Sinds eind oktober 2022 weet ik dat ik last heb van covid. Ik heb sindsdien bij een fysiotherapeut gelopen en vooral gevochten tegen mijn vermoeidheid, resulterend in pieken en dalen in mijn herstel. Nergens heb ik echt geaccepteerd dat ik nu echt ziek ben. Sinds drie maanden heb ik last gekregen van moeite met inslapen, mijn lichaam staat 's nachts al in de stress voor alles wat ik de volgende dag wilde doen. De afgelopen twee maanden is het enkel bergafwaarts gegaan: heel vermoeid, overgeven van vermoeidheid, weinig eetlust, veel afvallen, fysiek en mentaal slechter worden, etc. Sinds afgelopen maandag heb ik er echt aan toegegeven en heb ik het inzicht gekregen dat ik echt een stap terug moet doen, en wat voel ik mij toch verschikkelijk moe sindsdien. Ben sinds gister gestart, naar advies van eerste afspraak met ergotherapeut, met het twee uur iets doen en 20 min liggen/rusten. Ook ben ik sinds vandaag gestart met sertraline.
Ik heb het gevoel alsof ik pas sinds afgelopen maandag echt heb toegegeven aan de vermoeidheid en misschien wel alsof het de eerste stap in herstel/acceptatie is. Voel mij er erg verdrietig over, wat misschien ook de start is van het rouwen. Heeft iemand tips voor deze eerste periode?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Ik heb gekeken naar dit webinar Acceptatie & Parkinson.
https://www.youtube.com/watch?v=lJVXUN0vAmY&t=1s&ab_channel=ParkinsonTV
Longcovid is wel iets anders als Parkinson, maar er zaten voor mij wel inzichten en tips in.
Wat een herkenbaar verhaal, alsof ik het mijne lees. Ben ook sinds oktober 2022 ziek en na hulp van de ergotherapie wel wat verder gekomen, nu net als jij op dat stukje dat ik probeer e.e.a. te accepteren. Ik lees mee hier. Ik ben ook wel erg benieuwd wat de sertraline gaat doen voor je en dus of het je op bepaalde gebieden helpt. Kan wat weken duren wat ik overal lees voor je het echt kan zeggen :)
Hai Joachim, ik zit nu bijna twee weken aan de sertraline en merk al wel verschil. De negatieve gedachten over de situatie waar ik nu in zit, zijn wat minder aangrijpend geworden. De constante stress in mijn lichaam is dus wat verminderd, waardoor ik ook beter in staat ben om de momenten rust te nemen. Ik zit zelf dus aan de sertraline, maar lees ook veel goede verhalen over citalopram!
Beste Meikemaud,
Wat ellendig en verdrietig dat je zo lang vooral achteruit ging. Ik hoop dat je nu met de ergo iemand hebt die je beter begeleidt!
Voorzover ik tips heb vanuit die eerste moeilijke tijd, dan dit: ook accepteren dat ‘rusten’ gewoon heel moeilijk is om trouw te doen (je moet jezelf steeds bewust tegenhouden, helemaal niet leuk). Ademhalingsoefeningen (en de ‘nervus vagus reset’) helpen, het geeft ook iets om te ‘doen’ terwijl je rust.
Ik heb in die begintijd ook bij wijze van afleiding nieuwe hobbies zonder stress of inspanning geprobeerd (veel suggesties staan in oude topics). Na een paar maanden bijhouden en met de ergo bespreken wat ik tussen de rustpauzes deed kreeg ik steeds meer grip op wanneer/waarom ik verslechterde, en werd ik steeds minder verdrietig of wanhopig. Het lukte zo om stabieler te worden, een beetje te herstellen en vooral snapte ik beter hoe ik dan toch wel weer leuker kan leven…
Veel sterkte, ik hoop dat het allemaal (snel!) aanslaat
Dankjewel voor je tips!
Ik herken veel in wat je schrijft, accepteren (maar dan ook écht accepteren) kost veel moed. En als je dan door de acceptatie een pas op de plaats zet en luistert naar wat je lichaam nodig heeft, voelt dat als een enorme stap terug. Je voelt de confrontatie met wat je allemaal mist t.o.v. de situatie dat je (tegen beter weten in) toch alles probeert. En dat voelt dan voor mij in ieder geval als een enorme stap terug. Voor mij zit de sleutel er in on te realiseren dat dit juist geen stap terug is, ook al voelt dat uit alles zo. Het is precies wat je lichaam nodig heeft om het herstel te faciliteren. Op de korte termijn kan het enorm wringen, zeker als je veel onrust voelt (voor mij ook een gevolg van de long covid), maar op de lange termijn wordt je situatie er echt beter van. Veel sterkte en houd moed
De onrust is zeker ook een gevolg van de long covid, maar nu ik echt pas erbij stilsta zonder de afleiding van het 'dagelijks leven', merk ik pas hoe ingrijpend die is. Dank voor je bericht!
Wat naar om dit te lezen. Dit is 1 op 1 wat er bij mij is gebeurt alleen ik was een jaar eerder (ook in oktober). Ik ben nu dus een jaar verder en ik kan je garanderen dat het echt beter wordt, maar het gaat gewoon heel erg langzaam, zeker voor onze leeftijd (ik ben 24). In het begin kon ik 15 minuten uit bed en moest daarna 1 uur in bed rusten. Nu werk ik weer fulltime. Om maar even een voorbeeld te geven dat er echt licht aan het einde van de tunnel is (zo voelde het voor mij een jaar geleden natuurlijk ook nog niet). Ik kan een heel boek schrijven over de ervaringen en tips maar dat lijkt me een beetj extra op een forum :). Als je het fijn vind kun je contact met me opnemen op assicssokken@gmail.com
Bedankt voor je berichtje, ik ga je zo gelijk een mail sturen! Ben heel erg benieuwd naar je ervaringen / tips.
