Hallo allen,
De meesten van jullie zullen wel eens wat van me gelezen hebben. Ik heb eind januari 2022 Covid gekregen en nou ja.... inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder zullen we maar zeggen. Ik vind het zwaar. Ik heb het idee dat het strubbeling op strubbeling is. Als ik terug kijk ga ik echt wel vooruit. Maar jeetje wat zijn de stapjes vooruit klein en de stappen terug zo groot. Ik heb ook het idee dat er soms steeds meer klachten bij komen. Niet persé ergere klachten. Maar wel irritant en komt bij de klachten die ik toch al had. Zo heb ik nu sinds paar weken af en toe een doof gevoel in mijn vingertoppen. En eigenlijk zou ik dat weer moeten melden bij de huisarts. Maar het voelt zo nutteloos.
Paar weken geleden weer een afspraak gehad bij de bedrijfsarts. Prima gesprek geweest, voelde me eindelijk serieus genomen. Maar het was op locatie, dus ik pluk er wat betreft energie nog de vruchten van. Probeer je net beetje je energie terug te krijgen. En zakt eindelijk de hoofdpijn een beetje. Word ik onverwachts gebeld door 2e spoor die vervolgens een evaluatie houdt. Snap dat het nodig is... maar mensen kan dat niet op een vooraf afgesproken tijdstip zodat ik er met mijn planning rekening mee kan houden.... Gevolg veel te veel gedaan (want tja ik zat al aan mijn tax voor die dag dus het kwam er bovenop) en inmiddels voel ik me weer een zombie. Heb er dan ook al weer 2 dagen knallende koppijn opzitten. En als je dat aangeeft in een gesprek met bedrijfsarts of 2e spoor komt het meestal neer op het volgende: O wat vervelend, zorg goed voor jezelf, we houden het kort.... .bla bla bla bla..... 15 min verder.
En hoewel ik heel goed door heb waar de toename aan klachten vandaan komt voelt het gewoon zo ruk. Ik heb teveel gedaan. Ik ben over mijn grens heen gegaan. Maar ja gesprekken van bedrijfsartsen en 2e spoor.... je hebt het er maar mee te doen toch?
En spanning voor aanvraag WIA. Ik zie er best tegenop. Al weet ik ook wel dat het niet anders kan, want zo als het nu gaat gaat het ook niet.
Wat is jullie ervaring overigens met de aanvraag voor de WIA? Ik heb begrepen dat je vanuit het UWV een brief moet krijgen. Maar ik heb nog niks gehad. En de bedrijfsarts vertelde mij dat de aanvraag 3 maanden voor 2e ziektejaar moet worden aangevraagd. Misschien is er al een topic over hoor. Maar ik zie door de bomen het bos niet meer.
groetjes
Mama Marjolein
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hi Marjolein, tijd niet gesproken, om dezelfde reden als waarom jij dit bericht schrijft. Wat ontzettend klote he, iedere keer weer die terugvallen, en als je al zo moe bent nog die gesprekken moeten voeren die er ook nog eens inhakken.
Heb een beetje hetzelfde traject doorlopen. Had het idee dat het eindelijk een stapje vooruit ging qua energie en tijd om te herstellen. En als dat dan een paar dagen zo is denk je wel weer wat achterstallig onderhoud in te kunnen halen. Dus eindelijk die afspraak bij de huisarts. Maar dan hebben ze het verkeerd in de agenda gezet, geen dubbele maar normale afspraak, en moet je de volgende week terugkomen voor vervolg, maar dan staat er ook al een afspraak voor de fysio en de ergo en moet je ook nog een keer vroeg op voor bloedprikken en krijg je ook nog nieuws over een overlijden en de aardbeving in Marokko heeft om persoonlijke redenen ook veel bij me losgemaakt. En bij de ergo die er dus eigenlijk helemaal niet meer bij kon, krijg je een bak informatie over je heen over asitt en 8 a- 4tjes informatie die je dan maar door moet lezen en moet je beslissen of dat wat voor je is. En ondertussen heb je de week erna een afspraak bij de oogarts, want je krijgt steeds meer last van koker visie, maar dan krijg je voor de dag erna een uitnodiging voor een telefonisch gesprek met uwv. En met wat voor info je dan allemaal klaar moet hebben liggen. Dus doodmoe dagen van tevoren dat al voorbereiden, want de dag dat je naar de oogarts moet worden je ogen gedruppeld en zie je niks meer. En geen tijd om daar eerst een dag van bij te komen. Het gesprek duurde en duurde. Heb wel aangegeven dat ik tegen mn vrienden altijd zeg, niet langer dan 10 minuten, anders word ik ervoor gestraft, maar ja, kan je dan natuurlijk niet zeggen.
Het gesprek was op donderdag en ik had tot en met het weekend ingecalculeerd om ervan te moeten herstellen, nou, het is geen 4 dagen, maar 4 weken geworden en ik ben nog steeds niet terug bij waar ik was. Het is om wanhopig van te worden om steeds weer dingen die je al weer kon ineens niet meer te kunnen en weer helemaal opnieuw te beginnen.
