Ik ben woensdag 16 januari positief getest. Niet echt hoge koorts gehad, schommelde vooral rond 37,5, soms wat hoger of wat lager.
Ik heb mij ontzettend veel zorgen gemaakt en stress gehad. Lichamelijk vooral veel last gehad van mijn bovenrug, hoesten, soms wat keelpijn en spierpijn in mijn lijf en moe.
ik heb het idee dat ik wel wat aan het opknappen ben maar waar ik nu vooral last van heb is een vreselijk opgejaagd gevoel en hartkloppingen. Mijn saturatie is altijd goed (99 of 100%), ook al een paar keer bij de huisarts geweest voor controles en die zijn ook goed (geen hoge bloeddruk of extreem hoge hartslag).
heb ook nog een longfoto gehad afgelopen maandag en dat zag er ook allemaal goed uit.
maar dat opgejaagde gevoel en hartkloppingen word ik echt gek van. Herkent iemand zich hierin? Ik krijg volgende week nog een 24-uurs ecg maar dat is vooral omdat ik dat wil.
ik ben verder een jonge vrouw van 35, heb mijn vaccinaties gehad.
wil me zo graag weer de oude voelen…..
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Bij mij was dit ook de voornaamste restklacht. Met heel veel rust, accupunctuur en osteopathie is dit uiteindelijk weer weggegaan.
Sterkte. Ik weet hoe naar het voelt. Alsof je compleet vervreemd bent van je eigen lijf.
Wel fijn dat je zo serieus genomen wordt door je huisarts. Bij mij deed deze niets met de klachten.
Wat mij erg heeft geholpen is dit artikel:
https://www.merem.nl/nieuws/onwillekeurig-zenuwstelsel-is-ontregeld.htm
Bedankt voor je reactie Jozefien. Het is echt een naar gevoel idd. Heb daardoor veel angst gekregen alsof ik elk moment dood neer kan vallen. Zo stom. Ik probeer wel dingen te ondernemen, want alleen maar op de bank zitten raak ik juist onrustig van. Accupuntuur is ook nog wel een idee idd.
super vervelend voor jou dat de huisarts je niet serieus heeft genomen!
Hey, zo te lezen hebben we ongeveer hetzelfde verloop van de ziekte gehad en hebben we nu ook dezelfde rest klachten :). Dat opgejaagde gevoel in de borst is een heel vreemd fenomeen en moeilijk uit te leggen aan mensen.
Ik dacht ook constant dat ik elk moment een hartaanval zou krijgen en slapen op een slechte dag is echt HEEL oncomfortabel op z'n minst.. geen positie is dan goed en lig te draaien en te kreunen.
Het vervelende is ook dat ik dagen nergens last van kan hebben en het dan ineens weer terug komt.. ik ben inmiddels 6 weken verder sinds begin en sinds deze week is het weer terug in z'n volledigheid.. alleen nu met een iets meer soort branderig gevoel in de borst en rug in plaats van een overwegende druk.
Het gekke is dat ik totaal geen pijn in m'n longen ervaar met ademen of dat ik snel buiten adem ben ofzo voor m'n gevoel kan ik zo 5km rennen.. ik kan niet plaatsen waar het probleem zit en of wat het veroorzaakt, de dokter begin ik niet aan die wuiven het altijd weg en 9 van de 10 keer is er niks te vinden met de standaard apparatuur die je zelf ook al noemt. Heb maar zo'n fitness horloge gekocht om zelf hartslag en saturatie enzo in de gaten te houden, niet echt super accuraat natuurlijk maar als er grote afwijkingen zijn zie je dat wel..
Sterkte ermee in ieder geval, we gaan het nodig hebben want uitzitten en hopen dat het vanzelf over gaat is de enige optie denk ik.
