Dag allemaal,
Ik ben nieuw hier, fijn dat dit er is! Ik zit met een dilemma: de fysiotherapeut wil van 1x/week trainen (doe ik sinds maart) naar 2x/week. Ik twijfel of dat een goed idee is.
Tijdens de training voer ik legpress oefening uit, 3x10 met daartusen pauze en aandacht voor klachten (duizelig, misselijk, hoofdpijn). Ze behandelt meer postcovid en is zeker attent: gelijk lampen en muziek uitzetten bv. En langer pauze zolang ik draaierig blijf.
Ik kan de oefening goed uitvoeren en merk pas achteraf als ik weer buiten sta dat ik veel minder kan. Ik kan de dag van de training eigenlijk bijna niks meer en ook de dag erna kan ik 40% van zonder training.
Haar voorstel is nu om naar 2x/week te gaan. Ik zie daar erg tegenop omdat het me dan zo'n 4 dagen gaat 'kosten'. Uiteraard wil ik wel heel graag beter worden, maar het voelt gek dat ik de hele tijd moet opletten om niet over grenzen te gaan... Terwijl zo'n training me daar heel ver overheen trekt. Wat is jullie ervaring? Hebben jullie tips?
Ik zal het morgenochtend met haar gaan bespreken.
Dank!
Groetjes, Marianne
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Het aparte is dat dit mechanisme, waarbij er een grens zit aan hoe zinvol het is nog is om de duur/zwaarte van de inspanning op te voeren, vergelijkbaar is bij de manier waarop sporters trainen.
Het motto daarbij is namelijk ook niet ‘hoe meer en hoe zwaarder je over de grens kunt gaan, des te sneller je beter en sterker wordt’. Ook daarbij is de snelheid waarmee het lichaam in staat is te herstellen van de inspanning bepalend of iemands lichaam na de inspanning erop vooruitgaat, stagneert of er juist op achteruitgaat.
Zoals ik het heb ervaren, is het alsof dat herstelmechanisme bij postcovid totaal is ingestort. Het herstelmechanisme is zodanig beperkt in capaciteit, dat het niet eens lukt om het herstel te reguleren van activiteiten voor basale lichaams- en hersenfuncties …
De klachten zoals jij die ervaart deden zich bij mij op dezelfde manier voor (zonder inspanning vs na teveel inspanning). Ik had echter niet de buikklachten en de mentale labiliteit.
De frequentie en daarmee de impact van die klachten is intussen echter veranderd. Het doet zich alleen nog af en toe voor. Het bepaalt daardoor niet meer elke minuut van de dag of ik blijf functioneren. Ik heb het nu hele perioden niet meer, maar het komt wel terug als ik een te lange periode achtereen ‘vergeet’ dat ik nog steeds niet met dezelfde snelheid herstel als vroeger (grrr …).
Over de draaierigheid en de focusproblemen: voor mij voelde dat altijd alsof het een combinatie is van dingen die misgaan.
Het lichaam moet energie uit cellen halen om die dingen te kunnen doen en verbruikte cellen vervolgens opruimen. Beide dingen gaan mis bij postcovid.
Multitasken komt volgens mij eigenlijk neer op snel schakelen tussen waarneming, informatieverwerking en geheugen.
Zoals dat autorijden, dat is multitasken, en vraagt ontzettend veel energie, zeker als alles wat voorheen bij je was geautomatiseerd, ineens niet meer op de automatische piloot gaat.
Je energie gaat daarbij op aan:
Bij mij voelde het een hele tijd alsof ik allerlei dingen niet meer kon doen, omdat mijn lichaam gewoon niet of niet snel genoeg de energie kon aanmaken om al die, zeg maar, micro-activiteiten mogelijk te maken.
Als je dan toch probeert allerlei, te veel energie kostende dingen (zowel groot als klein), te blijven doen, op wilskracht, loop je uiteindelijk denk ik helemaal vast. Het kost mentaal energie: demotiverend, frustrerend tot uiteindelijk wanhopig?
