Eerst lees en zie je het in het nieuws. Het lijkt ver weg... maar dan gaat de telefoon en krijg je te horen dat een familielid met spoed opgenomen is op de IC. Weer met beide (rillende) benen op de grond. Het komt nu wel heel dichtbij. Hij ligt aan de beademing en heeft een voorgeschiedenis met hart en vaatziekten. Oei! Na 3 weken vechten voor zijn leven op de IC, komt dan eindelijk goed nieuws! Hij is van de beademing af en is bij bewustzijn. Dan lijkt het snel te gaan, hij mag al snel naar huis bellen en zit al snel weer langs het bed. Een week later werd hij overgeplaatst naar een revalidatie instelling, want echt goed ging het natuurlijk nog lang niet.
Inmiddels is hij thuis, maar de oude is hij niet meer. Ik vraag mij af of hij dat ooit weer zal worden.. Spraak is erg veranderd (kost veel moeite) en bij de ADL (vaak de meest simpele dingen) heeft hij nog erg veel hulp nodig, ook is hij snel buiten adem. We zijn blij dat hij er nog is. Ik wou dat ik meer voor hem kon doen en weet mij vaak ook geen houding te geven. Hij is altijd een uiterst zelfstandige man geweest die nooit afhankelijk wilde zijn van anderen.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hi LianneW,
Ik heb maar 6 dagen op de IC gelegen, daarna een week op de verpleegafdeling en nu 3 weken thuis.
Ik herken veel van wat je schrijft. Had veel moeite met spraak. Dit gaat pas sinds een week wat beter. Ook heb ik nog heel veel hulp nodig en ook ik was gewend om naast een drukke baan voor mijn gezin te zorgen. Nu zorgen zij veel voor mij. In de afgelopen weken kan ik wel langzaam wat meer. Beter praten, minder benauwd, vaker zelf iets pakken. Wel blijft het frustrerend hoe weinig ik kan en hoe langzaam het gaat.
Ik zou het met je man bespreken. Hoe is het voor hem? Wat zou voor hem prettig werken? En ook aangeven wat voor jou werkt. In de tijd dat ik moeilijk kon praten, schreef ik veel.
Bij ons is het lastig omdat mijn vriend ook flink ziek is geweest (maar niet opgenomen). We hebben afgesproken dat ik om hulp vraag als ik graag hulp zou willen en dat hij het aangeeft als het hem niet lukt.
Veel sterkte voor jullie!
Groet, Laura
Hey dames,
mijn naam is Brigitte Rompelberg. Ook ik ben door het coronavirus terecht gekomen op de IC. Ik was toen al zo ziek dat ik mij van de 3 laatste dagen thuis niets meer herinner.Na de IC heb ik nog een week in het ziekenhuis gelegen en heb toen nog een week moeten revalideren. Ben sinds 16 april weer thuis. Ik probeer zoveel mogelijk te lezen over de ervaringen van ex -coronapatienten. Wat mij opvalt is dat elke patiënt er een op zichzelf is maar één aspect valt mij telkens op... vermoeidheid en het opbouwen van conditie. Daar heb je lang voor nodig! Het is een heel vervelend en slopend virus. Buiten het feit dat je last krijgt of hebt van je longen , emotionele problemen hebt en ga zo maar verder laat je lichaam je steeds opnieuw voelen dat je behoorlijk ziek bent geweest! Maar we zijn gelukkig niet alleen dus neem je tijd....
p.s. Heb wel goede nazorg van huisarts en ben begonnen met fysiotherapie
Hallo allemaal, mijn naam is Daniel en ben ook bij de IC geweest. 6 dagen aan de beademing geweest. Het moeilijkste was om toen ik thuis was (naast conditie opbouwen) emotionele stabiliteit te krijgen. En angst van dood gaan als ik ging slapen. Gelukkig bestaat ook geestelijke ondersteuning voor dit soort problemen. Kijk op www.icherstel.nl
Het kan ook enorm helpen.
Sterkte met je herstel.