Goedemorgen DrManhatten (grappige naam ;))
dat branderige gevoel op de borst en rug herken ik! Dat heb ik ook sinds gister en ik ben nu ook bijna 6 weken verder. Heel apart dat zoiets dan ineens op komt zetten. Ik heb thuis ook een horloge die mijn hartslag kan meten maar die doe ik nu bewust niet om, want kan daar dan ook weer obsessief mee omgaan haha…. Of van in de stress raken.
mij hoop dat die hartoverslagen en vage gevoel in het hoofd snel wegtrekken! Maar denk dat het vooral komt door bewust en onbewust verkeerd ademhalen en dat je zenuwstelsel helemaal in de war is.
Mis echt mijn leven voor de Corona, waar ik lekker kon fietsen, werken, mijn modellenwerk kan doen en met mijn kids leuke dingen kan doen.
Dat obsessieve kan ook positief uitpakken als je geconfronteerd wordt met het feit dat je hartslagen in zowel goeie tijden als slechte tijden redelijk gelijk/stabiel zijn.. ik heb een week dat ding gedragen nu en merk geen vreemde afwijkingen.. dus ben redelijk gerust gesteld kwa "hart gebied" zeg maar ;)
Wat het dan wel is ? Geen idee.. sowieso schade aan de longen denk ik, er is verder echt geen touw aan vast te knopen. Klachten lopen zover uiteen tegenwoordig, van borst tot oksels, naar rug of een "slapende arm".. soms alles tegelijk of een combinatie.
Wachten en hopen is het enige medicijn denk ik, en al die verhalen dat het 6-12 maanden kan duren of zelfs nooit over gaat die negeren we maar gewoon :)
Ja, want als dit nog maanden of een jaar gaat duren, zou ik echt verschrikkelijk vinden! Ik merk dat ademhaling ook veel doet en daar probeer ik wel op te letten en oefeningen te doen.
naja….. ik weet het ook niet. Hoop dat we allemaal snel de oude zijn.
Goedemiddag,
Heb afgelopen dinsdag 22e een positieve testuitslag gehad. Ben een stresskip :) paniek, hyperventilatie nu ben ik dus heel erg bang dat mijn saturatie niet goed is, on danks alle andere klachten die hier al benoemd zijn. Heb ook COPD arts is gisteren geweest toen was de saturatie 96.
Hoe kom ik van die angst af
Hey Annie,
Ik heb zelf een saturatiemeter gekocht. Heel fijn en geeft ook rust als ik zie dat mijn zuurstof goed is.
gr
Hoi Lientje,
Toen ik je titel las wist ik meteen, dat is exact hoe ik beschreef aan mijn omgeving wat mijn (hoofd)klacht was die ik overhield aan corona. Ik voel met constant alsof ik opgejaagd ben of mijn lijf onder spanning staat.
Mijn acute fase van de ziekte, ben er zelf 39, was 23 januari en helemaal in lijn met wat jij schrijft. Verhoging tot lichte koorts, veel spierpijn, hoofdpijn en een 24u in bed gestoken. Na 2 dagen ging het al veel beter en had ik het gevoel dat het achter de rug zou zijn. Toen ik echter terug de draad wilde oppikken merkte ik dat ik toch niet de oude was. Hetgene wat ik permanent heb sindsdien zijn hartkloppingen, dus ik voel mijn hartslag altijd. Mijn hart klopt niet (te) snel of traag, mijn bloeddruk is goed, maar ik voel het gebons de hele dag. Op mindere dagen meer als andere en zeker als ik lig. Ik had een saturatiemeter gekocht en bloeddrukmeter, welke beide normale waarden aangaven. Mijn hart is ondertussen van naderbij onderzocht en kreeg een 10/10 van de cardioloog. DIt is uiteraard goed om te weten en geruststellend, echter gaat het gebons niet weg.
Mijn longen zelf heb ik niet direct last van maar de benauwdheid in de borst en de pijn tussen de schouderbladen is er wel al een paar keer geweest. Mijn lijkt het eerder aan het middenrif of allerlei spiertjes te liggen dan die lijken op te spannen wat dan die pijn geeft. Als ik dan een ademhalingsoefening doe helpt dat zeker wel. Zeker het activeren van de nervus vagus met lange uitademingen brengt dan veel rust. Dat is jammer genoeg wel niet iets wat je zo maar in de supermarkt kan doen dus ja...