En ja, eigen schuld, dikke bult,want ik zou toch onderhand ook wel moeten weten dat een paar dagen je wat beter voelen niet betekent dat je weer van alles kan en dat je je nog steeds rustig moet houden. Maar ja, je wilt zo graag verdorie. Je wilt zo graag je leven terug.
Nou, Marjolein, wat een gedoe allemaal weer he, en wanneer komt er eens een eind aan. Ik hoop dat het voor jou weer stapje voor stapje beter mag gaan en dat je de moed erin houdt. Knuffel van mij.
Dank je wel voor je reactie Monalisa,
En inderdaad herken je verhaal zo. Je wil zo graag vooruit. Maar dan ineens komt alles tegelijk en loopt alles in de soep. En dan moet je ook nog zorgen dat je voor alles voorbereid bent. Zo moest ik er ook alert op zijn dat gesprek bij bedrijfsarts op tijd zou zijn voor aanvraag uwv. Want die was veel te laat ingepland. Weer een geluk dat ik even een helder moment had. Maar het valt me zwaar. Ik zou het liefst niet mijn energie verspillen aan al die bureaucratie en dingen die ik blijkbaar zou moeten weten maar eigenlijk nul verstand van heb.
Heb vorige week 45 min aan een mailtje gezeten om uit te leggen dat opdrachten die ik gekregen had echt aan het uitgroeien waren tot energie vretende monsters. En dat terwijl ik zoiets normaal binnen 5 min klaar zou hebben.
Stond vorige week met een afwasborstel mijn bril schoon te maken. Echt een wonder dat het geen krassen zijn geworden. Duidelijk signaal dat het niet goed gaat.
We proberen de moed erin te houden. Maar vind het soms echt lastig. Echte flinke stappen vooruit zou ook wel eens fijn zijn.
Knuffel mama Marjolein
Ja, waar blijven die grote stappen. Even dacht ik twee maanden geleden dat het eindelijk zover was, maar dan lig je toch weer op de grond. Het meest frustrerende vind ik toch wel dat je net weer wat dingen kon en dan ineens kun je die weer niet meer. Maar omdat je dat eerst niet in de gaten hebt ga je daar dan ook weer mee op je plaat.
En waar ik ook steeds meer moeite mee krijg is dat ik er niet meer voor anderen kan zijn. Niet naar afscheid van geliefden, niet naar verjaardagen, niet naar de familiereünie, beslissen me uit te schrijven als burgerhulpverlener omdat ik niet naar een reanimatie kon en daar dagen schuldgevoel over had. Ik heb een vriendin die ernstig ziek is en ik kan niet naar haar toe enz. enz.
Dat valt me steeds zwaarder.
Ik heb heel lang de moed erin weten te houden en positief weten te blijven, maar ik merk dat ik er gewoon vreselijk van begin te balen, van dat moe zijn en niks kunnen. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik met corona wakker werd. Ik maak er tegen mn vriendinnen maar weer een grapje van dat ze me mogen feliciteren met mn 1-jarige post covid jubileum en dat ik ondertussen wereldkampioen bankhangen ben, maar echt vrolijk word ik ook al niet meer van mn eigen humor.
Hey Monalisa,
Dikke knuffel voor jou. Ik herken het zo. Ik probeer nog wel af en toe naar verjaardagen (echt meest directe familie) te gaan. Niet te groot, niet te ver weg (en eigenlijk alleen als mijn man thuis is, zodat ik zelf niet hoef te rijden). Ik bel dan ook altijd even van te voren wanneer het het rustigst is en mocht ik een slechte dag hebben dat ik dan niet kom. Maar moet er altijd wel dagen van bijkomen.
Ik hou van mensen om me heen. Of hield van mensen om me heen. Gezellig kletsen en op pad met vriendinnen, ik mis het. Maar het is nu vaak snel te veel. Ik heb gelukkig wel een vriendin waarmee ik wekelijks even videobel en dan samen online een simpel spelletje doe. Even een op een contact. Bijkletsen als het lukt en anders zwijgend spelletje doen, maar dat we wel elkaar kunnen zien. En lukt het een keer niet, dan vindt ze dat ook helemaal prima. Die momenten zijn me echt dierbaar.
Het leven wordt gewoon zo eenzaam. Van de week kwamen de kindjes thuis met een formulier. Ze zochten nog hulpouders voor de knutselmiddagen. En dan denk ik. Wat zou ik dat graag doen.... maar begin er maar niet aan. Want dat zijn veel te veel prikkels.
En inderdaad soms zijn er dingen die je net weer kan en die dan niet meer lukken. Ik baal daar ook zo van. Voelt gewoon weer als zo'n enorme stap achteruit.
Het leven dendert voorbij en ik sta er langs de zijkant schaapachtig naar te kijken.
