Hallo,
Ik ben 25 jaar en in maart 2022 positief getest op Corona. Ik was vooral verkouden en buitengewoon moe, die vermoeidheid is helaas ook niet weggegaan sindsdien. In het begin kon ik niet koken en schoonmaken. Douchen was een dagtaak. Nu zoveel maanden verder gaat het al stukken beter maar bleef het een beetje op hetzelfde niveau. Na een terugval in augustus vond ik het erg lastig om positief te blijven en te geloven dat het goed komt. Ik heb wel periodes gehad dat ik bij enorm heftige vermoeide dagen mij heel neerslachtig voelde.
Sinds een maand loop ik bij de fysio en zij raadde mij het boek ‘je vermoeidheid te lijf’ aan. Hierin wordt de OR-methode uitgebreid uitgelegd. Dit staat voor Opbouw van Reserves. Deze methode helpt om je energie reserves op te bouwen. Het komt erop neer dat je bijvoorbeeld om de twee uur 15 a 20 minuten gaat liggen met je ogen dicht. Je hoeft niet te slapen en het mag niet langer dan 20 minuten zijn. Het doel is dat je uiteindelijk aan het einde van de dag niet helemaal op bent maar wat reserves opbouwt. Je bouwt, zodra het beter gaat, de actieve periode van 2 uur steeds verder op. Dus dan bijvoorbeeld na 2 uur en 15 minuten een dutje van 15-20 minuten. Voordat je je dutje gaat doen noteer je het tijdstip en een cijfer hoe vermoeid je bent. Aan het einde van de week tel je alles bij elkaar op / het aantal uitgevoerde metingen. Zo heb je je week gemiddelde en kan je vooruitgang beter registeren.
ik ben nu drie weken verder en sta positief tegenover de methode. Het gaat beter met mij, ik ga met 10% opbouwen en ben ook niet meer zo neerslachtig geweest. Ik hoop met deze tip ook andere mensen waar vermoeidheid de voornaamste klacht is te helpen! Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik het graag.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi annabelle,
Ik heb het boek ook gelezen. Ik had al wat langer geleden met de ergo een systeem van punten bij activiteit en rust aangeleerd, en was benieuwd of dit wat zou toevoegen. Erg fijn dat het jou helpt natuurlijk!
Ik vond het wat minder behulpzaam. Ik vond dat er een enorme nadruk op de systematisch berekende opbouw wordt gelegd, wat voor sommigen met long covid gewoon niet zal werken. Veel mensen op dit forum vertellen dat ze (net als ikzelf) geen fysiotherapie aankunnen, dan is opbouw van oefeningen gewoon (nog) niet geschikt.
Ook is het beperken van rust tot 20min per keer niet voor iedereen geschikt: ik heb dagen dat de tinnitus/ hoofdpijn/ spierpijnen pas wegtrekken na 30 minuten of meer in een donkere kamer. Ik wil dan liever niet mijn bed uit worden gejaagd door de gedachte dat ik terugval in een patroon van te voorzichtig zijn, opgedaan na jeugdtrauma…
Zoals je ook op dit forum kan lezen is bij veel mensen de ziekte echt grillig: er zit geen rechte lijn in het herstel. Het idee dat je door stapje voor stapje je activiteiten op te bouwen herstelt is heel aantrekkelijk, maar soms moeten mensen ook weer stoppen of opnieuw beginnen. (Dat ligt vast anders voor vermoeidheid bij andere ziektes, zonder inspanningsintolerantie (PEM), die zich uit in symptomen/vermoeidheid na 24 uur of meer). In mijn ervaring met LC is stabiliteit belangrijker dan meer activiteit forceren. Wat te doen bij onbegrijpelijke terugvallen wordt dan ook niet goed verteld, vond ik.
Een ander ding dat ik moeizaam vond in het boek is dus de nadruk op persoonlijke trauma’s. Ik geloof zeker dat dat je persoonlijke geschiedenis een rol speelt bij het omgaan met vermoeidheid en chronische ziekte, maar het enthousiasme waarmee in dit boek psychologisch zelfonderzoek als genezend en noodzakelijk wordt gepresenteerd vind ik zelf wat misplaatst. Alsof de ziekte op één of andere manier bij een (blijkbaar beschadigde / defecte) persoonlijkheid hoort. Alsof we het niet al moeilijk genoeg hebben met steeds uitleggen dat long covid géén burnout, géén PTSS en géén ingebeelde vermoeidheid is! (maar wel: aangetoonde hersenontsteking, bloedklontering, overactief immuunsysteem, persisterend virus…).
Ik begrijp dat het punt van de auteur is dat trauma samenhangt met ontstekingsgevoeligheid e.d. Dat is vast het geval (ze citeert veel onderzoeken) maar daarmee is niet bewezen dat omgekeerd psychologische reflectie genezend zou kunnen werken als die fysieke problemen eenmaal bestaan (daarvoor geeft ze dan ook geen onderzoeksresultaten, behalve anekdotisch, uit haar eigen leven).
Het systeem van rustmomenten en heel langzame opbouw van reserves is natuurlijk wel wat elke ergotherapeut probeert te doen, en lijkt mij ook de essentiële aanpak bij LC— als de specifieke methode uit het boek voor jou werkt, zoveel te beter! Maar die past dus niet helemaal bij mijn ervaring met symptomen en vermoeidheid bij LC.
Hallo annabelle,
Interessant om over jouw ervaringen te lezen met de Opbouw Reserves methode.
Hoe gaat het inmiddels met je? Heeft de stijgende lijn doorgezet zoals je beschrijft, of is zoals ecb hierboven beschrijft het verloop in combinatie met post covid grilliger?
Inmiddels ben ik een tijdje bezig bij de ergo en ook dit boek Vermoeidheid te Lijf aan het lezen. Ik ben halverwege, bij waar de methode ook wordt uitgelegd. Ik weet ook (nog) niet goed wat ik moet met de uitleg over het stressresponssysteem dat door ingrijpende gebeurtenissen of langdurige stress 'afgesteld' wordt op heftige reacties. Deze constante sympatische stand van het autonome zenuwstelsel is juist wat ik ervaar als het belangrijkste symptoom van post covid, iets wat hiervoor niet of veel minder speelde.
Ik vind het heel waardevol de praktische uitleg over rust nemen. Vroeger ontspande ik door te sporten. Wat echt rust nemen is, wist ik dus niet goed toen ik de eerste post covid klachten kreeg. Nu verdeel ik inderdaad rustmomenten over de dag en besteed ik veel aandacht aan goed slapen.