Verder heb ik ook dus ook dat gejaagd gevoel door heel mijn lijf. Net of mijn spieren constant lichtjes gespannen staan. Hierdoor dus een constant gevoel van vermoeide spieren, zeker in benen en armen merk ik dat als ik tracht te sporten of dergelijke. Voor corona was ik aan het trainen voor een marathon dus met mijn conditie zat het wel snor. Echter het terug oppakken van lopen gaat zeer moeizaam en is een schim van vroeger. Ik kan mijn vroegere afstanden of intensiteit nog wel doen. Wel met moeite. Maar daarna betaal ik er de prijs voor en binnen de 12u lig ik op de bank en is mijn heel lichaam van slag. Verder heb ik ook de wel vaker genoemde brainfog. Dus moeilijker concentreren en minder helderheid in mijn hoofd. Ik heb daarom ook besloten om 6 weken verlof te nemen maar na 2 weken stel ik helaas vast dat er zo goed als niks verbetert is.
Dit zou allemaal niet zo erg zijn als ik alleen stond in het leven. Maar met een prachtige vrouw en 2 jonge dochtertjes is dit echt zo een impact op ons leven en heb ik veel moeite om op een normale manier te functioneren. Ik voel me heel schuldig dat ik hun "tekort kom" terwijl ik net voor hun moet voorzien.
Gelukkig is mijn HA wel open voor verschillende pistes te proberen. Indien 1 van die zaken op iets uitdraait laat ik dat zeker weten.
Voorlopig probeer ik sowieso mijn dagelijkse beweging te houden. Gezond te eten en wat supplementen op voorstel van de HA. Andere zaken als accupunctuur ben ik stilletjes aan aan het overwegen. Na 2 maanden van dit alles denk ik dan van baat het niet dan schaadt het niet.
Veel geluk.
Michel
Inmiddels ben ik bijna een jaar onderweg en gelukkig een eind op weg in mijn herstel.
Aanvankelijk was mijn aller naarste klacht de eerste maanden het opgejaagde gevoel. Hier heeft bij mij osteopathie en accupunctuur echt goed bij geholpen. Naast veel rust, yoga nidra (via app insight timer) en rustig wandelen met een lage hartslag en stress vermijden. Niet je grenzen opzoeken maar eronder blijven
Sterkte, het is een naar gevoel maar het gaat over! Houd dat vertrouwen!
Mij gaf het artikel over het ontegelde zenuwstelsel na covid veel inzicht van revalidatie arts Paulien Goossens
Hallo Jozefien,
mag ik zo vrij zijn om een vraag te stellen? Ongeveer 2 maand geleden heb ik Corona gehad. Niets ernstigs, wel flink verkouden en vooral mijn holtes heel erg verstopt. Na ongeveer 7 dagen leek het mij prima om de draad weer op te pakken. Toen kwamen de klachten pas echt. Het begon met wat angst en paniek. Vervolgens ben ik gewoon doorgegaan met werken! (Voor de klas als muziekdocent oftewel heel veel prikkels) ik kreeg in de weken die volgden steeds meer last van hersenmist, duizeligheid.(verklaarbaar door ingetrokken trommelvlies) en uiteindelijk heel veel onrust, zenuwachtig gevoel, opgejaagd gevoel met name in rust. Nu 2 maanden verder gaat het soms heel erg goed, en soms ben ik ineens weer terug bij af.
eerlijk gezegd ben ik benieuwd of dit voor jou herkenbaar is is? Of dat er misschien nog andere mensen met deze ervaring zijn?
soms denk ik; was het wel Corona? En geen stress/burn-out, maar voor mijn Corona infectie had ik mijn inziens absoluut geen last van stress! Het zal de Corona wel zijn maar het maakt mij zo onzeker. Herkenbaar?
Hoi Massie,
Ik ben dan wel niet Jozefien maar reageer toch graag op je berichtje.
Het gevoel van spanning herken ik echt heel goed. Ook ik was super stressbestendig voordat ik corona kreeg in september. Nu wordt ik al zenuwachtig van een simpel kapper bezoekje. De spanning giert dan door mijn lijf, hartkloppingen en trillen.
