dankjewel voor de reacties daar heb ik idd wat aan.
Sammi je hebt gelijk ik.laat me testen of ik een vitamime b12 tekort heb. Nu probeer voldoende eiwitten te eten. Heb wel een potje b12 1000 gehaald maar eerst huisarts.
En mijn fysio gaat nu starten met beetje krachttraining. Eerst moest de ademhaling onder controle in combi met ontspanningspefeningen.
Zelf probeer ik thuis ook meer te bewegen. Heb een mobility bal aangeschaft een triggerpointball voor doorbloeding van me spieren . En een stok waar ik me armen een beetje mee kan trainen. Want voel ik me zo'n stijve hark.
Door.al.die stijve spieren raak ik gewoon in paniek af en toe. De fysio.zei zolang je gewoon beweegt dan kan je gewoon lopen en krijg je geen uitval. Spierzwakte heb je in combi met spierspanning wat je voel.door.de stress. Probeer echt me mindsetting te veranderen en denken idd kijk wat ik nu kan in vergelijking tot een paar weekjes terug. Alleen mijn vingers/voeten zo krampachtig deze week..word er bang van..maar just keep breathing en positief blijven.
Dag allebei,
Wilde al eerder op jullie berichten reageren, maar met die langdurige warmte de afgelopen tijd moest ik echt opletten hoe ik mijn energie gebruikte. Ben dus even gestopt met overal op reageren.
@Wendy: dat vervreemdende pinguïn-schildpadbeeld past misschien sowieso goed bij het post-covidgedoe … Iets dat je ziet voorbijkomen, maar moeilijk te bevatten is. ?
Terugvallen: die zijn enorm vervelend. Zelf heb ik de neiging te enthousiast te worden zodra ik me goed voel. Je wilt eigenlijk gewoon weer je gang kunnen gaan zonder de hele tijd erbij stil te staan of het wel slim is. Maar ja … ?
Bij mij speelt sinds enkele maanden overigens mee dat de menstruatiecyclus invloed heeft op mijn energie en klachten. Kan handig zijn om dat ook in de gaten te houden. Die terugvallen heb ik dan deels te danken aan die hormoontoestanden …
Het blijft echt zoeken naar hoeveel je lichaam/hersens kunnen hebben. Een paar opmerkingen die misschien helpen:
Jullie beschrijven beiden momenten waarop je toch bent doorgegaan terwijl het al minder goed voelde.
Doordat ik niet meer zomaar van alles kon doen, heb ik nu wel echt geleerd om het meteen te zeggen als (ik) iets niet kan. Hoefde dat voorheen eigenlijk zelden te doen: niks was me te veel. Zie me dat echt niet meer doen. En de vraag is ook of ik dat wel weer moet doen straks: waarschijnlijk niet. ?
Maar ik had pas laat door dat ik nóg minder moest doen dan ik deed. Ik had de neiging door te gaan zolang ik nog iets voor elkaar kreeg. Het is echter beter om te stoppen zodra je veranderende signalen in je lichaam/hersens opmerkt, of liefst al voordat die signalen komen.
Nadat ik dat een tijd ben gaan doen, gingen mijn lichaam, hersens en ademhaling steeds minder dwarsliggen. Klachten bleven langer uit of trokken steeds makkelijker weg en krijg ik nu toch (bepaalde) klachten dan lukt het om die met een paar minuten langzaam ademhalen te verminderen of weg te werken. Je voelt je op een gegeven moment steeds meer jezelf. Misschien speelt daarbij ook mee dat het meer als een keuze voelt als je jezelf bepaalde beperkingen oplegt, in plaats dat allerlei lichamelijke klachten je telkens keihard confronteren met de grenzen.
Groet, Sami
Dat zou zomaar eens kunnen ?
Groot gelijk! Hier was de warmte ook wel een probleem. Gelukkig iets minder nu, beetje bijkomen ? Helaas volgende week weer richting de 30?
Ik heb vorige week een verwijzing voor ergotherapie gehad en gister de eerste intake gehad. Ik ga het in mijn eentje niet uit kunnen vinden. Ik zit nu op 9,5 week en iedere keer als ik denk; got it! Doet mijn lijf, of het cognitieve een 180 graden draai. Daar waar ik merk dat sommige lichamelijke klachten wel iets beter gaan (en anderen juist hetzelfde of weer achteruit), begint cognitief/overprikkeling wel echt een ding te worden en dat vind ik nog erger dan het fysieke geloof ik. In de auto zitten en niet meer weten waar je heen moet, shocking!
Nu 4 dagen een activiteitenweger invullen, liefst met ook een dag fysio en werkbezoek en dan woensdag krijg ik een dagpunten-totaal geloof ik?
Het lastige is dat we hier op het platteland zitten. Geen ergo in de buurt. Geen fysio in de buurt. Geen supermarkt in de buurt. Het is leuk dat alles maar een kwartier mag, maar dan ben ik nog niet eens waar ik moet zijn. Dat hele kwartier is sowieso een onhaalbaar iets hier.