En deze fysio … die lijkt ook dat stuk niet bij jou te zien.
Als je al te weinig fysieke energie hebt om overeind te blijven voor je dagelijks functioneren, heb je alle mentale energie nodig om emotioneel overeind te blijven. Ik denk dat het ongelooflijk belangrijk is om te zorgen dat je in elk geval op een stabiele manier je basale dagelijkse dingen kunt blijven doen. Het gevoel dat dat oplevert, heb je nodig om je nog enigszins mens te voelen. Het enigszins leefbaar doorkomen van de dag is met een ernstig energieprobleem zo’n beetje het enige waar je blij van wordt. En dat moet worden uitgebreid met andere dingen, maar … volgens mij … absoluut niet ten koste van net dat beetje wat je juist nog houvast geeft en overeind houdt …
Nog een laatste opmerking. :-)
Op een gegeven moment kwam ik erachter dat regelmatig licht bewegen mijn klachten verminderde. Dat was wel pas na een half jaar niet in staat te zijn om goed te bewegen (hersens, hartslag en ademhaling raakten van slag bij alles wat ik deed of zelfs dacht; ik kon mijn bewegingen niet goed opvangen en aansturen door stramheid en zwakte in mijn gewrichten, energie/krachttekort, traagheid en coördinatieproblemen).
Nadat dat verbeterd was kwam ik bij de fysiotherapeut terecht. Daar had ik na een paar keer ineens een moment waarbij ik een verschil voelde in mijn lichaam: bij een bepaalde inspanningsintensiteit reguleerde mijn ademhaling zich weer vanzelf.
Was de oefening niet té licht, maar wel licht genoeg om geen kracht te hoeven zetten, dan ging de focus naar het bezig zijn (en uit mijn hoofd …). De ademhaling stemde dan weer automatisch af op de inspanning in plaats dat die veel te hoog bleef. Daarna gebeurde dat de hele dag door steeds meer, zoals bij traplopen, opstaan uit zit, bukken, tillen etc.
Te hoog ademhalen en draaierigheid blijkt bij mij nu dus nog steeds verbonden met in mijn hoofd zitten. Ik krijg het bij intensievere cognitieve inspanning. Maar de Cesar-oefentherapie helpt dat te veranderen.
Dank Sami, je hebt jezelf helemaal leren kennen in dit verhaal. Ik herken veel, lijkt er wat op dat waar het bij jou cognitief achteruit ging, dat bij mij mentaal is. Maar op zich blijft het principe gelijk. Fijn om jouw verhaal te kennen, wat je daar doorheen geholpen heeft. Wat ik me afvroeg, kan jij inmiddels weer boksen? Ik dacht dat jij de bokser was?
Ha Marianne,
Sjimbo is de bokser (o.a. van de draad over het ‘Nervus Vagus resetten’ met een specifieke oefening:
Heb je trouwens weleens gebruikgemaakt van de zoekfunctie van deze site?
Daar kwam ik net uit op het verhaal van een bokster die sinds februari 2023 klachten heeft. Bijzonder verhaal ook weer (wel altijd onhandig als bij verhalen niet erbij staat op welke datum ze zijn gepubliceerd, maar dat terzijde). :-)
Wat sport betreft: ik ben zo’n 20 jaar geleden gestopt met fanatiek sporten (ben nu 50). Maar voor ik klachten kreeg kon ik prima fietsen. Ik woon in heuvelachtig gebied en ben altijd een type geweest van explosieve energie, dus sprintjes trekken of ff tegen een steile helling op vond ik altijd leuk. :-D
Fietsen was met postcovidklachten een hele tijd niet te doen. Binnen een tot drie minuten kwam ik niet meer vooruit. Niet omdat ik buiten adem raakte, maar omdat ik mijn bovenbenen dan niet meer in beweging kreeg. Er kwam geen kracht meer uit, waardoor ik de trappers niet meer rondkreeg (bij buiten fietsen op een niet-elektrische fiets, maar wel met derailleurversnelling).