Knuffel
mama Marjolein
Hoi Marjolein,
Ach, zo herkenbaar allemaal! Heel frustrerend dat er geen echte vooruitgang te merken is, hoe loopt het af, vraag ik mij vaak af. Blijft dit de rest van m’n leven zo? Zeker met (jonge) kinderen loopt het nooit zoals je plant. Er is weer iemand ziek thuis, eerder uit, kappersafspraak van zoonlief loopt uit (met keiharde muziek..), even voor beugelcontrole naar de tandarts enz. Door al dit soort dingen lijkt je leven ‘druk’ maar ook ik mis het om op pad te gaan met mijn gezin, man of vriendinnen. Zou ook zo graag klassenouder oid zijn maar je moet op alles nee zeggen. Ik probeer ook de goede kanten te zien, als er iemand ziek is ben ik er voor ze (ipv half aan het werk en van alles regelend) en ik maak meer dingen mee van de kinderen dan voorheen. Vanochtend even genoten van het zonnetje in de tuin. Maar het blijft natuurlijk niet zoals we het zouden willen!! Veel sterkte en een virtuele knuffel, je bent niet alleen!
Dat klopt helemaal hoor MirjamE. Met jonge kinderen verlopen de dagen echt altijd anders. En ze zijn nog te jong om dingen echt zelf te doen. Dus inderdaad kun je met ze naar de kapper, de tandarts, sportclubjes. En daar ben je dan inderdaad heel druk mee. Maar is niet voor jezelf en kost mega veel energie. Maar als mama wil je niet dat je kinderen eronder lijden dat je ziek bent toch. En meestal plan ik de dingen dan zo in dat ik er voor en daarna weer wat rust kan pakken. Maar ja dan wordt er weer eentje ziek... komt er een studiedag tussendoor of krijgen ze huiswerk mee, waar ik ze mee moet helpen en daar gaat je uitgekiende planning.. Helaas.
Nu maar weer even op de bank ploffen. Even niks met een kopje thee. Het zijn inderdaad de kleine dingen waar we dan maar van moeten genieten.
virtuele knuffel terug
Voor de tweede keer coronavaccinatie afspraak moeten verzetten. Pffff....
Vorige week ging er vanalles mis en kreeg ik daardoor paniekaanvallen. Geen goed moment om je te laten vaccineren. Had vandaag nieuwe afspraak en hele weekend dacht ik eindelijk wat vooruitgang te zien, in ieder geval in de ochtenden. Dus ik dacht mooi, dan kan ik hopelijk dat stukje ernaartoe rijden. Slaap ik vanacht de hele nacht weer niet en halverwege de nacht knallende koppijn, wat ik tot nu toe nog niet heb gehad. Dus weer geen goed moment voor het vaccin, zeker omdat ik er vorige keer een terugval van kreeg. En waar die hoofdpijn nu weer vandaan komt.... Steeds als je denkt dat er eindelijk iets beter gaat wordt het weer vervangen door iets nieuws, is dat herkenbaar? Je wordt er zo onzeker van. En op dit moment ook stik chagrijnig.
Voor de zekerheid nog maar een coronatest gedaan, maar die was gelukkig negatief. Nu zet ik mn hoop maar op woensdag voor het vaccin. En ga ik vandaag mezelf toestaan om me heel erg zielig te vinden. Nou ja, hopelijk niet de hele dag, maar het komende uur wel.
Hey Monalisa,
Wat naar dat je de afspraak weer hebt moeten verzetten. Ik herken het wel hoor. Ik lig momenteel ook weer met koorts, hoofdpijn en keelpijn op bed. Het houdt niet op.
Heb mijn WIA aanvraag inmiddels de deur uit, maar ook daarvan nog herstellende. Ongelooflijk hoeveel impact dat heeft en wat een terugval ik daarvan heb gehad.
En wat je zegt zijn net de ene klachten wat minder, krijg je er weer nieuwe bij. Alsof het inderdaad nooit ophoudt. En ik ga dan ook altijd denken is dit nu ook van de longcovid of is er toch iets anders. Wordt je inderdaad heel erg onzeker van.
En je mag je best zielig voelen hoor. Zijn we toch ook alles wel beschouwd. Hele dikke knuffel en ik hoop dat je snel opknapt.
Ach Marjolein, jij ook al in de lappenmand? Wat vervelend joh. En inderdaad weet je af en toe niet meer wat waar van komt. En het stomme is dat ik me soms, als ik me dan wel ineens fit voel, me afvraag of het dan toch allemaal tussen mn oren heeft gezeten. Alleen duurt dat meestal niet lang, want ik krijg toch steeds weer het bewijs dat het nog helemaal niet zo goed gaat. Dat was dus afgelopen weekend ook, ik dacht even dat ik vorige week door iets heftigs een reset had gehad, een soort van shocktherapie, waardoor ik ineens beter was. Dus ik dacht wel weer een beetje te kunnen lezen, 4 blz in een boek, en wat energieker en verder te kunnen wandelen. Nou, niet dus. Maar fijn dat jij de aanvraag achter de rug hebt, al vergt het inderdaad wel weer al je energie en meer. Na hoelang ziek laten ze je zo'n aanvraag doen? Ik hoop dat dit je wel wat rust geeft en wat meer ruimte om gewoon moeder te zijn. Knuffel.