Dat koffiebezoek moet echt anders. Gister ook met de ergotherapeut besproken overigens. Eerst kreeg ik er energie van. Nu de prikkels een groot ding lijken te zijn geworden, is het vooral uitputting na die bezoeken. Plus, ik kan mijn grens gewoon niet aangeven en op de tijd letten, waardoor het allemaal veel te lang duurt + bepaalde opmerkingen die me ook niet helemaal lekker zitten en die helpen niet mee. Ik wilde dit bespreken met de bedrijfsarts, maar er zit een casemanager tussen die vind dat ik de frequentie van de werkbezoeken maar met de werkgever moet bespreken. (Maar de bedrijfsarts schrijft voor: ik voel me dan verplicht de werkever te melden wat er speelt + ik wil niet dat ze kunnen zeggen: voldoet niet aan de adviezen. Ook de meer en andere klachten waren geen reden voor eerder contact, kon ik allemaal bespreken op het consult van 7 september. Een uur...zonder file...op het meest file gevoelige stuk in de regio en een uur terug + consult. (De ergo was 15 min rijden + een uur en 15 min terug) Ik was en ben helemaal kapot!
De fysio heeft ook op de rem getrapt overigens. Wandelen nog maar maximaal 10 minuten > eerst meer energie gaan vinden en toch die buik/middenrif ademhaling. Overigens gaat dat echt wel een stuk beter! Alleen gister bij de ergo, een uur praten, ademhaling hoog, dus vaak happen naar adem en ontzettend duizelig na de intake.
Nu met die activiteitenlijst...en dit is pas dag 1 waarop ik hem heb ingevuld....zie ik eigenlijk hoeveel ik doe. En dit is nog een slechte dag... Zeker op dagen dat mijn man werkt (zoals vandaag) en ik meer doe thuis. Enerzijds uit schuldgevoel. Hij is aan het werk, kom je kan best die vaatwasser leegruimen en de was doen en koken en, en, en. Maar ook: verveling: ik kan gewoon niet niks doen. Dan zit toch dat: gewoon doorgaan! Veel teveel in me. Voor mijn gevoel heb ik echter, in vergelijking met voor corona, helemaal niets gedaan vandaag.
We moeten ook op zoek naar dingen die echt ontspanning en rust geven. Dingen waarvan ik denk dat ze ontspannen, zijn toch behoorlijk vermoeiend. Moment waarop ik denk dat ik rustig zit, zit ik ongemerkt constant met mijn telefoon te spelen. Zeker als ik alleen ben. Enzovoorts...
Dus...met hulp van de ergo ga ik het hopelijk wat beter ontdekken.
De rem van de fysio was goed.
Activiteitenlijsten goed.
Koeler weer: absoluut goed!
Ps. De hormoontoestanden zouden hier niet moeten kunnen. Ik slik 365 dagen per jaar de pil door na een mislukte Novasure ingreep in 2018. Alleen na de tweede vaccinatie en booster is alles lang ontregelt geweest. Inmiddels gelukkig weer 'stabiel'. Ijzeropname is ook nihil door de gastric bypass, dus te lang en teveel menstrueren levert dan daar weer problemen op?
Maar als ik terugdenk aan hoe mijn menstruaties waren, ook de 2 weken ervoor (heel veel pijn en heel zwaar), dan snap ik heel goed dat dit invloed kan hebben op je klachten!
Dag Wendy,
Die klachten die telkens veranderen: daarvan had ik op een gegeven moment het gevoel dat het net is alsof allerlei lichaamsdelen en functies telkens opnieuw op elkaar moeten worden afgestemd. Dus dat iets weer beter functioneert, waardoor je weer meer kan, maar je vervolgens tegen andere dingen aanloopt.
Soms waren dat dingen waarvan ik eerder geen last had, doordat ik door een oudere klacht gewoon niet tegen het probleem aanliep. Soms waren het dingen waarvan het leek alsof die opnieuw afgestemd moesten worden op hetgeen was verbeterd/veranderd.
Volgens mij krijg je daardoor dat ge-op-en-neer: je zit in een toestand waarbij je enigszins weet wat wel en niet gaat, vervolgens verbetert er iets en kun je bepaalde dingen weer doen. Dan kom je erachter dat iets anders dat je daarbij nodig hebt, nog niet goed werkt. Gevolg is dat je in een soort nieuwe toestand zit, waarin je weer moet uitvinden wat nu wel en niet gaat. En dat herhaalt zich de hele tijd, tot alles weer een beetje normaal functioneert. Zo voelt het althans bij mij.
Confronterend he, als je ineens beseft dat je dacht al genoeg te doen om beter te worden, maar dat je eigenlijk nog veel minder moet doen … Bij het intakegesprek met de fysio maakte ze de opmerking dat ze dacht dat ik nog teveel deed. En ik dacht: nou … lijkt me sterk, ik doe nog maximaal 10% van wat ik ooit deed. Maar ben er in de weken daarna inderdaad achter gekomen dat dat nog teveel was.
Onhandig dat je met bepaalde dingen onvermijdelijk met afstanden en verkeersdrukte zit. Zouden sommige dingen niet toch online kunnen? Is niet per se bevorderlijk voor de communicatie, maar als dat aanzienlijk minder energie kost is dat toch echt de moeite waard.
Autorijden in drukte is heftig ja. Ik werd er draaierig van, zag andere verkeersgebruikers over het hoofd en kon niet snel beslissingen maken. Het was niet alleen vermoeiend door de prikkels, maar ronduit gevaarlijk …
Over het schuldgevoel naar je man denk ik: waarschijnlijk weet hij precies hoe je voor dit alles was en dat als je iets niet gedaan hebt, je daar echt een goede reden voor hebt? Al blijft het dan lastig dat er veel meer op zijn schouders komt.
