Dag lotgenoten,
Met tranen in mijn ogen besluit ik hier mijn verhaal te doen. Ik voel me erg alleen en ben opzoek naar ervaringen van anderen omtrent werk.
Afgelopen jaar heb ik een zwaar psychologisch traject achter de rug om te leren omgaan met mijn verleden. Deze therapie heb ik met veel succes afgerond en ongeveer een maand later zou ik beginnen bij mijn nieuwe baan en een heel nieuw leven starten.
In december startte ik bij mijn nieuwe baan als verpleegkundige op een Corona afdeling. Na ongeveer twee weken werd ik plotseling erg misselijk en voelde ik me niet lekker en ben ik uiteindelijk tijdens mijn dienst naar huis gegaan. De volgende dag laten testen en het bleek corona te zijn. Ik dacht toen nog: "ik ben een gezonde jonge man van net 30, met een sportief verleden, dus dat zal wel los lopen." Ik zat nog in mijn proefperiode en vond het heel spannend of ik daardoor mijn baan kwijt zou raken.
Ziek melden ging ook niet zo gemakkelijk. Toen ik me ziek melde volgde gelijk de vraag of ik dan met Kerst extra wilde werken. Ik vond het lastig om dat te weigeren, maar heb toch nee gezegd.
Ik heb toen ruim 3 weken flink ziek thuis gezeten. Ik had flinke koorts, was snel buiten adem en voelde me algeheel ellendig. Ik had geen energie en was verkouden en aan het hoesten en veel deed gewoon pijn. Ik woon alleen, mijn vriendin en ik wonen nog niet samen, dus de quarantaine voelde ook erg eenzaam. Gelukkig had ik wel veel lieve mensen om me heen die eten kwamen brengen, al proefde ik daar eigenlijk niet zo veel van.
Mijn geheugen laat me erg in de steek, dus ik weet niet meer precies hoe het is gelopen, maar op een gegeven moment ervaarde ik de opdracht weer te gaan werken. Dat ging eigenlijk niet, maar ik voelde me daarin niet echt serieus genomen. Pas toen collega's aangaven dat ik te veel hoestte op de afdeling werd gezegd dat ik beter thuis kon blijven.
Op een gegevens moment kreeg ik veel last van mijn ademhaling en toen ik aan het hyperventileren was heeft mijn vriendin me naar de huisartsenpost gebracht. Daar werd ik naar fysiotherapie verwezen en sindsdien volg ik 2x per week fysio therapie. Later ben ik ook gestart met ergo therapie.
Een tijd lang heb ik hard opgebouwd met werken volgens schema van de arboarts, wat niet overeenkwam met het schema van de fysiotherapie en wat eigenlijk gewoon te zwaar was. Toen ik dat niet meer volhield ben ik minder gaan werken. Ik voel echter erg de druk om snel weer aan de slag te gaan en voel vaak hoge verwachtingen als ik aan het werk ben. En na het werken heb ik eigenlijk bijna nergens meer energie voor en ga ik uitrusten voor de volgende dag waarop ik therapie heb waarna ik ook weer moe ben. Alles draait nu om werk en fit genoeg zijn voor de volgende werkdag. Ik probeer dagelijks wel een wandelingetje te maken, maar verder ben ik erg moe. Huishouden lukt niet meer, koken schiet er vaak bij in en energie voor leuke dingen heb ik helemaal niet meer. Het leven is gewoon niet leuk meer zo.
Nu ervaar ik burn-out klachten. De afgelopen week heb ik bijna alleen maar kunnen huilen en ik voel me erg onveilig. Ik vind het sociaal erg lastig en voel me vaak niet begrepen. Ik kan niet goed volgen wat mensen zeggen en het kost me veel energie. Ik onthoud dingen niet goed meer en voel me vooral snel overprikkeld. Een kwartiertje in de supermarkt maakt al dat ik daarna meestal een tijdje moet liggen of moet huilen, omdat het gewoon te druk is. Dat maakt het lastig om verbinding te voelen met mensen. Ook ruik ik heel veel dingen niet, dus ben ik constant bang dat ik stink ofzo. Dat geeft veel sociale angst. Van collega's hoor ik dat zij harder moeten werken omdat ik ziek ben. Dat geeft me best wel een schuldgevoel. Daar heb ik hard aan gewerkt in dat therapie traject, alleen met de corona nu ervaar ik te weinig energie om voor mijzelf op te komen. Ik laat alles ook maar over me heen komen en dat vind ik erg lastig en neem ik mijzelf soms ook wel kwalijk.
Ook vind het ik het erg lastig om elke keer met corona patiënten geconfronteerd te worden op mijn werk, terwijl ik zelf nog ziek ben. Ik wil ze heel graag zorg geven met heel mijn hart, alleen vertrouw ik niet goed meer op mijn eigen lichaam en dat maakt me erg onzeker. En... wie zorgt er voor mij?
Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me vaak niet begrepen en niet serieus genomen en ervaar hoge druk om te presterend en hoge verwachtingen die ik gewoon niet waar kan maken.
Mijn baan is ook nog nieuw en ik wil me graag van mijn goede kant laten zien en tegelijk weet ik ook nog niet zo goed iedereen om me heen in te schatten. Ik weet ook niet goed of dit de normale gang van zaken is bij herstel, ik heb nog niet zo veel werkervaring.