Ik heb hierover ook meer informatie gevraagd in mijn topic herkennen jullie dit. Hier staat wel wat meer informatie in over waar het vandaan zou kunnen komen.
Je gevoel van twijfel herken ik ook. Regelmatig schiet er door mij heen "maak ik het mezelf niet wijs?" Vooral op momenten dat het redelijk oké gaat overspoelt dit gevoel mij. Ik heb bijvoorbeeld enorm veel moeite met het idee om weer naar kantoor te gaan (hectische baan, veel drukte in mijn herstel ben ik nog niet zover dat ik dat weer aan kan). En dan denk ik weer "heb ik niet gewoon een burn out" of "misschien heb ik altijd al wel een angststoornis gehad". Nou zo kan ik nog wel even doorgaan.... nooit mentale klachten gehad, voor de corona nog nooit mijn huisarts gezien.Je hoofd kan gekke dingen met je doen.
Mijn ademhaling is helemaal ontregeld. Dat zou natuurlijk voor angst kunnen zorgen.
Weet dat we onszelf tekort doen als we gaan twijfelen over wat we voelen. Dit is ons ook maar overkomen en daar kunnen we niks aan doen.
Wauw bedankt voor je reactie. Hoe vervelend ook natuurlijk, maar het is wel fijn om te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde ervaren. Ook ik was altijd wel druk en bezig, maar heb nooit echt stress ervaren. Ik liep mijn corona besmetting wel op in een drukke periode. Wellicht dat zoiets dan toch meespeelt.
hoelang loop jij K met deze klachten, en wat doe je eraan om er vanaf te komen?
Altijd fijn als iemand je klachten herkent. Zeker bij post cocid, want er zijn zoveel verschillende klachten!
Ik kreeg in september 2022 corona, ook in een drukke periode. Er werd verbouwd in ons huis en had eigenlijk geen tijd om ziek te zijn. Het was in de vakantie ook nog eens. Na de vakantie gewoon weer aan het werk gegaan maar dat ging niet, kreeg een paniekaanval.
In het begin heb ik mij vooral gefocust op werk. Ik wou dat dat weer goed ging en daarbij werkte ik dus totaal niet aan mijn herstel. Via de huisart bij een fysiotherapeut terecht gekomen die meerdere long covid patiënten heeft behandeld. Die zei meteen dat als ik wou herstellen het belangrijk is om minder te werken. Als je continue over je grenzen gaat, herstel je niet.
Ik ben dus minder gaan werken. Daarnaast nog niet zo lang geleden de knoop doorgehakt om eerst administratief werk te doen ipv mijn echte werkzaamheden. Dit omdat mijn echte werkzaamheden nu echt nog teveel energie vergen. Merk dat door de acceptatie dat het gewoon even niet lukt mij weer wat meer ruimte heeft gegeven om te herstellen. Want als er geen ruimte is om te herstellen dan zouden de klachten niet overgaan.
Wat Ik verder doe is savonds mijn telefoon weg te leggen (haha dus mijn mobiel stop ik zo in mijn nachtkastje). Niet teveel afleiding meer van de buitenwereld. Ik probeer elke avond te mediteren, merk dat ik erg rustig wordt van yoga nidra. Daarnaast heb ik een boekje waar ik elke avond even in schrijf hoe de dag was. Mijn fysiotherapeut heeft dit aangeraden ook zodat ik kan teruglezen. Het herstel gaat zo langzaam dat je soms denkt dat er geen stijgende lijn in zit maar als ik dan terug lees hoe ik me drie weken geleden voelde dan zit er echt wel verbetering in.
De gedachten en schuldgevoel probeer ik zoveel mogelijk om te buigen.
Vrij recent nog de stressklachten met mijn huisarts besproken. Zoals jij ze ook beschrijft, en hij geeft aan dat het zeer zeker een long covid klacht is. Dus die herkenning geeft mij ook weer wet geruststelling.