Verveling, haha, ja, volgens mij is dat echt een dingetje met post-covid. Heb op het forum berichten gezien van mensen die vermoeden dat mensen met een bepaald persoonlijkheidstype eerder tegen het post-covidprobleem aanlopen: mensen die graag de hele tijd actief zijn. Heb het ook benoemd zien worden in een aantal video’s. In het Engels noemen ze het een ‘Type A Personality’. Denk dat dat samenhangt met ontspanning vinden in actief bezig zijn (fysiek en cognitief), wat dan niet meer lukt door alle klachten en waardoor je dan ineens op zoek moet naar andere ontspanningsmethoden die prikkelarm zijn.
Het is eigenlijk hilarisch: vroeger vond ik het dus ontspannend om vanalles te lezen en uit te zoeken op internet met ondertussen een documentaire of actualiteitenprogramma op de achtergrond. :-)
Maar … het klinkt alsof je nu op een omslagpunt zit. Het is echt even zoeken, maar uiteindelijk krijg je er vast ook steeds meer grip op!
Oh en met het werkgebeuren: weet het niet zeker, maar volgens mij kan C-support je daar eventueel actief bij helpen door te bemiddelen. Weet niet of je daar al een contactpersoon hebt? Zou het met hen bespreken, die hebben vast ook tips voor je als je er niet uitkomt hoe je dit moet aanpakken.
Groet, Sami
Hoi Sami,
Jeetje, exact dit ja;
Zowel de fysio als de ergotherapeute beaamde jouw bovenstaande bevindingen inderdaad. Ook dat ze dit heel veel zien. Lichamelijk beter en dan cognitief slechter, omdat het lichamelijke sneller hersteld.
Wat autorijden en afstanden betreft is het vreemd. Mijn man gaat zoveel mogelijk als hij kan mee en rijd dan. Soms wil ik gewoon zelf rijden. Ik heb van zelf rijden minder last dan meerijden. Van meerijden raak ik veel sneller overprikkeld lijkt wel. Na 10 minuten meerijden verlies ik mijn concentratie, word ik duizelig, ga ik aan een stuk door zitten gapen. Met meerijden kijk ik veel meer om me heen. Met zelf rijden kijk ik vooral vooruit en is het net of ik gedwongen wordt in de concentratie te blijven. Minuut of 20 gaat, maar langer moet het inderdaad niet duren.
Ik ben ook wel benieuwd naar de bevindingen van de ergotherapeut. Misschien is het niet eens minder doen, maar vooral korter en beter verdelen. Het begint op te vallen dat ik toch het meeste in de ochtend doe, en s middags instort. Gister was manlief vrij en op die dagen doet hij meer, ik minder, maar doe ik wel de zwaardere dingen vooral. We moesten gister gewoon echt even weg samen, was gewoon nodig. Even 10 min wandelen en op een ruatig terras wat gedronken, oordoppen in. Ik heb 3 uur voor pampus op de bank gelegen en s avonds ook niks meer gedaan. 'S ochtends 30 min stofzuigen, ook de hele ochtend doodmoe. Voor mijn gevoel inderdaad nog geen 10% van wat ik ooit deed.
Type A, hmmm klinkt bekend ???
Exact wat hierboven staat! Dat kan ik ook niet meer :-)
C-support kan ik me nog niet aanmelden. Woensdag zit ik op 10 weken en ze houden strak de 3 maanden aan en vanaf daar nog minimaal 5 weken wachttijd. Maar ik verwacht dat de ergotherapeut hier misschien ook nog wel iets mee doet richting bedrijfsarts. Want die vond het ook niet zo geweldig klinken geloof ik
Ah ja, dat autorijden … Mijn partner is van de sportieve rijstijl. Nou, dat werkte echt niet toen ik continu last had van draaierigheid. Mijn hersens hielden die snelheid gewoon niet bij, die voelden alsof ze los door mijn hoofd zweefden. Heb er een keer echt een uur over gedaan om weer in een toestand te komen waarbij ik weer kon staan en lopen. Mijn bloeddruk ging met die rijstijl volkomen fout als hij vlot optrok en de bochten nam. Verschrikkelijk was dat. Misschien is het bij jou ook zoiets: je zit in de auto de hele tijd corrigerende bewegingen te maken en als je zelf rijdt weet je al eerder wat eraan gaat komen in plaats dat het je telkens overvalt?
Groet, Sami
Ik vrees dat ik zelf de rijstijl van jouw partner heb
???
Mijn man is beroeps buschauffeur (touring) en hij rijd met de auto alsof hij in een bus zit. Je kan bij hem op je gemak een beker koffie in de auto drinken, zonder dat je bang hoeft te zijn voor je kleren ? Zou ik naast iemand met mijn eigen rijstijl zitten, dan word ik overigens ook gewoon wagenziek, maar dat had ik voor Corona al. Ik presteer het zelfs om groen en kotsmisselijk te worden op een boot die gewoon in de gracht op een kade ligt en niet beweegt, geen golfslag, etc?
Het is meer dat ik denk ik, teveel om me heen kijk en dan last heb van de voorbij flitsende auto's, de bomen, etc aan alle kanten (wij rijden hier voornamelijk snelweg omdat er zo weinig in de buurt zit). Het is net of dat beeld allemaal bij elkaar, teveel is ofzo. Misschien eens proberen gewoon recht vooruit te blijven kijken (maar ook dan weer: die verveling he ?)
Lachen die rijstijlverschillen. ?
