Gezien worden en zomaar een lief gebaar ontvangen, is prachtig. Ook al ben je nog zo dapper en kun je het zelf dragen; Post-Covid blijft een eenzaam en taai proces. Maar soms is daar ineens iemand die je verrast, een lieve vriend of een totaal onbekende, door je precies te geven wat je op dat moment nodig hebt, of meer, zonder dat je daarom vraagt. Paulien en Sjoukje leven met Post-Covid en troffen zo’n wildvreemde engel op hun pad. Ze vonden elkaars verhaal zo hartverwarmend dat ze het ook graag met jou willen delen.
Warme deken (door Paulien)
“Ga nou toch maar even naar de huisarts” zegt mijn man. Zelf vind ik het niet nodig, één heftige aanval van draaiduizeligheid en verder geen klachten: Dat is meestal onschuldig. Maar ja, voor de zekerheid, je weet het toch maar niet met die Post-Covid. De huisarts vindt verschillende afwijkingen in het neurologisch onderzoek en de neuroloog die ze belt vindt dat we daarmee onmiddellijk naar het ziekenhuis moeten komen.
Het is heel druk op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Ik lig al zeker twee uur te wachten op de uitslagen van het bloedonderzoek. “Mogelijk een herseninfarct”. Jakkes, dat had ik echt niet gedacht, ik begin me zorgen te maken. Dit is veel te vermoeiend voor me, heel veel prikkels, ik heb ook al uren niets mogen eten en ik krijg het hartstikke koud.
Als ik eindelijk om een dekentje durf te vragen (ze zijn zo druk, met zulke ernstige dingen…) reageert de verpleegkundige gelukkig begripvol. Ze blijft lang weg, ik heb het al een beetje opgegeven. Ineens staat ze weer aan mijn bed met twee dekens waarmee ze me zorgvuldig instopt. Ze zijn warm!! “Ja,” lacht ze, “even opgewarmd in de magnetron!” Ik schiet helemaal vol. Wat voel ik me ineens ‘gezien’. Ik ben haar zo dankbaar!
Zo kan ik aan het einde van de dag opgewarmd naar huis als blijkt dat alle uitslagen goed zijn. Pfff, dat viel gelukkig mee.
VIP-tafeltje (door Sjoukje)
Ik ben een paar dagen op de Veluwe met een vriendin. Het is fijn, gezellig, maar ook supervermoeiend. Gezelschap, een andere plek; ik ben bijna continu moe en overprikkeld. Maar ik moet en zal toch een beetje vakantie vieren. In een verder lege dag besluiten we te gaan lunchen op een mooi terras in het bos. Ik bel even van tevoren om te checken of het enigszins rustig is, in verband met mijn heftige prikkelgevoeligheid. De medewerker adviseert om iets later te komen, en belooft een rustig tafeltje voor ons reserveren. Ik ben al helemaal blij.
Bij aankomst vangt hij ons meteen op, “Een rustig tafeltje hè, kom maar mee!” We lopen achter hem aan. Ongeveer de helft van het terras is afgezet met dikke fluwelen koorden. Tot onze verbazing loopt hij daarnaartoe, laat ons erdoor, en zegt: zoek maar een fijn plekje. Terwijl hij het koord weer achter ons sluit, voel ik ineens tranen opkomen, ik vind het zo ontzettend lief, het is zoveel meer dan ik had gevraagd! Mijn vriendin fluistert precies op dat moment: “O, ik kan hier echt van huilen!” We houden het dus ook niet droog. De ober geeft ons de kaart en doet keurig alsof hij niks ziet.
Tijdens onze lunch houdt hij ook nog in de gaten of onze rust niet verstoord wordt. Andere gasten die ook achter het koord plaatsnemen wordt vriendelijk verzocht of ze een tafeltje vóór het koord willen zoeken. Het eten is uitstekend, maar we genieten toch het allerhardst van zoveel zorg en aandacht, en dat ik daardoor voor het eerst in bijna een jaar weer op een terras zit, zonder overprikkeling.
Heb jij ook een lief en onverwacht gebaar ontvangen wat je met ons wilt delen? Mail jouw verhaal dan naar postcovidnl@longfonds.nl. Dan voegen we hem toe aan deze inspirerende verhalen.
