Hoi allemaal. Dit is een ietwat lang en onsamenhangend verhaal. Ik volg dit forum al een behoorlijke tijd maar nog nooit gereageerd. In december 2021 voelde ik me raar. Geen verkoudheid, snotterig, keelpijn of wat dan ook. Ik had wel lamlendige benen, mijn oren deden raar, heel duizelig en raar in mijn hoofd. Savonds toch maar een test gedaan en idd corona. De week daarop nog steeds raar in mijn hoofd en last van oren en oorsuizen dus toch maar effe langs de huisarts. Zij zag dat mijn trommelvlies wat ingetrokken was, maar zij dacht ook dat het een combinatie van dingen was. (Wij zijn een maand voor dat ik corona kreeg ons kind verloren met 40 weken zwangerschap, onverwacht. Heb daar een ontzettende trauma aan overgehouden. 5 maanden later, in mei, gingen wij op familiebezoek naar schotland. 3 dagen nadat wij terug waren, kreeg ik opeens last van overprikkeling. Geluiden zoals bestek in het laadje doen, kwam hard binnen, alsof dingen niet te filteren zijn. Ik ben sinds kort weer vader van een prachtig meisje, en hou zielsveel van haar maar dat gehuil gaat door merg en been. Daarnaast angstaanvallen,paniekaanvallen, naja goed, een beetje hetzelfde als wat ik van meer mensen lees. Ik vraag niet perse om hulp maar voelt toch goed om je hart te luchten:):) bedankt voor het lezen
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat een heftig verhaal, Thomas, het verlies van jullie kindje en wat moedig dat jullie een nieuwe zwangerschap aan hebben gedurfd. Dat moet een spannende tijd zijn geweest. En wat mooi dat daar een klein meisje jullie leven is komen verrijken. En dan kun je daar door overprikkeling niet optimaal van genieten. Dat moet je vast een schuldgevoel bezorgen, ook al kun je er niets aan doen. En ja, angst en paniek horen ook bij Covid, maar is er misschien ook de angst om weer iemand te verliezen? Ik neem aan dat jullie hulp hebben gehad bij het verwerken van jullie verlies. Ik kan je ook geen advies geven, maar daar vraag je ook niet per se om. Even gehoord worden kan soms al heel veel helpen en misschien een knuffel van een lotgenoot. Als 1988 jouw geboortejaar is, dan heb je de leeftijd van mijn zoon, dus ik hoop dat je een knuffel van mij accepteert. En: je hebt iets heel zwaars meegemaakt, ik denk het zwaarste wat een mens kan meemaken en je hebt de moed gehad om verder te gaan met je leven. Dat toont je kracht. Dus hier kom je ook wel doorheen.
Ik hoop dat ik je hiermee een beetje help.
Veel liefs voor jouw gezinnetje.
Bedankt voor je lieve woorden monalisa. Ik hoop ook dat het allemaal weer goed komt. Het heeft voor mij ook niet zo heel veel zin meer om naar de huisarts te gaan omdat ze het toch op de hele heftige gebeurtenis gooit (en misschien heeft ze gelijk) ook al heb ik sinds covid de meest vage klachten al voorbij zien komen. Brain fog (nog steeds af en toe), hitte gevoel in lichaam, dan opeens een warme vinger haha. Maar geen pijn gelukkig. Opgejaagd, nerveus etc etc. Maar het verlies van een kind, en zeker een maand voordat ik corona kreeg heeft uiteraard niet geholpen. Maar ik voel me na jouw bericht toch iets beter. Dank je wel
Fijn dat ik iets voor je heb kunnen betekenen. Ik merk ook wel dat de hulpverlening erg de neiging heeft om alle klachten maar op andere dingen te gooien, we hebben op een gegeven moment allemaal een rugzakje. Ook ik ben mijn zoon kwijtgeraakt, alleen op een andere manier. Maar daardoor moet je zeker corona niet zomaar van tafel vegen als oorzaak van je klachten en dat gebeurt maar al te vaak vind ik. Het is echt een hele nare ziekte met hele nare gevolgen, zeker de hersenmist en de prikkelgevoeligheid. Het is heel belangrijk voor je herstel om serieus genomen te worden. Gelukkig bestaat dit forum, waar we elkaar een beetje kunnen steunen.
Sterkte.