Dank voor je berichtje. Ik heb sinds deze week ook maar besloten om minder te gaan werken. Ik merk dat werk mij op dit moment ontzettend veel druk geeft. Deze week ga ik ook voor het eerst op bezoek bij een fysio die gespecialiseerd is in long covid.
Die paniekaanval herken ik heel erg. Daar begon het bij mijn ook mee toen ik weer aan het werk ging na mijn Corona infectie.
Fijn dat jou huisarts wel duidelijk zegt dat het long covid is. Toch fijn dat het een naam heeft. Ook wanneer je iemand moet uitleggen wat er aan de hand is.
zo lastig om niet te weten waar je aan toe bent en vooral hoe lang dit gaat duren.
Massie, hoe gaat het nu met jou? Alles wat jij hier schreef komt helemaal overeen met mijn ervaringen. We doen ook hetzelfde werk. Ik ben heel benieuwd.
Dag Massie en Jo,
Wat bij mij speelt is dat prikkels voorheen geen verlammende stressreactie opwekten. Ik was altijd bezig met verschillende dingen en pikte alle prikkels op, maar kon me prima focussen. Ik wist altijd precies waar ik zelf mee bezig was en wat ik daarna nog wilde doen. Ik anticipeerde op alles en had alle ruimte voor flexibiliteit.
Toen kwam de coronabesmetting. Daar had ik 1 à 2 weken milde klachten van. Daarna dacht ik snel helemaal beter te zijn. Maar de dagen erna kreeg ik een druk in mijn hoofd alsof mijn ogen eruit werden gedrukt en enorme pijn in mijn rug. Daarna ging het mis met mijn hersens. Ik kon helemaal niet meer tegen prikkels. Mijn ademhaling stopte dan acuut en mijn hartslag ging helemaal los. Bij elke verandering van beweging of gedachte sloeg mijn lijf op hol.
Ik denk nu dat de besmetting bij mij een verkeerde afweerreactie heeft opgewekt. Dat heeft iets in het lichaam / de hersens veranderd, waardoor de aanmaak van energie die nodig is voor activiteiten in de hersens, spieren, organen, gewoon álles … niet meer klopt. Doordat die lichaamsdelen wachten op energie, maar die niet komt, probeert het lichaam dan de bloeddruk te verhogen met stresshormoon, zodat je ademhaling versnelt en je hartslag verhoogt.
Gisteren zei een collega tegen me dat ze had gelezen dat mensen met stress, meer kans hebben op long covid. Ik denk dat dat klopt, maar niet per se zoals mensen denken. Ik was namelijk niet overspannen, maar was gewend om met stress te functioneren: ik stond áltijd al aan. Dat is bij mij al zo sinds ik besta. Door postcovid is me duidelijk geworden dat het stressniveau in mijn hersens altijd al hoger is geweest: dat is waardoor ik van jongsaf aan alle prikkels oppikte en altijd overal op wil anticiperen.
In de eerste maanden met long covid, stond ik voor het eerst uit. Heb nog nooit meegemaakt dat ik helemaal geen gedachtes had of niet automatisch associaties had bij alles wat je zoal op een dag tegenkomt. Wát een rust, een en al stilte. Voor mij heel apart.
Inmiddels ben ik 1,5 jaar verder en kan ik weer tegen prikkels. Ook de informatieverwerking, het focussen, nadenken en associëren beginnen steeds meer te functioneren als voor de besmetting. Maar er zit nu een grens aan. Volgens mij was de verwerkingstijd voorheen zo snel, dat ik er gedurende de dag gewoon niet van hoefde bij te komen. Nu moet ik dat wel, want anders komt inderdaad dat stressgevoel met de ingetrokken buik, te hoge ademhaling en de verhoogde hartslag. Gejaagdheid.
Voor mij zit het probleem niet in dat ik gestresst ben in de zin van overspannen, maar dat mijn lichaam niet meer om kan gaan met prikkel- en informatieverwerking. In plaats dat het gedoseerd energie aanlevert voor die verwerking, probeert het dat in turbostand op te wekken. Dit probleem onstaat volgens mij doordat de rust en herstelstand van het zenuwstelsel niet reageert; dat zorgt er ook nog eens voor dat je niet goed herstelt na inspanning/activiteit/stress.
