Hallo allemaal,
Een jaar geleden kreeg ik corona en helaas zit ik ook met de gevolgen hiervan. Extreem moe, gevoelig voor prikkels, cognitieve problemen en de hele rambam. Mijn leven is dus volledig veranderd, waar ik eerst heel sportief, actief en ook best wel druk (adhd) was, moet ik nu vooral constant op de rem trappen. Doodmoe word ik ervan. Ik heb goede ontspanningstechnieken, ik doe aan (hele rustige) yoga en ik mediteer. Ik schrijf veel op en probeer echt veel te praten en dus niet dingen op te kroppen. Dat helpt echt wel, ik ben veel meer in contact met m'n lichaam en met mezelf. Maar ik merk ook dat er echt wel wat opbouwt.
Feit is gewoon, dat het best lastig is allemaal. Ik probeer de situatie echt te accepteren en dat lukt meestal ook wel, maar al het rustige, dat is moeilijk voor mij. Het helpt echt, maar aan de andere kant vreet het me op.
Voorheen was mijn ultieme uitlaatklep, sport. Lekker rennen, trainen en even m'n gedachten verzetten. Daarna was alles weer wat beter, een beetje lichter. Gek doen, muziek keihard aan en meedansen. Maar dat lukt dus allemaal niet meer, niet zonder het later te moeten bekopen.
Hoe pakken jullie het aan? Om je spanningen te kunnen laten gaan?
Groetjes,
Femke
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi Femke,
Ik mis het bewegen ook heel erg. Wandelen, zwemmen, dansen. Op een gezonde manier moe worden en dan ook goed kunnen slapen. Daar is nu allemaal geen sprake van. Als je normaal druk in je hoofd bent of zoals jij adhd dan heb je juist die beweging zo nodig en dan kan het niet. Hoe ga ik ermee om? Wat het beste helpt is af en toe een flinke huilbui, zodat alle frustratie eruit komt. Maar de twee toverwoorden zijn denk ik toch echt acceptatie en geduld. Ik zeg altijd tegen mijn vrienden, ik krijg een training in geduld. En misschien moet je het zo ook zien, training in iets waar je nog niet zo goed in bent. Dan kun je het misschien positief zien, en zelfs een doel voor jezelf stellen: ik wil daar steeds beter in worden, nee sterker nog, ik wil daar een kei in worden.
Succes.
Hoi Monalisa,
Bedankt voor je bericht! Ik herken me er echt heel erg in. Die huilbui helpt inderdaad wel vaak, misschien moet ik mezelf daar wat meer de ruimte voor gunnen. En over de training in geduld, dat is zeker waar! Ik zei vaak dat ik een snelcursus geduld kreeg, al kan je het nu gewoon een opleiding noemen. Ik probeer inderdaad te kijken naar wat deze periode me leert en ik kan ook echt zeggen dat ik trots ben op mezelf en dat ik ontzettend ben gegroeid! Ik hoop dat het voor jou gauw beter wordt allemaal. Het klinkt alsof je er goed mee bezig bent, ga zo door!
Groetjes
Hoi Monalisa,
Bedankt voor je bericht! Ik herken me er echt heel erg in. Die huilbui helpt inderdaad wel vaak, misschien moet ik mezelf daar wat meer de ruimte voor gunnen. En over de training in geduld, dat is zeker waar! Ik zei vaak dat ik een snelcursus geduld kreeg, al kan je het nu gewoon een opleiding noemen. Ik probeer inderdaad te kijken naar wat deze periode me leert en ik kan ook echt zeggen dat ik trots ben op mezelf en dat ik ontzettend ben gegroeid! Ik hoop dat het voor jou gauw beter wordt allemaal. Het klinkt alsof je er goed mee bezig bent, ga zo door!
Groetjes
Hoi Femke,
Ja, we zijn goed bezig.
Ik zeg ook altijd: crisis is een ander woord voor groei. En ik denk dat dat ook de bedoeling is van dit alles, dat we groeien. Dat we hier iets leren waar we de rest van ons leven profijt van hebben. Voor ons zelf, maar het maakt ook dat je meer begrip krijgt voor de problemen van een ander. Als ervaringsdeskundige kun je dan misschien weer iets voor iemand anders betekenen. En misschien kun je het toch ook vergelijken met sporten. Trainen doet altijd pijn voor het beter gaat. Maar daarna ben je wel op een hoger niveau beland.
Toitoitoi.
Ha Femke,
Herkenbaar hoor! Ik vind het ook heel lastig om niet meer een soort actieve uitlaatklep te hebben en ik mis sporten en dansen heel erg. Meditatie en yoga voor zover het lukt zijn voor mij niet helemaal dezelfde uitlaatkleppen. Vorig jaar heb ik wel een stilteretraite gedaan en daarmee heb ik wel dieper in mezelf kunnen komen en dat was heel helend, op een manier dat dansen dat bijvoorbeeld ook voor me kan doen, maar op een rustige manier.
Wat nu voor mij helpt (naast de helende huilbui hier en daar) is dingen maken of iets nieuws doen. Een nieuw koekjesrecept, breien, een puzzel. Iets kleins waarin ik iets heb bereikt. Ik kan daar voor even helemaal in opgaan en dan gaan spanningen naar de achtergrond. Lukt niet elke dag, maar als het lukt is het een mooie win :)
En ik ben kort geleden begonnen met Zing je Sterk van Wishful singing. Zingen is ook een fijne uitlaatklep en dat kan ik zeker aanraden!
Hoi Lott,
Bedankt voor je reactie! Fijn dat je iets hebt gevonden wat werkt voor je!
Echt iets zoeken waar je kleine dingen in kan bereiken is wel heel goed inderdaad.
Succes en sterkte!
Hallo Femke,
Heel herkenbaar wat je schrijft: het lukt op zich wel om andere activiteiten te doen, maar ze geven niet dezelfde 'glans' / verlichting als de activiteiten die je voor Covid-19 deed.
Dan, als antwoord op je vraag:
Heel eerlijk: spanning laten gaan lukt niet altijd. Zelf wissel ik de volgende dingen af (met wisselend effect dus): yoga en meditatie (via Youtube-kanaal 'Commit Happiness'), creativiteit (= op dit moment borduren, haken of kleuren), af en toe met de Luisterlijn bellen om even mijn 'ei' kwijt te kunnen (want directe vrienden hebben het verhaal al te vaak gehoord en kunnen toch eigenlijk niets voor je betekenen, zo is mijn ervaring althans), schrijven (maar dat doe je al), psychosomatische fysiotherapie (vooral gericht op aanvoelen van lichamelijke grenzen). Elders op dit forum wordt positief gesproken over Acupunctuur. Is dat misschien iets voor je?
Heel veel succes met je verdere herstel.