“WIN:WIN:WIN-situatie, zo noemt mijn team mijn vrijwilligerswerkbijdrage op school,” zegt Elke. “Het is voor alle partijen – leerling, leerkracht en mezelf – een positieve ervaring!” En zo ervaren Gerrit en Eline het ook. Ondanks dat ze volledig afgekeurd zijn, voelen ze zich nuttig en het geeft weer structuur en positiviteit aan de dag. In navolging van het artikel De kers op de taart, waarin Kerstin haar verhaal deelde, delen we nu de ervaringen van Elke, Gerrit en Eline. Misschien brengt het je op ideeën om eens na te denken over vrijwilligerswerk.
Elke (42 jaar):
“Na de toekenning van mijn WIA-uitkering nam ik een periode volledige rust. De zomervakantie ging voorbij, en toen begon het weer te kriebelen. Ik wilde iets doen. Ik voelde me zo nutteloos, leeg en zonder doel in het leven. Ik ging op gesprek bij de basisschool in ons dorp om de mogelijkheden voor vrijwilligerswerk te bespreken. Daar mocht ik mijn bijna twintig jaar ervaring als leerkracht inzetten om individuele leerlingen te begeleiden. Yes! Ik begon met een half uurtje, maar dat heb ik inmiddels uitgebouwd naar twee ochtenden van twee uur. Ik begeleid kinderen die iets meer oefening of juist uitdaging nodig hebben. Dat voelt fantastisch!
Ik vind het fijn om weer ergens bij te horen, een doel te hebben in mijn leven en bij te kunnen dragen aan de ontwikkeling van kinderen. Soms kost een ochtend op de basisschool me veel energie en kom ik erg vermoeid thuis. Maar omdat ik me welkom en gewaardeerd voel én het werk betekenisvol is, levert het me juist ook veel positieve energie op. Het team van de school ervaart mijn aanwezigheid als een WIN:WIN:WIN-situatie: voor de leerling, de leerkracht én mezelf!”
Gerrit (63 jaar):
“Mijn beperkingen zijn relatief mild in vergelijking met andere post-covid-patiënten. Toch kan ik maar drie uur per week werken, waardoor ik uiteindelijk volledig afgekeurd werd. Tijdens mijn re-integratietraject in het tweede spoor volgde ik de Keuzehulp*; dat vond ik lastig. Mijn coach begeleidde me goed en zei: ‘Als het niet lukt, dan heb je het in elk geval geprobeerd. Het moet op je pad komen en er moet een klik zijn.’
Via een informatieavond kwam ik in contact met Buddy to Buddy. Op basis van gelijkwaardigheid help je nieuwkomers in Nederland om wegwijs te worden in je stad en verlicht je mogelijk hun eenzaamheid. Gedurende vier maanden streef je naar één contactmoment per week. Je wordt gematcht op basis van interesses, zodat je samen activiteiten kunt kiezen die leuk zijn om te doen. Voor mij is één uurtje haalbaar, soms iets meer.
Ik ben gekoppeld aan een vluchteling uit Turkije (niet op de foto). Net als ik, is hij ingenieur. Zijn gezin is nog in Turkije, in afwachting van de procedure. Wij ontmoeten elkaar op vrijdag in de bibliotheek en lezen samen een stuk uit een boek, zodat hij zijn Nederlands kan verbeteren. Soms gaan we daarna naar een tentoonstelling, maken een wandeling of gaan naar de markt. Ook zijn er groepsactiviteiten waar we samen af en toe naartoe gaan. Hij is erg bescheiden en bedankt me iedere keer. Dit vrijwilligerswerk geeft mij weer structuur, gezelligheid en het gevoel dat ik nuttig ben.”
Eline (38 jaar):
“Ik ben volledig afgekeurd en werk sinds kort als ervaringsdeskundige vrijwilliger bij het PostCovid Netwerk Nederland (PCNN). Via PostCovid NL vertegenwoordig ik de stem van patiënten. Dit werk heeft voor mij veel voordelen: Ik kan het vanuit huis doen en op mijn eigen tijd, waardoor ik het goed kan combineren met mijn gezin. Het is fijn om via deze weg lotgenoten te leren kennen. De onderwerpen waar ik aan kan bijdragen, vind ik erg bemoedigend en hoopgevend. Ik leer ontzettend veel en krijg de kans om mijn cognitieve vaardigheden weer meer ‘aan te spreken’.
Ik merk dat ik niet gewend ben aan het medische en wetenschappelijke jargon dat daar gebruikt wordt. Maar hoe meer ik lees, hoe gemakkelijker het me afgaat. Het nadeel is dat er ontzettend veel te doen is en mijn motivatie om dingen te verbeteren heel groot is. Daardoor is het extra belangrijk om mijn grenzen goed te bewaken. Mijn belastbaarheid is niet altijd gelijk, maar vaak lukt een half uur tot een uur wel. Als mijn hoofd moe wordt, moet ik de discipline hebben om te stoppen. Vergaderingen doe ik vaak liggend – en ik ben niet de enige! Het is juist fijn om in een team met ervaringsdeskundigen te werken. Als anderen goed voor zichzelf zorgen en hun grenzen bewaken, maakt dat het makkelijker om dit zelf ook te doen.
Voor mij voelt dit werk betekenisvol en biedt het zingeving. We helpen wetenschappers en medici om ons perspectief helder en scherp te houden. Post-covid is immers moeilijk voorstelbaar als je deze ziekte zelf niet hebt ervaren.”
Elke, Gerrit en Eline konden de stap maken naar vrijwilligerswerk. Andere lotgenoten van onze achterban ook, zij deden werkzaamheden voor o.a. de voedselbank, kringloopwinkel, sport/muziekvereniging of kerk. Vaak zijn dit korte werkzaamheden, soms thuis uitgevoerd, in ieder geval zonder stressmomenten en wordt er gelet op het voorkomen van te veel prikkels en klachten. Wil jij onderzoeken of er vrijwilligerswerk is dat bij je past? Zie dan de aanvullende tips hier onder. In een derde artikel gaan we in op vrijwilligerswerk voor mensen met post-covid die niet of nauwelijks uit bed kunnen.
*Tips en aanvullende informatie: De Keuzehulp is een hulpmiddel om inzicht te krijgen in mogelijke stappen in vrijwilligerswerk of andere activiteiten die bij je passen.
Diana, lotgenoot en blogger vrijwillige inzet, schreef een blog met tips.
Esra, lotgenoot maakte deze podcast: Mijn Long Covid – de podcast : S2A7 Vrijwilligerswerk.