Hey Monalisa,
3 maanden voordat ik 2 jaar ziek ben kon ik de aanvraag doen. Jij krijgt vanzelf bericht van het UWV. Maar jou het zelf ook een beetje in de gaten want je moet vooraf ook een gesprek hebben met de bedrijfsarts voor een actueel oordeel. En niet alle bedrijfsartsen zijn daar erg alert op. Zo moest ik ze ook eraan herinneren om die niet pas in november te plannen aangezien mijn aanvraag eind oktober de deur uit moest. Fijn ook met zon covidbrein.
Herken het ook heel erg wat je zegt als je een keer een goede dag hebt. Denk ik ook wel eens. Stel ik me niet aan.. kom dit moet je gewoon kunnen. Maar helaas, je lijf roept je keihard terug. Ben inmiddels wel zover dat wanneer ik een goede dag heb me toch probeer in te houden en niet meteen keihard over mijn grenzen heen ga.. Maar ja soms moet je alsnog over die grenzen heen..en kijk wat je dat oplevert. Ik verlang inmiddels zo erg naar weer een betere dag.
Tot eind januari moet ik overigens volgens mij nog steeds van alles doen voor 1e en 2e spoor. maar dit kost me met die terugval zo vreselijk veel moeite
En 2e spoor blijft toch steeds beetje pushen ook als je aangeeft dat het even niet zo goed gaat. Begint de reactie met alle begrip en vervolgens kun je toch nog even.. ?🤦
Hi Marjolein,
Hoe gaat het nu met je? Hopelijk wat meer rust gevonden nu. Ik wens jou en je gezin fijne feestdagen toe en vol goede moed het nieuwe jaar in.
Dat geldt natuurlijk ook voor alle lotgenoten op dit forum.
Hey Monalisa,
Dank je wel voor de goede wensen. Ook jou wens ik uiteraard fijne feestdagen en alle goeds voor 2024.
Spoor 2 is inmiddels gestopt. Scheelt een hoop stress. Maar ik ben nog steeds aan het herstellen van de hele WIA aanvraag. Dat heeft zo'n grote terugval veroorzaakt. Daarom op advies van ergo nu ook even 3 weken rust van 1e spoor. Even niks... Behalve dan de feestdagen. Al houden we het heel rustig. Al met al toch veel prikkels. Al is het maar van de verlichting in de wijk en het feit dat de kinderen vrij zijn van school.
Knuffel mama Marjolein
Ja, dat soort procedures helpt je nou niet bepaald om te herstellen. Maar nu kun je even achterover leunen. Probeer te genieten. Knuffel.
dank je wel Monalisa,
Dat probeer ik inderdaad te doen. Heb van manlief hele fijne oordoppen gekregen voor de kerst. Dus die worden goed gebruikt momenteel. Nu hopen dat 2024 voor een ieder hier een beter jaar wordt dan 2023.
Welke oordoppen zijn dat? Ik zoek ook nog steeds een oplossing voor de gevoeligheid voor geluid.
Fijne jaarwisseling (met oordoppen in 😊).
ik weet niet of dit gezien wordt als reclame (wat natuurlijk niet mag). Maar die ik heb gekregen zijn van sony. Was wel even wennen, want zijn naast noice canceling ook gewoon oortjes voor muziek. Dus toen mijn telefoon ging en ik mijn oordoppen uit deed om op te nemen... hoorde ik niks meer.
Heb daarnaast ook heel goedkope van de action met zo'n draadje (officieel voor de bouw ofzo) die vind ik zelf ook wel prettig omdat je die heel gemakkelijk om je nek kan hangen. Dan heb je met die duurdere natuurlijk niet..
Ik had zelf de oordoppen van Loop.
Loop Quiet en Loop Experience Pro.
