Hallo allemaal,
Mijn naam is Ragna en ben 41 jaar. Helaas 2 keer besmet geweest met Corona. 1e keer in december 2020, ben toen 3 weken flink ziek geweest maar daarna goed hersteld. In februari 1e vaccinatie gehad, ook weer 2 dagen flink ziek geweest. En helaas, het is geen grap; op 1 april toch weer opnieuw besmet met Corona. Wederom flink ziek geweest....
Ik heb tot op heden nog steeds veel klachten, zoals erge vermoeidheid, hoofd/nekpijn, spierpijn op de borst, concentratie problemen en overgevoeligheid voor teveel prikkels in de omgeving.
Mijn werk als verpleegkundige op een dagvoorziening met dementerende ouderen kan ik helaas nog niet uitvoeren. Ik mis dit enorm op het moment, maar ik kan de prikkels niet aan met zoveel mensen. Ik ga 1 keer in de week een uurtje koffie drinken om wel betrokken te blijven.
Ik ben inmiddels al 7 weken bezig met het fysiotraject voor long-covid. Ook heb ik hulp van een ergo therapeut. Zij heeft mij erg geholpen met plannen!! En dan Vooral RUST inplannen. Zolang ik me aan die planning houd gaat het best redelijk goed. Maar doordat ik me wat beter ging voelen ging ik ongemerkt meer dingetjes doen. Dat ging 2 weken goed, maar ik merk de laatste week dat ik terug lijk te vallen. Ik heb weer veel meer hoofdpijn en spierpijn. Ik vind het moeilijk om balans te krijgen in het opbouwen van de dagelijkse dingen. Ook wil ik graag wat meer leuke dingen met het gezin plannen, maar ik weet niet goed hoe en wat.... Het is allemaal zo ongrijpbaar en geen idee wanneer het eens echt wat beter zal gaan, en blijven gaan!
Bij de fysio moest ik sinds vorige week ook helaas een stapje terug doen. Het was gewoon te zwaar, niet zozeer op dat moment, maar een aantal uren en vaak dagen erna....
Ik heb het op het moment mentaal daardoor ook erg zwaar, ik wil graag meer dan dat mijn lichaam kan. Ik voel me erg nutteloos en alle dagen lijken hetzelfde. En het continu na moeten denken of iets wel of niet kan.... Dat frustreert enorm! Ik heb hiervoor om de 3 weken een gesprek met de praktijkondersteuner GGZ, dat is wel prettig.
Ook het begrip van mensen uit mijn omgeving is erg wisselend, in het begin vond iedereen het erg vervelend voor me etc. , maar nu merk ik dat mensen denken dat het wel weer over is. Ze vragen niet meer hoe het gaat... Ook omdat het niet zichtbaar is en ik op bepaalde momenten gewoon goed voel en gezellig klets. Ze zien alleen niet wat het nadien met me doet.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze mentale worsteling? Ik merk namelijk dat ik zelf steeds vaker worstel met mijn gevoel en verstand. Waar doe je goed aan...
Wij gaan volgende week vrijdag een weekje naar het Veluwemeer, hopelijk kunnen we daar in alle rust even van een andere omgeving en van leuke dingen doen gaan genieten.
Een heel verhaal, maar het lucht wel even op merk ik om het van me af te schrijven....
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat naar voor je, sterkte. Hopelijk doet de vakantie je goed.
De mentale worsteling herken ik zeker. Je wil graag je oude leven weer enigszins oppakken. Je vraagt je continu af, is dit nu teveel of niet. Je bent de hele dag ermee bezig.
Ik ben in april positief getest. En in mei met fysio gestart. Moeizaam herstel. Sinds kort wel wat verbetering.
Binnenkort weer een afspraak bij de HA.
Sorry voor mijn late reactie...
Bedankt voor jou reactie. Het weekje Veluwemeer was fijn, maar voor heg eerst sinds jaren was ik blij dat ik weer naar huis kon na een vakantie...
Heb veel last gehad van hartkloppingen, vooral s'nachts, en dan lig ik toch het liefst in mijn eigen bed....
Het stukje wat je schrijft over de hele dag denken: 'kan dit wel of niet' heb ik ook....
Ik wil morgen toch even naar de huisarts voor het constante drukgevoel op mijn borst. Ik word er naar van. Ik denk dat er niks uitkomt, maar toch.
Ik wens jou ook veel beterschap en sterkte toe ??
