Ik ben februari 2020 ziek geweest. Ernstig ziek maar toen werd je echt nog niet gehoord.
Na opbouw. Uiteindelijk in sept 2020 weer helemaal terug gevallen. En dit is de afgelopen drie jaar de story of my life. Het gaat enkele maanden goed weer mijn volledige baan opgepakt 28 uur in de zorg als leiding gevende. Maar steeds aan het vechten om mijn hoofd boven water te houden.
iedere verkoudheid weer flink long problemen. Nu afgelopen oktober longontsteking en kinkhoest.
nu knap ikmaar niet op. Ik loop steeds zo tegen een muur aan. Bij mij zelf, maar ook op het werk.
weer in de verdediging, vorige keer knapte je ook op, is het geen burn-out, is het de overgang niet.
ik ben letterlijk nog vermoeider als dat ik al ben. Omdat ik een doorbijten ben. Ondermijn ik mij zelf iedere keer opnieuw.
wie herkent dit patroon.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Beste Yvonne,
Ik herken het wel een beetje. Niet dat ik terug opkrabbel. Want verder opbouwen dan 2 keer een uur per week in hapjes van 15min. Ben ik niet gekomen. Maar wel het willen doorzetten, jezelf in de weg zitten. Maar ook als je voor jezelf het 'accepteert' dat het niet gaat vervolgens enorm aan je getrokken wordt met is het niet dit... Is het niet dat.... Je bent nu al zo lang ziek..nu moet je toch wel meer kunnen..om vervolgens aan jezelf te gaan twijfelen en je weer over je grenzen heen gaat en een enorme terugval krijgt.
Inmiddels ben ik volledig afgekeurd door het UWV met nog wel kans op herstel. Ik hoop het maar. Want op dit moment vind ik mijn leven niet heel erg opbeurend. Heb 2 nog jonge kinderen dus ook voor hen ga ik nog geregeld over mijn grenzen heen. Omdat ik ook hen toch een leuker leven gun dan een mama die eigenlijk niks kan.
Groet mama Marjolein