De Quiet dempt het meest. De Experience pro kun je zelf aanpassen net extra stukjes. De inzet stukjes deed ik in het begin ook wel in de Quiet, voor nog meer demping. De Quiet gebruikte ik voor slapen of dempen van bijvoorbeeld geluid in de supermarkt e.d. de Experience pro gebruikte ik als ik wel wilde dempen, maar nog moest kunnen communiceren. Beide oordoppen krijg je erg veel maten van, ik ben een week of 2 bezig geweest de juiste maat te vinden (2 hele verschillende oren)
Inmiddels ben ik....1,5 jaar later, wonder boven wonder, toch weer tinnitus vrij geworden. Dat wat men niet meer had verwacht na meer dan 9 maanden. Maar voor het kunnen slapen met tinnitus rn het maskeren van geluiden en noise cancelling (je kunt er ook mee bellen en muziek luisteren, meditaties, etc) zweer ik bij Kokoon Nightbuds. Zeer kleine dopjes en perfect voor zijslapers (veel kleiner dan bijv Bose) Wel erg duur overigens. Inmiddels heeft Philips de NL versie. (Kokoon kwam nog uit Engeland)
Wat moet je in Godsnaam doen als je oudste vriendin (we kennen elkaar al 50 jaar) maar niet schijnt te kunnen begrijpen dat je tijdens een terugval gewoon even rust en ruimte nodig hebt. En als je dat al 4x tactvol doch duidelijk hebt aangegeven en hebt gezegd dat je het wel laat weten als het weer beter met je gaat, ze toch steeds weer op allerlei manieren van zich laat horen. Hoe goed bedoeld ook, ik word er gek van en iedere keer als ik net weer een beetje begin op te krabbelen wordt dat weer verstoord door een actie van haar kant. Het begint bijna obsessief te worden en ik merk dat ik ervan in de stress raak. Ze helpt me hier niet mee, maar ik weet niet meer hoe hiermee om te gaan. Ik wil niet dat ze steeds over mijn grens heen gaat, ook niet met goed bedoelde acties, maar die grens heb ik nu al tig keer aangegeven. Ik negeer het nu, maar het maakt me rusteloos, en ik merk dat het me kwaad maakt want ik wil gewoon rust.
Iemand ervaring hiermee? En hoe heb je dat eventueel aangepakt? Ik wil haar niet kwetsen, en na alle personen die afgehaakt zijn, mag ik dankbaar zijn dat zij er nog wel is, maar het kan ook teveel van het goede zijn. Ik weet het even niet meer. Ik ben zo moe, en wil zo graag rust en niet hiermee bezig zijn.
Lieve Monalisa,
Allereerst een dikke knuffel. Ik snap je frustratie, maar weet ook niet zo goed hoe je dat aan moet pakken.
Als iemand anders tips heeft lees ik graag mee. Ik weet natuurlijk ook niet hoe ze contact zoekt. Appjes en telefoontjes zou je even kunnen negeren. Al krijg je ze natuurlijk wel binnen en dat zorgt denk ik al onrust.
Misschien is het ook wel bezorgdheid om jou dat ze dan toch steeds contact blijft zoeken? Ik weet het ook niet he. Sowieso heel vervelend als je al aantal keer duidelijk hebt gemaakt dat je juist even rust en ruimte nodig hebt...
Herken het gevoel van rust nodig hebben momenteel ook heel erg. Het lijkt bij mij dat nu alle spanning en vermoeidheid er ineens nog erger uitkomt nu ik de 2 jaar grens voorbij ben en nu geen reïntegratie verplicht heb. Zou me het liefst even opsluiten in een rustige hutje op de hei ofzo. Heb ook echt even genoeg aan mezelf.
Sterkte Monalisa
Hi lieve Marjolein, wat vervelend dat je zo de naweeën van het hele gedoe rondom reïntegratie. Juist als je eindelijk denkt te kunnen ontspannen komt de klap. Ik hoop dat je er snel bovenop komt.
Een hutje op de hei is nog geeneens zo'n slecht idee. 😊.
Sterkte, knuffel.
Dit soort mensen ben ik gaan leren te negeren en pas gaan antwoorden als ik daar tijd, zin en energie voor had. Geen zin om constant uit te leggen.
Daar moet ik ook bij zeggen dat ik een aantal lange, misschien wel ongezonde vriendschappen, vaarwel heb gezegd met mensen die constant mijn grenzen negeerden uit zogenaamd goede bedoelingen. Ik kan en wil daar persoonlijk dus niets meer mee. Maar dit heb ik voor LC her en der al een beetje geleerd en in gang gezet. Tijdens LC werd dat nog sterker met bepaalde mensen. Mede door mijn moeder en een narcistische ex eigenlijk ben ik dat uiteindelijk gaan leren. Mijn leven, mijn grenzen, mijn wensen.
Ik ben nu vooral omringd met mensen die mijn grenzen wel respecteren, me zelfs op mijn grenzen wijzen als ik ze nog niet zie en die op me passen daar waar ik het soms niet snel genoeg doe
Ja, die grote schoonmaak heb ik ook al gedaan. Iedereen die mijn energie niet waard was heb ik verwijderd of ze zijn zelf afgeknapt op mijn grenzen. Deze vriendin is niet altijd zo geweest, ik weet ook wat eraan ten grondslag ligt, dus dat maakt het delicaat. En ze heeft ook echt voor me klaar gestaan op zekere momenten in mijn leven toen ik haar hulp echt kon gebruiken. Dit neemt niet weg dat ze echt mijn grenzen moet gaan respecteren, anders loopt de vriendschap alsnog gevaar.
En ja, narcisme, daar ben ik "op afgestudeerd" en het enige om je daartegen te weren als je ze echt niet kunt mijden, is heeeeel consequent in je grenzen zijn tot ze afknappen en het bij een ander gaan zoeken. Maar als je mij nu vraagt, hoe ga je om met een narcist, dan is mijn antwoord: Niet!
Ook mijn vriendin heeft hiermee te maken, alleen zit ze nog steeds in de ontkenning. Dit maakt het grenzen-verhaal voor haar ook zo moeilijk en dus ook voor mij.