Hoi Ragna,
Ik ben Esmee, 28 jaar en nu bijna een jaar afgestudeerd en aan het werk als dierenarts (en sinds mei bij de dierenkliniek waar ik altijd al heb willen werken). Wat een verschrikkelijke pech heb jij zeg...
Veel dingen die je schrijft, herken ik. Ik heb nu zelf "maar" sinds 7 weken corona met de nasleep: heel snel extreme vermoeidheid, heel erg krachtverlies, concentratieproblemen/niet op woorden kunnen komen/niet kunnen nadenken, en dood- en doodmoe worden van prikkels. Daarnaast kan ik nog maar hele kleine stukjes lopen, en vandaag bij de fysio proberen te fietsen is wéér niet gelukt; ik had geen kracht om de trappers rond te krijgen op de lichtste stand en het mondde uit in dat ik het gevoel had geen lucht te krijgen. Soms word ik benauwd met een piepende ademhaling, alsof m'n luchtpijp dichtgeknepen word. Soms raak ik in paniek omdat ik benauwd ben of bang ben om benauwd te worden, en gaat het over in hyperventilatie...
Mijn dagschema bestaat ook vooral uit rust, rust en rust: niet te lang lezen, want vermoeiend. Niet te lang tv kijken, want vermoeiend. Niet in een keer de hele vaatwasser uitruimen, want te vermoeiend. En elke dag weer opnieuw inderdaad. Ik word er zo gek van; ik ben normaal altijd bezig, dierenarts zijn is mijn passie, ik houd enorm van sporten en in de natuur zijn, en normaal spreek ik zo vaak mogelijk met vriendinnen af in een week. Ik zit nu 7 weken (voor jullie is dat al véél langer; kan me haast niet voorstellen hoe dat moet zijn) aan huis gekluisterd, met als enige uitstapjes naar mijn ouders of naar de fysio. Soms spreek ik met een vriendin af, maar na twee uur kan ik niet meer en vallen m'n ogen dicht. Ik voel me totaal afgezonderd van de 'normale' wereld.
Ik voel me ook heel erg in de steek gelaten en onbegrepen op het werk. Er is een gigantische werkdruk voor dierenartsen. De eerste week nadat ik was hersteld van de griepsymptomen, ben ik daarom aan het werk gegaan, beginnend met een uurtje. Dat ging niet goed. De dagen erna móest ik echter weer werken, want "we hebben je echt nodig". Na die week was ik vele malen slechter dan daarvoor. Ik heb daarna gezegd dat ik écht nog niet kon werken. Ze hebben me toen niet meer ingeroosterd. In overleg met de fysio een week later toch weer geprobeerd, een uurtje: ze hebben me voor 2 uur consulten gegeven, want "het kon niet anders". En weer was dat ver over m'n grenzen heen. Elke keer dat ik zei dat ik het niet kon, ook als ik zei dat de fysio had gezegd dat ik dat écht niét moest doen omdat ik steeds verder en sneller achteruit ging, kreeg ik dingen te horen als "we zijn allemaal moe", "de andere dierenarts is ook ziek en werkt ook gewoon", "soms moet het gewoon", "komop, je hebt straks weer een heel weekend om uit te rusten", en een van de laatste keren was zelfs: "JE PRAAT JEZELF GEWOON ZIEK". Dat deed zoveel pijn. Net als later in de whatsapp groep van de kliniek, toen ik iets vroeg over een patiënt (ik wilde wel betrokken blijven). De eerste die reageerde zei "dan moet je komen werken, dan weet je het". Alsof ik overdrijf, gewoon geen zin heb om te werken, alsof ze me niet geloven... De paar keer dat ik heb geprobeerd te werken, werd ik ook niet bepaald enthousiast verwelkomd door de assistenten: "Hoi. Ik wil vanavond wel op tijd naar huis, dus probeer een beetje door te werken/op te schieten". En de keren dat ze de spreekkamer in kwamen: "je loopt heel erg uit, je moet wat meer doorwerken". Ipv dat ze me kwamen helpen met bvb spullen pakken, aangezien elke stap die ik zet megaveel energie kost. En niemand die vroeg hoe het met me ging als ik weer even kwam proberen. Gisteravond nog, toen ik hijgend binnenkwam nadat ik 2 weken niet geweest was, een lauw "hoi" waarbij ze niet op of omkeek van haar scherm. De enigen die wel geïnteresseerd zijn, zijn m'n baas en een collega-dierenarts die zelf corona heeft gehad een flinke tijd terug. Terwijl ik vóór corona superleuk contact met iedereen had, we na het werk soms uit eten gingen in de buurt, of nog wat gingen drinken.