Diploma uitreiking
De afgelopen 3 jaar heb ik als tante ontzettend veel gemist van mijn neefje en nichtje. Pré-corona gingen we samen naar pretparken, hadden we weekenden vol spelletjes en gingen we samen op vakantie. Dat gaat nu allemaal niet meer. Toch probeer ik er bij mijlpalen zoveel mogelijk bij te zijn. En de diploma-uitreiking van mijn nichtje was er toch echt wel eentje om niet te missen! Mijn zus (die daar docent Nederlands is) en de schooldirecteur hebben alles zo post covid-proof geregeld, zodat ik erbij kon zijn. En dat hebben ze echt fantastisch gedaan!
Bij aankomst bij de school kon ik in alle rust in de docentenkamer wachten ipv tussen honderden uitgelaten leerlingen en hun families. Vlak voor de ceremonie begon liep ik door een lege gang naar gereserveerde zitplaatsen. Achterin op een verhoging, zodat ik over de mensen heen keek. Gelukkig ging het zaallicht uit, zodat de zonnebril af kon. Vervolgens werd even tegen de alfabetische volgorde in mijn nichtje als 1e naar voren geroepen om haar diploma in ontvangst te nemen. Daarna zijn wij samen de zaal uitgegaan, zodat ook wij in alle rust bij de fotobooth leuke foto's konden maken om dit moment te vereeuwigen. Mijn nichtje ging vervolgens weer terug de zaal in en ik ben naar mijn logeeradres gegaan. Glunderend van trots, plezier en dankbaarheid dat ik hier bij heb kunnen zijn!
Die ene collega
Of die fijne collega die je met de auto ophaalt en op tijd thuisbrengt en waar je stil mag zijn in de auto vanwege moeheid en prikkels. Die je aan de arm neemt als je schuifelend van uitputting weer naar de auto gaat. Ze hoort namelijk dat je niet meer naar kantoor kunt komen omdat je niet meer in de auto rijdt door concentratieproblemen en niet met het OV kan vanwege te veel prikkels. En omdat je zo graag weer in contact wilt zijn en ook al is het even, erbij wilt horen. En dat terwijl ze niet om de hoek woont. Eeuwig hartverwarmend. Dit soort dingen doen ertoe!
Supermarkt
Na bijna alleen maar negatieve ervaringen, net een hele lieve ervaring bij Hoogvliet Supermarkt. Ik werd duizelig en misselijk terwijl ik in de rij voor de kassa stond, ik ben op de grond gaan zitten en billenschuivend verdergegaan. In het begin van Long Covid liet ik mijn boodschappen staan en ging ik zo snel mogelijk naar boven om te liggen (ik woon boven de supermarkt).
Terwijl ik zittend op een stapel folders in een hoekje achter de kassa bij zat te komen, kreeg ik water en kwamen er zeker 10 verschillende werknemers polsen hoe het met mij ging. “Oh u bent die mevrouw die zich wel vaker niet lekker voelt” en “moeten we er iemand bijhalen?”. Er werd zelfs een stoel aangeboden.
Ik heb uitgelegd dat dit heel normaal is met Long Covid, naast nog een lijst met andere fluctuerende symptomen. Thuis dacht ik, die stoel is bijzonder als ik zie dat ik in het OV al een aantal keer op de grond heb gezeten.
Kerstbakje
Misschien komt het omdat ik in een dorp op het platteland woon dat ik me vaak gesteund voel op momenten dat ik het niet verwacht. Met kerst al tot 2 keer toe genomineerd voor een kerstbakje van de buurtvereniging, een keer een hartverwarmende kop erwtensoep namens de gemeente en met Pasen een mooi voorjaarsbakje van de kerk. Daarnaast veel buurtbewoners die even keren met hun fiets wanneer ze me passeren om oprecht te vragen hoe het met mij gaat. Het doet me goed dat mijn vruchteloze poging om beter te worden, wordt gezien en op waarde geschat. In 2022 ben ik voor het laatst zelfstandig in een supermarkt geweest, maar ook daar kreeg ik steun.