Denk dat er wel echt iets is met post-covid waardoor je ook problemen krijgt met visuele waarneming. Die trage verwerking van informatie en prikkels door de hersens lijken te bepalen of en waarop je je focust. Dat werkt desoriënterend.
Reed bijvoorbeeld een keer op een drukke snelweg terwijl het flink regende. Had toen heel erg moeite met het focussen op het verkeer. Het lukte maar niet om de regendruppels op de ruit en de heen- en weer bewegende ruitenwissers te negeren. Superirritant was dat, en gevaarlijk ook weer. Inmiddels gelukkig geen last meer van.
Groet, Sami
Dat zou zomaar kunnen!
Ik merk nu, nu dat de vakanties hier voorbij zijn en het verkeer deukker wordt, dat autorijden toch wel lastiger wordt. Snelweg gaat wel beter dan dorp/stad met fietsers, voorrangssituaties, voetgangers, etc.
Moest gister mijn lenzen halen in het dorp. Kwartier heen, kwartier terug. Veel fietsers en voetgangers, veel verkeer. Gelijkwaardig kruispunt waar ik al jaren rij...auto van rechts, auto tegenover me voor rechtdoor, auto links, 2 fietsers; ik wist de voorrangsregels niet meer. Kon er niet meer uitkomen. Heb de rest maar eerst laten handelen. Op die momenten denk ik wel: oef!!! Wij kunnen hier echt niet zonder auto. Mijn man gaat ook weer richting werkweken van 60 uur, die kan ook niet maar vrij blijven nemen.
Nu goed. 7 september bedrijfsarts op het meest file gevoelige stuk in onze regio. Zonder file enkele reistijd 1 uur! Verlengd consult en nog minimaal 1 uur terug. Gemiddeld zit ik op 6 dagen tussen de 13,5 tot 19,5 punten. De rit naar de bedrijfsarts en terug + consult is al een dagtotaal ? Begrijp niet dat dit allemaal zo uit de buurt moet.
Bizar is dat he, dat allerlei dingen die je al tig jaar weet en doet ineens ongrijpbaar zijn geworden. Voor mij voelden dat soort momenten alsof de signalen in mijn hoofd niet meer doorschakelden en het werkgeheugen was vastgelopen.
Je neemt van alles waar en weet dat je die waarnemingen normaal geautomatiseerd tegen elkaar afwoog, waarna je een beslissing nam en vervolgens tot actie overging. Maar het lukt gewoon niet om de verschillende stukjes informatie te interpreteren er ze te ‘verschuiven’, waardoor je hoofd vastloopt én je ook letterlijk stil komt te staan.
Die hersencellen lijken geen signalen meer uit te wisselen. Het is alsof de tijdelijke opslag in het werkgeheugen is geblokkeerd. Daar zou je normaal steeds stukjes informatie in ‘wegzetten’, zodat je de losse stukjes informatie heel snel heen en weer kan schuiven om die tegen elkaar af te wegen …
Rijdt je man 7 september nog wel mee? Ik vraag me overigens af of je niet beter kunt uitzoeken óf ze dit wel van je kunnen vragen. Keek net op internet en zag daar staan dat het in bepaalde gevallen onredelijk is om te eisen dat een zieke werknemer naar de bedrijfsarts reist en dat daar dan een andere oplossing voor moet worden geregeld. Het is juist met post-covid absurd dat ze je willen helpen, maar je daarvoor dan wel precies laten doen wat je nou nét niet moet doen.
Mijn man gaat nog steeds mee gelukkig. Zijn werk heeft hem helemaal vrijgehouden. Hij mocht van mij vertelen wat er speelt, want het heeft uiteraard ook invloed op hem.
Ik heb morgen op kantoor 1 op 1 koffie drinken met mijn eigen leidinggevende (die is terug van 3 weken vakantie) en dan ga ik er wel wat van zeggen inderdaad. Ik ga ook voorzichtig proberen aan te kaarten dat ik van mezelf een open boek ben en openheid belangrijk vind, anders kunnen ze me ooit met reintegreren ook niet helpen, maar dat ik wel moeite begin te hebben met alle vragen die volgen die ze eigenlijk niet mogen stellen. Alleen dat scenario speelt zich nu al dagen als een herhalende plaat af in gedachten (piekeren wordt het). Kost zoveel energie die grenzen, energie die ik eigenlijk niet heb. Ik weet nu eigenlijk al als ik daar morgen zit, ik het niet durf te zeggen.
Ik denk zelf, als ik kijk naar het vorige telefonische consult, dat de bedrijfsarts er toen vanuit is gegaan dat het herstel door zou zetten. Er was toen sprake van: "pril herstel dat nog aan stevigheid moet winnen".
Dat het een week later als een kaartenhuis in elkaar stortte heeft de beste man nooit meegekregen. Ik kan hem niet rechtstreeks bereiken. Alles gaat via een of andere casemanager en het antwoord van de casemanager is: u heeft al een consult op 7-9, dan kunt u alles bespreken. Ik mag niets doorgeven aan de arts of in uw dossier plaatsen, want avg"
**Schiet mij maar lek* wat heeft die casemanager dan voor toegevoegde waarde??
Datzelfde denk ik ook van de koffiebezoeken. Die zijn ook op wekelijks gezet met in de brief dat prille herstel. Ik denk dat ik de energie en de dagpunten dke ik maandag krijg, beter aan andere dingen kan besteden voorlopig. Ik wil eigenlijk terug naar: ik kom langs als het gaat, maar geen vaste frequentie en als het me aan energie niet onnodig belast.