Gelukkig steunen m'n vriendinnen en familie me wel. Zij weten ook dat ik me niet aanstel. Het lastige is alleen dat bijna niemand anders corona heeft gehad, en de klachten die ik heb al helemaal niet. Ze luisteren wel naar me, maar kunnen er niet over meepraten, kunnen het zich niet goed voorstellen hoe het is. Hun leven gaat (gelukkig) gewoon door. Maar daardoor voel ik me wel nog meer afgezonderd; laatst gingen ze bijvoorbeeld uit eten: ik kan dat niet (niet uit eten en niet met meerderen tegelijk afspreken), teveel prikkels. Ik mis ze heel erg, en het is zo verschrikkelijk frustrerend om te weten dat zij iets leuks doen, en ik alleen maar op datzelfde moment op de bank kan zitten en tv kan kijken... Vooral omdat het nog zo onduidelijk is wanneer ik dat wel weer zou kunnen. Het lijkt zo uitzichtloos. Ik wil zo graag, maar het lukt gewoon niet.
Ik snap je ook wat betreft je verstand en gevoel die elkaar tegenspreken, en de frustraties, ook al heb het zelf lang niet zo lang als jij.
Dag Esmee,
Jeetje zeg, de tranen rollen over mijn wangen terwijl k jou verhaal aan het lezen ben... Dit omdat ik het zo vreselijk naar voor je vindt dat je zo behandeld bent op je werk en deels omdat het ook zoooo herkenbaar is.
Mensen hebben werkelijk geen idee hoe het is om te leven met long-covid. Ze zien het niet aan de buitenkant (tenzij je helemaal op bent). Ik ervaar ook nog steeds problemen met het begrip van mensen. Ook een stukje oprechte belangstelling zou ik zooo fijn vinden. Het voelt, nu het langer duurt alsof het onderwerp vermeden wordt, alsof het er niet meer is.
Ik ga met hele kleine stapjes vooruit, maar val soms ook met hele grote stappen terug als ik weer over mijn grens ga. Ik heb ook veel baat bij de ergotherapeut, zij heeft me geholpen met het maken van een dagplanning, zodat ik niet telkens over mijn grens ga. Ik had het een tijdje losgelaten, maar viel dus meteen weer terug. Heb jij ook hulp van een ergo? Ook ga ik eens in de 3 weken praten met de praktijkondersteuner GGZ bij de huisartsenpraktijk. Het even van je af praten met een onbekende is erg prettig vind ik, iemand die echt luistert en geen oordeel geeft...
Ik voel me soms ook erg eenzaam en nutteloos en schuldig, omdat ik niet met alles mee kan doen. We zijn een weekje op vakantie geweest naar het Veluwemeer, maar er moest continu rekening met mij gehouden worden. Dat voelt rot... En inderdaad, je weet niet hoelang dit allemaal nog gaat duren. Het verloop is ook bij iedereen zo verschillend.
Ik wens je heel veel sterkte toe en denk vooral aan jezelf!!! Dat heb ik het afgelopen half jaar echt wel geleerd.
Liefs Ragna
Hoi Esmee,
Dit verhaal komt me zo bekend voor, ook ik heb corona gehad eind februari 2021 en er werd totaal geen begrip getoond van mijn collega's op mijn stageplek in de zorg, veel onbegrip en ik werd gewoon de grond ingetrapt. Kwam er op neer dat ik me gewoon aanstelde terwijl ik eigenlijk gewoon doodop was, je probeert door te zetten terwijl je lichaam aan alle kanten seintjes geeft dat je moet rusten. Nu bijna een jaar verder en ik voel me nog niet de oude, nog steeds niet helder in mijn hoofd, last van spieren in de rug en voel me zo slap als een dweil al heb ik momenten dat ik denk, ik voel me weer een stukje beter en hoe dat dan weer komt snap ik ook niet helemaal. Ik heb van alles geprobeerd qua voedingssupplementen maar naar mijn idee is dat alleen maar weggegooid geld, fysio kwam ik niet meer voor in aanmerking omdat het buiten het half jaar valt dus wordt niet meer vergoed door verzekeraar en als ik het zelf moet betalen wordt het nogal een kostenpost en dan is het nog maar afwachten of het wat doet. Ik voel me soms depri en onzeker omdat je voor je gevoel er alleen voor staat en er met bijna niemand over kunt praten, fijn dat het hier wel kan.