Overigens denk ik wel dat deze problemen je gestresst kunnen maken, doordat het je stressgevoeliger maakt en je frustraties en onzekerheid kunt krijgen van alles waar je hierdoor tegenaanloopt.
Groet, Sami
Hoi allen,
Ik herken het zeker. Zowel het opgejaagde gevoel in rust. Als ook het gaan twijfelen aan jezelf.
Wat betreft het opgejaagde gevoel in rust. Mij is verteld dat mijn batterij stuk is en niet meer goed oplaadt. Op het moment dat je dan rust pakt schiet je lijf in een soort overlevingsstand en gaat zich erg opgejaagd voelen, waardoor je geneigd bent om niet de rust te pakken. Maar je moet er dus doorheen. Wel echt de rust pakken en de echte vermoeidheid gaan voelen. Man toen ik daarmee begon, ik wist niet dat ik nog vermoeider kon worden dan ik al was. Schijnt erbij te horen. Je moet je lichaam dus opnieuw leren om op te laden en daar wordt je dus eerst nog veel vermoeider van. Ik denk dat dat het stukje autonome zenuwstelsel is wellicht waar volgens mij Sami het over had (sorry ik kan niet zo lang onthouden en je kunt bij het typen niet alles teruglezen). Je batterij/ lichaam heeft een reset nodig.
Na een tijdje merkte ik echt wel dat de vermoeidheid iets minder werd. Echter doe je weer iets te veel (want je je voelt je iets beter), dan ben je ook weer zo terug bij af helaas.
En dat twijfelen, echt ik wordt er soms tureluurs van. Als ik dan een 'goede' dag heb en in mijn hoofd de wereld aan kan, denik wat is nou een uurtje dat of dat doen?; dat moet gewoon lukken toch, ik stel me gewoon aan dat het niet lukt. Zou ik dan toch een burn-out hebben? Of teveel stress?
Nou had ik wel een stressvolle baan voordat ik ziek was. Personeelstekort in combinatie met veel drukte. Maar de klachten zijn pas begonnen na de covid-19 besmetting. En ik zit nu al bijna een jaar ziek thuis. Dus nee het is geen burn-out. En als ik dan kijk naar waar ik last van heb... dat zijn mijn lichamelijke klachten. Tis niet dat ik in mijn hoofd niet wil, ik wil heel graag weer aan het werk, maar mijn lijf houdt mij tegen. De hoofdpijn, de hersenmist, de koortsaanvallen etc. als ik ook maar iets teveel doe. Ik bespreek dit soort dingen ook met de Ergo en die zegt dan gelukkig wel altijd. DIT IS LONG COVID. Je moet dit rustig aan doen, niet te snel willen. Dit is geen burn-out. Want je wil wel, maar je lijf werkt je tegen.
En natuurlijk zorgt dit ook voor stress. Want laten we eerlijk zijn als je zolang na moet denken om op een woord te komen, niet meer weet hoe je ergens gekomen bent. Of je wilt iets vertellen tegen je kinderen en je loopt compleet vast omdat je alleen nog maar wartaal uitslaat. Dat is niet NIET relaxed. Maar is dus wel het gevolg van Covid.
groetjes
Marjolein
Massie, jouw verhaal lijkt mijn verhaal! Nu een jaar later. Hoe gaat het nu met jou?
Hoi, ik wil jullie bedanken voor al jullie input en ervaringen. Ik ben ruim twee weken besmet geraakt, dus sta nog aan het begin - bij mij verliep de acute fase ook mild . En nu zit ik helaas met hartkloppingen, opgejaagd gevoel, toch ineens weer koortsig (ondanks negatieve test), soms hersenmist, soms gelukkig een helder hoofd. Ik had ook het 'altijd aan staan' als situatie (drukte van baan, jonge kinderen). Ik baal, want ik heb alle vaccinaties gehad (alleen die laatste tegen omikron niet, dat zou waarschijnlijk wel het verschil gemaakt hebben). Ik weet dat het officieel nog geen long covid is, maar ik ben erg bang dat dit niet zomaar overgaat :( .
