Hi iedereen,
Ik heb vorig jaar oktober corona opgelopen en ben 3mnd erg ziek geweest (thuis). In maart dit jaar was ik enigzins "in herstel" en eindelijk weer aan het werk. Totdat ik in april zwanger raakte van mijn eerste kindje. Sindsdien zijn mijn extreme vermoeidheidsklachten terug. Ik kan letterlijk niets meer en ben helaas ook moeten stoppen met werken. De trap oplopen, vaatwasser leeghalen, de was doen, stofzuigen... de kleinste dingen zijn me al te veel. Ik ga van een zeer sportieve en actieve vrouw van 36 jaar (hardlopen, spinnen, 10000stappen per dag, kracht training) naar een oude vrouw van 80 jaar. Ik zit gevangen in een lijf dat ik niet ken. Ik vind het beangstigend hoe moe ik ben. De vermoeidheid is onbeschrijflijk. Ook merk ik dat ik neurologisch ben aangetast. Ik ben snel overprikkeld en onderneem daardoor ook weinig sociale activiteiten meer waardoor ik ook weer somber word want was hiervoor een sociaal dier. Als ik uit eten ben gegaan, dan ben ik de volgende dag gevloerd. Ik slaap elke middag 3 uur, zodat ik erna de avond weer aan kan. En kan prima om 22u weer naar bed.
Meer zwangere vrouwen (en post covid) die dit ervaren? Voel me zo alleen in dit alles. Ondanks steun van partner en familie.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat fijn dit bericht te lezen, want ik was op zoek naar herkenning. Ben benieuwd hoe het nu gaat? Zelf ben ik net twee maandjes zwanger, maar kan momenteel niks.. Half uurtje in huishouden is al te veel: direct hartbonzen. En doodmoe… Slaap net wat minder dan jij misschien, maar aan 2 uur per middag kom ik wel.