Sowieso ga ik op de rem trappen. Die lijsten van de ego laten iets zien wat ik niet wilde zien denk ik; op de dag van de fysio zelf lijkt het wel te gaan, hoewel de rest van de dag dan ook laag is. Maar sinds ik fysio en ergo heb sinds 2 weken, daalt mijn energie gestaag naar beneden. Op goede dagen begon ik rond de 22, daarna 20, toen 18. Slechte dagen 15, 14, 11 en gister zelfs 8. Gister als een zombie op de bank gezeten, te moe om te eten. Vandaag voor het eerst sinds weken weer zittend gaan douchen zelfs. Gister veel geslapen en gerust, maar zo voelt het niet. Energie lekt weg, maar het laadt bijna niet op.
De laagste punten liggen allemaal op de dagen na fysio en ergo; dat laten die lijsten wel mooi zien. Ik denk dat de afgelopen 2 weken teveel gevergd hebben.
Sinds een paar dagen heb ik opeens verhoging na inspanning (aankleden en haren doen is al genoeg) en gister zelfs koorts na een kort ritje naar de apotheek. Weer beenpijn terug naar maximaal. Ik heb geen moment gedacht aan overbelasting, tot de huisarts dit eergisteren liet vallen (meerdere negatieve zelftesten en verder ook niet ziek).
Tot aan mijn vrije week (wat eigenlijk de vakantie zou zijn die we maar hebben geannuleerd) terug naar 1× fysio.
Volgende week 1 x ergo en die monsterrit naar de bedrijfsarts...alle fysio die week afgezegd. Denk dat die 2 het uiterste vergen al.
Dit hele gebeuren merk ik sowieso dat ik tegen mijn grenzen aanloop vwb assertiviteit en grenzen aangeven. Ik was daar al geen ster in, maar als ik zo uit balans ben al helemaal niet.
Heb zelf nooit met zo’n puntensysteem gewerkt, dus net even een filmpje bekeken waarin iemand daarover vertelt. Wel goed dat je daarmee een concreet beeld krijgt van wat er met je energie gebeurt. Vroeg me af of je het nadenken en piekeren ook punten laat kosten?
Dat gesprek met je leidinggevende: is het een optie om voor jezelf te besluiten wat het belangrijkste punt is waarvan je wil dat daar iets mee gebeurt, zodat je je vooral daarop kunt richten? Een soort hoofddoel stellen zeg maar …
Maar ik kan eerlijk gezegd niet goed inschatten of dat wel reëel is, omdat de situatie met mijn werk heel anders was, ze hebben mij bijna alle ruimte gegeven. Alleen voelde ik bij mezelf na een tijdje echt een soort omslag. Sommige dingen waren simpelweg geen optie meer om te doen, omdat ik het niet meer kon of omdat ik er van in de prak zou komen te liggen. Het voelde niet meer als een keuze, maar als noodzaak om assertief ‘nee’ te zeggen, of aan te geven dat ik bepaalde dingen niet ging doen. Dat deed ik voorheen zelden (vooral omdat ik het voorheen juist leuk vond om van alles te kunnen en te doen).
De klachten en de constatering van de huisarts van overbelasting: eye-opener ook weer denk ik? Toch fijn als iemand met je meekijkt. Wel een ding ook: signalen van het lichaam niet goed herkennen. Het zal me niet verbazen als blijkt dat mensen die daar niet goed in zijn, ook meer kans hebben op post-covid.
Groet, Sami
Nadenken en piekeren punten...dat doe ik de hele dag door ? Dat zou niet goedkomen denk ik ?
Voor corona trouwens ook wel hoor. In het verleden natuurlijk ook niet helemaal voor niets burnout geweest en bijna burnout nummer 2 nog geen 2 jaar later. (Combi ziekte, overlijdens achter elkaar, persoonskenmerken, maar ook wel de prestatieculruur die toen gold. Gewoon een combi van heel veel toen te lang achter elkaar). Ik weet er normaal, met de goede begeleiding die ik destijds heb gehad vanuit mijn vorige werkgever, ook wel goed mee om te gaan. Bewuste piekermomenten en trucjes om het te stoppen, bewust ontspannen, etc, etc. Alleen nu lukt het even niet zo goed. Komt wel weer. Na consult bedrijfsarts is het waarschijlijk over, tot het volgende consult. Sommige kenmerken en trekken van jezelf verander je gewoon niet zo makkelijk (meer). Dit hoort ook wel een beetje bij mij. Ik heb de meditatie app maar weer opgetrommeld. ;)
Dat puntensysteem geeft wel inzicht, maar ik vraag me wel af hoe dat met terugvallen gaat. Want je mag dezelfde activiteit niet de ene dag zwaar en de andere dag als licht bestempelen, maar dat is natuurlijk wel een beetje de realiteit. Een week geleden stond ik onder de douche mijn haren te wassen, kon ik ook de douche nog drogen daarna en mijn haar föhnen. Activiteit licht. De laatste dagen zit ik weer onder de douche en laat ik de rest maar zitten en plof ik na de douche eerst op de bank voordat de dag uberhaupt weer verder gaat. Dus zwaar...Hopelijk wordt dat volgende week iets duidelijker, want.die vat ik nog niet helemaal.