Mijn vraag aan jullie: hoe lukt het jullie om totale rust te vinden? Gewoon plat in bed? Dat vind ik nog erg moeilijk.
Hoi Maki,
’Totale rust’ ziet er bij mij zo uit: op bed liggen met een speciaal kussentje over mijn ogen, als er ergens geluid is ook oordoppen. Meestal onder de deken (je wordt kouder). Een minuut of 15-20.
Beginnen met proberen te ademen met buik, niet borst (hand op onderbuik omhoog proberen te duwen bij inademen; buik ontspannen bij uit). Langer uitademen bijv. 8 of 6 tellen) dan inademen (4 of 3 tellen), tussen elke ademhaling korte pauze (1 tel).
Steevast (nog steeds! na 9 maanden!) spring ik op na 5 minuten omdat ik iets urgents moet doen. Dan toch maar gewoon weer liggen. Na 10 minuten nog eens opspringen en toch weer gaan liggen— na 15 minuten is alles rustig: hartslag, ademhaling, gedachten en zie ik niet meer zoveel urgentie… Vanaf dat punt kan ik weer andere dingen gaan doen.
En dan op slechtere dagen of bij opkomst van symptomen elke anderhalf of twee uur herhalen, betere dagen heb ik genoeg aan een keer of twee of drie over de dag verspreid, soms kan ik nu zelfs met kortere rustperiodes toe.
Dankjewel, dat klinkt duidelijk. En jij hebt dus nu negen maanden nog steeds vermoeidheidsklachten, als ik je goed begrijp? Ik kom nu niet verder dan van bed naar bank, de vermoeidheid is zo heftig :(. Opspringen na vijf minuten kan niet eens, al zou ik het willen :-/.
Dag Maki,
Het is maar de vraag of een booster dit zou hebben voorkomen. Heb zelf de indruk dat mensen met bepaalde immuunsystemen er gewoon niet aan ontkomen, doordat de problemen veroorzaakt worden door een overreactie op het spike-eiwit, waarna allerlei andere dingen verkeerd gaan in het lichaam.
Als ik nu in de beginweken zou zitten, zou ik trouwens, met wat ik inmiddels heb voorbij zien komen aan informatie, mijn bloed laten controleren op vitaminetekorten en extra opletten dat ik dagelijks dierlijke producten zou innemen. Dit vanwege eiwitten om spierverlies te beperken en omdat daar vitamine B12 in zit. Daarnaast zou ik vitamine D slikken (in de zomer zou ik gewoon veel buiten gaan zitten).
Ook zou ik opletten dat ik regelmatig licht in beweging kom, om spierverlies te beperken en de bloedsomloop op gang te houden. Zag dat er ook oefeningen zijn die eventueel liggend in bed gedaan kunnen worden.
Verder werkt het voor mij het best om te voorkómen dat ik totale rust nodig heb. Ik raak er namelijk van ontregeld als ik teveel op-en-neer ga qua energie (heb het laatst beschreven bij het onderwerp ‘Hartslag boven de 100 = klachten’ van Jochem23: https://www.postcovidnl.nl/comment/7465#comment-7465).
Goede rust komt bij mij inmiddels eigenlijk neer op ‘stoppen met aanstaan’. Geen prikkels, geen informatie, gewoon alleen maar ‘zijn’. Het helpt dan om een paar minuten ademhalingsoefeningen te doen. Daarmee kun je de ruststand van het zenuwstelsel aanzetten. Het focussen op de ademhaling maakt ook dat je ‘uit je hoofd gaat’. Wandelen kan ook dat effect hebben, maar dat kan natuurlijk alleen als je daar de energie voor hebt.
Maar gelijkmatige rust in stand houden en uit je hoofd gaan is denk ik lastiger als je in een situatie zit waarbij je te maken hebt met anderen. Zeker als die afhankelijk van je zijn, zoals jonge kinderen.
Groet, Sami