Maar goed, ik moet me beschermen om niet by proxi ten onder te gaan aan weer een narcist. Dus of de vriendschap dat overleeft moet ik nog zien. Misschien moet ik een pauze inlassen. Beter voor ons allebei.
Lastig, lastig. Ik weet het ook niet zo goed. In ieder geval zoals je het nu doet werkt het niet. Misschien vind je hier iets in hoe je het anders kan aanpakken. Negatieve feedback geven – werkt zo (wel). Het komt er op neer dat je je vriendin eerst vraagt wat jouw probleem is en vervolgens haar vraagt wat de gevolgen daarvan volgens haar voor jou zijn. En doorvragen waarom ze het doet. En samen zoeken hoe het anders kan. En afsluiten met te zeggen dat je er vertrouwen in hebt dat het beter wordt en jullie goede vriendinnen blijven. En samen lachen is (letterlijk) gezond. https://feedbackgeven.nl/sandwich-methode/
Bedankt Els. Ik ben altijd redelijk direct en geef duidelijk aan waar ik behoefte aan heb.
Maar ik krijg eigenlijk steeds de boodschap: ik weet dat je een grens aangeeft, maar ik wil toch nog even mn goede bedoelingen laten zien. Waarmee dus weer over die grens heen gegaan wordt. En ook op zo'n manier dat het eigenlijk om een reactie vraagt. Dus je wordt een soort van voor het blok gezet om je eigen grens dan te gaan negeren, en dat wil ik niet, want daarmee geef ik dan ook een verkeerde boodschap af. Maar als ik niet reageer komt dat weer ondankbaar of afwijzend over. Ik weet ook wel waar het vandaan komt, maar dat verandert niets aan mijn grens. Stop is stop en niet: nou voor 1 keer dan nog. Lastig hoor.
Bij zo'n antwoord vraag ik me dan af hoe goed die bedoelingen echt zijn. En voor wie dan. Voor haarzelf of voor jou? Iemands grens erkennen en er dan vervolgens nog overheen walsen getuigt nml niet van goede wil als je het mij vraagt. Jammer genoeg komt dat maar al te vaak voor en ik denk dat negeren dan nog het enigste is wat je kunt doen, jammer genoeg. Misschien zelfs aan geven dat je tijdelijk blokkeert omdat je het niet meer trekt. Als je zover bent, hef je het weer op.
Mijn beste vrienden zijn degenen met wie ik soms maanden geen contact heb, om dan als het weer lukt verder te gaan of er geen tijd tussen gelegen is. Ik heb een maatje waar ik eens in de zoveel tijd heen en weer app met hoe het over en weer gaat, en daarna is het weer een poos stil. Maar dat geeft voor ons beiden niet. Zulke mensen zijn goud waard.
Doe het juiste voor jezelf. Als ze het echt goed met je meent zal je vriendin dat begrijpen. Als niet, vraag ik me af of ze die naam wel waardig is.
Sterkte.
Helemaal gelijk. Alleen heeft ze zelf niet in de gaten dat dit eigenlijk een projectie van haar eigen behoeften is en is ze er echt van overtuigd dat ze hiermee mij laat zien dat ze om me geeft. Je hebt mensen die, om hun eigen problemen te ontvluchten, zich gaan richten op een ander met goede bedoelingen en dit gebruiken als een reddingsboei. Alleen ik kan en wil niet als reddingsboei fungeren want dat lost haar probleem niet op en ze zal toch uiteindelijk verzuipen als ze niet gaat zwemmen. En door zich op die manier indirect aan mij vast te klampen trekt ze mij mee kopje onder. Dat laat ik zeker niet toe.
Ik heb genoeg aan mezelf en laat mn rust niet verstoren. Ze zal echt moeten leren zwemmen tot ze vaste grond onder de voeten heeft, dat is haar verantwoordelijkheid. En daar zal ik nog wel een keer, over een tijdje als ik het weer aan kan heel duidelijk over zijn, zonodig met de botte bijl. Ze is mn vriendschap wel waard, we kennen elkaar al 50 jaar met alle ups en downs van het leven, maar het wordt wel tijd dat ze haar oogkleppen af gaat doen. Dus ik laat het nu even rusten met de nodige blokkades.
Ik herken het ook — ik vrees dat ik mijn liefste vrienden én mijn moeder allemaal weleens een tijdje genegeerd heb. Ik doe ook niet mee met snelle appjes, neem de telefoon niet op etc. Op een gegeven moment merken ze dat het tempo van reageren / de frequentie dus echt omlaag moeten. Ik heb ook weleens tijdens een bezoek mijn gast een leuk boek aangegeven en gezegd dat ik over een half uur weer terug zou zijn van het rusten… Ik kondig dat dan wel van tevoren aan, of heb een automatische beantwoorder aanstaan dat ik langer doe over antwoorden.
Het steeds weer uitleggen voelt hopeloos frustrerend— ik kan het alleen maar duidelijk maken door het te laten zien!