Op zich krijg ik wel alle ruimte om te herstellen. Althans, de afgelopen periode. Geen idee hoe het verder gaat natuurlijk, maar ik heb echt niks te klagen wat dat betreft. Alleen nu hey slechter gaat dan tijdens het vorige consult, vallen en ervaar ik dingen anders en belemmeren ze naar mijn idee herstel. Het zou dan fijn zijn als je gewoon de bedrijfsarts zou kunnen contacten.
We zijn een kleine organisatie, groeiende, maar met een team van 15 man wel 3 landurige long-covid gevallen, waarvan 2 nog uit de eerste golf. Ik ben nu nummer 3, waarvan 1 contract inmiddels niet verlengd. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen; ze stellen teveel vragen die ze niet mogen vragen, maar aan de andere kant denk ik ook dat zij ruimte voelen om dat te doen, omdat ik volledig open ben en die ruimte, teveel geef. Ik wil het er alleen niet iedere week, week in week uit over hebben. Ook wil ik niet door een leidinggevende op bepaalde behandelingen aangestuurd worden, want automatisch ga je dan vertellen, terwijl het ze eigenlijk niets aan gaat. Met de ergo, met de fysio, met vrienden, met familie, mijn man en dan ook weer met het werk. Ik begin me zo'n langspeelplaat te voelen met een kras erop die bliift hangen. Er veranderd namelijk niet zo heel veel meer op het moment. Alles gaat alleen nog maar over mijn corona-klachten, ik heb geen corona of long-covid...ik ben het zowat inmiddels. Dat wil ik doorbreken, ook voor mezelf, zonder op tenen te trappen zeg maar. (Ik ben een Hagenees en hier ij de Betuwe waar ik inmiddels woon en werk, heeft men ehm, heel erg moeite met mijn rechtstreeksheid en directheid zegmaar.
Ik vind het lastig. Aan de ene kant ben ik graag zo open mogelijk. Dan kan ik straks ook aangeven wat ik nodig heb en snappen ze ook waarom. Aan de andere kant zal het niet de eerste keer zijn dat ik mezelf net die openheid in de vibgers snij zegmaar.?
Ik heb voor mezelf in ieder geval opgeschreven voor morgen, dat ik duidelijkheid wil over de rol van de casemanager en waarom ik geen tussentijds contact met de bedrijfsarts kan hebben. Volgens mij moet ik veranderingen ook doorgeven, maar vervolgens doen ze er niks mee naar de arts vanwege de avg...leuk cirkeltje.
Als tweede wil ik aangeven dat ik best begrijp dat ik langs een bedrijfsarts moet, maar dat ik in de huidige situatie niet zo goed begrijp dat ik naar een locatie op minimaal een uur rijden enkele reis moet. In de ochtend eigenlijk 1,5 uur, want spits. In de brief staat ook nog eens dat er niemand mee mag komen en dat ik alleen moet komen?! Na dat uur meerijden is mijn energie op, ik ga dat gesprek niet meer normaal kunnen voeren. Bovendien denk ik, weet ik eigenlijk zeker, dat ik er na dat bezoek weer 2,5 dag uit lig ongeveer met hoe het nu gaat. Als ze willen dan ga ik uiteraard, maar anders liever op een andere manier.
En dan is het kwartier, a maximaal een half uur wel op denk ik morgen ?
Weet je wat ik zo lastig vind: ik ken mijn lijf en mijn reacties ontzettend goed. Maar dan heb ik het wel over vóór corona. Ik heb dat mentaal en fysiek in 2013/2014 in dat burnout traject wel geleerd en ben veel toe blijven passen gedurende de jaren. Dan waren de reacties er meteen. Natuurlijk heb ik ze jaren genegeerd, maar ik heb wel geleerd om weer 1 met mijn lichaam en geest te worden uiteindelijk. Als ik dat doortrek naar mijn herstel en de complicaties na de gastric bypass in 2019/2020, waardoor ik er bijna een jaar heb uitgelegen en nog een tweede operatie heb moeten ondergaan; grens was grens en die voelde ik meteen en daar handelde ik naar. Ik heb wel geleerd om altijd maar door te gaan, maar als je daar 1 keer goed en een tweede keer de bijna rekening van krijgt, ga je het wel leren. Het klinkt cliche, maar die burnout en de weg naar herstel zijn toen echt een cadeautje geweest.
Dit voel ik echter niet. De eerste 6 weken waren de grenzen duidelijk. Lopen deed pijn, praten was benauwd, nog meer praten was hoesten en benauwd. Ik stond na 3 traptreden te hijgen, hoge koorts, etc. Het lijf zei stop en ik stopte. Moe was slapen, etc. Na die 6 weken is het constant achteraf, eigenlijk toen ook beetje bij beetje de cognitieve dingen erbij kwamen. De signalen komen niet door op het moment. Ook niet vlak daarna. Vaak ook niet eens dezelfde dag. Op een dag zelf is er vaak niets aan de hand, het komt de dagen daarna. Alleen nu dan de verhoging en de koorts, die zijn duidelijk. (Ik had alleen heen idee dat dit door overbelasting kon, dus heb het ook niet uitgelegd als mogelijke long-covid klacht.
Nu zijn de grenzen wel weer meteen duidelijkbde afgelopen dagen, maar dan ben je dus eigenlijk al lang en breed dagen, of misschien 2 weken die grens over gegaan. Ik ken mijn lijf niet meer, maar dat hebben velen lees ik wel. Nu goed, met ergo zal dat hopelijk steeds ietsje beter gaan!