Met vriendelijke groet,
Chantal
Hey Ragna,
Dankjewel voor je lieve antwoord. Het is zo fijn om door iemand begrepen te worden..!
Het is ook zo lastig om mensen duidelijk te maken dat je je niet gewoon aanstelt. Dat vind ik het ergste, dat mensen denken dat je je aanstelt. Op werk hebben ze in de eerste week wel gezegd idd "oei wat ben je bleek", maar verder is er niks te zien aan de buitenkant... Wat dat betreft is het zoveel makkelijker om een arm of een been in het gips te hebben. Dat zie je tenminste, daar hebben mensen begrip voor, dan vragen ze je niet om met die gipsarm toch even snel iets op te tillen. Dan accepteren/respecteren ze dat, en dan voel je je zelf ook gerespecteerd (denk ik).
Dat bij jou de oprechte interesse afneemt, moet ook heel erg naar zijn... Een beetje alsof het voor hen slijt, maar jijzelf zit er nog middenin... Ik snap dat je je dan eenzaam voelt.
De kleine stapjes vooruit en de immense terugval als je over je grens heen gaat, herken ik ook heeeeel erg. Zó demotiverend is dat. En vooral omdat je het wél wilt! En juist ook omdat er momenten zijn dat je je wél heel helder en energiek voelt. Dan is het zó frustrerend als dat dan in een paar minuten zelfs gewoon helemaal omslaat, terwijl je helemaal niks geks doet, en je op dat moment móet gaan liggen bijvoorbeeld. En je wil ook niet continu vast moeten zitten aan een dagplanning. Als je je even goed voelt, wil je dat ook los kunnen laten, en lekker even genieten van het leven en even spontaan iets leuks doen. Maar dat wordt dan gelijk keihard afgestraft.
Ik heb met de fysiotherapeut een dagplanning gemaakt, maar ik ga je advies opvolgen en eens informeren bij een ergotherapeut. Baat het niet dan schaadt het niet ;). Ik praat ook al wekelijks met iemand (al voordat ik corona kreeg, voor iets anders), en ik kan ook alles tegen haar zeggen dus dat is inderdaad heel fijn. En ze geeft ook tips om met de situatie om te gaan (focussen op wat je wél kan ipv niet kan, structuur in je dag houden, niet verzetten/vechten tegen de situatie maar het accepteren, ontspanningsoefeningen,..). Klinkt allemaal heel logisch, maar om het toe te passen... Is best een uitdaging haha ;)
Eenzaam, nutteloos en schuldig voelen herken ik ook alledrie. Op zo'n moment voelt het alsof je ze alleen maar tot last bent. Maar: mensen die van je houden, doen dat graag voor je. Die willen rekening met je houden, die vinden het juist fijn dat je er toch nog bij kan zijn. En zij hebben ook echt wel van de vakantie genoten, én ze hebben ook echt wel van jouw aanwezigheid genoten, ook al kon je niet alles wat je normaal kan! Maar ik snap echt heel goed dat je je zo voelt daarom. Ik ben zelf ook altijd bang dat ik anderen tot last ben, ik wil ook niet dat mensen rekening met mij moeten houden. Dat had ik vóór corona al heel erg, en nu moet ik opeens de hulp van anderen accepteren. M'n moeder doet heel veel in m'n huis (schoonmaken enz.) en boodschappen, en naar de dokter en de fysio moest ik steeds mensen vragen om me te brengen. Komt er een vriendin langs, moet ze zelf drinken pakken (en dan voor mij ook gelijk), en als ze toch komt, gelijk nog wat boodschappen meenemen. En vooral niet te lang blijven. Echt vreselijk om te moeten vragen.
Als verpleegster zorg je heel veel voor anderen, maar dat maakt het denk ik ook heel moeilijk om dan een keer de rollen omgedraaid te hebben, dat anderen voor jou zorgen. En dat klopt niet, hoort niet, voor je gevoel. Maar je geeft al zo veel aan mensen, het is echt oké om het een keer terug te ontvangen. (Makkelijk gezegd, moeilijk om in te geloven als het om jezelf gaat.)
Je krijgt hulp van verschillende kanten, en je boekt nog steeds vooruitgang (ja, traag, maar wel vooruitgang). Er is echt licht aan het einde van de tunnel, probeer erin te blijven geloven! Het komt goed!