Het gevoel is in mijn ervaring nog groter dan dat anderen je grenzen niet respecteren: er is al het verlies en verdriet en de eenzaamheid om hoe weinig je nog kan. Als anderen dat niet eens kunnen zien voelt het allemaal nog erger en troostelozer.
Bij sommige vrienden lukt het (meestal na een bijna-ruzie omdat ik me opgejaagd voel) om mijn eigen frustratie en emoties daarover te laten zien, en soms helpt hun reactie mij dan ook om zelf mijn grenzen beter te accepteren. Anderen blijven doorvragen en duwen— die probeer ik af te houden door me te onttrekken (met wisselend succes)
Nu ik erover denk: het meest succesvol zijn de bezoekjes/ telefoontjes waarbij ik anderen vraag om me eraan te herinneren dat ik moet rusten na zoveel minuten, en zij dat ook doen, soms rustig wachten tot ik weer verder kan. Dan krijgt het een soort gezamenlijk karakter. Misschien is dat de beste oplossing— voor hun toch een manier om te kunnen helpen en betrokken te zijn, voor mij een steuntje bij het bewaken.
Dat heb ik ook al eens met haar afgesproken, dat helpt een paar keer en dan is het weer vergeten. Ik heb ook vanaf 17.00 uur mijn telefoon op niet storen (vaak ook gewoon de hele dag hoor, maar in ieder geval s avonds). Alleen voor een aantal mensen, waaronder zij, ben ik bereikbaar voor noodsituaties als overlijdens ofzo. Dat weet ze, maar ook dat heeft ze laatst geschonden om me te wijzen op een programma over long covid. Lag ik net in slaap te vallen. Toen haar duidelijk gemaakt dat ik not amused was en heel duidelijk geweest in dat dit alleen voor nood is. Ik heb dit nu voor de veiligheid geblokkeerd. Aangegeven dat ik terugval heb en behoefte heb aan rust en wel laat weten wanneer ik me weer beter voel, 3 dagen later appje. Nogmaals aangegeven wat ik hiervoor ook al gezegd heb en dat ik even prikkel rij wil leven, dus ook mn telefoon aan de kant ligt. 2 dagen later lig ik om 20.15 net in slaap te vallen, wordt er aangebeld, bezorger met een bos bloemen. Ik pissig, volgende dag bedankt voor de bloemen, wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, en weer zelfde herhaald, ik ben aan het herstellen van een "hersenschudding" (die heeft ze zelf ook gehad, dus ik dacht misschien snapt ze het dan beter) + weer het verhaal van behoefte aan
Rust en ik laat wel weten als het beter gaat. Een paar dagen later een brief..... Zucht.
In totaal met de telefoontjes die hier al aan vooraf waren gegaan ivm verjaardag etc. 7x in 2 weken tijd. Vind ik echt op stalken gaan lijken en geeft me het gevoel dat ik niet alleen mn grenzen aan moet geven, maar de boel moet gaan barricaderen.
Bedankt ecb, ja precies, dat opgejaagd voelen. En waarschijnlijk moet er inderdaad een keer een (bijna) ruzie aan te pas komen voor het doordringt. Maar het vreet energie om hiermee te dealen en die heb ik niet.
Mijn tactiek inderdaad ook ecb, onder andere. En mensen die consequent over grenzen blijven gaan heb ik vaarwel gezegd
Weet je wat mij zo opvalt: tot nu toe, in al die 1,5 jaar, heeft nog nooit iemand de vraag gesteld: wat heb je nodig, wat kan ik voor jou doen waar jij persoonlijk daadwerkelijk wat aan hebt.
Wel: zou je niet eens dit of dit proberen, ik heb gehoord.....
Of: ik ken iemand die iemand kent die iemand kent die ook long covid heeft en die heeft dat en dat gedaan.
Of: heb je antidepressiva? (Ja echt).
Iedereen schijnt precies te weten wat je nodig hebt en het wordt je gewoon opgedrongen. En met een beetje pech word je dan nog aangevallen op het feit dat jij hun wijze raad naast je neer legt. Of ronduit op het feit dat je ziek bent. Want daar had je toch al lang iets aan kunnen doen.
Herkenbaar Monalisa,
Heel vaak de opmerking gehad. Je moet gaan sporten...of je moet die en die medicijnen eens proberen.. of die en die had ook lc en daar werkte dat heel goed...
Of wat dacht je van: Je moet niet zoveel rusten is echt niet goed...
Een van de meest kwalijke van arbeidsdeskundig onderzoeker: terugval? Maar dat is al paar maanden geleden? Alsof mijn terugval dan maar afgelopen moest zijn en dat ik dat daar echt geen last meer van kon hebben.
Of leidinggevende: de BA zegt dat je dit moet kunnen...Ja maar het lukt niet... De BA zegt van wel.. ja want BA voelt natuurlijk wat ik voel in mijn lijf.😵💫. Ging kapot van de hoofdpijn.