Ik heb hem gewoon gemaild daarstraks met wat ik morgen wil bespreken. Kan ik het niet vergeten en kan hij vast wat dingen uitzoeken ?
Ben erg benieuwd hoe het is gegaan. Slim om die mail vast te sturen! Is het gelukt om duidelijk te maken wat je nodig hebt?
Het is beter gegaan dan verwacht. Hij gaf zowaar zelf aan dat hij weet dat hij weleens teveel vraagt. Meteen bij het gesprek al. Zal hij stiekem hier lezen ??
Ik heb in ieder geval meer duidelijkheid over de casemanager en zijn rol. Ik heb een mailadres gehad waar ik wel medische zaken naartoe kan sturen, zodat het bij de bedrijfsarts terecht komt. Want de bedrijfsarts weet nu nog steeds niet beter dan na het laatste consult aldus de brief: 'pril herstel, verwachting is dat dit de komende 6 weken doorzet'. Dat deed en doet het dus niet.
Ik moet helaas wel naar Breda voor het consult. Nu maar hopen dat die dag het OV en de NS niet staken, dan kan ik beter een hotelletje boeken volgens mij ? Volgens leiding moest ik bij bedrijfsarts aangeven dat het te zwaar is, ik denk dat hij bepaalde dingen zelf niet voldoende weet (alleen werkgever kan er immers voor zorgen dat het een andere afspraak wordt, maar dat heb ik even gelaten. Ik zal het daar wel melden.
Ik heb spontaan besloten toen ik er was, mijn leidinggevende mee te nemen in de ingevulde lijsten, mijn energie en hoe dat weglekt en maar langzaam oplaadt. Hoe het de laatste weken steeds minder word en uitgelegd dat de terugval soms dagen later is, waardoor de grens op de dag zelf aanvoelen niet zoveel zin heeft. En dat de ergo dus het basisniveau gaat bepalen en dat dit hopelijk gaat zorgen voor minder op en neer en langzaam de weg naar herstel. Ik denk toch dat ze daardoor beter snappen hoe het met mij gaat, zodat ze me tzt ook beter kunnen begeleiden met reintegreren. Hij waardeerde het wel dat ik dit zo heb gedaan en had respect voor de manier waarop ik vat probeerde te krijgen.
Thuis na de afspraak wel weer koorts, dat dan weer wel ?
Werkbezoeken ook aangegeven dat het me voor nu te zwaar wordt. Iets met ik heb 16 lepeltjes per dag, werkbezoek zijn er al 7. Dan moet ik nog eten, dat zijn ook 2 of 3 lepels per keer. Etc. Ik denk dat de bedrijfsarts het hier mee eens zal zijn. Vooral omdat de lijsten nu duidelijk laten zien dat de afgelopen 2 weken, met alle herstelzorg die er nu is plus werk, zorgen voor afglijden in energie en terugval naar neer lichamelijke en zwaardere cognitieve klachten.
Maar goed, nu kijken hoe de bedrijfsarts erin staat uiteraard.
Kortom, gesprek was goed. Nu de rest nog.
Maandag eerst de ergotherapeut. Ben wel benieuwd wat zij zegt van de afgelopen 2 weken en de de dalende lijn. En dan woensdag de monsterrit naar Breda en die week even geen fysio. Kijken of ik weer een meer stijgende lijn omhoog kan krijgen.
Jaarlijks groot bloedonderzoek voor de gastric bypass is 2 maanden vervroegd. Even zeker weten dat er daar niks zit aan tekorten e.d. wat mogelijk ook een en ander kan verklaren. Ijzeropname is een groot probleem. Als dat onderuit is gegaan helpt dat niet en heb best eenzijdig gegeten de afgelopen maanden. Ze zullen wss niets vinden, maar dan weten we het in ieder geval zeker.
Klinkt alsof je meer de richting begint te vinden naar een pad dat beter werkt voor je gezondheid.
Zat nog te denken over het niet herkennen van signalen van het lichaam. Je gaf eerder aan dat je je lijf en de reacties juist wel goed kende voor corona, maar dat je nu pas veel later merkt dat er toch sprake was van overbelasting. Maar kan het zijn dat er nu andere, subtielere, signalen zijn die relatief niet erg belemmerend zijn, maar waarvan je nog niet doorhebt dat die mogelijk een signaal zijn?
In de beginmaanden had ik, net als jij, lichaamsreacties die acuut voor problemen zorgden bij wat ik wilde doen. Maanden later was dat verminderd en functioneerde mijn lijf stukken beter, maar kwam ik er door fysiotherapie achter dat er eigenlijk twee klachten waren die acuut bij mij opspeelden als ik teveel deed: tintelingen in mijn onderarmen/handen en een verzadigd drukgevoel op mijn hoofd.
Voordat ik doorhad dat dat voor mij signalen waren om af te remmen, negeerde ik die klachten eigenlijk. Ze belemmerden me namelijk niet echt bij wat ik deed. Ik ging dan door, want ‘hey, zolang ik nog dingen gedaan krijg, is er niks aan de hand’. ? Dus ik stopte pas als dingen niet meer lukten en het nutteloos was om door te gaan. Bijvoorbeeld als de tintelingen veranderd waren in krachtverlies en stramheid in mijn handen en armen waardoor die trilden. Fijne motorische bewegingen lukten dan niet meer; kon dan geen dingen meer vastpakken, tillen of manipuleren. Ik moest dan wel stoppen, want mijn lichaam weigerde het ‘gewoon’. (Moet nu eigenlijk om mezelf lachen: waar was ik in godsnaam mee bezig?) ?