Intussen kan ik weer fietsen en komt er weer kracht. Ik kan ook versnellen en wat meer ‘pushen’. Maar vergeleken met vroeger lijkt het nog steeds nergens op. Ik ben echt een slak. Iedereen rijdt me voorbij. :-)
En ik moet zorgen dat ik gelijkmatig fiets. Mijn hartslag moet niet te snel of te hoog oplopen en ik moet opletten dat ik dat lichaam de tijd geef om ervan bij te komen. Let ik daar allemaal niet goed op, dan krijg ik weer klachten (de draaierigheid, tragere prikkel- en informatieverwerking) waardoor je mentaal moet terugschakelen. Irritant is dat.
Boksen beschouw ik voor mezelf trouwens als no-go met dit energieverbruiksprobleem van nog zo gelijkmatig mogelijk energie moeten verbruiken. Snelle omschakelingen maken in bewegingen, en ook bij denken, kan ik intussen steeds meer zonder problemen, maar er zit echt nog wel een plafond met consequenties aan.
Ik denk dat boksen bij mij acuut voor een hartslag in de 150-170 zou zorgen en dat ik dan weer continu last krijg van een verhoogde rusthartslag met een om niks te snel stijgende hartslag (wat bij mij samenhangt met meer klachten).
Over mentale klachten: ik vermoed dat degenen met bepaalde andere klachten daar sneller last van krijgen, doordat daar dan sowieso al veel energie aan opgaat en het lichaam, en daarmee ook de hersens, daarbij moeilijker tot herstel komen. Zoals buikklachten, slaapproblemen, continue vermoeidheid en/of pijn. Die maken het er niet makkelijker op. Daarnaast maakt omgevingsdruk denk ik ook veel uit. Ik hoef maar weinig verantwoording af te leggen (heb amper sociale of werkverplichtingen). Dan blijft eigenlijk alleen de druk over die je jezelf oplegt … Kan ook ingewikkeld zijn, maar is toch aanzienlijk minder complex als je niet allerlei andere ballen hoog hoeft te houden …
Nah, geen fysio als je last hebt. Heb het ook geprobeerd, veel last daarna en vooral veel langdurige last van spieren na teveel belasten. Heb uiteindelijk (tegen alle adviezen hier in) mij door sportarts laten testen (2 weken daarvan moeten bijkomen) maar weet nu op welk vermogen en met welke hartslag ik risicoloos kan fietsen en lopen. Test was geen feest en had ik een jaar geleden zeker niet kunnen doen, maar voelde me er toe in staat en wilde graag objectieve data hebben en laten onderzoeken wat er met mijn lijf gebeurt tijdens inspanning. Raad het zeker niet aan, meer ter info voor wie al opknappend is en even tijd heeft bij te komen:)
Ook voor mensen die al aan het opknappen zijn is deze test niet aan te raden. Zeker niet voor mensen met PEM. Er is niet voor niets begin dit jaar, binnen de revalidatiewereld, bericht uitgegaan nav nieuwe onderzoeken dat je dit bij een bepaalde LC groep niet moet doen.
Je hebt gelukkig maar 2 weken last gehad, maar dat is niet standaard. Er zijn ook hele groepen die na dit soort testen maanden lang terugvallen, of terug bij af zijn.
Gewoon niet aan te raden bij mensen met PEM, ook niet als ze al op aan het knappen zijn.
Klopt en voorafgaand aan onderzoek is ook eerst onderzocht of ik PEM klachten had (was dat vergeten te vermelden, dank!) Bij PEM zeker niet doen.