Ik ben nu 3 maanden aan het worstelen met de gevolgen van corona en krijg steeds te horen dat het bij mij wel erg lang duurt. Ik ervaar zo veel druk...
Hebben jullie tips voor me? Hoe ervaren jullie het ziek zijn met betrekking tot jullie werk?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dag Anke123,
Dankjewel voor je reactie, dat waardeer ik! Wat heftig om te lezen dat er met zoveel onbegrip op je gereageerd is zeg. Morgen heb ik weer een afspraak bij de fysiotherapeut en daar zal ik het ook zeker bespreken.
Hopelijk komt er snel gewoon wat meer begrip, dat zou de werkdruk ook al iets verlichten.
Hou rambo
Ik ben werk als interieurverzorgster bij verschillende bedrijven. Doordat 1 van deze bedrijven niet heeft doorgegeven dat hun een coronauitbraak hadden heb ik corona gekregen op 17 maart 2021, heb 4 weken lang alleen gezeten met hoge koorts, hoesten tot me longen zo ontiegelijk zeer deden, koppijn tegen migraine aan, zware vermoeidheid en geen eetlust en reuk.
Nu ben ik inmiddels begonnen met werken. Eerst een paar uur later meer.
Merk nu nog steeds dat ik na 8 weken. Moe ben en na inspanning kortademig, verzuurde benen, spierpijn, koppijn en mijn hart gaat als een gek tekeer.
Twee keer in de week ga ik naar de fysiotherapie en van de week weer naar de dokter om te kijken wat ze nog meer voor me kunnen doen.
Ik heb me ontiegelijk alleen gevoeld, heb opvliegers naar mensen die zich niet aan de regels houden en begrijp je dus volledig.
Maar 1 ding weet ik nu wel welke mensen om me gaven tijdens deze ziekte en nogsteeds doen. Geniet van de kleine dingen en laat mensen maar denken wat ze willen.
Je gezondheid komt goed alleen is het een langdurig proces. Ook ik heb me frustraties daarin. Groetjes jolanda
Hi Rambo
Ik heb ongeveer 4 weken terug corona gehad en bij mij weten weinig klachten gehad enkel vermoeidheid. Na mijn quarantaine ben ik vrij snel gaan werken omdat ik me niet ziek voelde.
Ook omdat mijn afdeling weinig mensen heeft dusss me schuldig voelde dat hun zo hard moeten werken.
Elke morgen als ik opsta moet ik me uit bed tillen en wanneer ik bezig ben gaat het wel maar concentratie is snel weg en als ik iets moet invoerenoet ik 100 keer denken voordat ik het weer weet.
Nu wil ik wel fysio en ergotherapie heb ook verwijsbrief maar zeggen ze je krijgt 50 behandelingen vergoed maar wel eerst je eigen risico van 385 opmaken.pffffff doe ik niet en hoop dat ik zelf dmv deze groep mijn energie weer terug krijg.
Mijn werk toont wel begrip maar als ik een slechte dag heb proberen ze wel te stimuleren dat je doorgaat..maar binnenin durf ik geen nee te zeggen..
Hoi,
Wat vervelend! Ik heb ook een vervelende periode achter de rug en maak nu wederom een vervelende periode mee. Mijn verhaal:
Augustus een gescheurde meniscus, september Corona opgelopen. Mijn gezondheid wankelde enorm. Ik heb verschillende klachten, zoals vermoeidheid, concentratieproblemen en snel geïrriteerd, en nog velen. Begin van dit jaar voelde ik me goed en had nieuw energie, dus ik dacht... laat ik beginnen met een nieuw baan. Ik wilde een nieuwe start en was er helemaal klaar mee met Covid. Na ongeveer drie a vier weken bij de nieuwe baan kreeg ik covid klachten. Wat blijkt, ik heb toch long-Covid. En nu struggle ik enorm met mijn gezondheid. De klachten zijn niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik heb het enorm zwaar. Wat apart en nieuw is, is dat ik steken voel in mijn gezicht wat ontzettend pijn doet. Ben nu 7 maanden uitgevallen. De arbo-arts vindt het verstandig dat ik niet kan reïntegreren in de huidige functie wegens herstel.
Er gaan gedachten waarom ik ontslag heb genomen bij de vorige baan als ik nog niet hersteld was. Nu achteraf zie ik de signalen dat ik nog niet klaar was voor een nieuwe baan. Geef mezelf nog steeds de schuld waarom ik heb opgezegd en soms haat ik mezelf.
Warme groeten, me
Ik wil je het advies geven om te richten op duurzaam herstel. Wat je nu gedaan hebt is je uiterste best om je te bewijzen in je nieuwe baan, maar het is iets wat je niet goed voor je gezondheid en je psychische welzijn. Ik geef je het advies om je even tijdelijk helemaal ziek te melden en daarbij aan te geven dat je als je je weer wat beter voelt met kleinere stapjes te beginnen. Niet over je grenzen gaan en duurzaam herstel zijn zeker dingen die je kunt benoemen. Zorg gewoon dat je het op een goede manier verwoordt.