Zo was het toenemende verzadigde drukgevoel op mijn hoofd de voorbode van draaierigheid en cognitieve vertraging. Op dit moment is dat nog steeds het signaal waar ik het meest op moet letten, al voelt het wel anders, het voelt nu als een soort samenknijpgevoel in het midden bovenop mijn hersens.
De minder subtiele signalen waren bij mij lange tijd de hartkloppingen en de te hoge ademhaling. Eigenlijk deden die zich eerst continu voor bij elk beetje belasting. Inmiddels zijn dat reacties die soms weer opspelen na langdurigere belasting (wat dan dus toch overbelasting was).
Ben overigens ook benieuwd wat er woensdag met het verkeer rond Utrecht gebeurt. Als mensen niet massaal thuis gaan werken, wordt het volgens mij chaos op de wegen in het midden van het land …
Exact mijn angst! Want dat is nu precies waar wij wonen en vanaf het midden moeten we naar Breda ?♀️ Ik ben maar gestopt met me drukmaken erom, want ze willen hoe dan ook dat ik erheen ga.
Dat ik de signalen nog niet herken zou heel goed kunnen, maar eigenlijk wisselt dat ook. Als ik veel moet praten, bij de ergo, of zoals van de week met mijn leidinggevende, dan begint na een kwartier de benauwdheid en kortademigheid op te komen. Die herken ik. De hoofdpijn en duizeligheid die veel erger worden na bijvoorbeeld overprikkeling, of als ik echt moe begin te worden, ook die herkenbik. Maar eigenlijk ben voor mijn gevoel dan al op de grens, of eroverheen. Wat eraan voorafgaat herken ik niet, of niet genoeg. Nu ik weet dat verhoging en koorts ook een teken zijnn herken ik die ook, maar ook dat is achetraf.
...op echt "goede" dagen, geeft mijn lijf helemaal niks aan op de dag zelf (fysiek en cognitief niet). Dan is het net of alles weer "normaal" is. Zo'n dag heb ik ongeveer 1 keer per week. Vervolgens lig ik dan echt de dagen daarna in de kreukels. Terwijl ik op zo'n dag niet heel veel meer doe, maar uiteraard wel meer dan op slechte dagen.
Ik krijg er geen vat op. Alleen de laatste, nu 1,5 week, was alles echt overduidelijk geloof ik.
Hartkloppingen is lastig. Die heb ik de hele dag na al mijn eetmomenten, gemiddeld binnen 15 min tot 2 uur na iedere maaltijd vanwege het dumpingsyndroom. Dat maakt het ook lastiger, er lopen veel dingen door elkaar. Rusthartslag is wel veel hoger dan voor corona, maar begint wel lager te worden na dingen als de trap oplopen. Dus daar merk ik wel een kleine verbetering (al was dat de laatste dagen ook weer niet zo).
Ooit zal ik vast het wiel uitvinden :-)
Bedrijfsarts is ziek, consult is afgezegd. Meteen maar in de pen geklommen om aan te geven dat het te belastend is. Eindelijk een video consult gekregen, over 2 weken. Wel helaas een voor mij onbekende arts. En multitasken wordt ook een ding: videobellen, bestanden uitwisselen en versturen...interessant! ???
Groot voordeel van online is dat je daarna niet ook nog jezelf bijeen hoeft te houden voor de terugreis en meteen rust kan pakken. Scheelt een hoop energie.
Het technische en organisatorische stukje van online is goed vooraf voor te bereiden, scheelt een hoop stress. Bestanden en informatie die je nodig hebt vooraf een keer apart zetten op een makkelijk te vinden plek. Indien nodig het programma waarmee je gaat communiceren een keer vooraf testen en op de dag zelf alles ruim op tijd aanzetten en je zitplek comfortabel inrichten met een drankje erbij. Komt goed! :-)
Zag dat je bij het onderwerp over Omikron het hier ook over hebt. Zal daar meelezen, hoef je niet alles dubbel te communiceren. ?
Ik heb het anders opgelost, medisch secretariaat gemaild of ik de medische stukken vooraf in kan dienen, samen met dagverhaal en wat gaat goed en wat niet. Heb daar ook alsnog een status update naartoe gemaild. Want het is een waarnemend arts. In de vorige brief staat herstel, maar dat is niet aan de orde nu. Ik heb liever dat ze vooraf op de hoogte zijn. Mijn eigen bedrijfsarts handelt volgens de nieuwe richtlijnen voor covid voor bedrijfsartsen, maar ik hoor, zie en lees genoeg waarbij dit helaas nog niet het geval is. Eigen arts weet ik waar hij voor staat, dat weet ik van deze niet.
Dus ik stuur van de week alvast alles in, dan hoef ik daar tijdens het videobellen niet meer over te stressen ???
Vandaag mijn basis dagpunten uitgevoerd die ik gister heb gekregen....12 maar....erg weinig, nog neer rusten, beter verdelen; maar ik heb niet dat pieken en dalen vandaag. Dus qua punten lijkt de ergo helaas goed te zitten. Ze is lager gaan zitten omdat er tussen mijn beste en slechtste dag 14 punten zat. Dus ze kon niet middelen. Vooral gekeken naar wat bepaalde zwaardere activiteiten doen en daar is ze op gaan zitten..dat nu 1,5 week proberen en dan kijken of we goed zitten.