Het is lastig om onze geliefden zo lang te zien lijden. Op momenten is het zelfs hartverscheurend. Buiten alle fysieke en mentale problemen die ik persoonlijk moest doorstaan, las ik vaak de gezichtsuitdrukkingen van mijn naasten. De onmacht en hulpeloosheid die ik zelf tot in mijn tenen voelde, zag ik ook terug in hun ogen. Het schuldgevoel daarover is er soms nog steeds. Een herkenbaar gevoel, dat ik langzaam los mag gaan laten.
Een constante afweging van doorzetten en inhouden, dat is het leven met post-covid. En voor mijn vriendin was dit niet anders. Want hoewel ze altijd voor me klaar stond, voelde ik ook aan wanneer dit eigenlijk niet meer ging. Er werd veel gevraagd van onze liefde voor elkaar. En onze eigen grenzen werden hierbij tot het uiterste gedreven. Het lijden van mij verstrengelde vaak in dat van haar. Mijn moeheid werd haar moeheid. En mijn pijn werd haar pijn. De eenzame lijdensweg vervaagde langzaam in iets wat we samen deelden.
En niemand wil lijden. Ons lijden houdt het ervaren van geluk gruwelijk tegen. Het is niet zomaar rationeel weg te denken of weg te lachen, want dat geeft alleen kortdurende verlichting. Het verminderen van ons lijden gaat zelfs boven het hebben van plezier. Vaak genoeg probeerde ik mezelf met een hoop vermaak en lol af te leiden van mijn pijn. Maar uiteindelijk overwon mijn lijden weer de oneerlijke strijd om mijn aandacht. Het is dus lastig voor onze naasten dat ‘leuke dingen doen’ vaak niet de oplossing is. In tegenstelling, het verergert vaak de problemen.
Het waren dan ook niet onze uitstapjes waar ik me aan vast hield. Ik omarmde haar eindeloze vertrouwen in mij als mens. Ze nam mijn lijden serieus, zij was degene die mij altijd geloofde. Hoe uiteenlopend mijn klachten ook werden door de jaren heen, zij was er voor me. Hoe groot de teleurstelling was na elke testuitslag die weer niets opleverde, zij was er voor me. Waar de rest van mijn besloten kring vaak moeite had met mijn verhalen, was zij de eerste die haar armen om me heen sloeg. En mij een gevoel van veiligheid gaf, die ik zelf niet meer voelde.
Het was haar liefde en toewijding vanaf de zijlijn die me op de been hield, terwijl ik op het veld mijn strijd uit vocht. En nu het steeds beter met me gaat, staat ze er nog steeds. Dit keer juichend, klappend en nog veel enthousiaster dan voorheen. Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. En zij moedigt me aan om vol zelfvertrouwen alles wat nieuw is aan te blijven gaan. Haar vertrouwen laat mij groeien als persoon. Het geeft me de kracht die nog steeds zo hard nodig is. En daarvoor zal ik haar altijd dankbaar zijn. Niet alleen als partner, maar ook als mens.
Post-covid voelt als een rouwproces. En het is eng om je oude zelf los te laten. Ook voor onze naasten kan het lastig zijn om ons zo te zien veranderen. Mensen vertellen me vaak dat ze hopen dat ik snel weer de oude ben. Maar om eerlijk te zijn, ben ik veel liever een nieuwe. Want vasthouden aan het oude, zal mijn toekomst alleen maar tegenhouden.
Dus bij deze laat ik mijn verhaal van post-covid los. En hopelijk kunnen velen van jullie dat ooit met mij. Want we zijn veel meer dan dat. Veel meer dan die term en het ziek zijn. Onze geliefden blijven ons daar aan herinneren. En gelukkig hebben we die geliefden. Gelukkig hebben we onze naasten en verzorgers. Onze vrienden en familie. En gelukkig, ben ik samen met jou.