Beste MeikeMaud,
Allereest een hele dikke knuffel voor jou. Je bent nog zo jong. Geld natuurlijk ook voor alle andere nog heel jonge mensen hier. Ik ben zelf inmiddels 41 en ik vind het ook een groot rouwproces... Ik heb covid gekregen in januari 2022 en ben nu dus ruim 2 jaar verder... het is voor mij een proces met vallen en opstaan. Ik voel me helaas nog niet veel beter en heb ook het idee dat ik steeds verder achteruit ga. Nou moet ik zeggen dat met 2 jonge kinderen het ook niet meevalt om echt rust te pakken. Mijn streven is echt wel om na iedere 15 min activiteit minimaal 45 min rust te pakken op bed of op de bankt (dus zonder prikkels). Maar het is zwaar. Ik merk ook aan mezelf dat ik soms zelf in een periode zit van oke dit is het, we genieten van de kleine dingetjes, maar dat er dan vanuit de omgeving veel aan me is getrokken (werk etc) waardoor mijn eigen acceptatie ook weer in twijfel werd getrokken. Bij mij is inmiddels de aanvraag voor een WIA in gang gezet, waardoor ik op dit moment niet hoef te werken in afwachting van... maar ik merk ook dat ik me daardoor ook veel vermoeider voel. Alsof ik nu pas de echte rust heb om de vermoeidheid echt te voelen. Echte goede tips weet ik ook niet. Vermoeidheid er maar even ...
.... laten zijn. En echt de tijd nemen om echt die rust te pakken. Mijn ergo zegt altijd je batterij moet resetten en dat duurt ook gewoon lang. Dus neem de rust.. want een volledig lege batterij laad gewoon niet op..
Sterkte
mama Marjolein
Beste Marjolein, wat ongelooflijk naar dat je ook achteruit aan het gaan bent. Het voelt voor mij heel onwerkelijk en ik kan mij voorstellen dat dat ook voor jou geldt, zeker met twee jonge kinderen. Bedankt voor je berichtje en veel sterkte toegewenst!
Een draadje over chronische rouw.
Chronische rouw, ook wel levend verlies genoemd, is niet de rouw na een overlijden, maar verdriet om rouw die blijft leven, zoals bij een chronische ziekte. Iedere dag en iedere levensfase kan weer nieuwe rouw geven. Het is iedere keer opnieuw afscheid nemen.
Steeds gezeur met instanties, botte artsen, vrienden die afhaakten, steeds dingen moeten opgeven, steeds nieuw verdriet. "Geen energie voor, kiep maar in het schuurtje!" Dat kun je best even volhouden, maar na een tijdje merkte ik dat mijn schuurtje bijna uit z'n voegen barstte.
https://twitter.com/NLzorg1/status/1768583981895713010
Hoi Meikemaud,
Even een virtuele knuffel jouw kant op! Acceptatie... Toch echt hét begin voor herstel en wat kan daar toch een rouw bij komen kijken. Ik herken het helemaal. We zitten in een vergelijkbare situatie behalve dat ik de situatie inmiddels heb geaccepteerd en ik hoop dat éénieder dat vindt. Een proces wat iedereen door moet gaan om het überhaupt te kunnen accepteren. En daar kan dit platform of ieder ander lotgenotencontact wellicht je bij helpen. Je bent niet alleen!
Ik ben 25 jaar en heb in maart 2022 Corona gehad. Wist al vrij snel dat ik Long Covid had, omdat mijn leven vrij abrupt stil begon te vallen. Het eerste jaar was voor mij het pittigst. Wat mij hielp, is om je verdriet eruit te laten. Praat het van je af, praat erover. Het kan, het mag en geneer je absoluut niet. Zoveel mensen die het niet begrijpen of nog "leren" het te begrijpen. Geef ze een kans of neem ze mee in je proces. Ik liet de emoties en vermoeidheid op een gegeven moment gewoon helemaal over me heen laten komen en dat gaf mij rust. Nu ben ik daar sws wel makkelijkachtig in ;), dus wrs makkelijker gezegd dan gedaan... Haha.
Af en toe afleiding in kleine dingen hielp mij ook. Bewustwording met afwisseling van afleiding om ermee leren om te gaan...
... Het is weer een mega lang bericht geworden, dus ik probeer het af te ronden.
Wees lief voor jezelf, wordt vaak tegen mij gezegd. Dus dat wil ik jou ook mee geven. Ik ben (ook) zo'n doorzetter, maar inmiddels weet ik dat als ook maar iets moeizaam gaat... Ik moet denken, het is niet erg. Ik neem even rust en pak het later weer op. Of ik doe het gewoon even niet meer. Het vraagt veel gedragsverandering en dat hoeft ook niet in 1x keer goed te gaan of van de 1 op de andere dag te lukken. Bewustwording is al een goede stap richting gewenste ontwikkelingen!
Met tijd komt raad. Ik ben nog steeds wel eens verdrietig en dat is oke. Loslaten en verder proberen te gaan.
Ik hoop dat ik je wat inspiratie heb gegeven of iets om over na te denken. Waar je wat mee kunt.