‘Ik was bang dat hij zou overlijden en was bang om zelf net zo ziek te worden.’ Marjo is de partner van Ferry. In maart 2020 werd ferry heel ziek door corona. Een jaar later denken ze nog veel aan die periode. Het gevoel van onmacht en angst komt weer boven als ze eraan terugdenkt. Lees hier hoe het voor Marjo als partner van een ernstig zieke coronapatiënt was.
Zijn leven hing aan een zijden draadje
‘We hadden vorig jaar gelijk door dat het corona was. Het was duidelijk geen griepje. Maar wat corona precies zou inhouden, dat wisten we niet. De artsen wisten ook niet hoe het zou verlopen. Ze hadden nog geen beschermende kleding en wilden niet thuis langskomen. Wij hebben ons toen heel alleen, angstig en machteloos gevoeld. We moesten afstand houden van elkaar, maar ik kon Ferry niet alleen laten. We hebben in hetzelfde bed geslapen. Zijn situatie bleef verslechteren en hij kon na twee weken ziek thuis, geen drie stappen meer zetten. Ik maakte mij grote zorgen en heb er bij de huisarts op aangedrongen dat hij langs moest komen. Ferry werd toen acuut opgenomen op de intensive care.
‘Hij was erg ziek, zijn leven hing aan een zijden draadje. Ik was bang dat Ferry zou overlijden. Niemand wist hoe het zou eindigen. Zelf was ik door hem besmet met corona en werd ook ziek. Ik had koorts en andere verschijnselen, maar ik kon nog wel voor mezelf zorgen. Ik had toen niet alleen de angst dat Ferry zou overlijden, maar was ook bang dat ik zelf net zo ziek zou worden. In deze angstige periode mocht ik niemand zien. Dat maakte het nog heftiger.’
Zelf steun bepalen
‘Gelukkig had ik hele lieve buren, vrienden en familie die eten kwamen brengen en na anderhalve week was ik van de een op de andere dag weer beter. Veel mensen belden om mij te steunen, maar ik kon al die berichtjes en telefoontjes niet aan. Ik had rust nodig. Daarom had ik een whatsapp verzendlijst gemaakt waarin ik deelde hoe het met Ferry ging, zodat ik niet iedereen apart hoefde te berichten. Ik had erg de behoefte om zelf te bepalen wie ik wilde bellen voor steun. Deze manier werkte goed voor mij en mijn omgeving accepteerde dat. Ook al was het een hele angstige periode, ik ben er goed doorgekomen.’
Ik nam ook tijd voor mijzelf. Dan ging ik in mijn eentje een stuk fietsen of wandelen. Dat gaf mij rust.
Afremmen
‘Na een heftige periode van Ferry op de intensive-, medium care en covid-verpleegafdeling in het ziekenhuis knapte hij weer wat op. We besloten dat hij gelijk naar het revalidatiecentrum zou gaan, ondanks het feit dat ik dan weer niet op bezoek mocht komen. Het was niet leuk, maar we zijn allebei heel blij dat we die keuze gemaakt hebben. Hij kreeg daar geweldige steun en begeleiding bij zijn herstel. Toen hij weer thuis kwam hebben we het proces van opbouwen samen aangepakt. Ferry had de neiging te snel te willen, ik remde hem wat af. Het is niet goed om jezelf te overvragen tijdens het herstel.’
‘Het gaat nu gelukkig weer goed met hem en we wandelen alweer 25 kilometer. Ik ben ontzettend blij dat hij er nog is en ik realiseer mij hoe fijn wij het samen hebben. Maar ik heb het nog steeds zwaar als ik terugdenk aan de angst die ik vorig jaar in zijn ogen zag toen hij zo ziek was.’