Maar eerlijk ik heb ook wel vriendinnetje/ familie die me dan af en toe helpt met poetsen..en dat helpt me wel heel erg. Of die even de kinderen een dagje meenemen.
Maar veel vaker inderdaad de opmerkingen dat je dingen moet proberen en dat je dan inderdaad het gevoel hebt dat je je moet verdedigen waarom je dat niet doet. Alsof je niet genoeg doet om beter te worden.
Kost ook veel energie die je eigenlijk niet hebt
Ja,allemaal heel herkenbaar Marjolein. Die van: je moet niet zoveel rusten, heb ik ook een keer als advies gekregen..... van de huisarts. Want dan zouden mn batterijen s avonds teveel zijn opgeladen wat mijn slaapproblemen zou veroorzaken. Mijn batterijen zijn nooit meer dan max 30 tot 40 procent opgeladen en ook heel snel weer leeg. Als ik 1 rustmoment oversla ben ik s avonds niet in staat om te koken en te eten, of nog wel met moeite te koken, maar niet meer de puf om het op te eten. Hoezo batterijen te vol? Eerder, ik kan niet slapen omdat ik te moe ben, mn hersenen niet in staat zijn om snel genoeg info te verwerken en daar s nachts nog mee doorgaan etc.
Gelukkig was het niet mn eigen huisarts die dat tegen me zei, maar zn collega. Maar het bewijst wel dat daar toch ook nog veel kennis en inzicht ontbreekt helaas. En als je dat energie verhaal dan uit probeert te leggen aan die h.a. dan vindt ie dat je hem overrulet in plaats van gebruik te maken van mijn ervaring en iets meer te leren over de gevolgen van lc en hoe het werkt. En waar ie een ander ook weer mee zou kunnen helpen.
Ik hoop dat het met jou alweer wat beter gaat. Fijne dag.
Zooooooo herkenbaar. Het maakt voor mij niet uit welk label er op zit want de reacties zijn echt nog steeds precies hetzelfde. De nieuwste is dat ik door bepaald gedrag in een gewoonte verval die het herstel juist in de weg staat en ik me te veel focus op mijn ziek zijn en wat ik niet kan. Ik moet in beweging komen, opbouwen, leven! En bij uitleg over PEM, werd er al helemaal niet meer geluisterd.
Ook dat ik mezelf te veel af zonder en in een isolement raak. Maar als je nergens energie voor hebt... Maja dat mag ik niet meer zeggen/denken natuurlijk. Ik houd het daarmee immers zelf in stand!
Zucht. Misschien geld dat voor bepaalde mensen maar de fysio remt me juist af. Maar dat kwam volgens deze persoon omdat ik toen een hartprobleem had en dat wel moest maar nu is dat over dus nu hoeft dat niet meer. Nou dan was de fysio destijds zeker helderziend met mijn hartprobleem ofzo, want wat nou het probleem daarmee was wisten we immers allemaal nog niet! En daarbij zijn mijn hartproblemen verre van over want er speelt nog meer. Ik lach me dood. Je kunt het altijd precies zo draaien dat het allemaal waar is wat je zegt. En iemand die dan inderdaad een andere route bewandeld dan wat zij goedvinden nou dat is toch echt niet ok!
Blegh.
Jaaaa Vlinder!!! Dat inderdaad!
Heb zo'n opmerking in mijn arbeidsdeskundig verslag zien staan. Was de inbreng van mijn leidinggevende. Ik zou teveel focussen op wat allemaal niet gaat i.p.v. wat wel gaat. Er ging bijna niks. Maar iedereen trok aan me met dat en dat moet je doen. Niemand die mijn grenzen bewaakte. Werd daar echt heel verdrietig van. Ook omdat zo te lezen. Alsof ik mijn best niet deed om beter te worden. Alsof ik mezelf aanstelde en gewoon niet wilde. Kan er nog verdrietig van worden.😢
Wat naar allemaal he Vlinder en Marjolein. En ook die hartproblemen nog erbij.
En wat betreft die opmerking van je moet in beweging komen, leven... Alsof we dat niet heeeeeel graag zouden willen. Ik heb mezelf met enige regelmaat een schop onder mn kont gegeven: en nu is het klaar, nu ga je gewoon doen. Nou hoe lang denken jullie dat ik dat vol gehouden heb? En waar het weer op uitgelopen is?
Ook de poh vond vorig jaar dat ik mn grenzen nu toch maar eens moest gaan pushen anders kwam ik nooit vooruit.
.......🥴
Ik kijk er nu zo tegenaan, en dat heeft ook met mn leeftijd te maken: iedere dag die ik nog heb is kostbaar en dan geniet ik liever van de hele kleine dingen die ik nog heb, want dat is quality time, dan steeds weer kostbare dagen te verliezen aan uitgeschakeld op de bank te liggen omdat ik zo mn best heb gedaan om beter te worden. En wat mij betreft mag iedereen daar een mening over hebben. Dat is mijn keuze.
Sterkte allebei en je bepaalt zelf wat goed voor je is, jij bent de ervaringsdeskundige.