Hoi allemaal!
Sinds oktober zit ik thuis met meerdere klachten wat uiteindelijk de stempel longcovid kreeg.
Onderzoeken gehad en er zoals zoveel anderen niets mee opgeschoten.
Zijn er mensen die verbetering merken?? En na hoeveel tijd?, en wat is die verbetering?
Zelf heb ik geen energie, en heel veel last van mijn spieren vooral nek,schouders en op mijn hoofd. Ook een vreselijk naar gevoel in mijn hoofd. En een druk op mijn voorhoofd oren soms kaken. Oorsuizen
En dan nog "kleinere" klachten
Wie herkent zich hierin?
Groetjes nanda
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Verbetering trad hier na een jaar pas echt op en herstel na 1,5 jaar (maar 100% herstel begin ik helaas wel steeds meer op terug te komen). Verbetering begon met eerst langzaam herstel van fysieke klachten, steeds een dag minder vaak hoofdpijn, minder beenpijn, steeds iets meer energie en beter slapen. Pas toen fysiek op orde was begonnen de cognitieve klachten en overprikkeling langzaam te herstellen (ik leek in de ergste fase wel compleet dement)
Van aug tot dec heb ik vanwege een conflict en ontslag helemaal niet hoeven werken. Herstel zette toen volledig door. In december begonnen met een nieuwe baan, eigen uren, eigen functie, eigen niveau en overtuigd van 100% herstel. Maar daar kom ik steeds een beetje meer op terug. Vooral de laatste 1,5 a 2 weken lijk ik langzaam terug te glijden met de afgelopen dagen toch weer wat alarmbellen: overprikkeling, weer slecht tegen geluiden kunnen, geen tv kunnen verdragen, veel hoofdpijn, niet kunnen slapen terwijl ik gewoon ontzettend moe ben. Gister voor het eerst weer constant zoeken naar woorden en zinnen of het kwijt zijn. Had ik totaal niet meer verwacht! Na de laatste maanden/het laatste half jaar. Glijdende schaal, traag, naar beneden
Ben je onder begeleiding van een ergotherapeut?
Jeetje dat is wel heel erg balen, vooral omdat je weet dat het beter kan gaan.
Heb je ook idee hoe dit kan gebeuren?
Loop idd bij een ergo, super fijn voor luisterend oor begrip en bekijken wat het beste is qua belastbaarheid. Maar dat blijft een zoektocht vind ik. Wat waar doe je goed aan?
Proberen nu 1,5 actief en 20 min prikkelarm.
En 2x per dag rondje van 5 minuten buiten
Arbo geeft aan dat als je het accepteerd je vooruit zal gaan, serieus?? Jah snap dat je het nu moet accepeteren dat het niet anders is en je je eraan over moet geven dat je dingen anders zal moeten gaan doen.
En dat de frustratie je energie kost goh je meent t. Oh accepeer t maar komt t wel goed of begin met dit nieuwe leven punt
Beetje kort door de bocht vind ik, vooral als er hier in nederland geen hulp is. Je kunt van alles proberen zonder dat je weet of het baat heeft,jah een lege bankrekening als gevolg.
Begrijp me niet verkeerd wil alles proberen en het is ook heel erg complex wat er gebeurd. Maar Dat er vanuit arbo, huisartsen maar vooral overheid niks gebeurd vind ik echt heel triest.
Sorry dit was even een hoop frustratie 😆
Ik hoop voor je dat je niet verder afglijd en het fijne ritme weer op kunt pakken!! Bedankt voor je reactie.. op naar beter
Hoi Bagerman, ik begrijp je frustraties helemaal. We lopen er allemaal geregeld tegenaan, zeker in het begin. Acceptatie is geen geneesmiddel tegen de ziekte, maar wel een remedie tegen de frustratie. Acceptatie betekent namelijk dat je stopt met vechten, wat uiteindelijk toch geen zin heeft, en daarmee bespaar je energie. Ik denk dat dat is wat je arbo bedoelt. Daarmee kun je meer rust in jezelf vinden en dus ook weer meer genieten van de hele kleine dingen die je wel hebt. Het helpt je om de boel niet te willen forceren. Maar dat gezegd hebbende, we lopen denk ik allemaal regelmatig in het valletje van frustratie. Ook dat kun je dan het beste maar weer accepteren. We zijn nou eenmaal niet perfect, en dat hoeft ook niet.
Ik weet het niet. De bedrijfsarts gaf destijds met de betermelding al aan dat het een wonder zou zijn, omdat veel mensen die langer dan een jaar ziek zijn, vaak nooit meer helemaal beter worden. Zeer bemoedigend destijds 😬 Ik heb om me heen ook best wel veel kennisen/vrienden, maar ook collega's zien herstellen en weer terug zien vallen ook trouwens.
Ik vermoed zelf dat er misschien toch nog wat restklachten waren, maar omdat ik in al die maanden niet werken volledig eigen regie heb gehad, heb ik mezelf hersteld gezien. Nu net werk, weer geleefd worden door werk, niet kunnen rusten wanneer dat nodig is, jezelf niet aan prikkels kunnen onttrekken wanneer nodig (door een rooster waar je voor ingedeeld bent) denk ik datik wellicht te hard gelopen ben. Ik moest ook opeens van 0 naar 40 voor het inwerken. (inmiddels weer 32)
Ik ben toch maar weer terug gaan vallen op de ergo. Gister een thuiswerkdag en na 4 uur 2 uur gaan rusten. En daarna weer 4 uur. Dat was de eerste dag sinds weken dat ik geen hoofdpijn had en 's avonds nog wat energie over had.
Het moet dus echt anders, misschien wel blijvend, maar ik weet nog niet zo goed hoe. Iig meer terug in weer beter opletten met wisselen in activiteiten, meer rust, actief ontprikkelen en de
Epiphira oppakken die ik sinds mijn nieuwe baan volledig heb laten versloffen.
Verder eens met Monalisa; accepteren geneest absoluut niet! Maar het zorgt wel dat je geen kostbare energie vverliest. Covid heeft me geleerd dat ik heel slecht in accepteren ben 🙈
en de frustratie; alleen maar begrijpelijk! De meesten hebben nog steeds geen idee en komen met adviezen waarvan ik zelfs nu nog steeds denk; hoe dan????