Groetjes,
Esmee
Hoi hoi,
Wat ontzettend vervelend om te horen hoe dit jullie is vergaan. Zelf ben ik ziek geweest in augustus 2020 en jullie klachten zijn nog steeds heel herkenbaar voor mij. Vooral ook wat het allemaal mentaal met je doet. Het is misschien heel stom advies om te horen maar geef je lijf de tijd om te herstellen. Ik ben nu zelf ruim een jaar bezig en doe nu 9 maanden fysiotherapie. Het herstel gaat wel echt tergend langzaaaaaaaaaam. Ik loop nog steeds heel erg tegen de prikkels aan waardoor fietsen, autorijden en studeren nog altijd niet gaan. Het is verschrikkelijk frustreerd om steeds weer een stapje terug te moeten doen al weet je dat het echt noodzakelijk is. Maar heb echt heel veel geduld, vooral geduld met jezelf. Gun jezelf en je lijf de tijd om te herstellen. Als iets niet wil lukken kunnen zeggen 'oké dan vandaag nog even niet' kan echt helpen met de frustraties. Het is helemaal oké om dingen nog niet te kunnen, Ook als je ze gisteren wel kon. Soms zit het er gewoon niet in en dat is oké.
Ik hoop heel erg dat jullie hier iets mee kunnen en ik wens jullie heel veel sterkte en herstel!
Groetjes,
Inge
Dag Inge,
Bedankt voor je lieve woorden. Het klopt precies hor wat je zegt en ik vind het zeker geen stom advies. Heel herkenbaar juist. Ik ben inmiddels een tijdje verder nadat ik het bericht schreef.
Ik vond dat ik het thuis wel wat meer onder controle had en vond daardoor ook dat ik wel weer 2 keer per week 2 uurtjes kon werken. Maar jeetje wat viel dat tegen zeg... Ik kon de prikkels echt nog niet aan in een groep met 10 mensen. Ik kon de rest van de dag niets meer, moest weer slapen overdag etc. Ik heb dit 2 weken geprobeerd, maar heb helaas weer aan moeten geven dat ik weer een stapje terug moet doen. Ik weet dat het de juiste keuze is, maar toch...
Het is inderdaad 'ok' om het nog niet te kunnen, het is voor mij nog te vroeg om te beginnen met mijn werk. Soms kan ik het op deze manier wel relativeren, maar soms ook niet, en dat is ook 'ok'...
Ik hoop ook voor jou dat het uiteindelijk in kleine stapjes vooruit gaat!
Veel sterkte en nogmaals bedankt voor je bericht....
Groetjes Ragna
Hey Inge,
Wat naar dat je er al zó lang last van hebt! Dankjewel voor je goede(!) advies, en hierbij een poging om jou ook een hart onder de riem te steken: de vooruitgang gaat langzaam maar de vooruitgang ís er wel! En je lijkt al heel goed op weg te zijn qua acceptatie als het weer een dagje slechter gaat; dat scheelt ook ontzettend in energie, waardoor je hier weer sneller bovenop komt dan wanneer je het niet accepteert. Ik ben nu ook lod van de long covid Facebookpagina, en daar zijn ook ontzettend veel mensen al zo lang als jij bezig, je bent dus zeker niet de enige! Het duurt even, maar het komt goed!
Groetjes,
Esmee
Hoi lieve Ragna,
Je verhaal raakt me. Ik heb nu een jaar klachten. Ik kan wel wat werken, maar ik ga niet vooruit. Snel overprikkeld, hoofdpijn en super chaos in mijn hoofd. Ik slaap elke dag 40 minuten en dan op mijn tandvlees weer de dag af. Ik vind het moeilijk om te stoppen als het nog gaat. Ik heb immers dan nog iets om te geven. Denk ook schuld gevoel tegenover kinderen en mijn werk (onderwijs) had eerder ook burn out en voel me zo zwak en baal daar zo van. Dit ben ‘ik’ helemaal niet. Heel veel sterkte en hoop zo dat we weer onze energie terug krijgen.
Ellen
Hey Ellen,
Wat vervelend dat de vooruitgang is gestopt! Probeer jezelf niet schuldig te voelen, jij kan er echt helemaal niks aan doen! Lekker loze uitspraak dit ook, is altijd zo makkelijk gezegd... Heb je hulp van een ergotherapeut? Misschien kan hij/zij je helpen met energie verdelen en grenzen bepalen, want doorgaan tot je helemaal op bent werkt dus niet echt... Ik snap hoe moeilijk dat is, maar een beter advies kan ik je helaas niet geven... Heel veel sterkte en houd moed!