Goed om te horen! (Dat ze ook naar PEM hebben gevraagd) Dan begint het eindelijk door te dringen bij bepaalde zorgverleners. Helaas nog bij veel te veel ook niet :-/
Nog een update vanuit mij: ik heb besloten weg te gaan bij de fysio die ik had. Ik heb een andere praktijk, ook meer in de buurt, gebeld om te vragen hoe zij omgaan met postcovid revalidatie i.c.m. PEM. Werd daarover teruggebeld door de fysiotherapeut en gelijk viel (voor mij) het toverwoord: dat doen we met pacing. Ik start daar 5 augustus. Ze behandelen op fysiek, cognitief en mentaal vlak. Ik ben benieuwd en zal hier nog wel eens delen hoe het bevalt. Het voelt als een kans, stoppen kan altijd maar wie weet brengt dit me weer een stapje verder.
Dank jullie wel voor het meedenken en voor jullie commentaar. Dit heeft me zeker geholpen om het plaatje beter te snappen, o.a. rondom PEM. En ook wat wel/niet heeft gewertk voor jullie, dat geeft een breder kader.
Heel veel succes allemaal en we spreken elkaar... :-)
Succes, Marianne 👍
Dag Marianne,
Fijn dat je meer duidelijkheid hebt. En hopelijk levert dat meteen meer rust op, waardoor je de komende tijd weer terugkomt op een stabieler energieniveau of misschien zelfs weer wat meer richting herstel gaat.
Ben benieuwd hoe het uitpakt en of de nieuwe fysio je straks wel goed ondersteunt en helpt. Het klinkt in elk geval heel hoopvol!
Hoi Marianne,
Zelf loop ik ook nog steeds bij de fysio en zou ik je graag het volgende willen meegeven.
Probeer zeer zeker niet te hard van stapel te lopen en doe bewegingen bij de fysio die je in het dagelijks leven ook doet.
Lopen, iets naar je toe trekken,reiken, tillen, duwen. De fysio kan hier je oefeningen op afstellen. En het hoeft allemaal niet zwaar te zijn, zelf ben ik gestart met gewichten van 2,5 kilo en lopen op de loopband met 2,5 km/h dit heb ik ruim 3 maanden lang zo gedaan. Inmiddels zijn de oefeningen zwaarder geworden en loop ik nu ook 10 minuten 3,2 km/h.
Wellicht kan de fysio net als bij mij ook je hartslag en je bloedzuurstof meten. De bedoeling hiervan is dat zodra deze beide weer goed zijn je pas weer door mag naar de volgende oefening.
Mijn tip is om te blijven trainen en na een aantal maanden langzaam de oefeningen uit te breiden met bijvoorbeeld van 3x10 naar 3x15 of door het verhogen van het gewicht.
Ik geef toe het gaat niet snel het maar het zijn kleine stapjes in de goede richting. En doe gerust een klein dutje na het bezoek aan de fysio, neem de tijd om te herstellen.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is zo. Indien er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Groet, Leo
Dank je wel voor je bericht, Leo. Ik lees overal dat hartslag de juiste graadmeter is, dat is me ook meer aangeraden. Die neem ik zeker al mee. Ik probeer daar nu ook al op te letten, maar ik ontdek er zelf nog weinig lijn in. Soms zit mijn hartslag heel hoog en soms valt het reuze mee. Dat klopt ook niet altijd me hoe het voelt (soms wel). Ook lees ik dat vooral de stijging in hartslag veel zegt, bv. als het 'ie ineens 30 slagen per minuut hoger wordt.
Ik ben net terug van vakantie en merk nu minder PEM dan na de heenreis. Dus de ontspanning lijkt effect te hebben. Ook goed om op te merken. Morgen weer naar de ergo na een aantal maanden, om beter te leren balanceren binnen de mogelijkheden.
Het 'niet te hard van stapel lopen' is me wel duidelijk, maar wat de juiste manier dan wel is, daar ben ik nog niet.
Veel succes met je progressie ook!