Groetjes,
Esmee
Kijk even bij “eindelijk hoop na 19 maanden”
heel veel sterkte en beterschap
Wat fijn en naar tegelijk om jullie ervaringen te lezen. Ik ben zelf 36 en moeder van 2 jonge jongens en heb net een paar maanden een leuke baan. Op 29 okt 2021 ben ik positief getest terwijl ik op 3 Nov mijn 1e vaccin zou halen. Helaas had het niet zo mogen zijn. Ik heb 2 vreselijke weken gehad. Lamlendig, alsof ik drugs ophad. Mijn oor werd doof en mijn huid heet en soms weer ijskoud. Na een paracetamol en wat liggen ging het na een uur vaak weer. Ik dacht na 2 weken hersteld te zijn en pakte mijn werk op en deed weer van alles met de kinderen. Ik wist niks over een terugval. Zowel de ggd als de huisarts heeft hier niets over gezegd. Na die week werd ik opeens vreselijk benauwd en loop sindsdien met rare klachten rond. Rare druk op de longen, moeite met ademen. Soms ook goede momenten. En gisteren als klap op de vuurpijl weer een dichte oor, ijskoud en weer vreselijk lamlendig. Altijd wel goed geslagen en sinds 2 dagen lig ik hele nachten wakker. Val ik even in slaap met enge dromen en schrik ik wakker omdat ik een rare druk in mijn hoofd krijg. Ik ben zo bang dat ik het loodje ga leggen. Ik maak mij zo druk om mijn 2 jonge kinderen. Mijn moeder staat voor mij klaar maar zij is zelf al 70. Andere mensen doen net of ik me aanstel. Ik ben van hindoestaanse komaf en krijg dan te horen van jaa ik heb ook dit en dat. En toch doe ik alles zelf. Niemand begrijpt wat corona met je doet tot je het zelf mee maakt. Ik voel geen vreugde meer. Ik heb heel wat ellende meegemaakt dit jaar en even ging het goed totdat ik corona opliep. Mijn baan staat op t spel en alle stress en angst slopen mij. Ik durf bijna niks meer te doen omdat ik bang ben dat ik t alleen maar vererger. Ik hoop voor iedereen dat jullie zullen herstellen en ook voor mezelf.
Wat vervelend om te lezen, maar ik begrijp je helemaal! Ik heb in augustus corona gekregen en heb ook in het ziekenhuis gelegen. Eenmaal thuis lijkt alles 100x zwaarder. Ik herken heel veel of bijna alles wel wat je beschrijft. Misschien toch weer even naar de huisarts gaan en met je werk bespreken? Je hebt echt gewoon nog een hele nare nasleep van corona, merk het bij mijn dochter ook. Zij is thuis flink ziek geweest en hersteld, ik had helaas meer pech. Zij is ook vrij snel weer aan het werk gegaan, maar heeft nog steeds klachten. Probeer het echt te bespreken met de huisarts en je werk ook, want stress geeft je ook echt een opdonder/terugval, dat heb ik al ondervonden en daar schiet je niks mee op? Ik hoop dat ze je ermee kunnen helpen!
Ik herken je klachten, ik ben 21 okt. Positief getest. 1 week in bed gelegen met algehele malaise. Vooral misselijk, braken en rillen. Geen geur en smaak en een vieze penetrante geur in mijn neus. Na 2 weken kreeg ik net vlagen een raar drukkend gevoel in mijn hoofd, 2x ambulance over de vloer gehad. Alle testen goed. Huisarts zecht paniekaanvallen/hyperventilatie. Maar in mijn ogen en veel lezen denk ik echt aan het autonome zenuwstelsel. Zwetend wakker worden van is sinds een week over, wel nog rare dromen. Het gevoel in mijn hoofd is op dit moment niet meer met vlagen maar blijvend aanwezig weliswaar iets minder heftig. Ook ben ik met vlagen benauwd. Alsof ik ben "vergeten' hoe ik moet ademen heel vervelend. Ik ben bij de kno arts geweest die kon niks vinden, op de longfoto waren lichte rest afwijkingen te zien die zelf moesten herstellen. En de 13e heb ik een mri scan. Ik hoop me ook heel gauw weer beter te voelen. Maar het is voor mijn gevoel al iets gerustellender om mensen te spreken die dezelfde klachten hebben.